Από τους Ριζοσπάστες ξανά (τμήμα Κέρκυρας)
 |
| Κέρκυρα-Αχίλλειον |
Συνηθίζεται, τελευταία, η “Αυτοδιοίκηση” των Επτανήσων να υψώνει Ρωσικές σημαίες, να οργανώνει “Ρώσικες Εβδομάδες” και να στήνει μνημεία Ελληνορωσικής φιλίας. Η τελευταία είναι κάτι σαν το “Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία” ή τις άλλες, “ελληνοαμερικάνικη φιλία”, “ελληνοκινεζική” κ.ο.κ. (Για την ώρα, ας μη το κάνουμε θέμα).
Η πρόθεση, δια στόματος αντιδημάρχων Ζακύνθου είναι σαφής: “Με τέτοια φόρουμ θα γίνουμε γνωστοί στο εξωτερικό”, δηλ. στη Ρωσία. Στην φαντασίωση των νέων κρατούντων, Ρώσοι Τουρίστες θα φέρουν χρήμα και χαβιάρι στο λαό. Με τον ίδιο τρόπο, που κάποτε οι Έλληνες περίμεναν τη λευτεριά από τον Μόσκοβο.
Στην Κέρκυρα και στην Κεφαλονιά έστησαν μνημεία, για να τιμήσουν… “κάτι”.
Στην Κεφαλονιά το “μνημείο” γράφει, αορίστως, “υπέρελλήνων και ρώσων πεσόντων για την ελευθερία και την πατρίδα”.
Αναφέρονται, άραγε, στο ίδιο ιστορικό γεγονός με αυτό που τιμά ο Κερκυραίος δήμαρχος, βάζοντας και την υπογραφή του στη νησίδα Βίδο;
Εις μνήμην των Ελλήνων και Ρώσων πεσόντων για την ελευθερία
και την ορθόδοξη πίστη των πατέρων τους.
Η μάχη στη νησίδα Βίδο, υπό τις διαταγές του ναυάρχου Ουσακώβ, αποτέλεσε την αρχή για την απελευθέρωση της Κέρκυρας, 18-20 Φεβρουαρίου 1799.
Το μνημείο ανεγέρθηκε 8 Οκτωβρίου 2011 επί δημάρχου Κέρκυρας Ιωάννη Τρεπεκλή...
Πάντως, στην Κεφαλονιά, σαν καλοί γνώστες της ιστορίας, θεώρησαν πολύ σημαντικό να μας ενημερώσουν ότι τα ρώσικα πολεμικά έρχονται στο Αργοστόλι, για πρώτη φορά μετά από 224 χρόνια και θα αδελφοποιηθούμε με μια πόλη της Ρωσίας, στην επέτειο αυτής της τόσο σημαντικής παλιάς αποβίβασης. Βεβαίως, δεν μας είπαν τι ήρθαν να κάνουν το 1798 τα ρώσικα πολεμικά.
Έχουμε γράψει ότι οι μοντέρνες ιδεολογίες βασίζονται στην παραχάραξη της ιστορίας.
Ας γράψουμε, λοιπόν, κάτι για αυτή την ιστορία, που μας σερβίρουν κουτσή:
Στα 1798 και ολοκλήρωσαν το 1799, ο Ρωσοτουρκικός στόλος, με τη συναίνεση της Αγγλίας, υπό την ηγεσία των Ουσάκωφ και Καδίρ Μπέη έδιωξαν τους Γάλλους από τα Επτάνησα και εγκαθίδρυσαν το αριστοκρατικό πολίτευμα της Επτανήσου Πολιτείας, υπό την επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης και με ανάθεση της προστασίας των θρησκευτικών δικαιωμάτων στον Τσάρο.
Όπως καταλαβαίνετε, εκτός από τους Ρώσους και τους Έλληνες, έπεσαν “για την ελευθερία και τήν ορθόδοξη πίστη” και οι Τούρκοι. Είναι άδικο να μην τους αναφέρει η επιγραφή του Δημάρχου Κέρκυρας.
Οι άνθρωποι των επτανησιακών δήμων, προκειμένου να προσελκύσουν (γλείψουν) Ρώσους τουρίστες, βαφτίζουν “Απελευθέρωση” τις συγκρούσεις μεταξύ των τότε Αυτοκρατοριών και τον παραδαρμό των νησιών μας.
Τότε την επέμβαση των Ρωσοτούρκων θεώρησαν “Απελευθέρωση” μόνο οι εγγεγραμμένοι στο Libro D’ Oro, οι οποίοι και το γιόρτασαν.
“Επιτέλους, η Ρεπούμπλικα έπεσε!’ έγραψε ο ευγενής Αντώνιος Ροδόσταμος (1800), εκφράζοντας την αγαλλίαση όσων επανακτούσαν τα προνόμια τους, χάρις στην ρωσοτουρκική επέμβαση.
“Η Ρεπούμπλικα έπεσε”, αλλά, όπως θα δούμε πιο κάτω, μια άλλη Ρεπούμπλικα πήρε τη θέση της.
Στη συνέχεια, οι ρωσοτούρκοι “ελευθερωτές” έφτιαξαν το Αριστοκρατικό Σύνταγμα της Επτανήσου Πολιτείας, το οποίο παρέδιδε τη διοίκηση σε όσους ήταν γραμμένοι στο Libro D’ Oro:
“Το πολιτικών δικαίωμα του διοικείν ανήκει εις την γενικότητα της Καταστατικής Ευγενείας”, έγραφε στο δεύτερο άρθρο του εκείνο το Σύνταγμα.
Οι “ελευθερωτές” Τούρκοι κατέσφαξαν τους γάλλους αιχμαλώτους στο Βίδο και δημιούργησαν τεράστια προβλήματα, με τη συμπεριφορά τους προς τον ντόπιο πληθυσμό. Ο λαός της Κέρκυρας ξεσηκώθηκε και δημιουργήθηκε εκλεγμένη επιτροπή, για να αντιδράσει στις βιαιότητες. Ο Πρόεδρος της αριστοκρατικής Γερουσίας, Πρίγκηπας Θεοτόκης κάλεσε τους Ρώσους να σώσουν την κατάσταση, πράγμα που έγινε. Προσωρινά, όμως, γιατί το νέο Σύνταγμα προκάλεσε αντιδράσεις και ξεσηκωμό του λαού και εικόνες διάλυσης σε όλα τα νησιά.
Στη Ζάκυνθο, ο Μαρτινέγκος αφαίρεσε την εξουσία από τους ευγενείς και διοικούσε το νησί κατά βούληση κηρύσσοντας το ανεξάρτητο.
Στην Κεφαλονιά ξέσπασε εμφύλιος μεταξύ Μεταξάδων και Άννινων και Αργοστολιού – Ληξουρίου, για τα πρωτεία.
Οι εξελίξεις αποσταθεροποίησης και διάλυσης οδήγησαν, το 1803, στη δημιουργία νέου συντάγματος, περισσότερο φιλελεύθερου, το οποίο έδιδε πολιτικό δικαίωμα σε κάθε άτομο που διακρινόταν για την αρετή του, τη μόρφωση και την ικανότητα του.
Το νέο Σύνταγμα δεν εγκρίθηκε από τον “ελευθερωτή” Τσάρο και το 1807, οι Γάλλοι επανέρχονται, μετά τη νίκη τους στο Αούστερλιτς, και “απελευθερώνουν” με τη σειρά τους τα νησιά. Στη συνέχεια έρχονται οι “ελευθερωτές” Βρετανοί και τα νησιά βρίσκονται κάτω από την “Ύπατη Αρμοστεία” της Αγγλικής Αυτοκρατορίας.
(ΣΗΜ. 1.: Για τα αυξήσουμε την τουριστική κίνηση και για λόγους ίσης μεταχείρισης, θα πρέπει τα στηθούν μνημεία για όλους αυτούς τους “ελευθερωτές”).
Η κατάσταση, από την οποία “απελευθέρωσαν” τα νησιά οι Ρωσοτούρκοι, ήταν περίπου η εξής:
Ο Αδαμάντιος Κοραής, θεωρεί την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους, σαν απαρχή της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τον Οθωμανικό ζυγό και καλεί τους Έλληνες να συμμαχήσουν με τους Γάλλους. Επιτίθεται στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων και άλλους, οι οποίοι καλούν τους Έλληνες να παραμείνουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και να μην επιθυμούν την ελευθερία τους.
Η πολιτική της “Εφημερίδας” του Ρήγα Φεραίου, αρχικά αντιγαλλική, αλλάζει στάση σε σφόδρα φιλογαλλική, μόλις οι Γάλλοι καταλαμβάνουν τα Επτάνησα.
Ο λαός σε όλα τα νησιά, με την άφιξη των Γάλλων στρατιωτών, πανηγυρίζει και καίει στις πλατείες των νησιών το Libro D’Oro, φυτεύοντας συμβολικά το δέντρο της Ελευθερίας.
Στο Αργοστόλι φυτεύτηκε στην Πλατεία Καμπάνας και ευλογήθηκε από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κεφαλονιάς και Ζακύνθου, Ιωαννίνιο Άννινο. Η παρουσία των Γάλλων στην Κεφαλονιά, στην Κέρκυρα και οε όλα τα Επτάνησα θεωρήθηκε από το λαό, απελευθέρωση από τους “χρυσοβίβλους” της Ενετοκρατίας.
Τα πλήθη στην Πλατεία Καμπάνας χόρευαν, ζητοκραύγαζαν και τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα. Ανάρτησαν επιγραφές γύρω από το δένδρο επιγραφές στις οποίες τονιζόταν ότι, η αγάπη προς την πατρίδα και το μίσος στα προνόμια είναι οι βάσεις της Δημοκρατίας και, η Ενότητα και Αδελφοσύνη όλων των πολιτών είναι η Δύναμη της Δημοκρατίας, (πηγή: Σπ.Λουκάτος)
Στην Κέρκυρα, τα γαλικά στρατεύματα γίνονται δεκτά με έξαλλο ενθουσιασμό από το πλήθος και ο Πρωτοπαππάς (Επίσκοπος) Χαλκιόπουλος Μάντζαρος, υποδέχθηκε τον στρατηγό Ζεντιγύ, προσφέροντας του ένα αντίτυπο της Οδύσσειας του Ομήρου, λέγοντας:
“Στρατηγέ και γάλλοι στρατιώται εις την νήσον ταύτην θέλετε συνάντηση λαόν μάλλον αμαθή ως προς τας επιστήμας και τας τέχνας, αι οποίαι σε άλλα έθνη ανθούσιν, μη περιφρονήσετε όμως τούτον. Διδαχθείτε να τον εκτιμήσετε αναγιγνώσκοντες το βιβλίον τούτο”.
Οι εορτασμοί κράτησαν πολλές μέρες, με εκδηλώσεις και παρελάσεις.
Η οδηγία του Βοναπάρτη προς τον Ζεντιγύ (Γεντίλλη) αποτυπώθηκε σε επιστολή:
” Θα καταβάλετε κάθε προσπάθεια να κερδίσετε την συμπάθεια των εκεί κατοίκων αφού θα πρέπει να τους κυβερνήσετε… Εάν οι κάτοικοι εκεί εκδηλώσουν διάθεση για ανεξαρτησία, θωπεύσατε την επιθυμία τους”.
Σε όλα τα νησιά δημιουργήθηκαν προσωρινά “Δημαρχεία” που το καθένα συγκροτούνταν από 24 εκλεγμένους των επιφανεστέρων πολιτών που αντιπροσώπευαν όλες τις τάξεις και τα θρησκεύματα (18 ορθόδοξοι, 4 καθολικοί και 2 εβραίοι).
Όλα αυτά και άλλα δεν πέρασαν αναίμακτα και χωρίς προστριβές.
Οι Ευγενείς στην Κέρκυρα ξερίζωσαν το δένδρο της Ελευθερίας και επικηρύχθηκαν οι ένοχοι. Η υπόγεια δράση τους οδήγησε σε διάσπαση την κοινή στάση των θρησκευμάτων και δημιουργήθηκαν επεισόδια μεταξύ Ορθοδόξων και Εβραίων, τα οποία έληξαν με παρέμβαση του γαλλικού στρατού. Στην ενθουσιώδη υποδοχή των γάλλων ήταν παρόντες οι εκπρόσωποι όλων των θρησκειών(οι Σύνδικοι, όπως τους έλεγαν). Μετά, άρχισαν οι προσπάθειες διαίρεσης.
Κάθε φορά, που ο λαός εξεγείρεται και ζητά ελευθερία, οι οπαδοί της Ολιγαρχίας εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη διχόνοια και σε έναν εμφύλιο πόλεμο. Από τότε, ως σήμερα. Σήμερα, το ρόλο διασποράς εμφυλιοπολεμικής διχόνοιας έχουν αναλάβει τα κόμματα, για λογαριασμό της Νέας Τραπεζικής Αυτοκρατορίας.
Βεβαίως, οι Γάλλοι στην επιστροφή τους, ουδέν έπραξαν για την αφαίρεση της Διοίκησης από τους Ευγενείς. Έπαυσαν να “θωπεύουν τις επιθυμίες των κατοίκων”. Είχαν, ήδη, γίνει Αυτοκρατορία και στη Συνθήκη της Αμιένης, το 1802, αναγνώρισαν το αριστοκρατικό καθεστώς της Επτάνησου Πολιτείας. Η Ρεπούμπλικα και το πραγματικό της νόημα αποκαταστάθηκαν, όχι όμως, στις καρδιές και τη σκέψη των επτανησίων, που έκτοτε συνέχισαν να μάχονται την τυραννία και να απαιτούν ελευθερία.
Αυτή με λίγα λόγια ήταν η κατάσταση στα Επτάνησα, πριν και μετά την επέμβαση των Ρωσοτούρκων, που τόσο πολύ “τιμούν” οι Δήμαρχοι του Ιονίου και ιδιαίτερα ο Δήμαρχος της Κέρκυρας.
Είναι προφανές πως οι μοντέρνοι δήμαρχοι υιοθετούν τις απόψεις των ευγενών της Χρυσής Βίβλου και γράφουν την ιστορία, όπως θα ήθελαν εκείνοι.
Για τα Επτάνησα και για το σήμερα, η Γαλλική και Ρωσοτουρκική Κατοχή είναι σημαντικές για δύο, ακόμα, πράγματα:
Η ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Η “Επτάνησος Πολιτεία” στα ιταλικά,την άλλη επίσημη γλώσσα της εποχής, ονομάστηκε “Respublica Septinsulare”.
Τότε, τα νέα πολιτεύματα, που αντικαθιστούσαν τις μοναρχίες, ονομάζονταν, γενικώς, Ρεπούπλικες και ποτέ “Δημοκρατίες”. Αρκετά χρόνια αργότερα, οι’Ελληνες πολιτικοί μετεφρασαν την Ρεπούμπλικα με τη λέξη “Δημοκρατία”.Έτσι δημιούργησαν μια απύθμενη σύγχυση στην πατρίδα της Δημοκρατίας, για το τι είναι ή δεν είναι Δημοκρατία. Αν εκείνα τα πολιτεύματα, που είναι και σημερινά, οι ιδρυτές τα θεωρούσαν δημοκρατίες, θα τους είχαν δώσει την ελληνική και αμετάφραστη διεθνώς λέξη. Επέλεξαν, όμως, τη λατινική λέξη Ρεπούμπλικα, γιατί ήξεραν.
Η “Επτάνησος Πολιτεία”, όπως και η Ενετική και Γαλλική Κατοχή και όσες ακολούθησαν, δεν ήταν δημοκρατίες και δεν υπάρχει λόγος για τιμές.
Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ
Εκείνη τη στιγμή της υποδοχής των Γάλλων, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία, ο επτανησιακός ριζοσπαστισμός και η σαφής επιθυμία των Επτανησίων για Ελευθερία, Δημοκρατία και Ανεξαρτησία.
Ο Ριζοσπαστισμός άντλησε ιδέες και έφτιαξε αιτήματα, βγαλ- μένα από τη διαρκή και ζώσα δημοκρατική παράδοση των Ελλήνων. Η παρουσία του ήταν ανελλιπής ως τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με πολλούς ανεξάρτητους επτανήσιους βουλευτές να ζητούν από τον Βενιζέλο “Συντακτική Εθνοσυνέλευση και όχι Αναθεωρητική Βουλή”. Εξανεμίστηκε, μετά την εισαγωγή των νέων ιδεολογιών του μεσοπολέμου, που έφεραν διχόνοιες, πραξικοπήματα, δικτατορίες και εμφύλιους.
Ο Ριζοσπαστισμός δεν ήταν ιδεολογία.Ήταν και είναι τρόπος επτανησίων.
Ο Ριζοσπαστισμός επανεμφανίζεται σήμερα και αποτυπώνεται στις πράξεις, τα αιτήματα και τα πολιτικά κείμενα των ανθρώπων που αποκλήθηκαν “αγανακτισμένοι”. Κοιτώντας τα έργα των δημάρχων και τη “διακήρυξη που σκοτώνει”(με αυτό το όνομα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο), βλέπεις, ξανά, τους καταχθόνιους και τους ριζοσπάστες. Δυο κόσμους χωριστούς.
Όπως, τότε, έτσι και σήμερα, ο λαός ζητά Συντακτική Εθνοσυνέλευση και εγκαθίδρυση δημοκρατίας, ενός πολιτεύματος όπου τους νόμους θα φτιάχνει ο λαός. Την ίδια ώρα, οι “Καταχθόνιοι” γιορτάζουν για την αποκατάσταση των προνομίων των Χρυσοβίβλων και υποδέχονται ως “ελευθερωτές” τη Μέρκελ και τον Φούχτελ, παραιτούμενοι από κάθε ασυλία επί της δημόσιας περιουσίας.
Οι ομοιότητες του τότε με το τώρα είναι προφανείς και οτον καθένα μας απομένει να αποφασίσει ποιο δρόμο θα διαλέξει.
