Ο Ernst Juenger επισήμανε κάποτε, ότι μια πράξη συγκαλυμμένης βίας είναι πιο τρομερή από αυτήν της φανερής βίας. (Journal IV, 6 Σεπτεμβρίου, 1945).
Σημείωνε επίσης: «Η δουλεία μπορεί πραγματικά ενδυναμωθεί, όταν λαμβάνει την μορφή της ελευθερίας»...
Η τυραννία του σύγχρονου φιλελευθερισμού δημιουργεί μία ψευδαίσθηση σύμφυτη με τις ίδιες τις αρχές του. Διακηρύσσει την ελευθερία και ξεφωνίζει προς υπεράσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», την στιγμή ακριβώς που καταπατά τα περισσότερα από αυτά.
Η δικτατορία των μέσων μαζικής ενημερώσεως και το «πλέγμα της σιωπής» εμφανίζονται αποτελεσματικά στην αποστέρηση των πολιτών από την ελευθερία τους σχεδόν εξίσου με την φυλάκιση.
Δεν υπάρχει ανάγκη να σκοτώσεις στην Δύση: αρκεί να κόψεις το μικρόφωνο κάποιου. Το να σκοτώσεις κάποιον διά της σιωπής αποτελεί ένα πολύ κομψό είδος φόνου, ο οποίος πρακτικά αποφέρει τα ίδια αποτελέσματα με αυτά μίας πραγματικής δολοφονίας- μία δολοφονία, η οποία, επιπροσθέτως, αφήνει στον δολοφόνο ήσυχη την συνείδησή του.
Δεν πρέπει να ξεχνάει κάποιος, επιπλέον, την βαρύτητα ενός τέτοιου τύπου δολοφονίας. Σπανίζουν αυτοί που σιωπούν τον αντίπαλό τους για διασκέδαση...
"Τα ψεύδη και η προπαγάνδα “θεσμών όπως η δημοσιογραφία & τα επιστημονικά ιδρύματα” με τα οποία κατακλυζόμασταν, ιδιαίτερα στην ψευτοπανδημία, τελείωσαν για εκατομμύρια, αν όχι για δισεκατομμύρια ανθρώπους -μια και καλή. Κάθε εμπιστοσύνη που είχαν σε εκείνους που βρίσκονταν σε θέσεις εξουσίας πάνω στις ζωές τους εξαφανίστηκε. Οι άνθρωποι αναθεωρούν πολλά, αν όχι όλα, που τους είπαν για αυτόν τον κόσμο. Η εμπιστοσύνη χάθηκε. Η πίστη στο κατεστημένο έχει χαθεί. Αυτό που πρέπει να μάθουμε τώρα είναι πόσο έχουν πει ψέματα και για πόσο καιρό; Στην πραγματικότητα, έχουν πει ποτέ την αλήθεια;" (Neil Oliver)
