Είναι διαδεδομένη η αυταπάτη πως ο κοινοβουλευτισμός δεν έχει αδιέξοδα επειδή υπάρχουν οι εκλογές. Αποδεικνύεται όμως συνεχώς πως στον ελληνικό κοινοβουλευτισμό όχι μόνο υπάρχουν αδιέξοδα αλλά οδηγούν στην οικονομική κατάρρευση και στην καταστροφή.
Πράγματι, οι μεταπολιτευτικές εκλογές, με την εναλλαγή των δύο κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν στη χρεοκοπία. Επίσης, από το 2009 μέσα σε έξι χρόνια αυτές είναι οι πέμπτες εκλογές – κάθε δεκατέσσερις μήνες γίνονται εκλογές. Αν συνυπολογισθούν και δύο ευρωεκλογές, δύο αυτοδιοικητικές και ένα ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα τότε το θέατρο του παραλόγου είναι πιο εμφανές: παρά τις πολλές προσφυγές στη «λαϊκή ετυμηγορία» η χώρα οδηγείται συνεχώς σιγά-σιγά στην καταστροφή.
Οι συχνές εκλογές δηλώνουν κατ’ αρχάς αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κυβερνήσει και επί πλέον δημιουργούν πολιτικά και οικονομικά κενά, καθυστέρηση στη διαχείριση κρίσιμων, χρονίων και επίκαιρων προβλημάτων, ανασφάλεια στην κοινωνία και αβεβαιότητα σε οικονομικούς, επαγγελματικούς και επενδυτικούς παράγοντες.
Με άλλα λόγια οι εκλογές όχι μόνο δεν λύνουν τα προβλήματα αλλά οδηγούν κάθε φορά σε χειρότερο στάδιο, με λαϊκισμούς, δημαγωγίες, εθνικισμούς, ασύστολα ψεύδη, με καλλιέργεια απατηλών ελπίδων, παραπληροφόρηση, ρουσφετολογίες, πελατειακό καθεστώς και άθλιο πολιτικό λόγο. Πρόκειται για τις παθογένειες και παθολογίες του κομματοκρατικού συστήματος. Έχει ειπωθεί, πολύ σωστά, πως άν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα τότε οι κυρίαρχες ελίτ θα τις είχαν καταργήσει.
Παρόλα αυτά και παρά την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του, αρκετοί εξακολουθούν να το αποκαλούν κοινοβουλευτική ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα όμως δεν είναι δημοκρατικό, αλλά
ολιγαρχικό, ενώ στην Ελλάδα, όπως δείχνει συνεχώς η πραγματικότητα και όπως το εκφράζει το Σύνταγμα, στην ουσία είναι πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, με όλες τις εξουσίες στον πρωθυπουργό. Πρόκειται δηλαδή για «
μοναρχία», όχι κληρονομική, αλλά αιρετή. Από τη στιγμή δε που ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές είναι υπεράνω του νόμου με την περιβόητη υπουργική και βουλευτική ασυλία πρόκειται για απόλυτη αιρετή «μοναρχία». Το τι θα γίνει στο μέλλον εξαρτάται από τον απόλυτο αιρετό «μονάρχη», τον εκάστοτε ανεξέλεγκτο πρωθυπουργό. Άλλωστε, αφού οι «αντιπρόσωποι» δεν ελέγχονται ούτε ανακαλούνται καθ όλη τη διάρκεια της θητείας τους, η ψήφος σημαίνει συναίνεση στην αυθαιρεσία, στην αλαζονεία και στον αυταρχισμό της εξουσίας.
Επίσης,
κανένα κόμμα δεν έχει στόχο τη δημοκρατία και ως εκ τούτου δεν περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του ριζικές πολιτικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα. Επί πλέον, το μέλλον της κοινωνίας είναι
προδιαγεγραμμένο από όλα τα κόμματα που συγκυβέρνησαν το προηγούμενο διάστημα και διεκδικούν ξανά την ψήφο. Οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί πριν από τις εκλογές, και όσες θα ληφθούν μετά από αυτές θα πλαισιώνουν τις προηγούμενες.
Για όλα αυτά δεν έχει κανένα νόημα να ψηφίζει κανείς σήμερα. Είναι σαν να συναινεί και να υπογράφει την καταδίκη του, η οποία έχει προαναγγελθεί από τα κόμματα που θα συγκυβερνήσουν. Η ανάθεση σε κόμματα και σε «σωτήρες» οδηγεί σε αδιέξοδα.
Επομένως, με πολιτειακές συγχύσεις, εκλογικές ψευδαισθήσεις, κομματικούς αμοραλισμούς, εμφυλιοπολεμικές μισαλλοδοξίες και ανίκανους πολιτικούς είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ένας δημοκρατικός δρόμος διεξόδου.
Ενώπιον αυτού του πολιτικού κενού και των οικονομικών καταρρεύσεων υπάρχει κίνδυνος η λεηλατημένη και απογοητευμένη, αλλά απληροφόρητη και συναισθηματική νεοελληνική κοινωνία να στραφεί σε εθνικιστές και ναζιστές που επαγγέλλονται και ευαγγελίζονται τη βαρβαρότητα. Εδώ υπεισέρχονται οι παθογένειες και οι παθολογίες της νεοελληνικής κοινωνίας. Η κατάσταση θυμίζει την παρακμιακή βυζαντινή Κωνσταντινούπολη λίγο πριν από την άλωση, όπως την περιγράφει χαρακτηριστικά ο ποιητής: «η Πόλη πόρνη και περίμενε τον Τούρκο να την πάρει». Ο εχθρός, δηλαδή,
δεν είναι εξωτερικός, αλλά εσωτερικός.
Συνεπώς, γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη για αλλαγή του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος, για δημοκρατικές δομικές, θεσμικές, συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, όχι με ανάθεση σε κόμματα, αλλά από τα κάτω, από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, με την αυτοοργάνωση των συνελεύσεων, με αυτοκαθορισμό και αυτονομία. Με συγκεκριμένες προτάσεις αλλαγής και όχι εγκλωβισμό στα αδιέξοδα του «αντιμνημονιακού αγώνα» και του «μεγαλειώδους ΟΧΙ».
Χρειάζεται δημιουργία μίας νέας πολιτικής και όχι αντιπολίτευσης. Είναι ο μοναδικός δρόμος, αφού όλοι οι άλλοι αποδείχθηκαν αδιέξοδοι και καταστροφικοί. Δεν είναι εύκολος δρόμος, αλλά το μόνο εύκολο σήμερα είναι η ρητορική του «αντιμνημονιακού χώρου».
Βρισκόμαστε στην κατάσταση που το παλιό δεν έχει ακόμα πεθάνει και το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί.
Απόσπασμα
άρθρου
Φωτό : Α.Τ.
Το πιθανότερο είναι να ανήκεις στο 99.99% που δεν γνωρίζει γιατί το σημερινό πολίτευμα δεν είναι δημοκρατία ...
... προσπαθούν οι ψηφοφόροι να βρουν διέξοδο στο αδιέξοδο της κρίσης αγνοώντας πως όταν ψηφίζουν δεν παίρνουν καμία απολύτως απόφαση που θα τους ωφελήσει ... κι αυτό διότι το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό όπου αλλού και από άλλους παίρνονται οι αποφάσεις (ούτε καν από τους πολιτικούς).
... μήπως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν πρώτα δεν μάθεις;
.... η πληροφορία που σου λείπει είναι εδώ σε μια κόλα Α4:
Χρησιμοποιούμε όλοι την λέξη δημοκρατία και τα παράγωγά της σχεδόν καθημερινά.
Όμως η άγνοιά μας για το τι είναι δημοκρατία είναι τεράστια. Κι όμως δεν θα πρεπε μια και για να περιγραφεί το τι είναι η δημοκρατία, φτάνει και περισσεύει ένα φύλλο Α4.
Η δημοκρατία είναι μία απλή μέθοδος για να αυτο-κυβερνηθεί ένα σύνολο ανθρώπων.
Είναι μια διαδικασία που μοιράζει την πολιτική ισχύ, την εξουσία δηλαδή, εξίσου σε όλα τα μέλη αυτού του συνόλου. Είτε πρόκειται για έναν σύλλογο, είτε πρόκειται για μια ολόκληρη χώρα.
Η δημοκρατία είναι μια διαδικασία που μας δίνει την δυνατότητα να παίρνουμε και να εφαρμόζουμε αποφάσεις, να επιτηρούμε την εφαρμογή τους, και να απονείμουμε δικαιοσύνη, συμμετέχοντας όλοι και άμεσα στα όργανα, τα σώματα και τους θεσμούς, χωρίς αντιπροσώπους.
Στην δημοκρατία προβλέπεται ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΟΡΓΑΝΟ: η γενική συνέλευση όλων των μελών. Αυτή η γενική συνέλευση είναι που αποφασίζει τι άλλα όργανα ή σώματα ή θεσμούς θα συστήσει. Διότι η δημοκρατία αλλάζει διαρκώς τους θεσμούς της.
Η δημοκρατία δεν γίνεται ποτέ τέλεια. Παραμένει πάντοτε ατελής. Αλλάζει ή καταργεί όργανα, σώματα και θεσμούς και στην θέση τους βάζει άλλα.
Μπορεί μια δημοκρατία να αποφασίσει πως θα έχει ένα όργανο, για παράδειγμα, που θα προετοιμάζει τα νομοσχέδια, και θα ονομάσει μάλιστα αυτό το όργανο Βουλή, και μετά θα έρχονται τα νομοσχέδια στην γενική συνέλευση για να γίνουν νόμοι. Μπορεί μια άλλη δημοκρατία να αποφασίσει μια εντελώς άλλη διαδικασία για το νομοπαρασκευαστικό έργο.
Με τον ίδιο τρόπο μια δημοκρατία δημιουργεί και αλλάζει συνεχώς και όλους τους άλλους θεσμούς και όργανα που πιστεύει ότι χρειάζεται. Από την κυβέρνηση της ως τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης.
Όλα τα μέλη-πολίτες είναι εν δυνάμει πρωθυπουργοί, υπουργοί κλπ. Όλα τα μέλη-πολίτες είναι εν δυνάμει δικαστές καθώς η δημοκρατία υποστηρίζει πως και η απονομή δικαιοσύνης είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και όχι τεχνικό.
Όλοι αυτοί οι θεσμοί και τα όργανα καθώς και οι μορφή τους, αποφασίζονται από την γενική συνέλευση όλων των μελών. Δηλαδή από όλους.
Η γενική συνέλευση έχει κατάλογο εγγεγραμμένων μελών. Δεν γίνεται δημοκρατία χωρίς κατάλογο μελών (με όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο).
Για την ανάδειξη στα αξιώματα χρησιμοποιείται η κλήρωση μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων για το κάθε αξίωμα. Όχι η εκλογή.
Η εκλογή είναι ολιγαρχικός τρόπος. Με εκλογή, και όχι κλήρωση, γίνεται η ανάδειξη για τις ελάχιστες εκείνες μόνο θέσεις που απαιτούν απαραιτήτως υψηλή εξειδίκευση και κατάρτιση.(Οι υπουργοί για παράδειγμα θα αναδεικνύονταν μάλλον με κλήρωση).
Η θητεία στα αξιώματα δεν υπερβαίνει ποτέ το ένα έτος. Μπορεί να υπάρχουν αξιώματα με διάρκεια ένα 24ωρο. Κανείς δύο φορές στην ίδια θέση. Ιδίως εκείνοι που επιλέχθηκαν με εκλογή. Όλοι είναι ανακλητοί πριν λήξει η θητεία τους και όλοι δίνουν απολογισμό στο τέλος της.
Η δημοκρατία πιστεύει πως όλοι οι πολίτες πρέπει να ασκούνται στην εξουσία και στην πολιτική. Γι’ αυτό αλλάζει συχνά τα πρόσωπα στα αξιώματα, ώστε να αποκτούν εμπειρία όσο περισσότεροι γίνεται, και ει δυνατόν όλοι.
Με λίγα λόγια, νομοθέτες είναι ΟΛΟΙ οι πολίτες. Κυβερνήτες και δικαστές γίνονται όλοι οι πολίτες, είτε με κλήρωση, είτε εκ περιτροπής, και ελάχιστοι με εκλογή.
Δεν γίνονται ποτέ κυβερνήτες, νομοθέτες και δικαστές, οργανωμένες ομάδες πολιτών όπως είναι τα σημερινά κόμματα. Αυτό που γίνεται τώρα με τα κόμματα είναι ολιγαρχία.
Η δημοκρατία επειδή γνωρίζει πως απειλείται και από τον πολύ πλούτο αλλά και από την πολύ φτώχεια παίρνει μέτρα ώστε να μην υπάρχει τίποτε από τα δύο.
Πέραν όμως τούτου, η δημοκρατία, επειδή δεν είναι οικονομικό σύστημα όπως ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, δεν έχει εξαρχής κάποιο οικονομικό σχέδιο ή δόγμα για να εφαρμόσει. Τις οικονομικές αποφάσεις τις παίρνουν όλοι οι πολίτες στην γενική συνέλευση, για κάθε ένα θέμα ξεχωριστά.
Δηλαδή με σημερινούς όρους μπορεί να πάρουν σήμερα για ένα θέμα μια “δεξιά” ή μια “αριστερή” απόφαση.
Και αν μετά από ένα διάστημα πειστούν πως πήραν λάθος απόφαση, να την αλλάξουν.
Και τέλος, επειδή το σύνολο που αντιπροσωπεύει η γενική συνέλευση μπορεί να απειληθεί στρατιωτικά, ο κάθε πολίτης είναι ταυτοχρόνως και οπλίτης, σχεδόν εφόρου ζωής.
Οι έννοιες πολίτης και οπλίτης για την δημοκρατία είναι αξεχώριστες.
Θραξ Αναρμόδιος
