Παρά το γεγονός ότι το Ιερό Μουσουλμανικό Δίκαιο (Σαρία) αποτελεί τμήμα της ελληνικής έννομης τάξης και η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία έχει ισχύ- στη Τουρκία έχει καταργηθεί από το 1926- και τα τζαμιά αφθονούν στις περιοχές της μουσουλμανικής μειονότητας, η ψήφιση της διάταξης για την ανέγερση τεμένους στην περιοχή του Ελαιώνα χαρακτηρίστηκε ως «Δικαίωση του αγώνα προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών».
Ως εκ τούτου, η κοινή γνώμη έμεινε με την εντύπωση ότι οι έλληνες μουσουλμάνοι δεν έχαιραν θρησκευτικών δικαιωμάτων όπως οι υπόλοιποι πολίτες και αφετέρου, δόθηκε το μήνυμα στην παγκόσμια κοινότητα, ότι, η Ελλάδα, επιτέλους, από ένα μη-ανεκτικό καθεστώς αποφάσισε να εκσυγχρονιστεί.
Η ανέγερση του τεμένους, εν προκειμένω, προσέλαβε συμβολική σημασία: έγινε σύμβολο της φιλελευθεροποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της ήττας του μη-ανεκτικού καθεστώτος!
Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι τέμενος και τζαμί δεν ταυτίζονται-το πρώτο αναφέρεται σε κάτι ανάλογο με μια μητρόπολη ή ένα θρησκευτικό κέντρο με ποικίλες δραστηριότητες, ενώ το δεύτερο σε έναν ευκτήριο οίκο-τα αντικειμενικά μεγέθη έχουν ως εξής:
Στην Αττική, ζουν περίπου 32.000 μουσουλμάνοι και έως πρόσφατα, έχουν νομιμοποιηθεί τρείς λατρευτικοί χώροι, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν υφίσταται αναγνωρισμένη μουσουλμανική μειονότητα και καμιά διεθνής συνθήκη δεν επιβάλλει ανέγερση τεμένους.
Αφετέρου, αν κανείς προβάλλει το φιλελεύθερο δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία και ειδικά την ελευθερία της λατρείας, γιατί άραγε η ελληνική πολιτεία να επιδεικνύει τέτοια επιλεκτική αντιμετώπιση στο σουνιτικό Ισλάμ; -γιατί, προφανώς, το τέμενος θα είναι σουνιτικό.
Υπάρχουν πλείστοι έλληνες πιστοί στο δωδεκαθεϊσμό, στο Βουδισμό, στο ζενισμό, στον Γιαρσανισμό, στο Μπαχαϊσμό κτλ. κτλ., ώστε, θα ήταν πιο συνεπές με τις φιλελεύθερες αρχές να ανεγερθεί, αντί ενός τεμένους, ένα πλήθος ναών που να καλύπτει τις λατρευτικές ανάγκες του πλήθους των ετερόδοξων ελλήνων ή μη.
Συμπερασματικά,
