Συζητᾶμε γιὰ τὸν γνωστὸ Μπαμπινιώτη ποὺ ἔδινε ἀναφορὰ στὴν ἀμερικανικὴ πρεσβεία περὶ τῶν ὅσοων συνέβαιναν ἐντὸς τῶν ἑλληνικῶν πανεπιστημίω, μὲ στόχο τὴν …συμμόρφωσίν τους!!! (Οἱ προθέσεις μετροῦν… σωστά;)
Ὁ Μπαμπινιώτης συνδέεται στενὰ μὲ τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ, ποὺ οὐσιαστικῶς ἀποδόμησε κάθε
ὑγειὴ θεσμὸ μέσα στὴν χώρα. Ἀπὸ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ἔως καὶ παιδεία θὰ τὸ δοῦμε νὰ λαμβάνῃ ἐνεργὸ θέσιν…
Καὶ φυσικὰ μέσα στὸ ΕΛΙΑΜΕΠ γερὸ καὶ ἀδιαπραγμάτευτο πάτημα εἶχε κι ὁ γνωστός μας Βερέμης…
(Ναί, ναί… αὐτὸς ποὺ παρέλαβε καὶ τὴν ὑπόλοιπη παδεία γιὰ νὰ τὴν ἀποτελειώσῃ. Αὐτὸς ποὺ μᾶς …«ἐδίδαξε» νέου εἴδους ἱστορία, παραμορφωτική, μέσῳ τῆς σειρᾶς τοῦ ΣΚΑΙ!!!)
Καὶ τώρα θὰ θυμηθοῦμε τὴν ὑπόθεσιν Λιάκου, ποὺ ἄν καὶ στὰ δικαστήρια ἀπεδείχθη παράνομος ὁ διορισμός του, ἐν τούτοις οὔτε τόλμησε, μὰ οὔτε καὶ σκέφθηκε κάποιος νὰ τὸν κουνήσῃ ἀπὸ αὐτὴν τὴν θέσιν…
Λέτε νά τόν …ξέχασαν;
Το 1988 προκηρύχθηκε θέση αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με γνωστικό αντικείμενο την «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος». Υποψήφιοι για τη θέση αυτή ήταν οι Δημήτρης Μιχαλόπουλος, επίκουρος καθηγητής τότε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ο Αντώνης Λιάκος, επίσης επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τη θέση κατέλαβε ο Αντώνης Λιάκος, αντί για τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο. Η εκλογή έγινε παράνομα, δηλαδή βάσει εισηγητικής εκθέσεως που είχε συνταχθεί από διμελή επιτροπή και όχι τριμελή, όπως ρητά ορίζει ο Νόμος.
Ο Δ. Μιχαλόπουλος προσέφυγε στην Δικαιοσύνη, όπως ήταν εύλογο. Η εκδίκαση της υποθέσεως και η έκδοση της σχετικής αποφάσεως καθυστερούσε αρκετά. Στο μεταξύ, λόγω της καθυστερήσεως, αυτής ο Α. Λιάκος είχε ήδη προαχθεί στην βαθμίδα του καθηγητή. Τελικά όμως ο Δ. Μιχαλόπουλος, έστω και αργά, δικαιώθηκε με την με αριθ. 3138/1996 απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας. Η απόφαση αυτή, μεταξύ των άλλων, τόνιζε ότι «η εκλογή του [κ. Α. Λιάκου] σε θέση της βαθμίδας του καθηγητή είναι συνέπεια της κρίσεως και εξελίξεώς του στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή και συνεπώς έχει ως προϋπόθεση το νόμιμο διορισμό του στην τελευταία αυτή θέση». Αυτό άλλωστε πιστοποιείται και από την παρ. 5 του άρθρου 14 του Νόμου 1268/1982 και την παρ. 1 του άρθρου 7 του Νόμου 2083/1992. Κατά συνέπεια, το Συμβούλιο της Επικρατείας ζητούσε την ακύρωση της εκλογής του Α.Λιάκου, λόγω του παρανόμου της διαδικασίας με την οποία είχε εκλεγεί αναπληρωτής καθηγητής. Το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών λοιπόν όφειλε να εφαρμόσει αυτήν την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Έχει, μάλιστα, σημασία το ότι ο τότε Πρόεδρος αυτού του Τμήματος, για να είναι τελείως κατοχυρωμένος, απηύθυνε (μετά την έκδοση της αποφάσεως) σχετικό ερώτημα στον Προϊστάμενο του Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνο Ντούση. Ο Κ. Ντούσης με το υπ’ αρ. 1150/11-3-1997 έγγραφό του υπεδείκνυε την έκπτωση του Α. Λιάκου στην βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και την επανάληψη της κρίσεως των Α. Λιάκου και Δ. Μιχαλόπουλου, με σκοπό την πλήρωση θέσεως αναπληρωτή καθηγητή.
Δυστυχώς όμως η Διοίκηση του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν συμμορφώθηκε με την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, παρά και την σύμφωνη γνωμοδότηση του Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, μάλιστα, επινόησε «λύση» τελείως έκνομη, βάσει της οποίας ο μεν Α. Λιάκος θα παρέμενε, χωρίς να τον θίξει κάποιος, στην βαθμίδα του καθηγητή, ενώ ο Δ. Μιχαλόπουλος θα κρινόταν μόνος του για να καταλάβει βαθμίδα αναπληρωτή καθηγητή. Η θέση όμως αυτή, του αναπληρωτή καθηγητή, έμελλε να δημιουργηθεί μετά την –τυχόν- εκλογή του Δ. Μιχαλόπουλου, χωρίς δηλαδή να έχει εξασφαλισθεί, αλλά ούτε καν να έχει ζητηθεί το κονδύλι για την μισθοδοτική της κάλυψη. Ήταν, με λίγα λόγια, θέση «Μαϊμού» ή, για να το πούμε διαφορετικά, η υπόθεση ήταν τελείως στημένη Ο Α. Λιάκος, πράγματι, παρέμενε ισχυρότατος. Από αυτόν (λόγω της θέσεώς του ως πρωτοβάθμιου καθηγητή) ήταν εξαρτημένες οι προαγωγές όλων, αναπληρωτών, επικούρων, λεκτόρων. Ποιος θα τολμούσε να πάει εναντίον του;
Έτσι ο Δ. Μιχαλόπουλος δήλωσε ότι δεν ήταν υποψήφιος για την θέση αυτή, ενώ παράλληλα ο τότε Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, καθηγητής Γ. Κορρές, και ο κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής, καθηγητής Ε. Μικρογιαννάκης, δήλωσαν ότι δεν αναγνώριζαν τη διαδικασία αυτήν ως νόμιμη και πράγματι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.
Κι ἐρχόμαστε στὸν Φίλη. Τὸν Φίλη ποὺ μᾶς πέταξε μία κοτσάνα γιὰ νὰ μᾶς ἀπασχολήσῃ, τὴν ὥρα ποὺ ἀκόμη μία μαχαιριὰ μᾶς ἔχωνε ἡ κυβέρνησίς του πισώπλατα… Αὐτὸν τὸν Φίλη…
Ποιόν καλλίτερο σύμβουλο θά μποροῦσε νά ἐπιλέξῃ ὁ ἀπτυχίωτος Φίλης ἀπό τόν Λιάκο, πού στηρίχθηκε ἀπό τόν Μπαμπινιώτη καί τό ΕΛΙΑΜΕΠ γιά νά ὑπάρχῃ καί πού σύσσωμο τό ΕΚΠΑ παρανόμησε καί παρανομεῖ μή ἐφαρμόζωντας δικαστικές ἀποφάσεις;;
Ποῦ ἡ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις τῶν σχέσεων τῆς συμμορίας πού μᾶς «κυβερνοῦν» (διαχρονικῶς ὅμως) ἀπό αὐτόν τόν παρανόμως διορισθέντα καθηγητή, πού τώρα μᾶς προέκυψε καί …σύμβουλος;
Πῶς θά ἀποδείξουν, γιά ἀκόμη μίαν φορά, ὅτι καί μᾶς ξεσκίζουν καί μᾶς στέλνουν τόν λογαριασμό τοῦ ξεσκίσματος;
Πατριῶτες…
Πρέπει νὰ τὸ πάρουμε ἀπόφασιν…
Αὐτὰ τὰ καθάρματα δὲν εἶναι τυχαῖα… Εἶναι πολὺ προσεκτικῶς ἐπελεγμένα, ἐκπαιδευμένα καὶ τοποθετημένα σὲ «θέσεις-κλειδιά» πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἀφήσουν δίοδο ἀνοικτὴ γιὰ ὁποιονδήποτε γραφικό, ποὺ ἀκόμη πιστεύει στὸ δίκαιον, στὴν ἀξιοκρατία καὶ στὴν ἀλήθεια.
Εἶναι τόσο πορωμένοι δέ, ποὺ ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἐνοχλεῖ ὁ δικός μας θάνατος, πρὸ κειμένου νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν δική τους, καλὴ ἔως πολυτελή, ἐπιβίωσιν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀπολαμβάνουν!!!
Φιλονόη
Υ.Γ. Αὐτὰ συμβαίνουν τώρα. Τώρα ποὺ φθάνουμε στὸ τέλος τους. Κι ἔως νὰ τὸ πάρουν ἀπόφασιν θὰ μᾶς σκίσουν… Βλέπετε… Τὸ θηρίον ὅταν ψυχομαχῇ σκοτώνει…
