Περί Τεμένους, Θρησκευτικών Ελευθεριών και Φιλελευθερισμού

Παρά το γεγονός ότι το Ιερό Μουσουλμανικό Δίκαιο (Σαρία) αποτελεί τμήμα της ελληνικής έννομης τάξης και η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία έχει ισχύ- στη Τουρκία έχει καταργηθεί από το 1926- και τα τζαμιά αφθονούν στις περιοχές της μουσουλμανικής μειονότητας, η ψήφιση της διάταξης για την ανέγερση τεμένους στην περιοχή του Ελαιώνα χαρακτηρίστηκε ως «Δικαίωση του αγώνα προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών».

Ως εκ τούτου, η κοινή γνώμη έμεινε με την εντύπωση ότι οι έλληνες μουσουλμάνοι δεν έχαιραν θρησκευτικών δικαιωμάτων όπως οι υπόλοιποι πολίτες και αφετέρου, δόθηκε το μήνυμα στην παγκόσμια κοινότητα, ότι, η Ελλάδα, επιτέλους, από ένα μη-ανεκτικό καθεστώς αποφάσισε να εκσυγχρονιστεί.

Η ανέγερση του τεμένους, εν προκειμένω, προσέλαβε συμβολική σημασία: έγινε σύμβολο της φιλελευθεροποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της ήττας του μη-ανεκτικού καθεστώτος!

Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι τέμενος και τζαμί δεν ταυτίζονται-το πρώτο αναφέρεται σε κάτι ανάλογο με μια μητρόπολη ή ένα θρησκευτικό κέντρο με ποικίλες δραστηριότητες, ενώ το δεύτερο σε έναν ευκτήριο οίκο-τα αντικειμενικά μεγέθη έχουν ως εξής:

Στην Αττική, ζουν περίπου 32.000 μουσουλμάνοι και έως πρόσφατα, έχουν νομιμοποιηθεί τρείς λατρευτικοί χώροι, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν υφίσταται αναγνωρισμένη μουσουλμανική μειονότητα και καμιά διεθνής συνθήκη δεν επιβάλλει ανέγερση τεμένους.

Αφετέρου, αν κανείς προβάλλει το φιλελεύθερο δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία και ειδικά την ελευθερία της λατρείας, γιατί άραγε η ελληνική πολιτεία να επιδεικνύει τέτοια επιλεκτική αντιμετώπιση στο σουνιτικό Ισλάμ; -γιατί, προφανώς, το τέμενος θα είναι σουνιτικό.

Υπάρχουν πλείστοι έλληνες πιστοί στο δωδεκαθεϊσμό, στο Βουδισμό, στο ζενισμό, στον Γιαρσανισμό, στο Μπαχαϊσμό κτλ. κτλ., ώστε, θα ήταν πιο συνεπές με τις φιλελεύθερες αρχές να ανεγερθεί, αντί ενός τεμένους, ένα πλήθος ναών που να καλύπτει τις λατρευτικές ανάγκες του πλήθους των ετερόδοξων ελλήνων ή μη.


Συμπερασματικά, η Ελλάδα έχει αποδειχθεί υπερβολικά γενναιόδωρη έναντι του Ισλάμ, σε βαθμό που παραβλέπει την αντισυνταγματική καταπάτηση των δικαιωμάτων γυναικών και παιδιών στη μουσουλμανική μειονότητα, λόγω της εφαρμογής της Σαρία.

Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί περί δικαίωσης του φιλελεύθερου αγώνα για τα δικαιώματα;

Προφανώς οι φωνασκούντες φιλελεύθεροι ευαισθητοποιούνται περισσότερο με την ανέξοδη παροχή δικαιωμάτων παρά με την καταπάτησή τους και ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά γυναίκες και παιδιά.

Θα ήταν χρήσιμο, για τους εκ του ασφαλούς υπέρμαχους των δικαιωμάτων, να ενημερωθούν από τις μουσουλμάνες ακτιβίστριες, Ayaan Hirsi Ali και Malala Yousafzai σχετικά με το τι σημαίνει καταπάτηση δικαιωμάτων.

Η ανέγερση τεμένους, είναι επακόλουθο μιας πολιτικής επιλογής που ξεκίνησε για λόγους επαναπροσέγγισης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, αλλά και ως συμβολική ενέργεια γεωπολιτικής σημασίας. Εντούτοις, η στιγμή που το ζήτημα επανήλθε στο προσκήνιο με τη ψήφιση της σχετικής διάταξης στη βουλή, γεννά πολλά ερωτήματα.

Καθότι, η ένταση των μεταναστευτικών ροών θα γίνεται ακόμη μεγαλύτερη με το χρόνο, παράλληλα με τα γεωπολιτικά οφέλη όσων τις χρησιμοποιούν, η παρουσία ενός τεμένους θα λειτουργήσει ως μαγνήτης γι αυτές τις ροές, αλλά και προτρεπτικά για την μόνιμη παραμονή των μεταναστών που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα.

Επιπλέον, καθώς οι προθέσεις των ευρωκρατών είναι να καταστήσουν την Ελλάδα, ως χώρα-αποθήκη μη ειδικευμένου εφεδρικού εργατικού δυναμικού, η ανέγερση τεμένους, λειτουργεί ως ένδειξη αποδοχής του συγκεκριμένου ευρωσχεδίου.

Παράλληλα, καθότι η ριζοσπαστικοποίηση του σουνιτικού Ισλάμ έχει μπει σε μια φάση κλιμάκωσης, μέσω ποικίλων οργανώσεων που χρηματοδοτούνται από κέντρα εξουσίας που προσβλέπουν σε γεωπολιτικά και γεωοικονομικά κέρδη, ένα τέμενος θα επιτρέψει τη νομιμοφανή παρουσία των ριζοσπαστικών δικτύων στην Ελλάδα.

Δεδομένου ότι η διαφαινόμενη πρόθεση των κρατούντων είναι η νομιμοποίηση των μεταναστών στη χώρα, πέραν της δημογραφικής αλλοίωσης που θα επέλθει λόγω της υπογεννητικότητας, της μετανάστευσης και της μείωσης του προσδόκιμου ζωής, ως επακόλουθων της νεοφιλελεύθερης βίας, η παρουσία μουσουλμανικών θυλάκων σε όλη την επικράτεια, θα έχει ως αποτέλεσμα την εκ των πραγμάτων επέκταση της Σαρία πέραν της Θράκης.

Αυτό θα σήμαινε μια de facto ισλαμοποίηση της χώρας, με απρόβλεπτες συνέπειες, δεδομένης της γενικότερης πολιτικής, γεωπολιτικής και οικονομικής αστάθειας.

Μια τέτοια εξέλιξη, θα δημιουργούσε το φαινόμενο-που δεν συναντάται ούτε καν στη Τουρκία-της ακύρωσης του κράτους Δικαίου και των συνταγματικών εγγυήσεων των ατομικών ελευθεριών, για ένα πλήθος πολιτών, αφού ο ιεροδίκης (Qadi) θα δικάζει με βάση το «σύνταγμα» του Κορανίου και του δικαίου που πηγάζει από αυτό, τη Σαρία.

Αναμφίβολα, ο μεταναστευτικός εποικισμός της χώρας δε συντελείται μόνο στο πλαίσιο της εισαγωγής φτηνού εργατικού δυναμικού για την ευρωπαϊκή βιομηχανία, αλλά, και για το νεοφιλελεύθερο έλεγχο του πληθυσμού. Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και η δημογραφική αλλοίωση αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις για την διάλυση των συλλογικοτήτων που, εν δυνάμει, αποτελούν απειλή για την πραγμάτωση της νεοφιλελεύθερης ουτοπίας.

Εντούτοις, η μακιαβελική επίκληση των θρησκευτικών ελευθεριών ή αλλιώς, η εκμετάλλευση του μουσουλμανικού στοιχείου για καπιταλιστικούς σκοπούς, πρόκειται να έχει απρόβλεπτες συνέπειες.

Πράγματι, η ιδεολογία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ενώ είναι αποτελεσματική για τον κοινωνικό έλεγχο στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών- και για τη δαιμονοποίηση καθεστώτων, μη αρεστών στη φιλελεύθερη αυτοκρατορία- μπορεί να καταστεί ένα αυτοκτονικό εργαλείο όταν το πεδίο εφαρμογής της είναι διαφορετικό από το δυτικό αξιακό πλαίσιο.

Στη προκειμένη περίπτωση, η επίκληση των θρησκευτικών ελευθεριών ανοίγει την κερκόπορτα της ανατροπής του ίδιου του φιλελευθερισμού που αξιώνει να λειτουργεί, όχι μόνο ως μετα-ιδεολογία αλλά και ως μετα-θρησκεία.

Οι φιλελεύθεροι ευελπιστούν ότι η ορθολογικότητα που χαρακτηρίζει το φιλελευθερισμό θα υπερισχύσει του Ισλάμ, ότι ο δυτικός διαχωρισμός της ιδιωτικής από τη δημόσια σφαίρα θα διαποτίσει τον τρόπο αντίληψης των μουσουλμάνων που τελικά θα ενσωματωθούν στη δυτική κοινωνία.


Εντούτοις, για το Ισλάμ, η δημόσια και η ιδιωτική σφαίρα, η θρησκεία, η πολιτική, το δίκαιο, η οικονομία και η κοινωνία δεν επιδέχονται κανένα διαχωρισμό. Η πολιτική δράση ισοδυναμεί με την θρησκευτική και ως εκ τούτου δεν είναι μόνο μια υποχρέωση του πιστού αλλά ταυτόχρονα και οδός σωτηρίας.

Η επεκτατική, όσο και η μη-ανεκτική φύση του Ισλάμ, δεν σχετίζεται λοιπόν με κάποιου είδους παρέκκλιση, αλλά είναι απόρροια του ισλαμικού πολιτισμικού κώδικα.

Οι φιλελεύθεροι, προβάλλοντας την επηρμένη εικόνα τους για τον κόσμο, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο εαυτός, στο Ισλάμ, βρίσκεται σε διάσταση με τον δυτικό εαυτό. Ο ισλαμικός εαυτός ανήκει στην Umma, δεν περιορίζεται στην έννοια της ατομικότητας. Γι αυτό και οι φιλελεύθερες αξίες που εδράζονται στην έννοα του ατόμου είναι κενές περιεχομένου στο ισλαμικό πλαίσιο.

Για τον ισλαμικό τρόπο σκέψης, τα δυτικά επιτεύγματα της Δημοκρατίας, του κράτους Δικαίου και των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων συνιστούν κραυγαλέα ύβρη και προϊόντα ειδωλολατρίας, και η αντικατάστασή τους από τη Σαρία είναι ζήτημα χρόνου.


Αναμφισβήτητα, η πολιτισμική αγραμματοσύνη, αφενός εμποδίζει τη κατανόηση του Ισλαμικού κόσμου και αφετέρου, η απληστία για κέρδος και κυριαρχία προκαλεί την τύφλωση στο προφανές: όταν υποτιμάς και εκμεταλλεύεσαι το γείτονά σου, τη δεδομένη στιγμή, θα σε εκδικηθεί.

Εκ των πραγμάτων, αν δεν υπάρξει πολιτισμική πολιτική, το Ισλάμ θα προκαλέσει, όχι μόνο τη χρεοκοπία του φιλελευθερισμού, αλλά πολύ πιθανό και το τέλος της Δύσης.


Σουλτάνης Γρ.
Μωρίας Εγκώμιον