Η επανάσταση του 21ου αιώνα είναι η επανάσταση των λαών ενάντια στο 1% που καταληστεύει και υπερχρεώνει τον πλανήτη.

Οι μαζικές κατασχέσεις και το ξεπούλημα ιδιωτικής και κρατικής περιουσίας γίνονται με ευθύνη του συνόλου των πολιτικών και κομματικών δυνάμεων, οι οποίες αποκρύπτουν την μία και μόνη αλήθεια: ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. Είτε σαν κράτος είτε σαν ιδιώτες δεν χρωστάμε, κι αυτό κανένα κόμμα δεν το λέει. Τα λέγαμε, όταν όλοι σιωπούσαν ή στήριζαν μία από τις κατοχικές κυβερνήσεις. Κι αυτή η συνένοχη σιωπή επιτρέπει στο καθεστώς και σε χιλιάδες άλλους απληροφόρητους και ανυποψίαστους πολίτες να υπερασπίζονται τις κατασχέσεις.

Το σύνολο του κρατικού και ιδιωτικού χρέους είναι προϊόν απάτης.

Δεν χρωστάμε, γιατί από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, η ιδιοκτησία του νομίσματος μας –είτε δραχμή ήταν είτε ευρώ- έχει εκχωρηθεί σε ιδιώτες.

Δεν χρωστάμε, γιατί κατόπιν συμπαιγνίας πολιτικών και τραπεζιτών και η τελευταία δεκάρα που κυκλοφορεί ως νόμισμα είναι χρέος.

Δεν χρωστάμε, γιατί κάθε φορά που ένας τραπεζίτης δανείζει δημιουργεί χρήμα από το τίποτα. Μόνο ο Θεός και οι τραπεζίτες μπορούν να δημιουργήσουν κάτι από το τίποτα κι αυτό κανένα κόμμα ή απόκομμα δεν το λέει. Αντίθετα, καλλιεργούν την ψευδή πεποίθηση ότι το χρήμα που δανείζουν οι τράπεζες προέρχεται από καταθέσεις, ενώ συμβαίνει το αντίθετο: Τα δάνεια δημιουργούν τις καταθέσεις.

Δεν χρωστάμε, γιατί αν το χρήμα ήταν δημόσιο εργαλείο, δημοκρατικά ελεγχόμενο, δεν θα χρειαζόταν η άγρια υπερφορολόγηση, οι χωρίς αντίκρισμα ασφαλιστικές εισφορές και η περικοπή μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων.

Δεν χρωστάμε, γιατί το σύνολο του χρέους στην Ελλάδα και στον κόσμο, με τη μέθοδο του δανεισμού αέρα κοπανιστού, είναι μεγαλύτερο τόσο από το ελληνικό όσο και από το παγκόσμιο ΑΕΠ και πολύ μεγαλύτερο από όλο το χρήμα που κυκλοφορεί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το χρέος της Ελλάδας, των Ελλήνων και του πλανήτη, ακόμα κι αν συγκεντρώσουμε όλο το χρήμα του πλανήτη και όλο τον παραγόμενο πλούτο, είναι αδύνατον να εξοφληθεί.

Οι κακοί άνδρες και οι καλές γυναίκες

Η ιστορία ξεκινάει από τότε που εμφανίστηκαν οι πρώτες σουφραζέτες. Τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του εικοστού, πολλές γυναίκες άρχισαν να διαμαρτύρονται γιατί ήθελαν να ψηφίζουν. Ακολούθησαν οι γνωστές ιστορίες με τους αστυνομικούς που μετρούσαν το μήκος της γυναικείας φούστας και άλλα τέτοια ευτράπελα.

Είναι γεγονός ότι ο αυστηρός πατριαρχικός δυτικός πολιτισμός σε συνδυασμό με την κακώς εννοούμενη θρησκεία είχε φέρει τις γυναίκες σε μία κατάσταση «δούλας». Έμοιαζε λίγο με την σημερινή άθλια κατάσταση των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες.

Η γυναικεία κοινωνική απελευθέρωση έπρεπε να συμβεί για πολιτιστικούς και ηθικούς λόγους. Αλλά επειδή είναι χαρακτηριστικό του αφύσικου ανθρώπινου ψυχισμού να διαστρέφει τα πάντα η επανάσταση για την ισότητα των γυναικών κατέληξε να μετατραπεί σε καταδίωξη των ανδρών.

Η ''πολιτική ορθότητα'' της «ισότητας» έφτασε τα πράγματα σε επίπεδα γελοιότητας.