Το Προτεκτοράτο των Αθηνών και η Εθνική Καταστροφή

Η Ελλάδα είναι ήδη το τρίτο προτεκτοράτο των Βρυξελλών και του Βερολίνου στη Βαλκανική Χερσόνησο, μετά τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κοσσυφοπέδιο.

Μετά την ψήφιση του τρίτου νεο-αποικιακού μνημονίου, αλλά και την ανάδειξη της πλέον νεοφιλελεύθερης βουλής, με κυβέρνηση-και αντιπολίτευση-αποφασισμένη να υπηρετήσει τα γεωπολιτικά σχέδια της Ουάσινγκτον, του Βερολίνου και του διευθυντήριου της ΕΕ, είναι βέβαιη η πλήρης απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, η μετάλλαξη του ελληνικού κράτους σε μη ανασχέσιμου προτεκτοράτου και η εθνική καταστροφή.

Το Προτεκτοράτο

Ο J. Martin, στο άρθρο του «The Colonial Origins of the Greek Bailout», έδειξε την αποικιακή καταγωγή των προγραμμάτων "διάσωσης" της Ελλάδας, επισημαίνοντας την συνέχεια που υπάρχει ανάμεσα στις πρακτικές κυριαρχίας του κλασσικού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και στους θεσμούς υπερεθνικής διακυβέρνησης της εποχής μας-όπως η ΕΕ- υποστηρίζοντας ουσιαστικά την άποψη ότι οι Βρυξέλες έχουν εγκαταστήσει με την Ελλάδα μια σχέση αποικιακού επικυρίαρχου.

Η αδυναμία της άποψης αυτής βρίσκεται στο ότι θεωρεί την ιμπεριαλιστική σχέση Βρυξελών-Αθήνας, ως μια σχέση που εγκαθιδρύθηκε ως αποτέλεσμα της ελληνικής κρίσης χρέους, ενώ αντίθετα, η κρίση χρέους είναι αποτέλεσμα της ανισόμετρης σχέσης που παγιώνεται με την ένταξη μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό μοντέλο της ΕΕ.

Ο Kw. Nkrumah, ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Γκάνα, στο κλασσικό έργο του, “Neo-colonialism, The Last Stage of Imperialism”, (International Publishers, N. York, 1965), έχει περιγράψει με ακρίβεια τις πρακτικές του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

Κεντρική ιδέα της ανάλυσης είναι ότι η σύγχρονη αποικιοκρατία (Νεο-αποικικρατία) έχει ξεπεράσει το κλασσικό αποικιοκρατικό μοντέλο κυριαρχίας και στη θέση του έχει εγκαταστήσει το νεο-αποικιοκρατικό.

Η διαφορά των δύο μοντέλων βρίσκεται στο τρόπο κυριαρχίας: στο παλιό, η αποικιοκρατική δύναμη είναι παρούσα σε μια χώρα, με φυσικό τρόπο, ενώ στο νέο, η κυριαρχία συντελείται από απόσταση, έτσι ώστε, ενώ η χώρα εμφανίζεται ως κυρίαρχη και ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, τόσο το οικονομικό, όσο και το πολιτικό της σύστημα καθορίζεται από τη μητρόπολη. Η μητρόπολη κυριαρχεί στην αποικία όχι μόνο μέσω των εκλεγμένων κυβερνήσεων, αλλά επιπλέον, με οικονομικά όσο και εμπορικά μέσα, όπως απέδειξε η λεηλασία της Αφρικής από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, μέσω της χορήγησης δανείων που δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν.

Σύμφωνα με την ανάλυση του Nkrumah, η Ελλάδα είναι προ πολλού μια νεο-αποικία που μόνο τυπικά διαθέτει εθνική ανεξαρτησία.

Έτσι, οι πολιτικές των μνημονίων αφορούν τη προτεκτοριοποίηση της χώρας, αφού οι «δανειστές» μετά την ακύρωση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, προχωρούν στη κατάργηση της ίδιας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Το πολίτευμα έχει μετατραπεί σε δοτή ψευδο-δημοκρατία, δηλαδή ένα είδος χούντας με εικονικό κοινοβουλευτισμό, αφού οι «δανειστές», έχοντας σφετεριστεί τις εξουσίες που υποτίθεται ότι απορρέουν από το λαό, καθορίζουν το θεσμικό και νομικό πλαίσιο, την εσωτερική και εξωτερική πολιτική.

Βαλκανικά προτεκτοράτα και υδρογονάνθρακες

Οι γεωπολιτικοί στόχοι του Βερολίνου, αναφορικά με τα Βαλκάνια, τη μέση ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, έχουν αρχίσει να συμπίπτουν με τους στόχους της προπολεμικής Γερμανίας, παρότι υπό το κάλυμμα της υπερεθνικής ΕΕ, ο σύγχρονος γερμανικός ιμπεριαλισμός έχει καταστεί σχεδόν αόρατος.

Η ένδεια που παρουσιάζει η Γερμανία σε ενεργειακούς πόρους, ωθεί στην αναθέρμανση της έννοιας του ζωτικού χώρου (Lebensraum), αναζητώντας πόρους που αφθονούν στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου.

Έτσι, τα βαλκάνια, ως εσαεί γερμανικός ζωτικός χώρος, αναδεικνύονται στο επίκεντρο των γεωπολιτικών επιδιώξεων του Βερολίνου, καθότι, επιτρέπουν τη πρόσβαση στην ανατολική Μεσόγειο.

Η εμπλοκή της Γερμανίας στη Συριακή κρίση, αποκαλύπτει ότι τα σχέδια του Βερολίνου σχετίζονται με έναν ενεργειακό αγωγό που θα μεταφέρει στη βόρεια Ευρώπη- δια μέσου των προτεκτοράτων της-τους λεηλατημένους υδρογονάνθρακες της Συρίας, της Κύπρου και της Ελλάδας, επιτρέποντας τη μείωση της εξάρτησης από τη Ρωσία.

Η Γερμανική έκδοση του Foreign Policy, τον Ιούνιο του 2012, αναφέρει: «Πριν ακόμη να ανατραπεί η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, οι σύμμαχοι είχαν κατανεμηθεί τις παραχωρήσεις για την εκμετάλλευση του φυσικού της αερίου. Ο υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δημιούργησε μια μόνιμη γραμματεία, με προϋπολογισμό € 600.000, για να διαχειριστεί τη λεηλασία των υδρογονανθράκων που εμπιστεύτηκε στον Gunnar Wälzholz ο οποίος είχε ήδη υπηρετήσει με τον ίδιο τρόπο εναντίον του Αφγανιστάν»

[ Voltairenet.org.]

Από τη λεηλασία στη καταστροφή

Όμως , η λεηλασία της χώρας, του ενεργειακού της πλούτου του ανθρώπινου δυναμικού, είναι το μικρότερο κακό σε σχέση με τις συνέπειες που κατά πάσα πιθανότητα θα έχει η άκριτη πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα του Βερολίνου.

Ένα προτεκτοράτο, μια χώρα χωρίς κύρος, ισχύ και ανεξαρτησία βρίσκεται στο έλεος των διαθέσεων των κηδεμόνων του.

Ήδη, οι προθέσεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών άρχισαν να αποκαλύπτονται με τις παραινέσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων για κοινή φύλαξη του Αιγαίου, από Ελλάδα και Τουρκία.

Οι διμερής διαφορές των δύο χωρών (οι διεκδικήσεις της Τουρκίας), κατά τους ευρωκράτες, αποτελούν επουσιώδη ζητήματα, σε σχέση με την ανάγκη θωράκισης των «ευρωπαϊκών» συνόρων.

Επιπρόσθετα, και ενώ η αναγνώριση του ψευδοκράτους έχει ήδη συντελεστεί από την Ουάσιγκτον, οι εκβιασμοί προς τη Κύπρο, για λύση σε βάρος των ελληνοκυπρίων, δείχνει ότι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της ευρω-ατλαντικής ελίτ ευνοούν τη Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας.

Η δυναμική εμφάνιση της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή και η πιθανή δημιουργία Κουρδικού κράτους, αναβαθμίζει ουσιαστικά τη Τουρκία, την οποία, τόσο οι Βρυξέλλες όσο και η Ουάσιγκτον θεωρούν ως αξιόπιστη περιφερειακή δύναμη, ικανή να λειτουργήσει ως ανάχωμα στη Μόσχα.

Αναπόφευκτα, η απώλεια της Ανατολίας και πιθανό ενός μέρους της νότιας Τουρκίας, θα εξισορροπηθεί με τη διχοτόμηση του Αιγαίου, την απώλεια της Ανατολικής Θράκης και την μετατροπή της Κύπρου σε τουρκοκρατούμενη νήσο.

Αυτή η πολύ πιθανή συρρίκνωση της ελληνικής επικράτειας ενδέχεται να προκαλέσει γενικότερη ανάφλεξη στα Βαλκάνια, με ακόμη χειρότερες συνέπειες για τη χώρα, που θα βρεθεί αντιμέτωπη και με τεράστια ανθρωπιστικά προβλήματα.

Οι «δανειστές», οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι» δουλεύουν φυσικά για τα δικά τους συμφέροντα, αφήνοντας τις διάφορες ανθρωπιστικές, κοσμοπολιτικές και ευρωπαϊστικές κορώνες για τους χρήσιμους ηλίθιους.

Σε μια τέτοια συγκυρία, αν η Ελλάδα δεν αναστρέψει την προτεκτοριοποίηση που συντελείται μέσω των μνημονίων, αλλά και αν δεν ενταχθεί σε διαφορετικό γεωπολιτικό στρατόπεδο-ΕΕ και ΝΑΤΟ έχουν αποδείξει την ανθελληνικότητά τους-, οδηγείται με βεβαιότητα στη μεγαλύτερη καταστροφή από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους.

Σουλτάνης Γρ.