Ήδη η αμυντική τακτική της Ελλάδας πλησιάζει στα όριά της. Όχι μόνο η άμυνα και η διπλωματία μας αλλά ολόκληρη η οικονομική, εκπαιδευτική, δημογραφική και μεταναστευτική μας πολιτική πρέπει να οικοδομηθούν πάνω στο προφανές γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται ήδη σε πόλεμο με τους Τούρκους.

Η Ελλάδα στο όρια της

Θεωρητικά, φαίνεται ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις η χώρα να σταθεί όρθια. Ωστόσο, μόνο θεωρητικά. Διότι τίποτε δεν δείχνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει βγει από τη λογική του κατευνασμού. Από την παθητικά αμυντική στάση της κυβέρνησης λείπει εκείνο το στοιχείο που κάνει μια άμυνα πράγματι λυσιτελή, η ανταπόδοση.

Οι εγκέφαλοί της ακόμη πιστεύουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή με το να μη δίνουν στόχο στην Τουρκία, με το καταπίνουν λεκτικά τις προσβολές και τις προκλήσεις, με το να κρύβονται στα "φουστάνια" των Βρυξελλών. Ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: η Τουρκία μόνον όσους της αντιστέκονται φοβάται και σέβεται. Και ασφαλώς δεν υπολογίζει διόλου την Ευρώπη...

Ήδη η αμυντική τακτική της Ελλάδας πλησιάζει στα όριά της. Τι θα συμβεί αν η Τουρκία μετατρέψει τη μεθόριο σε μόνιμο μέτωπο, στέλνοντας εκεί κατά αλλεπάλληλα κύματα τα στίφη των εκατομμυρίων που λαθροβιούν στο έδαφός της; Αντέχει η χώρα έναν τέτοιο διαρκή πόλεμο, ή αυτός θα την καταπονήσει τόσο, ώστε όταν ο πόλεμος γίνει πλέον και συμβατικός, να μη της μένουν πλέον δυνάμεις; Μήπως η "νίκη" του Έβρου, ήδη, είναι πύρρειος;

Ο πάντα επίκαιρος Κονδύλης

Θυμίζω τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη, γραμμένα ειδικά για τους πολιτικούς μας φωστήρες που διαχρονικά υποστηρίζουν τον κατευνασμό: «από στρατιωτική άποψη, η καθαρά αμυντική διεξαγωγή πολέμου στερείται νοήματος και είναι πρακτικά αδύνατη. Αν την παίρναμε στα σοβαρά, θα σήμαινε ότι ο επιτιθέμενος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ατιμώρητα, διατρέχοντας απλώς τον κίνδυνο να επανέλθει στην αρχική του θέση και να προετοιμασθεί για να ξαναδοκιμάσει.

Καμιά άμυνα δεν είναι τελεσφόρα, αν δεν εμπεριέχει μια δραστική τιμωρία του επιτιθέμενου, όμως η τιμωρία αυτή δεν μπορεί παρά να συνίσταται σε πράξεις, οι οποίες, αν ιδωθούν μεμονωμένα, χαρακτηρίζονται από την ισχυρή παρουσία επιθετικών στοιχείων: ο αμυνόμενος πυροβολεί με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιον σκοπό όπως και ο επιτιθέμενος».

Το ταμπού των πυρηνικών

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Όσο η χώρα δεν είναι σε θέση να απαντήσει στις ποικιλότροπες τουρκικές επιθέσεις, τιμωρώντας τες δραστικά, όσο και να κατορθώνει να τις αποκρούει, στην ουσία τις προκαλεί και τις συνδαυλίζει. Η αποτελεσματική εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία έχει συνοψιστεί άριστα από τον Γεώργιο Παπανδρέου τη δεκαετία του 1960: «Αν η Τουρκία ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου, η Ελλάς θα την ακολουθήσει».

Πράγμα που σημαίνει ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας πρέπει να είναι σε διαρκή ετοιμότητα, όχι μόνο να αποκρούσουν τον επιτιθέμενο, αλλά και να γενικεύσουν την σύγκρουση, τιμωρώντας τον κατά τρόπο και σε έκταση τέτοια που να καθιστά απαγορευτικό το κόστος της επίθεσης. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει ότι θα συζητήσουμε σοβαρά πάνω σε έννοιες-ταμπού ή και δαιμονοποιημένες στην Ελλάδα όπως το "πρώτο πλήγμα", ότι θα αναλογιστούμε επισταμένα πώς μπορούμε εμείς να αποκτήσουμε το πλεονέκτημα στον ακήρυχτο ασύμμετρο και υβριδικό πόλεμο που δεχόμαστε, ότι θα εξετάσουμε τέλος συστηματικά το ενδεχόμενο να στραφούμε μακροπρόθεσμα στο έσχατο και πλέον τελεσφόρο στρατιωτικό μέσο: την πυρηνική αποτροπή.

Γράφει και πάλι ο Κονδύλης:«Το πρώτο πλήγμα μπορεί να καταφερθεί στο πλαίσιο της κλιμάκωσης ενός τοπικού θερμού επεισοδίου, αλλά και πολύ νωρίτερα ακόμα, όταν δηλαδή διαπιστωθεί ότι επίκειται έτσι κι αλλιώς εχθρική επίθεση• το επιτελικό σχέδιο του πρώτου πλήγματος πρέπει λοιπόν να βρίσκεται στο συρτάρι ήδη από καιρό ειρήνης, χωρίς αυτό να σημαίνει καθόλου ότι όποιος το έχει καταστρώσει και όποιος θα το εφαρμόσει είναι αναγκαία ο επιτιθέμενος, με την ιστορική και πολιτική έννοια του όρου».

Όσο για το θέμα του πυρηνικού εξοπλισμού της χώρας πρέπει εδώ να υπενθυμίσουμε, αφενός μεν, ότι έχουμε υπερεπαρκείς ενδείξεις ότι η Τουρκία ήδη κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, ανεξαρτήτως εντελώς του τι θα πράξουμε ή δεν θα πράξουμε εμείς. Αφετέρου δε, ότι η πυρηνική αποτροπή συνιστά στην κυριολεξία ασφάλεια ζωής σε περιπτώσεις μικρών κρατών, όπως το δικό μας που αντιμετωπίζουν μεγέθη πληθυσμιακά κατά πολύ υπέρτερα. Αν δεν ήταν πυρηνικές δυνάμεις, ούτε το Ισραήλ θα μπορούσε να αντεπεξέλθει απέναντι στους Άραβες, ούτε το Πακιστάν να αντισταθμίσει την πίεση της Ινδίας. Ακόμη και μια χώρα πάμπτωχη και απομονωμένη όπως η Βόρειος Κορέα, με τα πυρηνικά όπλα που ανέπτυξε κατέστη στην πράξη απρόσβλητη.

Είμαστε ήδη σε πόλεμο

Σε κάθε περίπτωση, οι ιταμές προκλήσεις των Τούρκων είναι για τη χώρα μια ευκαιρία, έτσι πρέπει να τις δούμε. Ως ευκαιρία για τη γενική ανόρθωση του τόπου, ευκαιρία που σε αντίθεση με το 2010-2015, αυτή τη φορά δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλήσουμε. Όχι μόνο η άμυνα και η διπλωματία μας, ολόκληρη η οικονομική, εκπαιδευτική, δημογραφική και μεταναστευτική μας πολιτική πρέπει να οικοδομηθούν πάνω στο προφανές γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται ήδη σε πόλεμο με τους Τούρκους.

Το πρόβλημα είναι ότι ένας τέτοιος πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί από έναν πρωθυπουργό που "εθνικό όραμα" της κυβέρνησής του έχει αναγορεύσει το καζίνο του Ελληνικού. Ή που τρέμει μήπως δυσαρεστήσει τις "συμμορίες" που λυμαίνονται τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Δεν γίνεται από τη μια να λες «μολών λαβέ» στον Ερντογάν και από την άλλη να προσφέρεις γη και ύδωρ στους νονούς της μπάλας. Δεν γίνεται να αγνοείς και τις λέξεις "βιομηχανική πολιτική" ακόμα, και να τα βγάλεις πέρα μια χώρα που ήδη σήμερα είναι αξιόλογη βιομηχανική και τεχνολογική δύναμη. Δεν γίνεται να έχεις βάλει όλα τα αυγά σου στο εύθραυστο καλάθι του τουρισμού και να περιμένεις ανάπτυξη πράγματι βιώσιμη και ανθεκτική.

Απόσπασμα από : "Για να μην αποδειχθεί η "νίκη" στον Έβρο πύρρειος"
Επιμέλεια/διαμόρφωση/φώτο : Α.Τ.