Είμεθα παραδομένοι εις τον εχθρό ο οποίος δια του εισοδισμού καλλιέργησε
τον μιθριδατισμό και μας κατέλαβε αιφνιδίως και είμεθα εισέτι εις την
αρχή.
Ουδείς ενδιαφέρθηκε δια τους πένητες Έλληνες, ουδείς έστερξε δια τις
συνθήκες νοσηλείας των ελλήνων φορολογουμένων και καταβαλλόντων
πακτωλούς χρημάτων εκ των ασφαλιστικών εισφορών, να νοσηλεύονται σε
άθλιες συνθήκες, οι οποίες απάδουν προς μία πολιτισμένη Δημοκρατική
χώρα, ουδείς ενδιαφέρθηκε δια τις αντικειμενικές αδυναμίες δημιουργίας
ελληνικών οικογενειών.
Βιώνουμε μία παράνοια, ο έλληνας, να
αγκομαχά ψυχορραγώντας να επιβιώσει, εις την
πατρίδα του, να υφίσταται
όλα τα ως άνω περιγραφόμενα επισωρευμένα δεινά, να φορολογείται
προκειμένου να δουλεύει εύρυθμα η κρατική μηχανή προκειμένου να
εξυπηρετεί οργανικά και συντονισμένα την κρατική δομή και τους πολίτες
και αντί να συμβαίνει αυτό, αντί δηλαδή οι φόροι να αξιοποιούνται προς
την βελτίωση του κράτους ή την πρόοδο του έθνους μας προς μία συλλογικώς
επωφελή κατεύθυνση (εξωτερική πολιτική, εκπαίδευση, κοινωφελή έργα),
επιστρατεύεται η αστυνομία μαζί με όλον των μηχανοκίνητο και μη
εξοπλισμό, κατ’εντολήν της νόμιμα και δημοκρατικά ψηφισμένης κυβερνήσεως
ίνα απωθήσει και να «τσακίσει» εις την κυριολεξία τα κόκαλα των Ελλήνων
πολιτών, δηλαδή αυτών οι οποίοι πληρώνουν τους μισθούς των ίδιων των
αστυνομικών και εν γένει του ευρύτερου δημοσίου, επειδή νομίμως
διαμαρτύρονται κατά της παρανομίας της ίδιας της κυβερνήσεως.
Η κραυγαλέα αυτή αντινομία και η αντικρουόμενη αυτή λογική πραγματικά
μας καθιστά μία χώρα παγκοσμίας πρωτοτυπίας η οποία χρήζει κατεπειγούσης
συλλογικής ψυχιατρικής παρεμβάσεως.
