Φαντάσου να προσπαθούσες πχ να πουλήσεις κάτι που θα έκανε πιο δύσκολη και αφόρητη τη ζωή του Πολίτη. Δεν έχει νόημα. Κανείς δεν θα το αγόραζε. Απλά.
Αντίστοιχα και με το Δημόσιο/Πολιτεία. Έχει νόημα η προσφορά του εργαζομένου μόνον όταν προσφέρει κάτι καλό στο κοινωνικό σύνολο. Και όχι όταν προσφέρει κάτι κακό. Σαφώς και ο βασικός σκοπός όλων είναι η «προστιθέμενη αξία». Εύσχημος τρόπος να αποκαλέσεις το «κέρδος». Όταν όμως αυτό μετατρέπεται σε «αισχροκέρδεια», κέρδη των λίγων εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και φιλοτομαρισμός των «εκλεκτών», εκεί αρχίζουν να βαλτώνουν τα πάντα. Γιατί αυτό θα έρθει μόνον με διαφθορά και αφόρητη συμπεριφορά εναντίον των Πολιτών. Κι εκεί, όταν αρχίζουν οι διαμαρτυρίες των καταδυναστευόμενων Πολιτών η «δικαιολογία» είναι πάντα έτοιμη :
«Εγώ την δουλειά μου κάνω κύριε»...
Σ’ ένα ηθικό περιβάλλον, σαφώς και δεν θα υπήρχε κανένα ψεγάδι σε μια τέτοια απάντηση. Εάν αυτός που την χρησιμοποιεί ως «απάντηση» είχε πίσω του μια ενάρετη κατάσταση, ένα περιβάλλον ασπίλου δικαιοσύνης, τότε ναι, αυτή η απάντηση θα είχε ακαταμάχητο ηθικό υπόβαθρο.
Όταν όμως την χρησιμοποιεί ένας δημόσιος υπάλληλος που πίσω του υπάρχει ένα δυσώδες έρεβος διαφθοράς και αυθαιρεσίας κατ’ αυτού του ίδιου του Πολίτη, τότε τι ηθικό βάρος θα μπορούσε να έχει μια τέτοια απάντηση;
Όταν όμως την χρησιμοποιεί ένας δημόσιος υπάλληλος που πίσω του υπάρχει ένα δυσώδες έρεβος διαφθοράς και αυθαιρεσίας κατ’ αυτού του ίδιου του Πολίτη, τότε τι ηθικό βάρος θα μπορούσε να έχει μια τέτοια απάντηση;
Ή όταν σε καλεί ο τάδε «εκπρόσωπος» δικηγορικού γραφείου για λογαριασμό της τάδε τράπεζας που οφείλεις και αδιαφορεί για το ότι επί χρόνια – πριν καταστραφείς - πλήρωνες κανονικά τις κάρτες σου στον πελάτη του και μάλιστα λόγω των τερατωδών επιτοκίων (ουσιαστικά) έχεις ξεχρεώσει δυό και τρεις φορές....Παρά σου λέει απλά:
«...κύριέ μου δεν με αφορούν αυτά που μου λέτε. Υπάρχει ή όχι η οφειλή σας; Και μην τα βάζετε μαζί μου. Εγώ την δουλειά μου κάνω....»
Όταν αυτά τα περιστατικά είναι λίγα και συμβαίνουν σε συνθήκες κοινωνικής ομαλότητας περνάνε απαρατήρητα. «Χωνεύονται» από την κοινωνία. Όταν όμως γίνονται μυριάδες και μάλιστα σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης και αποσάθρωσης, ε τότε, μετατρέπονται σε θρυαλίδες έκρηξης.
Λογικά, βεβαίως, γι’ αυτό έχει προβλεφθεί η Δικαιοσύνη ώστε να κατορθώσει να εκτονώσει την κατάσταση προτού αυτή διογκωθεί επικίνδυνα.
«...κύριέ μου δεν με αφορούν αυτά που μου λέτε. Υπάρχει ή όχι η οφειλή σας; Και μην τα βάζετε μαζί μου. Εγώ την δουλειά μου κάνω....»
Όταν αυτά τα περιστατικά είναι λίγα και συμβαίνουν σε συνθήκες κοινωνικής ομαλότητας περνάνε απαρατήρητα. «Χωνεύονται» από την κοινωνία. Όταν όμως γίνονται μυριάδες και μάλιστα σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης και αποσάθρωσης, ε τότε, μετατρέπονται σε θρυαλίδες έκρηξης.
Λογικά, βεβαίως, γι’ αυτό έχει προβλεφθεί η Δικαιοσύνη ώστε να κατορθώσει να εκτονώσει την κατάσταση προτού αυτή διογκωθεί επικίνδυνα.
Εάν πχ κατορθώσει να πείσει τον Πολίτη ότι αυτό το «έρεβος διαφθοράς, αναλγησίας και αισχροκέρδειας» πίσω από τους παραπάνω κυρίους «εγώ κάνω την δουλειά μου» αντιμετωπίζεται επιτυχώς από την Δικαιοσύνη, ε τότε κι ο Πολίτης αρχίζει να «μαλακώνει». Να πειθαρχεί ή τουλάχιστον να χάνεται από μέσα του η «μεγάλη πίεση» του συναισθήματος της «αδικίας».
Εάν αυτό δεν συμβεί και ταυτόχρονα συνεχίσει και η Πολιτική να συντηρεί αυτό το «έρεβος» τότε ο Πολίτης αναγκαστικά «τείνει προς άλλες λογικές». Λογικές «Αυτοδικίας». Πνιγμένος από το «δίκηο του και την συστηματική αδικία που υφίσταται από μέρους αυτών που μπορούν να την κάνουν και την κάνουν» (εναντίον του) θα αναζητήσει «Δικαιοσύνη με κάθε τρόπο». Κι αυτό είναι η «τροφή της εξέγερσης». Ώστε να υπάρξει Τελική Λύση και απόδοση δικαιοσύνης «επαναστατικώ δικαίω» εφόσον οι Συνταγματικές Λύσεις «απέτυχαν».
Στην συνείδηση του Πολίτη και της Κοινωνίας αυτές ακριβώς οι «διεργασίες είναι που συμβαίνουν και καταγράφονται» μέρα τη μέρα. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους αυτό. Όσο κι αν παριστάνουν πως «δεν το βλέπουν».
Από την άλλη, ενώ οι «κρατούντες» και οι κάθε λογής «επωφελούμενοι» της κατάστασης την βλέπουν, την διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι την εκρηκτική κατάσταση, προφανώς από λόγους συμφέροντος, αδράνειας, αλαζονείας και μιας αίσθησης υπερβολικής ισχύος ουδέν πράττουν για «διόρθωση της κατάστασης».
Εάν αυτό δεν συμβεί και ταυτόχρονα συνεχίσει και η Πολιτική να συντηρεί αυτό το «έρεβος» τότε ο Πολίτης αναγκαστικά «τείνει προς άλλες λογικές». Λογικές «Αυτοδικίας». Πνιγμένος από το «δίκηο του και την συστηματική αδικία που υφίσταται από μέρους αυτών που μπορούν να την κάνουν και την κάνουν» (εναντίον του) θα αναζητήσει «Δικαιοσύνη με κάθε τρόπο». Κι αυτό είναι η «τροφή της εξέγερσης». Ώστε να υπάρξει Τελική Λύση και απόδοση δικαιοσύνης «επαναστατικώ δικαίω» εφόσον οι Συνταγματικές Λύσεις «απέτυχαν».
Στην συνείδηση του Πολίτη και της Κοινωνίας αυτές ακριβώς οι «διεργασίες είναι που συμβαίνουν και καταγράφονται» μέρα τη μέρα. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους αυτό. Όσο κι αν παριστάνουν πως «δεν το βλέπουν».
Από την άλλη, ενώ οι «κρατούντες» και οι κάθε λογής «επωφελούμενοι» της κατάστασης την βλέπουν, την διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι την εκρηκτική κατάσταση, προφανώς από λόγους συμφέροντος, αδράνειας, αλαζονείας και μιας αίσθησης υπερβολικής ισχύος ουδέν πράττουν για «διόρθωση της κατάστασης».
Η παραπάνω «φυγόκεντρος τάση (προς τη Βία)» του Πολίτη τότε ξεφεύγει...
Όταν φτάσει στην «ένδεια» και στα κατώτερα σκαλοπάτια της εκμετάλλευσής του και της κυνικής αδιαφορίας και συμπεριφοράς «αυτών (των κάθε λογής) που έχουν την εξουσία εναντίον του» δεν νοιάζεται πια και τόσο για «αποκατάσταση της δικαιοσύνης» όσο για την «εκδίκηση».
Η Οργή δεν ζητάει σε κείνη τη φάση την «αργόσυρτη δικαιοσύνη».
Ζητάει Αίμα!
Άμεσα.
Και μάλιστα με δική του συμμετοχή. Δεν εμπιστεύεται τότε (πλέον) Οργανωμένα Σώματα και Εκπροσώπους. Αδιαφορεί (μην πούμε εχθρεύεται) οτιδήποτε Συνταγματικό ή Πολιτειακά οργανωμένο και εκφραζόμενο. Τα οποία απλά απέτυχαν στα μάτια του. Και στο «πετσί» του βεβαίως και πρωτίστως.
Πλέον δεν είναι η άχρωμη και άοσμη «κοινή γνώμη».
Είναι ο «Όχλος».
Όταν φτάσει στην «ένδεια» και στα κατώτερα σκαλοπάτια της εκμετάλλευσής του και της κυνικής αδιαφορίας και συμπεριφοράς «αυτών (των κάθε λογής) που έχουν την εξουσία εναντίον του» δεν νοιάζεται πια και τόσο για «αποκατάσταση της δικαιοσύνης» όσο για την «εκδίκηση».
Η Οργή δεν ζητάει σε κείνη τη φάση την «αργόσυρτη δικαιοσύνη».
Ζητάει Αίμα!
Άμεσα.
Και μάλιστα με δική του συμμετοχή. Δεν εμπιστεύεται τότε (πλέον) Οργανωμένα Σώματα και Εκπροσώπους. Αδιαφορεί (μην πούμε εχθρεύεται) οτιδήποτε Συνταγματικό ή Πολιτειακά οργανωμένο και εκφραζόμενο. Τα οποία απλά απέτυχαν στα μάτια του. Και στο «πετσί» του βεβαίως και πρωτίστως.
Πλέον δεν είναι η άχρωμη και άοσμη «κοινή γνώμη».
Είναι ο «Όχλος».
Που πάλλεται και δονείται σαν μια ανεξάρτητη φουσκωμένη μάζα, θυελλώδης, θυμωμένη και διψασμένη για «ανεξέλεγκτη δράση». Ο,τιδήποτε μπει τότε μπροστά στον δρόμο της θα πάρει την «εικόνα του Εχθρού». Θα είναι επιεικώς γελοίο τότε να κάνει και μόνο κάποιος επίκληση στη Λογική. Σε κείνη τη φάση δεν υπάρχει Λογική. Παρά μόνον καθαρό, ατόφιο και δη «θανάσιμο» Συναίσθημα.
Σ’ αυτή τη φάση, στην Αργεντινή – για να μην πάμε πιο πίσω σε άλλες ιστορικές εξεγέρσεις – εξοντώθηκαν από το πλήθος πολλές χιλιάδες «Στελεχών», τόσο του Δημοσίου και της Πολιτικής όσο και του Ιδιωτικού Τομέα.
Είναι η φάση του : «θα πληρώσεις ρε κάθαρμα για όλα όσα μου έχει κάνει το συνάφι σου χρόνια και χρόνια τώρα».
Κι αυτός που χάνει το κεφάλι του τότε είναι ο χτεσινός «ισχυρός» αδίστακτος, αλαζόνας.
Είναι ο κύριος «Εγώ κάνω την δουλειά μου Κύριε».
Είναι ο «εκπρόσωπος του τάδε Δικηγορικού Γραφείου/εισπρακτικής εταιρείας» που τηλεφωνεί σε γέρους κατάκοιτους γονείς για να τους πιέσει αδίστακτα για τα τραπεζικά χρέη του γιού τους.
Είναι ο Δικαστικός Επιμελητής που τέτοιες Μαύρες Εποχές (όπως και ο παραπάνω) τις βλέπει σαν το Ελντοράντο. Ευκαιρία να θησαυρίσει από τον πόνο κατεστραμμένων ανθρώπων.
Σ’ αυτή τη φάση, στην Αργεντινή – για να μην πάμε πιο πίσω σε άλλες ιστορικές εξεγέρσεις – εξοντώθηκαν από το πλήθος πολλές χιλιάδες «Στελεχών», τόσο του Δημοσίου και της Πολιτικής όσο και του Ιδιωτικού Τομέα.
Είναι η φάση του : «θα πληρώσεις ρε κάθαρμα για όλα όσα μου έχει κάνει το συνάφι σου χρόνια και χρόνια τώρα».
Κι αυτός που χάνει το κεφάλι του τότε είναι ο χτεσινός «ισχυρός» αδίστακτος, αλαζόνας.
Είναι ο κύριος «Εγώ κάνω την δουλειά μου Κύριε».
Είναι ο «εκπρόσωπος του τάδε Δικηγορικού Γραφείου/εισπρακτικής εταιρείας» που τηλεφωνεί σε γέρους κατάκοιτους γονείς για να τους πιέσει αδίστακτα για τα τραπεζικά χρέη του γιού τους.
Είναι ο Δικαστικός Επιμελητής που τέτοιες Μαύρες Εποχές (όπως και ο παραπάνω) τις βλέπει σαν το Ελντοράντο. Ευκαιρία να θησαυρίσει από τον πόνο κατεστραμμένων ανθρώπων.
Είναι ο Πολιτειακός Παράγοντας που – με κάθε τρόπο – θα στείλει φτωχούς κατεστραμμένους οικονομικά κι από υγεία ανθρώπους στο δικαστήριο κι απο κει στη φυλακή αφού πρώτα τους πάρει το φτωχόσπιτο.
Είναι οι Τραπεζικοί (ναι, ακόμη κι απλοί υπάλληλοι) που θα εκμεταλλευθούν αυτή την κατάσταση για να «μοιραστούνε» μεταξύ τους πολλά από τα κατασχεθέντα «φιλέτα» (ναι, για όποιον δεν το γνωρίζει, έχουν κάνει «πάρτυ» χρόνια τώρα ακόμη και αυτά τα απλά «υπαλληλάκια» των τραπεζών).
Είναι ο Πολιτικός που τα’ βλεπε τόσα χρόνια κι αντί να λύνει αυτά τα προβλήματα που προκαλούσαν την εξαθλίωση και το θάνατο των Πολιτών, λειτουργούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Την επιδείνωση των προβλημάτων. Για να μην «θίξει συμφέροντα ισχυρών».
Οι παραπάνω (και πολλοί περισσότεροι ακόμη) δεν διαφέρουν σε τίποτε από τον αδίστακτο μπράβο της νύχτας που σπάει χέρια πόδια του θύματός του προκειμένου να τον «πείσει να ξεπληρώσει» το αφεντικό του τον τοκογλύφο.
Είναι οι Τραπεζικοί (ναι, ακόμη κι απλοί υπάλληλοι) που θα εκμεταλλευθούν αυτή την κατάσταση για να «μοιραστούνε» μεταξύ τους πολλά από τα κατασχεθέντα «φιλέτα» (ναι, για όποιον δεν το γνωρίζει, έχουν κάνει «πάρτυ» χρόνια τώρα ακόμη και αυτά τα απλά «υπαλληλάκια» των τραπεζών).
Είναι ο Πολιτικός που τα’ βλεπε τόσα χρόνια κι αντί να λύνει αυτά τα προβλήματα που προκαλούσαν την εξαθλίωση και το θάνατο των Πολιτών, λειτουργούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Την επιδείνωση των προβλημάτων. Για να μην «θίξει συμφέροντα ισχυρών».
Οι παραπάνω (και πολλοί περισσότεροι ακόμη) δεν διαφέρουν σε τίποτε από τον αδίστακτο μπράβο της νύχτας που σπάει χέρια πόδια του θύματός του προκειμένου να τον «πείσει να ξεπληρώσει» το αφεντικό του τον τοκογλύφο.
Ας το έχουν ξεκάθαρο αυτό μέσα στο αρρωστημένο μυαλό τους.
Σε τέτοιες εποχές που ο Λαός των εξαθλιωμένων Πολιτών μέρα τη μέρα απογοητεύεται από την Συνταγματική Πολιτεία και τους εκπροσώπους της και μετατρέπεται όλο και πιο γρήγορα σε «Όχλο» που ζητάει την δικαίωσή του (ή ακόμη και την απλή συναισθηματική ικανοποίησή του) μέσα από την οργή και την εκδίκηση, όταν η τάση για «λύσεις επαναστατικώ δικαίω» φουντώνει όλο και πιο πολύ μέρα τη μέρα,
Όποιος επιμένει να χρησιμοποιεί τη φράση «εγώ την δουλειά μου κάνω» ενώ ηθικά αυτή πλέον δεν έχει καμία μα καμία βάση, διαπράττει μέγα σφάλμα.
Σε τέτοιες εποχές, όλοι οφείλουν να «επιλέγουν στρατόπεδο».
Με την φτωχολογιά ή εναντίον της....
Ειδεμή, ας πάνε να δούνε στα σχετικά βίντεο στο διαδίκτυο το τι σημαίνει «λεπίδα στο λαιμό σου» όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που ξεπέρασαν την «λεπτή κόκκινη γραμμή» στο κεφάλι τους....
Μπας και συνέλθουν έστω κι έτσι...
Κατάλαβες ανθρωπάκο;
Το να επικαλείσαι την δικηγορική σου ή την Πολιτειακή σου «ιδιότητα» (και την –δήθεν «Ηθική του Νόμου» συνακόλουθα) έχει και τα (ανθρωπιστικά) «όριά του».
Όταν αυτά «σπάσουν» (εξ’ αιτίας σου) δεν σε σώζει τίποτα...μετατρέπεσαι (ξεκάθαρα πλέον) σε «κοινωνικό απόβλητο» που πολλοί το κυνηγούν για να το «σφάξουν»...
«Κοινωνικό Απόβλητο»...Όπως ακριβώς εσύ θεωρούσες μέχρι πρότινος αυτούς που κατόπιν θα σε κυνηγάνε...Γιατί, εφόσον τολμάς να χρησιμοποιείς «μεθόδους της Νύχτας» ενάντια στα «θύματά» σου, να είσαι βέβαιος πως «ανοίγεις την Πύλη της Κολάσεως» και για σένα τον ίδιο. Καθώς δίνεις την «ψυχική ώθηση» στο σημερινό θύμα σου να κάνει το ίδιο αύριο και σ’ ΕΣΕΝΑ...
Κατάλαβες Ανθρωπάκο;
Γιώργος Ανεστόπουλος
Όποιος επιμένει να χρησιμοποιεί τη φράση «εγώ την δουλειά μου κάνω» ενώ ηθικά αυτή πλέον δεν έχει καμία μα καμία βάση, διαπράττει μέγα σφάλμα.
Σε τέτοιες εποχές, όλοι οφείλουν να «επιλέγουν στρατόπεδο».
Με την φτωχολογιά ή εναντίον της....
Ειδεμή, ας πάνε να δούνε στα σχετικά βίντεο στο διαδίκτυο το τι σημαίνει «λεπίδα στο λαιμό σου» όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που ξεπέρασαν την «λεπτή κόκκινη γραμμή» στο κεφάλι τους....
Μπας και συνέλθουν έστω κι έτσι...
Κατάλαβες ανθρωπάκο;
Το να επικαλείσαι την δικηγορική σου ή την Πολιτειακή σου «ιδιότητα» (και την –δήθεν «Ηθική του Νόμου» συνακόλουθα) έχει και τα (ανθρωπιστικά) «όριά του».
Όταν αυτά «σπάσουν» (εξ’ αιτίας σου) δεν σε σώζει τίποτα...μετατρέπεσαι (ξεκάθαρα πλέον) σε «κοινωνικό απόβλητο» που πολλοί το κυνηγούν για να το «σφάξουν»...
«Κοινωνικό Απόβλητο»...Όπως ακριβώς εσύ θεωρούσες μέχρι πρότινος αυτούς που κατόπιν θα σε κυνηγάνε...Γιατί, εφόσον τολμάς να χρησιμοποιείς «μεθόδους της Νύχτας» ενάντια στα «θύματά» σου, να είσαι βέβαιος πως «ανοίγεις την Πύλη της Κολάσεως» και για σένα τον ίδιο. Καθώς δίνεις την «ψυχική ώθηση» στο σημερινό θύμα σου να κάνει το ίδιο αύριο και σ’ ΕΣΕΝΑ...
Κατάλαβες Ανθρωπάκο;
Γιώργος Ανεστόπουλος
