Επέτρεψε στη διαίσθησή σου να σε καθοδηγήσει

Όσο ακόμα είμαστε μικρά παιδιά, μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε τα σημάδια και την καθοδήγηση του σύμπαντος, ειδικά αν έχουμε μεγαλώσει κοντά στη φύση και όχι μπροστά σε μια τηλεόραση. Η διαίσθηση είναι μέρος της πραγματικότητας μας κάθε μέρας που περνά. Ωστόσο, με την πάροδο των χρόνων, μαθαίνουμε πώς να χρησιμοποιούμε τον λογικό μας νου, καθώς παράλληλα και η κοινωνία στην οποία ζούμε μας προγραμματίζει να καταπολεμάμε τα συναισθήματα μας, να αγνοούμε τις ανάγκες του σώματός μας, να ακολουθήσουμε τις λογικές μας σκέψεις έναντι της καρδιά μας, και μας υποβάλει συγκεκριμένες συμπεριφορές και αυστηρούς κανόνες.

Αυτοί είναι μόνο μερικοί λόγοι, για τους οποίους απομακρυνόμαστε σιγά-σιγά από τη φυσική μας κατάσταση, δηλαδή τη σύνδεση μας με τη διαίσθησή, τον ανώτερο μας εαυτό. Δε ζούμε για τον εαυτό μας, αλλά για τους ανθρώπους γύρω μας. Φοβόμαστε να παλέψουμε για τα όνειρά μας, γιατί «Δεν επιτρέπεται», «Δεν το αξίζουμε», «Και τι θα λένε οι άλλοι γι 'αυτό;». Κάνουμε ό,τι ΠΡΕΠΕΙ ακολουθώντας αντίθετη κατεύθυνση από αυτή όπου μας καλεί η ψυχή μας. Απομακρυνόμαστε από τον αληθινό μας εαυτό… Και έτσι γινόμαστε όλο και πιο δυστυχισμένοι.

Πώς τα γνωρίζω όλα αυτά; Ίσως επειδή αυτές τις εμπειρίες τις έχω βιώσει και εγώ. Τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι να θέλω να είμαι το "τέλειο" παιδί και να κάνω τους γονείς μου περήφανους. Αργότερα - η καλύτερη μαθήτρια, φοιτήτρια, σύντροφος, γυναίκα, μητέρα... Αγανάκτησα για να τους ευχαριστήσω όλους. Αλλά κάπου μέσα σε αυτήν την συνθήκη, ξέχασα τον εαυτό μου... Είχα τα πάντα και έζησα μια πραγματικά άνετη ζωή, αλλά ήταν τότε που η κατάθλιψη άρχισε να χτυπά και την δική μου πόρτα.

Έτσι λοιπόν μέσα σε αυτή τη διαδικασία, ήρθε μια στιγμή όπου είπα στον εαυτό μου: «Αρκετά... Δε θέλω αυτή τη ζωή πια... Θα κάνω αυτό που αγαπώ». Αλλά τι πραγματικά αγαπούσα; Τι θα έκανα; Ποία θα γινόμουν; Δεν ήξερα... Είχα ξεχάσει ποία πραγματικά ήμουν... Αλλά ένιωθα, ότι χρειαζόμουν μια αλλαγή, ότι έφτασε η ώρα να πάω προς μια διαφορετική κατεύθυνση... Αλλά ποια;

Και εκείνη τη στιγμή η διαίσθησή μου άρχισε να μου ψιθυρίζει κάπου στο βάθος του εαυτού μου... Μια αόρατη δύναμη με ωθούσε προς το άγνωστο. Ήταν αρκετά απαλή, αλλά ταυτόχρονα τόσο δυναμική και αποφασιστική. Και έφτασε η ώρα για μια από τις χειρότερες και ταυτόχρονα καλύτερες στιγμές της ζωής μου - έπρεπε να πάρω την απόφαση ποιόν θα ακολουθήσω - το μυαλό μου ή την καρδιά μου... Αυτή η περίοδος διήρκεσε πολύ και τελείωνε με κρίσεις πανικού κάθε φορά... Αλλά κάθε μέρα η διαίσθηση έφτανε στη συνείδησή μου όλο και πιο δυνατά... Και μόλις άρχισα να τη συνειδητοποιώ, κάποια αόρατη ζεστασιά άρχισε να θερμαίνει την καρδιά μου. Μια μικρή, αχνή φλόγα άρχισε να φωτίζει την γκρίζα πραγματικότητα μου... Και αυτή η μικρή φλόγα μου έδωσε την ελπίδα ότι κάτι καλύτερο θα έρθει σύντομα...


Παρά τις ατελείωτες κρίσεις πανικού που είχα τότε, συγκέντρωσα όλες τις δυνάμεις που μου έμειναν και ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι... Μέσα σε λίγους μήνες, αποφάσισα να διακόψω την συνεργασία με τον σύζυγό μου ως αρχιτέκτονας, πήρα τα δύο παιδιά μου (ηλικίας 1 και 2,5 χρονών) και έφυγα από το σπίτι μας, νοικιάζοντας ένα διαμέρισμα σε άλλη πόλη, χωρίς να ενδώσω στις προτροπές των δικηγόρων μου για επιστροφή στην Πολωνία - την χώρα μου - έως ότου τουλάχιστον εκδοθεί το διαζύγιο. Σκόπευα να συνεχίσω τις σπουδές μου (μεταπτυχιακό στην αρχιτεκτονική και διδακτορικό στην αρχαιολογία) - αλλά τα παράτησα και τα δύο. Ήμουν στο εξωτερικό, εντελώς μόνη, άνεργη, με δύο μικρά παιδιά, δύο γάτες και ένα σκύλο. Δέχτηκα επίθεση από την οικογένεια και τους φίλους μου για την απόφασή που πήρα - από τους οποίους έπρεπε να απομακρυνθώ. Κατά τη γνώμη τους, τίναξα όλη την υπέροχα οργανωμένη ζωή μου... Ναι, φαινότανε τέλεια από την δική τους οπτική γωνία... Αλλά δεν ήταν δική μου! Δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί αντέδρασα έτσι και ποια ήταν τα σχέδιά μου - ούτε και εγώ! Απλώς ΈΝΙΩΘΑ ότι έπρεπε να το κάνω... Αυτό μου έλεγε η διαίσθησή μου... Δεν άκουγα κανέναν... Ούτε το λογικό μου μυαλό... Απλώς προχωρούσα χωρίς να κοιτάξω πίσω...

Σύντομα η ζωή μου άλλαξε τελείως... Άρχισα σίγα-σιγά να μαθαίνω τι σημαίνει ευτυχία! Δεν ήταν τόσο εύκολο στην αρχή, καθώς το λογικό μου μυαλό ανησυχούσε και φώναζε, ότι δεν ήμουν σε θέση να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση. Ωστόσο, όσο περισσότερο επανασυνδεόμουν με τον αληθινό μου εαυτό, οι κρίσεις πανικού εξαφανιζόταν και μετατρεπόταν σε ηρεμία και χαρά. Είχα τόσο ελεύθερο χρόνο που επιτέλους μπορούσα να επικεντρωθώ στον εαυτό μου και να κάνω όλα τα πράγματα που αγαπούσα. Επίσης, άρχισα να μαθαίνω για τον διαλογισμό και άλλες κβαντικές τεχνικές... Και όσο συνέχιζα να ακολουθώ την καρδιά μου, αγνοώντας τις κραυγές του φοβισμένου μυαλού μου, το ίδιο το σύμπαν, με κάποιο μαγικό τρόπο, μου παρείχε όλα όσα χρειαζόμουν…

Αν και, προτού αρχίσω να ακολουθώ συνειδητά τη διαίσθησή μου και να μαθαίνω την ανώτερη επικοινωνία, πέρασαν αρκετά χρόνια. Έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά με τον εαυτό μου, με τον εσωτερικό μου κόσμο. Δοκιμάστηκα από το σύμπαν με όλους τους δυνατούς τρόπους, αλλά τελικά κατάφερα να ησυχάσω τον εγκέφαλό μου και να ακούσω τον ανώτερο μου εαυτό... Εκεί υπήρχαν όλες οι απαντήσεις που χρειαζόμουν. Και είναι πάντα εκεί - διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή, είτε είναι μέρα, είτε νύχτα. Όποτε θέλω, μπορώ να ζητήσω μια συμβουλή για τα τρέχοντα γεγονότα, ή να εξετάσω κάτι που ανήκει στο παρελθόν, κάτι που θα μου έδινε μια βαθύτερη κατανόηση ενός συγκεκριμένου θέματος. Επίσης, μπορώ πλέον να οραματιστώ μια σκηνή από το μέλλον, ώστε να έχω την δυνατότητα να προετοιμαστώ κατάλληλα για αυτήν.


Όλες οι απαντήσεις είναι μέσα σου…

Δεν χρειάζεσαι κανέναν για να τις πάρεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακούσεις τη διαίσθησή σου και να αφήσεις την καρδιά και την ψυχή σου να σε οδηγήσουν - ξέρουν ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσεις.


Αλλά πώς ξεχωρίζουμε τη διαίσθηση από τις συνηθισμένες σκέψεις; Ή οράματα από τα προσωπικά μας όνειρα;

Ξέρω, ότι στην αρχή μπορεί να είναι δύσκολο. Οι πρώτες μου προσπάθειές να ακούσω την καρδιά μου τελείωναν πάντα με κρίσεις πανικού. Απλώς ένιωθα, ότι πρέπει να πάρω μια συγκεκριμένη απόφαση, να πραγματοποιήσω μια ορισμένη δράση, πολλές φορές δύσκολη. Όμως το λογικό μου μυαλό με πλημμύριζε αμέσως με ερωτήσεις: «Τι θα γίνει αν αποτύχω;», «Τι αν τα φαντάζομαι;», «Τι αν δε θα συμβεί ποτέ;», «Τι αν γελάνε μαζί μου;», «Τι αν στο τέλος θα υποφέρω;» κλπ...


Αλλά ακολουθούσα την διαίσθησή μου γιατί έτσι ένοιωθα πως ήταν το σωστό. Βουτούσα στα βαθιά νερά, συχνά χωρίς καν να ξέρω πώς θα καταφέρω να φτάσω στην απέναντι πλευρά. Αλλά πάντα, κάπως τα κατάφερνα. Και το αποτέλεσμα συνήθως ξεπερνούσε όλες τις προσδοκίες μου...


Τα όνειρα και οι πεποιθήσεις μας συχνά μας περιορίζουν... Έχουμε σχεδιάσει τη ζωή μας (ή άλλοι το έχουν κάνει για εμάς) με έναν συγκεκριμένο τρόπο και προσπαθούμε με συνέπεια να το ακολουθήσουμε. Συχνά είμαστε κολλημένοι στη ρουτίνα ή στα στερεότυπα. Και τι αν το σύμπαν έχει σχεδιάσει για μας κάτι πολύ πιο όμορφο; Κάτι που το λογικό μας μυαλό δεν μπορεί καν να φανταστεί;

Και για αυτό το λόγο υπάρχει η διαίσθηση... Για να μας καθοδηγήσει προς μια εντελώς άγνωστη κατεύθυνση... Συχνά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ποιος είναι ο προορισμός ενός μονοπατιού που ακολουθούμε και πώς θα μοιάζει το μέλλον. Μιας και αυτό ξεπερνά τις δυνατότητες της περιορισμένης μας συνείδησης, η οποία ποτέ δεν θα είχε δημιουργήσει τόσο όμορφες σκηνές από μόνη της.


Αρχικά, το να ακούς την καρδιά σου μπορεί να είναι σαν να κινείσαι με τα μάτια σου κλειστά. Δεν ξέρεις πού πηγαίνεις, απλώς νιώθεις, ότι η κατεύθυνση που επέλεξες είναι κατάλληλη για σένα. Καταλαβαίνεις, πώς ένα αόρατο χέρι κρατά το μπράτσο σου και σε βοηθά να αποφύγεις όλα τα εμπόδια. Και σιγά, σιγά αρχίζεις να το εμπιστεύεσαι.


Το μυαλό σου, ωστόσο, θα το πολεμάει. Χιλιάδες ερωτήσεις όπως: «Τι θα γίνει αν...;» θα συνεχίσουν να εμφανίζονται στο κεφάλι σου. Έχουν όμως μόνο έναν σκοπό - να σε κάνουν να μείνεις στη γνωστή ζώνη άνεσης σου και να μην κάνεις καμία ενέργεια, να σε εμποδίσουν να αλλάξεις τη ζωή σου...


Και αυτό σε κάνει να μείνεις στάσιμος...

Δεν εξελίσσεσαι...

Δεν ακολουθείς το μονοπάτι που η ψυχή σου λαχταρά και ονειρεύεται...

Απομακρύνεσαι από την αληθινή σου ευτυχία...

Χάνεις τον εαυτό σου...


Αρχικά, η καθοδήγηση είναι πολύ απαλή, όπως ένα άγγιγμα ενός φτερού ή ένα ελαφρύ αεράκι. Τις περισσότερες φορές παίρνει τη μορφή ενός συναισθήματος, μιας δόνησης που εμφανίζεται από το πουθενά, κυριολεκτικά για μια μόνο στιγμή. Μας επισκέπτεται και εξαφανίζεται. Όμως, είναι μια τόσο έντονη αίσθηση που νιώθουμε πως κάτι ενεργοποιείται μέσα μας. Αισθανόμαστε τότε μια ξαφνική χαρά, αγάπη, ελευθερία, ελπίδα ή απλώς εσωτερική ηρεμία... Συχνά δεν γνωρίζουμε καν τι συμβαίνει και γιατί, οπότε το λογικό μας μυαλό θέλει να το αγνοήσει, ακόμη και να το αρνηθεί.


Ωστόσο, όταν αρχίζουμε να την παρατηρούμε, γρήγορα συνειδητοποιούμε, ότι η δόνηση αυτή επιστρέφει και συνδέεται με μια σκέψη, ιδέα, ένα γεγονός, ένα πρόσωπο ή μία σκηνή από το μέλλον, που ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Και κάπου μέσα μας γνωρίζουμε, τι είναι καλό για εμάς, τι πρέπει να γίνει, τι είναι δικό μας. Ανεξάρτητα από το πόσο παράλογη μπορεί να μας φανεί αυτή η σκέψη.

Μην σκέφτεσαι αμέσως, ότι είναι μόνο η φαντασία σου, ότι είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό, ή ότι δεν θα συμβεί ποτέ. Δεν έχεις ιδέα τι πραγματικά σχεδίασε το σύμπαν για σένα... Μην περιορίζεις τον εαυτό σου στο να ακολουθείς μόνο το λογικό σου μυαλό. Σου αξίζει το καλύτερο.


Απλώς, σταμάτησε για λίγο.

Άφησε τον εαυτό σου να βυθιστεί σε αυτά τα συναισθήματα.

Άφησε τον εαυτό σου να νιώσει πώς θα ήταν αν αυτή η σκηνή γινόταν πραγματικότητα.

Απλά νιώσε το...

Μην αναλύεις, μην κρίνεις, μην το απορρίπτεις.

ΝΙΏΣΕ….


Αυτές οι δονήσεις είναι σαν μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα συμβάν που μπορεί να συμβεί στο άμεσο ή μακρινό μέλλον. Δεν συνδέεται ποτέ με πίεση ή εξαναγκασμό. Παίρνει τη μορφή μιας στοργικής αγκαλιάς από ένα στενό μας πρόσωπο και μας δείχνει την καλύτερη κατεύθυνση. Μπορούμε να την ακολουθήσουμε τη συμβουλή ή απλά να την αγνοήσουμε. Είναι μια τόσο φιλική πρόταση που δυστυχώς είναι πολύ εύκολο να την παραβλέψουμε. Ειδικά όταν το θορυβώδες μυαλό μας είναι ακόμα ενεργό και τη πνίγει αμέσως.


Πρέπει να την ακολουθήσει κάποιος; Χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι σαν να επιλέγεις ανάμεσα στην ευτυχία και τον πόνο... Αλλά χρειάζεσαι θάρρος και προθυμία να αναλάβεις την ευθύνη για τις δικές σου πράξεις, για τη ζωή σου… Δε θα ακολουθήσουν όλοι την καρδιά τους τυφλά. Οι περισσότεροι θα επιλέξουν την ασφαλέστερη, ευκολότερη, πιο λογική λύση. Ωστόσο, όταν απομακρυνόμαστε πολύ από τους αληθινούς μας εαυτούς, από το μονοπάτι που έχει επιλέξει η ψυχή μας σε αυτήν την ενσάρκωση, το σύμπαν μπορεί να μας το υπενθυμίσει με πιο δραστικό τρόπο. Όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας κάνει να καταλάβουμε, ότι πηγαίνουμε σε λάθος κατεύθυνση. Ότι δεν υπάρχει ευτυχία και εκπλήρωση εκεί για εμάς.


Για να έχεις μια σαφή εικόνα περί της καθοδήγησης, των συμβουλών που μας στέλνει το σύμπαν μέσω της διαίσθησής, πρέπει να παρατηρήσεις τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου, τις δονήσεις που σχετίζονται με ένα συγκεκριμένο γεγονός. Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο το σώμα σου αντιδρά σε αυτό είναι σημαντικός. Όταν λαμβάνεις μια πληροφορία (με τη μορφή δόνησης, σκέψης, ιδέας, οράματος κ.λπ.), σταμάτα για μια στιγμή. Κάνε μια παύση. Νιώσε την. Παρατήρησε τι συμβαίνει μέσα σου. Εάν είσαι ήρεμος, χαλαρός, αισθάνεσαι αγάπη, ελπίδα κ.λπ. - τότε προέρχεται πιθανώς κατευθείαν από την πηγή. Δεν την κρίνεις, δεν είσαι συναισθηματικά συνδεδεμένος με αυτήν. Απλώς ξέρεις κάπου βαθιά μέσα σου, ότι είναι καλό, ότι είναι δικό σου. Νιώθεις την καρδιά σου να ζεσταίνεται, καθώς το πεδίο της μεγαλώνει, επεκτείνεται. Τότε πλημμυρίζεσαι με περισσότερη ειρήνη και κατανόηση. Ωστόσο, όταν συνδέεται άμεσα με φόβο, αβεβαιότητα, δυσπιστία, επικριτική, κλπ - αυτές οι πληροφορίες πιθανότατα δημιουργήθηκαν από το μυαλό σου.


Επίσης, μην ξεχνάς να σημειώσεις όλα τα μηνύματα που λαμβάνεις ΑΜΕΣΩΣ και να επιστρέφεις σε αυτά τακτικά, ειδικά όταν είσαι κοντά στο να τα αμφισβητήσεις όλα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το λογικό σου μυαλό θα προσπαθήσει να κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει μια σπίθα φόβου και αβεβαιότητας μέσα σου. Λίγα λεπτά, ακόμη και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, μπορεί να μην υπάρχει ίχνος αυτής της απαλής, φιλικής συμβουλής. Θα καταπλακωθεί από τη δυσπιστία και τις ερωτήσεις τύπου «Τι θα γίνει αν;» που ο εγκέφαλός σου θα αρχίσει να παράγει αμέσως. Χρειάζεται χρόνος και πρακτική για να αποκτήσεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, αλλά εμπιστέψου το. Εμπιστέψου τον εαυτό σου. Ο καθένας έχει πρόσβαση στον ανώτερο του εαυτό, σε κάθε σοφία που αναζητά. Όλες οι πληροφορίες είναι μέσα σου... Κατέβα από το μυαλό σου στο πεδίο της καρδιάς και άφησε την να σε καθοδηγήσει.


Ακολουθώντας τη διαίσθησή σου, ίσως θα χρειαστεί να κάνεις πολλές αλλαγές στη ζωή σου, να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Θα πρέπει να βγεις από τη ζώνη άνεσής σου και να ξεπεράσεις τους φόβους σου, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, το άγχος για τυχόν αποτυχία. Θα αναγκαστείς να αντιμετωπίσεις τις κριτικές των άλλων, συχνά χωρίς καν να ξέρεις πώς να τους εξηγήσεις λογικά γιατί θέλεις να δράσεις με αυτόν τον τρόπο. Δεν θα είναι ευχάριστο… Το μυαλό σου θα κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για να κόψει τα φτερά σου.


Αλλά για μένα, το να ακούω την καρδιά μου, την ψυχή μου, τον ανώτερο μου εαυτό, αποτελεί εγγύηση επιτυχίας από μόνο του... Ξέρει τι είναι καλύτερο για μένα... Έχει πρόσβαση σε όλες τις γνώσεις του σύμπαντος...


Αν λαμβάνω μια πληροφορία που το λογικό μου μυαλό δεν θέλει αρχικά να δεχτεί, τότε αφήνω την ιδέα να υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Δεν κρίνω, δεν αρνούμαι, δεν απορρίπτω, απλώς παρατηρώ. Μετά από μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα, αρχίζω να εξοικειώνομαι με αυτήν τη σκέψη και δεν μου φαίνεται πλέον τόσο εξωπραγματική. Όταν το συμβάν έρχεται, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη αλλαγή, άγχος και φόβο για το άγνωστο φέρνει μαζί του, μέσα μου είμαι έτοιμη και ξέρω, ότι όλα όσα γίνονται γύρω μου είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Ξέρω, ότι είναι για το δικό μου καλό.


Μετά από δονήσεις, συναισθήματα, παρατηρήσεις του σώματος, μπορεί να εμφανιστούν σκηνές με τη μορφή οραμάτων, συμβολικά όνειρα, πληροφορίες που σχηματίζονται αυθόρμητα στο μυαλό σου, ακόμη και ίσως να ακούσεις ολόκληρες προτάσεις. Μερικές φορές μπορεί να έχεις την εντύπωση, ότι το σύμπαν σε κατακλύζει με σύμβολα και σημάδια. Άκουσέ τα. Παρατήρησέ τα. Κάπου εκεί υπάρχει ένα μήνυμα μόνο για σένα.


Εάν εμπιστευτείς τη διαδικασία και προσπαθήσεις πραγματικά να ακολουθήσεις τη διαίσθησή σου, όλες οι απαντήσεις που χρειάζεσαι θα είναι διαθέσιμες για σένα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Στην πραγματικότητα έχεις ήδη πρόσβαση σε αυτά, απλώς πρώτα πρέπει να σιγήσεις το λογικό σου μυαλό και να αφήσεις αυτές τις ελαφριές δονήσεις να φτάσουν στη συνείδησή σου. Η καθημερινή πρακτική και όλες οι μέθοδοι χαλάρωσης θα είναι πολύ χρήσιμες. Δοκίμασε διαφορετικές τεχνικές και βρες τι ταιριάζει πιο πολύ στον χαρακτήρα, τις πεποιθήσεις και τον τρόπο ζωής σου.



Εγώ προσωπικά, τις περισσότερες πληροφορίες λαμβάνω χαλαρώνοντας στην μπανιέρα ή περπατώντας μόνη μου στο δάσος, στα χωράφια... Οι δονήσεις μου αλλάζουν τότε, είναι ελαφρύτερες και μπορώ να εντοπίσω τα μηνύματα πιο εύκολα. Συνιστώ ανεπιφύλακτα το διαλογισμό (επίσης καθοδηγούμενο στην αρχή) ή την αυτο-ύπνωση που είναι το καλύτερο εργαλείο για να συνδεθεί κάποιος με τον ανώτερο του εαυτό, τους πνευματικούς του οδηγούς και να ρωτήσει για τα θέματα που τον απασχολούν.


Και να θυμάσαι, ότι για το σύμπαν δεν υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι. Ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετικό ρόλο και πράγματα να κάνει σε αυτήν τη ζωή, όλοι όμως έχουμε πρόσβαση σε καθοδήγηση και πληροφορίες που προέρχονται κατευθείαν από την πηγή. Δεν χρειάζεται να σχετίζονται μόνο με σημαντικές αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε στη ζωής. Μπορεί να είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια της καθημερινής μας πραγματικότητας που θα κάνει τη μέρα μας πιο ευχάριστη. Η καθοδήγηση έχει τη μορφή συμβουλής, δείχνει μια κατεύθυνση ή είναι μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα μεγαλύτερο συμβάν. Το σύμπαν θα επαναλαμβάνει την προσφορά του για λίγο και θα σου στέλνει τα σημάδια του. Εάν τα παρατηρήσεις, θα νιώσεις ότι κάτι υπάρχει εκεί, και ότι είναι καλό, είναι δικό σου - ακολουθήστε το! Μη διστάσεις!


Έχεις χιλιάδες διαφορετικές λύσεις στη διάθεσή σου που δεν μπορείς καν να φανταστείς. Εάν αρχίσεις να αναλύεις το ληφθέν μήνυμα, δυστυχώς αυτή η πιθανότητα θα χαθεί για πάντα. Το λογικό μυαλό θα βρει πολλούς λόγους για να σε αποτρέψει από το να πάρεις δράση. Ο φόβος και η ανασφάλεια θα σε σπρώξουν πίσω στη ζώνη άνεσής σου. Αλλά δεν εξελίσσεσαι εκεί... Δεν πας μπροστά… Στέκεσαι συνέχεια στο ίδιο μέρος...


Αν θέλεις να αφήσεις την ψυχή σου να πετάξει ως τον ουρανό, πρέπει επιτέλους να ανοίξεις τα φτερά σου και να πηδήξεις από τη φωλιά σου. Ένα τέτοιο άλμα προς το άγνωστο μπορεί να μην είναι πολύ άνετο στην αρχή. Επίσης, μπορεί να αναγκαστείς να αντιμετωπίσεις τα παλιά σου τραύματα, τα μπλοκαρίσματα, τους φόβους και οτιδήποτε άλλο που μπερδεύει ακόμα τα φτερά σου. Αλλά αν το σύμπαν σε ωθεί προς εκείνη την κατεύθυνση, τότε είσαι έτοιμος, ήρθε η στιγμή. Ξεπέρασε τους φόβους σου και πάρε το ρίσκο να πετάξεις.

Για τον εαυτό σου.

Για την ευτυχία σου.

Για την απελευθέρωση της ψυχής σου.

Πηγή - Διαμόρφωση : Α.Τ.