Με ρώτησαν από που έρχομαι.
Τι να τους έλεγα;
Από τον Οίκο που οι ίδιοι έχετε απαρνηθεί;
Από την Κληρονομιά που οι ίδιοι έχετε αποποιηθεί;
Από την Ομορφιά που οι ίδιοι έχετε παραμορφώσει;
Από την Σφαίρα Μουσικής που οι ίδιοι έχετε ξεκουρδίσει;
Από την Πηγή που οι ίδιοι έχετε αποσυντονιστεί ;
Ότι και να τους έλεγα,
αυτοί ακόμα έψαχναν
τον Παράδεισο στον Ουρανό...
παραβλέποντας
πως ο Κήπος είναι στη Γη.
Ξέχασαν βλέπεις ...
πώς ο Τέλειος Κρύσταλλος
ήταν κάποτε Αυτοί.
Τι συνέβη ρωτάς...
Ξεχάσαμε...
Ξε-χάσαμε ποιοι είμαστε
Και χαθήκαμε στον Δρόμο.
Βαφτίσαμε την Αμνησία ως Φόβο.
Τον πόνο ως μέσο του να νιώθεις ζωντανός.
Την παράνοια ως λογική.
Το χάος ως νέα τάξη.
Ταυτίσαμε τον Εαυτό μας
με σκέψεις,λέξεις ,συναισθήματα
και μας ξεγλίστρησε η ουσία.
Ο Δημιουργός που φοβάται το Δημιούργημά του.
Έγινε οδυνηρός ο λαβύρινθος
και τρομακτικός ο καμβάς σου;
Ε και;
Τι ανησυχείς;
Απλά άλλαξε τη ματιά σου.
Εσύ Είσαι ο Δρόμος.
Εσύ ο φόβος & ο τρόμος.
Εσύ το Χάος.
Εσύ η Τάξη.
Εσύ ο εχθρός.
Εσύ ο επαναστάτης.
Εσύ η Αγάπη & το Φως .
Εσύ ο Σκοτεινός ποταμός.
Εσύ ο δειλός.
Εσύ ο ρωμαλέος εαυτός.
Τι ανησυχείς λοιπόν;
Μπορεί να ξεχάσαμε,
αλλά ποτέ δεν Χάσαμε.
Πώς γίνεται αυτό τώρα θα πεις...
Αφού σου είπα.
Πάντα είναι Ένας ο Νικητής.
Εμείς
Εγώ =Εσύ.
Εσύ=Εγώ.
Είμαστε η Ολότητά μας.
Είμαστε το Είναι.
Η Ζωή.
Η Δημιουργία.
Η Αγάπη.
Ξεχάσαμε λοιπόν,
γιατί ψάχνουμε την θεραπεία και την αγάπη,
έξω από εμάς…
Τα φώτα που μας δίνονται όμως,
μας βοηθούν να ζεσταθούμε.
Μα τον διακόπτη του δικού σου φωτός...
μόνο Εσύ μπορείς να τον ανοίξεις.
Όταν το θελήσεις,
και πατήσεις το κουμπί,
θα μας βρεις Εκεί,
συντονισμένους όλους
στην μοναδική Πηγή,
αναμένοντας και τη δική σου Παρουσία
να Αναστηθεί.
Η Ένωση είναι Μονόδρομος.
