Η πλύση εγκεφάλου ήδη από την προσχολική ηλικία και η βίαιη εμφύτευση στα παιδικά μυαλά δογματικών απόψεων και ενοχικών υποσυμπλεγμάτων που υποκαθιστούν ακόμα και την επιστημονική αλήθεια είναι η μέθοδος επιβολής που εφαρμόζουν οι ραβίνοι.
Τα παιδιά μαρκάρονται ως ζώα από την γέννησή τους με το μονόγραμμα του ιδιοκτήτη, στην παρούσα περίπτωση το “Χ.Ο.”. Είναι αναγκασμένα να δεχτούν ένα πακέτο πνευματικές τοξίνες που διαστρέφει ό,τι καλό και υγιές υπάρχει γύρω τους και που εχθρεύεται την ίδια την ζωή. Όσα αντιδρούν στην μωροφιλοσοφία του βιαστή-αγκαλίτσα, στην νοσηρότητα των διδαχών του και στην πραγματικότητα της ισόβιας σκλαβιάς, έρχονται αντιμέτωπα με ψυχολογικές τιμωρίες που θα τσάκιζαν το ηθικό ακόμα και ειδικά εκπαιδευμένων πρακτόρων.
Όλα είναι μια καλοστημένη απάτη. Αυτοί που ουρλιάζουν για την επιβολή της θανατικής ποινής σε όλους τους βιαστές ανηλίκων, θα πρέπει πρώτα να μας πουν που σκοπεύουν να κρεμάσουν το παπαδαριό.Το συνδικάτο των βιαστών των παιδικών ψυχών δεν έδειξε ποτέ επιείκεια στα θύματά του. Ούτε δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει τους γονείς ως βασανιστές και δεσμοφύλακες των ίδιων των παιδιών τους.
Ευθύς εξαρχής, οι εγκληματικοί “πατέρες της πίστης” δεν ασχολούνται με τον άντρα που είναι εκπρόσωπος της αποφασιστικότητας, της ορμητικότητας, της σκληρότητας και της φωτιάς. Ξέρουν ότι αν θα παίξουν εκεί, θα ηττηθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Θέλουν κάτι πιο σίγουρο που να εξασφαλίζει την κυριαρχία στο μέλλον έστω και με αργό τρόπο. Σημαδεύουν και χτυπούν πισώπλατα τον αδύναμο κρίκο.
Στην γυναίκα χάνεται το παιχνίδι. Σε αυτό το απομονωμένο όν το γεμάτο με φόβους και ενοχές που μεταβιβάζει την άγνοιά της και την τρέλα της στα παιδιά της, βάζουν όλα τα πονταρίσματά τους οι ψευτοθρησκείες. (Την οποία γυναίκα χωρίς αιδώ αλλά με περίσσεια υποκρισία την κατεβάζουν στο επίπεδο της “μωρής” και “μιαρής” δούλας). Οι Ιουδαίοι μαστροποί φορώντας το προσωπείο του αγαθού “σωτήρα”, εισάγουν δήθεν την γυναικεία ψυχή σε ένα περιβάλλον “κατανόησης”, “συμπόνιας” και “συγχώρεσης”.
Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να την αλυσοδέσουν σε ένα σκοτεινό κελί γεμάτο φαντάσματα και τιμωρούς. Η προσποίησή τους να αφουγκραστούν τα προβλήματά της έχει πονηρό σκοπό. Ξαπλώνοντάς την στο ψυχολογικό ντιβάνι και ξεκλειδώνοντας τα μυστικά της, οι μονοθεϊστές αποκτούν τον πλήρη έλεγχο πάνω της. Σύντομα, οι γυναίκες χωρίς προσωπικότητα προσκυνούν την προσωποποίηση της δύναμης και αναπαράγουν κοινωνίες υπανθρώπων με βαριά σύνδρομα. Αντίθετα, οι γυναίκες που ξεχωρίζουν από την μάζα καίγονται ως αιρετικές, ως δαιμονισμένες ή ως μάγισσες.
Μπορεί οι πολυθεϊστικές κοινωνίες να μην είχαν δώσει την προσοχή που άξιζε στην γυναίκα της εποχής τους όμως η πρόοδος –έστω και αργή- ήταν εμφανής. Καμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα στην Ιέρεια (ή έστω στην Εταίρα) των πολυθεϊστών και στην δούλα-σφάγιο του αβραμικού μισογυνισμού.
Η μονιμοποίηση της γυναίκας στο επίπεδο του πράγματος (σκεύους) και η χρησιμοποίησή της για να αναπαράγεται το σάπιο σύστημα της μονοθεϊστικής απολυταρχίας του χριστιανοκαπιταλισμού είναι μεγάλη επιτυχία της ιδεολογίας του Ιεχωβά.
Ο ψυχολογικός εκβιασμός του μισού πληθυσμού (γυναίκες) και η υποβολή μέσω αυτού των θεσφάτων στον άλλο μισό (άντρες), δεν είναι ανακάλυψη του Σαύλου αλλά υπάρχει ήδη στην φαρέτρα των Ιουδαίων από την εποχή του μύθου της Εύας με το μήλο.
Ο αναπαραγωγικός/εκπαιδευτικός ρόλος της γυναίκας την θέτει αυτομάτως σε σημαντικότερη θέση από τον άνδρα. Η πολυσχιδής φύση των ευθυνών και των γονιδιακών “εντολών” της, απαιτεί κατανόηση και στήριξη από την πλευρά του συντρόφου της αλλά και από την κοινωνία.
Το καθεστώς της άνευ όρων υποταγής της γυναίκας σε ένα θεοκρατικό και ανδροκρατικό σύστημα δείχνει να σπάει στα χρόνια του διαφωτισμού και των ταξικών επαναστάσεων στην Ευρώπη.
Τότε ακριβώς, ένα νέο λαγοκούνελο βγαίνει από το καπέλο. Ο διαστροφικός φεμινισμός με την μορφή του πολέμου εναντίον του συνόλου των “καταπιεστών ανδρών” που “ανακαλύπτεται” ως λύση -έχοντας ως κορωνίδα των επιθυμιών του το ολικά άχρηστο δικαίωμα της ψήφου- κρύβει μια ακόμα μεγαλύτερη παγίδα.
Οι άντρες βολεμένοι στο ανδροκρατικό και όντως καταπιεστικό κατασκεύασμα του χριστιανοκαπιταλισμού όπως και στο απείρως χειρότερο βδέλυγμα του ισλαμισμού, λίγη σημασία δίνουν στα γυναικεία προβλήματα.
Αντί να υποστηρίξουν την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της συντρόφου τους και την πλήρη απελευθέρωσή της από τα δεσμά του οικονομικο-θρησκευτικού αυταρχισμού, νιώθουν ότι απειλούνται οι ίδιοι.
Η λεσβιοκίνητη μίσανδρη κλίκα χωρίς δεύτερη κουβέντα δίνει μια γερή κλωτσιά στ’ αρχίδια όλων των ανδρών, και ο κάθε μουνόδουλος βλάκας θεωρείται εξουσιαστής πατριάρχης. Μοιραία, ο πόλεμος μεταξύ των φύλων είναι το επακόλουθο.
Σε δύσκολες καταστάσεις και σε χρόνια αλλαγών, ο μέσος άνθρωπος τείνει να οχυρώνεται πίσω από τις συντηρητικότερες των αντιλήψεών του γιατί έτσι νιώθει ασφάλεια.
Ο δόλιος φεμινισμός του οποίου χορηγοί είναι οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι πετυχαίνει να δημιουργήσει δύο αρσενικά εκ των οποίων το ένα έχει πέος και το άλλο αιδοίο. Η σκλάβα του μονοθεϊσμού δέχεται ακόμα μια αλυσίδα στο πόδι της, αυτή της καριέρας, ενώ ο επίσης σκλάβος πρώην “αφέντης” της βολοδέρνει μπερδεμένος ως προς τον ρόλο του σε αυτό το νέο καπιταλιστικό τοπίο.
Στην ουσία δύο πράγματα έχουν γίνει:
1. Η γυναίκα απελευθερώνεται από τον “σεξιστή” σύντροφό της (που πολλές φορές ήταν του χεριού της) για να υποταχθεί σε ένα άλλο αρσενικό που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει εύκολα: το αφεντικό της στον τόπο εργασίας.
2. Η Ιουδαϊκή μηχανή της εξαπάτησης παίρνει παράταση λειτουργίας.
Το σχέδιο είναι διαβολικό. Η εργασιακή αλλοτρίωση της γυναίκας όχι μόνο γεμίζει τα ταμεία των κεφαλαιοκρατών τσακίζοντας τα μεροκάματα, όχι μόνο τους παραδίδει άοπλο τον μισό πληθυσμό να τον ποδηγετήσουν, αλλά προσφέρει και εκατοντάδες νέους τομείς εκμετάλλευσης του συνόλου της κοινωνίας.
Η γυναίκα έχοντας χάσει την θηλυκότητα και την μαγεία της στο κυνήγι του μεροκάματου, πασχίζει να την ξαναποκτήσει χρησιμοποιώντας τα χρήματα που κερδίζει. Ρούχα, βάψιμο, τσάντες, παπούτσια, μέσο μεταφοράς, τα απολύτως αναγκαία εργαλεία της δουλειάς, γι αυτήν πολλαπλασιάζονται επί 2 (εργασίας και εξόδου) και μετουσιώνονται σε στάτους.
Ελάχιστες γυναίκες έχουν θετικό ισοζύγιο. Οι περισσότερες είναι μια η άλλη. Τα αξεσουάρ που χρησιμοποιούν είναι πολλαπλάσια από αυτά των ανδρών και η διαφορά φαίνεται στο ταμείο. Όσα βγάζουν από την δουλειά τους φτάνουν δεν φτάνουν για φορέματα, καλλυντικά, βενζίνες, καφέδες κλπ. προϊόντα τα οποία δεν θα κατανάλωναν σε αυτό τον βαθμό αν δεν εργάζονταν με τους όρους των εξουσιαστών.
Τα ρούχα της εξόδου δεν μπορούν να είναι τα ίδια με τα ρούχα της δουλειάς λόγω της ζητούμενης “θηλυκότητας”. Το στυλάκι της φόρμας και των αθλητικών παπουτσιών (“μόλις βγήκα από το γυμναστήριο”) που “προέκυψε” ως (οικονομική) αντίδραση στην επίθεση των καρχαριών στο γυναικείο πορτοφόλι κάνει τις γυναίκες ακόμα πιο ανεπιθύμητες. Δεν θες ούτε να σε αγγίξει η άλλη που περνάει δίπλα σου Σάββατο πρωί αχτένιστη με την φόρμα, ειδικά αν δείχνει και ιδρωμένη.
Ο προσχεδιασμένος ασεξουαλισμός και αντισεξουαλισμός της εμφάνισης έχει σαφείς οικονομικές συνέπειες. Οι ηλίθιοι άντρες ακολουθούν τις γυναίκες στο κυνήγι της σινιέ εμφάνισης αλλά και στο απλυτιλίκι.
Κάποτε οι νέοι είχαν φρεσκάδα, τώρα σιχαίνεται κανείς να φτύσει επάνω τους. Παχυσαρκία, αξυρισίες, ρούχα που βρωμάνε, παπούτσια που καλύτερα να μην τα βγάλουν, κι εκείνα τα άθλια βρακιά τους να φαίνονται ολόκληρα από το κατεβασμένο παντελόνι θυμίζοντας τον κοινόχρηστο ξεπατωμένο πούστη της φυλακής.
Κάποτε ο κόσμος ήταν καθαρός και περιποιημένος και χωρίς να ξοδεύει περιουσίες. Τα μούσια, τα μουστάκια, τα μαλλιά, τα γυναικεία πόδια ήταν περιποιημένα όχι το χάλι του σήμερα.
Βέβαια όλο αυτό το βρωμυλάτο είναι σκηνοθετημένο από τους αργυραμοιβούς της μόδας και φέρνει ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση και σεξουαλική πείνα και στα δύο (ή τρία ή τέσσερα) φύλα.
Αυτές με την σειρά τους προκαλούν νέα ισχυρότερη ζήτηση στα καλλωπιστικά προϊόντα και στις τεχνολογικές σκατουλήθρες που δήθεν ενισχύουν το image. Όμως δεν είναι η οικονομική όψη που έχει το βάρος αλλά η εξουσιαστική παράμετρός της.
Ποιες είναι άραγε οι υπαρξιακές και οι πολιτικές ανησυχίες αυτών που δεν μπορούν να λύσουν ούτε προσωρινά το σεξουαλικό τους πρόβλημα; Υπάρχουν τέτοιες; Ή μήπως η κοινωνία ανίκανη να εκλογικεύσει τις συνθήκες της εξαθλίωσής της έχει παραδοθεί αγάμητη και πνευματικά ολόγυμνη στα νύχια του μάρκετινγκ και των αγορών;
Η ως τώρα πείρα μου λέει ότι δεν μπορείς να επιβάλλεις κάτι σε κάποιον αν αυτός δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί. Αν το κάνεις με την βία πάς αργά ή γρήγορα σε καθεστώς τυραννίας. Δεν υπάρχει πιο εσφαλμένη τακτική από αυτή του να μην μπορείς να διαβάσεις την χρονική συγκυρία και να μετατρέπεις μια σωστή και δίκαια ιδέα σε τυραννική εμμονή. Το επόμενο βήμα είναι το πισωγύρισμα.
Η παλιά απολυταρχία που είχες ανατρέψει επιστρέφει με τα άπλυτά της κατάλευκα και καλοσιδερωμένα και τις μεθόδους της καθαγιασμένες.
Κανείς δεν θυμάται τα εγκλήματά της γιατί οι υπήκοοι, όπως και οι σκύλοι, έχουν σύντομη μνήμη: θυμούνται μόνο το τελευταίο ξύλο που έφαγαν.
Η γυναίκα κρατάει στα χέρια της (ή στα μπούτια της, όπως το πάρει κανείς) τις διαδικασίες αλλαγής μιας κοινωνίας.
Δεν πα να υποστηρίζει κάποιος την ευγενέστερη ιδέα ή το υψηλότερο ιδεώδες.
Ένα κίνημα που βασίζεται μόνο σε κάποιο ποσοστό από το μισό του πληθυσμού (άντρες) και αποκλείει ή δαιμονοποιεί το άλλο μισό (γυναίκες) δεν μπορεί να έχει καμία τύχη.
Η γυναίκα είναι εύκολα εκβιάσιμη και γι αυτό ασταθής.
Όμως είναι αυτή που γονιμοποιείται από μια νέα ιδέα και τεκνοποιεί το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα που προέρχεται από την γυναίκα επιβάλλει την αλλαγή και της δίνει χρονική διάρκεια.
Η στράτευσή της είναι αυτή που φουντώνει τις επαναστάσεις. Αν δεν εντάξουμε τις γυναίκες σε μεγάλους αριθμούς στις γραμμές μας, δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Θα έχουμε χάσει τον πόλεμο πριν ακόμα τον ξεκινήσουμε.
Απόσπασμα άρθρου - Επιμέλεια : Α.Τ.
