Το ακόμα χειρότερο είναι αυτό το οποίο φαίνεται καλύτερο. Εξαιτίας
της ιδιομορφίας της πανέμορφης χώρας μας βρήκαν και άλλη "καραμέλα" να
μας δουλεύουν. Μιλάνε για τη βαριά "βιομηχανία" του τουρισμού. Τι σχέση
έχει ο τουρισμός με την πραγματική οικονομία; Ό,τι σχέση έχει ένας
κραταιός βιομήχανος με ένα ρεμάλι γιο που τον κληρονομεί. Ό,τι σχέση
έχει ένας κραταιός βιομήχανος όπως ο Φορντ με ένα ρεμάλι όπως ο αδερφός
της Νταϊάνα, που μετέτρεψε τον τάφο της αδερφής του σε αξιοθέατο, για να
φάει ένα κομμάτι ψωμί.
Ο τουρισμός είναι η οικονομία
που δικαιολογείται μόνον για τους ανίκανους και τους
αδύναμους. Αυτούς, που ποτέ δεν έκαναν τίποτε κι απλά
ήταν τυχεροί, είτε γιατί κληρονόμησαν κάτι αξιοπερίεργο είτε
γιατί απλά γεννήθηκαν σε ένα όμορφο μέρος. Αυτούς, που
κάθονται σε μια καρέκλα και περιμένουν με το χέρι απλωμένο να
περάσει κάποιος περίεργος. Αυτοί, που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητά
τους "γλείφοντας". Αυτοί, που θα στείλουν την όμορφη και
δασκαλεμένη κόρη τους να "μαζέψει" τους "πελάτες" τους, για να μην
πέσουν στα "χέρια" των ανταγωνιστών τους.
Η πραγματική
οικονομία στηρίζεται στην παραγωγή και αναπτύσσεται μακριά από το
"σπίτι" του παραγωγού. Όταν η οικονομία βασίζεται στο "σπίτι", υπάρχει
αρρώστια.
Όταν τρως ψωμί, επειδή επιδεικνύεις την αδερφή σου, είναι θέμα χρόνου
να ξεπεράσεις τα όρια.
Είναι θέμα χρόνου, όταν δεν θα φτάνει πια το χαμόγελό της για την
εξυπηρέτηση των πελατών, να της ζητήσεις να "βελτιώσει" την
ανταγωνιστικότητά της. Όταν δηλαδή φτάνουμε ως χώρα στη "βιομηχανία" του
τουρισμού, φτάνουμε κοντά στην παρακμή.
Μια παρακμή όπως αυτή που σήμερα μαστίζει τους άλλοτε πανίσχυρους
"γαλαζοαίματους". Αυτοί, που κάποτε έλεγχαν τον κόσμο και έφτιαχναν
παλάτια για τα παιδιά τους και τους φίλους τους, έφτασαν στο σημείο να
τα χάσουν όλα και να επιβιώνουν ως
ξεναγοί στα παλάτια που
κληρονόμησαν. Έφτασαν στο σημείο να τρώνε ψωμί. δείχνοντας τα "βρακιά"
των προγόνων τους. Σε δωμάτια και διαδρόμους, όπου κάποτε περιφέρονταν
οι κραταιοί ιδιοκτήτες και οι αγαπημένοι φίλοι τους, περιφέρονται σήμερα
τουρίστες με χαβανέζικα πουκάμισα και σανδάλια. Η απόσταση που χωρίζει
αυτές τις δύο καταστάσεις μεταξύ τους είναι η απόσταση που χωρίζει την
πραγματική βιομηχανία από τη "βιομηχανία" του τουρισμού.
"Χαμογελάτε" Έλληνες, για να έρθουν οι τουρίστες.Σήμερα μπορεί το χαμόγελο να μας δίνει ανταγωνιστικότητα.
Αύριο τι θα γίνει, αν μας "φτάσουν" οι ανταγωνιστές μας; Θα στέλνουμε
τις αδερφές μας στα σύνορα να "καλούν" τους τουρίστες; Σήμερα μας λένε
να χαμογελάμε, γιατί αποδίδει και είναι τζάμπα. Αύριο, όταν αυτό δεν θα
φτάνει, τι θα μας προτείνουν. Θα μας προτείνουν τίποτε άλλο εξίσου
αποδοτικό και εξίσου "τζάμπα"; Όλα αυτά δεν τα σκεφτόμαστε επειδή
είμαστε ευφάνταστοι. Είναι πράγματα τα οποία συμβαίνουν και αποτελούν
μάστιγα της κοινωνίας.
Σήμερα στην "ανεπτυγμένη" εποχή μας υπάρχουν "σεξοτουρίστες". Στα χρόνια
των "απολίτιστων" τους σεξοτουρίστες τους κρεμούσαν στις πλατείες. Στα
χρόνια των "πολιτισμένων" τους ζητάνε να πληρώσουν με πιστωτικές μέσω
ίντερνετ.
Όλα αυτά είναι η λογική κατάληξη μιας
ανήθικης οικονομίας. Όταν στηρίζεσαι στον τουρισμό για να φας ένα κομμάτι ψωμί, είναι θέμα
χρόνου η εθνική υποτέλεια και η κοινωνική παρακμή. Γιατί; Γιατί, όταν
περιμένεις να επιβιώσεις από τον τουρισμό, είσαι "ευάλωτος" στις όποιες
ταξιδιωτικές "οδηγίες" των ιμπεριαλιστών. Κάθε φορά που θα αντιδράς,
υπερασπιζόμενος τα εθνικά σου συμφέροντα, θα σε απειλούν. Θα σε
κατατάσσουν στην κατηγορία των "τρομοκρατών" και θα "διοχετεύουν" τα
τουριστικά "καραβάνια" σε άλλους προορισμούς.
Το ίδιο κοντά είναι και η κοινωνική παρακμή.
Όταν δεν θα φτάνει το ηλιοβασίλεμα, θα πρέπει να κατεβάσεις τα βρακιά
σου για να σε προτιμήσει ο πελάτης. Όλα εκεί καταλήγουν, όταν θέλεις να
επιβιώσεις χωρίς να εργάζεσαι πραγματικά.
Το τι σημαίνει
ανταγωνισμός στον τουρισμό μπορεί να το καταλάβει ο αναγνώστης αν δει τι
έκαναν οι τουρίστες στις φτωχές χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Αφού
πρώτα τις
εκπόρνευσαν, στη συνέχεια προχώρησαν παραπέρα. Όπως
είπαμε σε άλλο σημείο, πάντα πιο πέρα από το κακό υπάρχει το χειρότερο.
Όταν δεν έφταναν οι γυναίκες των "βιομηχάνων" του τουρισμού, άρχισαν να
τους ζητάνε τα παιδιά τους; Πώς θα συναγωνιστούμε τους ανταγωνιστικούς
"βιομήχανους" της Ταϊλάνδης; Πώς θα ανταγωνιστούμε αυτούς οι οποίοι
μετέτρεψαν τις πατρίδες τους σε "σκουπιδοτενεκέδες" και σήμερα ούτε κι
αυτό τους φτάνει για να τους προτιμήσουν; Αυτή είναι η βαριά
"βιομηχανία" που ονειρεύονται κάποιοι για την πατρίδα μας; Ή μήπως εμάς
θα μας σεβαστούν, επειδή είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων; Τι θα
κάνουμε όταν θα "βαρεθούν" το ηλιοβασίλεμα της Οίας; Θα τους προσφέρουμε
"
βρακοβασίλεμα";
Για εμάς ο τουρισμός είναι μια
απαραίτητη, αλλά
άκρως δευτερεύουσα δραστηριότητα. Απαραίτητη
είναι, γιατί πρέπει όλες οι χώρες να είναι "ανοικτές" και απόλυτα
φιλικές προς τους ανθρώπους. Πρέπει το κάθε "σπίτι" να έχει έναν μικρό
"ξενώνα" για τον ξένο που για τον οποιονδήποτε λόγο θα βρεθεί στην
"πόρτα" του. Αυτό είναι
ακίνδυνο και αρκετά χρήσιμο για όλους.
Είναι χρήσιμο γι' αυτούς που θέλουν να ταξιδεύσουν και να γνωρίσουν τον
κόσμο. Είναι χρήσιμο γι' αυτούς που δεν ταξιδεύουν και πρέπει επίσης να
γνωρίσουν τα "παιδιά" του κόσμου. Επιπλέον είναι χρήσιμο στο οικονομικό
επίπεδο για τα μέλη της "οικογένειας", τα οποία δεν μπορούν να
επιβιώσουν με άλλον τρόπο. Είναι χρήσιμο για περιοχές ενός κράτους, που,
πέραν της φυσικής τους ομορφιάς, δεν έχουν κανένα άλλο προσόν για ν'
αναπτυχθούν.
Από εκεί και πέρα όμως τα πάντα πρέπει να
ελέγχονται. Γιατί; Γιατί δεν πρέπει ποτέ ο τουρισμός να γίνει κυρίαρχη
οικονομική δραστηριότητα για ένα κράτος. Είναι επικίνδυνη ως τέτοια,
γιατί απειλεί να αλλοιώσει τη φυσιογνωμία ενός ολόκληρου λαού. Όταν ένας
λαός εξαρτάται από τον τουρισμό, αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του για να
προσαρμόζεται στις "ανάγκες" των πελατών. Το ζητούμενο είναι ο λαός να
έχει χαρακτηριστικά τα οποία δεν θα εξαρτώνται από τις "απαιτήσεις"
τρίτων. Να μπορεί να επιβιώνει, χωρίς να αναγκάζεται να κάνει
"εκπτώσεις".
Γι' αυτόν τον λόγο οι λαοί θα πρέπει να έχουν
αναπτυγμένη πραγματική οικονομία πριν ανοίξουν τις "πόρτες" τους στους
τουρίστες. Ο ξένος, ως φιλοξενούμενος, πρέπει να σέβεται τον οικοδεσπότη
του και τις ηθικές του αρχές και όχι να εμφανίζεται ως δυνάστης που
απαιτεί "εκπτώσεις". Ακόμα κι όταν ο φιλοξενούμενος πληρώνει για τις
υπηρεσίες τις οποίες απολαμβάνει, θα πρέπει αυτό το τίμημα να είναι κάτι
το ασήμαντο στον συνολικό προϋπολογισμό του φιλοξενούντα. Γιατί; Για να
μην αλλάζουν οι συσχετισμοί δυνάμεων μέσα στο χώρο. Στο σπίτι ενός
πλούσιου, ο οποίος δεν σε έχει ανάγκη και σε φιλοξενεί επειδή αυτό
επιβάλει ο πολιτισμός του και όχι οι ανάγκες του, σέβεσαι τις αρχές του.
Δεν σηκώνεις καν τα "μάτια" σου παραπάνω από εκεί που σου επιτρέπεται.
Αντίθετα στο σπίτι ενός άνεργου —ο οποίος έχει "γλυκαθεί" από τα
"έτοιμα" του τουρισμού και έχει απόλυτη ανάγκη τα χρήματά σου— θα
αρχίσεις να περιπλανιέσαι στις "κρεβατοκάμαρές" του
. Όλοι θα κάνουν τα "κορόιδα", γιατί προέχει η ανάγκη της
επιβίωσης.Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πόσο "σωτήριες' είναι οι
προτάσεις της εξουσίας περί του "ανταγωνισμού" στην παραγωγή και της
προσφάτως ανακαλυφθείσας "βαριάς" βιομηχανίας του τουρισμού. Τα πάντα
είναι εκ του πονηρού και λέγονται γιατί απλά πρέπει κάτι να πουν οι
εγκληματίες που μας οδήγησαν στην οικονομική και κοινωνική αθλιότητα.
Τόσο στο επίπεδο της παραγωγής όσο και σ' αυτό του τουρισμού ούτε σε
θεωρητικό επίπεδο δεν έχουμε την ελπίδα να επιβιώσουμε εξαιτίας της
προσπάθειάς μας για "
ανταγωνιστικότητα". Ακόμα κι αν οι εργάτες
μας εργάζονται ως δούλοι χωρίς καθόλου μισθό και πάλι δεν θα είμαστε
ανταγωνιστικοί. Απλά να τους ταΐζεις σε δημόσια σισίτια για να μην
πεθαίνουν από την πείνα, θα εξακολουθούν να είναι πιο ακριβοί από τους
Κινέζους. Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο του τουρισμού.
Δεν επιτρέπει η παιδεία των Ελλήνων τις "εκπτώσεις", που
εξασφαλίζει το ψωμί της ξεφτίλας.
Είναι θέμα χρόνου αν οι κακομαθημένοι τουρίστες απαιτήσουν το κάτι
παραπάνω να
φύγουν με τις κλωτσιές.
Από
παλιότερο άρθρο του
Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
«
ΑΝΑΠΤΥΞΗ... Η ΜΑΓΙΚΗ ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ»
ΠΗΓΗ
