Αυτός θα έπρεπε να είναι ο πραγματικός τίτλος της Κ.Α.Π. (Κοινή Αγροτική Πολιτική) χρόνια τώρα, όσον αφορά το μέλλον και τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ελλήνων αγροτών.
Πάντοτε, στη σύγχρονη ιστορία της μικρής μας χώρας, αδυνατούσαμε να κατανοήσουμε, και να συμπεριφερθούμε αναλόγως, πως η οποιαδήποτε συμμαχία μεταξύ πολλών μερών, μεσομακροπρόθεσμα, αποβαίνει συντριπτικά μειονεκτική για τους αδύναμους κρίκους της κολεγιάς.
Τρεις δεκαετίες μετά τη δημιουργία της ληστοσυμμορίας που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αρνούμαστε επιδεικτικά να παραδεχτούμε ότι το γενικότερο συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας μας δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί μέσω αυτής της «συμμαχίας». Ακόμη και σήμερα, μετά από την αποσάθρωση όλων των παραγωγικών διεξόδων της χώρας, εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε σαν κράτος και πολιτεία ότι είμαστε ή ότι μπορούμε να είμαστε ισότιμοι εταίροι και να συναποφασίζουμε. Πόσο αφελείς είμαστε τελικά;
Είμαστε αφελείς ή απλά δρούμε εσκεμμένα και σχεδιασμένα προς την απόλυτη καταστροφή;
Με τυράκι τις επιδοτήσεις, τα αγορασμένα τρακτέρ, τις Mercedes, τα σκυλάδικα και τις «χορεύτριες» οι Έλληνες Αγρότες μπήκαν σε ένα τούνελ, το οποίο τους έστειλε καρφί στη φάκα της παντελούς «
α-παραγωγικότητας», γιατί αυτό το στερητικό «α» περιγράφει απόλυτα των κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Μπήκαν στο τούνελ κουβαλώντας στην πλάτη τους την προίκα του 70% θετικού ισοζυγίου στα αγροτικά προϊόντα και σήμερα πέφτουν στη φάκα του 70% αρνητικού ισοζυγίου εισαγωγών-εξαγωγών αντίστοιχα. Μπήκαν στο τούνελ σαν ένα κύμα του 30% του ενεργού πληθυσμού της χώρας και πέφτουν στη φάκα του 10% σήμερα και του 2% που προβλέπεται από τις κρατικές Κ.Α.Π.
ίσιες υπογραφές.
Διαθέτουμε έναν στόλο αγροτικών μηχανημάτων, ο οποίος είναι σε θέση να οργώσει, να
σπείρει και να καλλιεργήσει όλα τα Βαλκάνια. Το κόστος παραγωγής όμως, δε μας επιτρέπει να κουνήσουμε ούτε το δαχτυλάκι μας στη μίζα. Το κόστος παραγωγής είναι το απόλυτο κριτήριο για το αν θα παράγει ένας λαός σήμερα. Με αυτό το μοχλό κατάντησαν μια παραγωγική χώρα σε μια χώρα-κακέκτυπη υπηρεσία. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι αστείρευτες, αλλά οι «
εισαγωγές» επιβάλλονται από τους «
συμμάχους».
Η λύση για τη χώρα είναι απλή. Δυο προϊόντα από κάθε νομό για εγχώρια κατανάλωση και δυο ακόμη για εξαγωγή. Όταν καλύψουμε τις διατροφικές ανάγκες μας βάσει των παραγωγικών δυνατοτήτων μας, τότε και μόνο τότε, μπορούμε να εκτιμήσουμε σωστά τι και πόσο πρέπει να εισάγουμε. Χωρίς πρωτογενή παραγωγή είμαστε καταδικασμένοι σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Τα καράβια και τα ξενοδοχεία δίνουν δουλειά, αλλά δεν τρώγονται. Και το πραγματικό ερώτημα γεννιέται. Θέλουμε φαΐ ή «συμμάχους»; Γιατί και τα δυο δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα…
