Φώτο : Κάνουν μια μοιρασιά, που να μη χάσει κανείς και να φάνε όλα τα
όρνια."Συμφωνήσαμε να το συζητήσουμε και να τα βρούμε έτσι ώστε να
κερδίσουμε όλοι." Οι δυτικοί και οι Ρώσσοι ως πρωταγωνιστές και ο
Έρντοαν ως μαφιόζος, που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό
της Ρωσίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ του Κατάρ και όποιου άλλου
πληρώσει.
Αντί να φύγει από τη Λιβύη, ο Ερντογάν έφυγε τελικά από τη διάσκεψη
για τη Λιβύη όπου είχε προσέλθει λέγοντας: «
Είμαστε αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα της πολιτικής,
της διπλωματίας αλλά και τη στρατιωτική μας δύναμης σε θέματα που
αφορούν τη Συρία, τη Μεσόγειο και τη Λιβύη».
Η απαράδεκτη για την Ελλάδα αμιγώς νεοαποικιακή αυτή διάσκεψη που
οργάνωσε η Γερμανία απέτυχε. Όπως ήταν φυσικό. Και θα έπρεπε να είχε προκαλέσει μείζονα κρίση στις
ελληνογερμανικές σχέσεις, κάτι που δεν συνέβη. Όμως αυτή η σαφώς εχθρική
συμπεριφορά της Γερμανίας ίσως έχει και την καλή της πλευρά: ίσως
αναγκάσει επιτέλους κάποιους στην Αθήνα να αντιληφθούν όσα συστηματικά και
υποκριτικά κάνουν ό,τι δεν βλέπουν. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις σχέσεις με
το Βερολίνο, μα κυρίως τους πραγματικούς κινδύνους μπροστά στους οποίους
βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα
και τα παραμύθια για το τι θα κάνει η ΕΕ όταν αυτοί εκδηλωθούν.
Όπως είχε και ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ για τα Ιμια, όταν εκείνος ξενυχτούσε
στα τηλέφωνα, οι Ευρωπαίοι κοιμόντουσαν.
Τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
-
Πρώτον, η απειλή είναι πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο εκτενής και η
στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας σε σχέση με τότε πολύ σημαντικά
αναβαθμισμένη.
- Δεύτερον, τώρα οι Ευρωπαίοι δεν κοιμούνται.
Αντίθετα,
στο μέτρο που η Ευρώπη είναι πλέον ακολούθημα της Γερμανίας,
διευκολύνουν και νομιμοποιούν τον Ερντογάν, ό,τι κι αν λένε περί του
αντιθέτου. Αυτό οδηγεί άμεσα στο συμπέρασμα ότι
τη στιγμή της κρίσης η Ευρώπη του Βερολίνου όχι απλώς δεν πρόκειται
να αντιμετωπίσει την Ελλάδα και την κυριαρχία της ως δικό της θέμα,
αλλά, αντιθέτως, θα επιχειρήσει να επιβάλει την προσφυγή σε
συνθηκολόγηση για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τις Αγκυρας. Αυτό εξελίσσεται. Και η διάσκεψη
του Βερολίνου
ήταν ουσιαστικά το πρώτο στάδιο μιας τέτοιας πορείας.
Στην Ευρώπη η μόνη δύναμη που θα αντιταχθεί σε αυτή την πολιτική είναι η
Γαλλία. Και αυτή είναι και η μεγάλη ελπίδα της Ελλάδας στο πλαίσιο του
πολιτικά σαθρού «κοινού» οικοδομήματος.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει πλέον να τα θεωρεί αυτά δεδομένα, αν
τουλάχιστον διδάχθηκε κάτι από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Συνεπώς,
εκείνο που οφείλει να πράξει είναι να μην επιτρέψει σε κανέναν να
θεωρεί την Ελλάδα δεδομένη.
Αν η χώρα υποχωρήσει έναντι της Τουρκίας, θα διαπράξει το βαρύτερο
σφάλμα που μπορεί μια ελληνική κυβέρνηση να διαπράξει: από τέτοια
υποχώρηση δεν υπάρχει επιστροφή. Και αν συμβεί, η επόμενη
αντίστοιχη διάσκεψη δεν θα είναι πια για τη Λιβύη, αλλά για τον καθορισμό
των όρων συρρίκνωσης της Ελλάδας από την Τουρκία.
Ο τούρκος πρόεδρος, που ξεκαθαρίζει ότι οι δυνάμεις της χώρας του δεν
αποχωρούν από τη Λιβύη, θέλει να εξασφαλίσει την ελληνική υποχώρηση στο
Αιγαίο μέσω της συμφωνίας του με τη χώρα. Δεν το κρύβει. Το φωνάζει: «Η Τουρκία θα συνεχίσει να είναι στη Λιβύη μέχρι τα δικαιώματά της στη
Μεσόγειο να αναγνωριστούν και η νόμιμη κυβέρνηση των Λιβύων, με τους
ισχυρούς δεσμούς των 500 χρόνων με τη χώρα μας, είναι ασφαλής» είπε προχθές στην Κωνσταντινούπολη. Και η αναγνώριση αυτή τον
ενδιαφέρει διπλά: θέλει να περισώσει το σύμφωνο που υπέγραψε και να
αποκτήσει προτεκτοράτο. Πόσο πιο φωναχτά μπορεί να το πει;
Η Τουρκία δεν θα φύγει από τη Λιβύη. Οικοδομεί με ταχύτητα μια νέα
αυτοκρατορία από εκεί μέχρι τη Συρία.
Πήγε εκεί αφενός για να μπει στα πετρέλαια της χώρας και αφετέρου,
κυρίως, για να πάρει το Αιγαίο.
Δυστυχώς, η Γερμανία και η Ευρώπη είναι απολύτως έτοιμες να της το
«δώσουν», όπως της έδωσαν τα πάντα μέχρι τώρα.
Εμείς; ...
