Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα

Το ατσαλάκωτο κοστούμι της πραγματικότητας με στενεύει και ασφυκτιώ να το φορέσω , για αυτό πολλές φορές θα με δεις να κυκλοφορώ γυμνός παρέα με την ψυχή μου περήφανος και με ένα σπαθί στο χέρι...

Μην με κρίνεις,μόνο αν μπορείς αγκάλιασε την γύμνια μου και δες την ψυχή μου ίσως να είναι όμοια με την δική σου.

Εδώ και καιρό αποκλίνω απ' τον δρόμο των πολλών και την μονοδιάστατη λογική του όχλου.Τους την χαρίζω ... Σιχαίνομαι τους δήθεν και τους ηθοποιούς της ζωής ...

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΙΣΚΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΛΕΣΑΝ ΝΑ ΚΑΩ ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΤΙΣΩ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥΣ , ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΡΙΨΑ ...

Πορεύομαι "παράλογα" μέσα σε ένα δικό μου κόσμο, χωρίς να βαδίζω φοβισμένος, αλαφροπατώντας ,στις μύτες των ποδιών μου την Γη των προγονών μου.

Πράττω εντελώς το αντίθετο και το ευχαριστιέμαι, πατώ με ορμή τα Ιερά χώματα αυτής της Γης και ματώνω τα πέλματα μου, καλώντας τους ομοίους μου να με ακολουθήσουν στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ...

Τα βράδια ξαγρυπνώ. Με ξυπνά το μικρό παιδί που κρύβω μέσα μου ...
Μες τα άγρια μεσάνυχτα πεινασμένο κλαίει γοερά.
Του δίνω τότε το στήθος μου να θηλάσει ότι απόμεινε από το πικρό γάλα της ψυχής μου.
Το αποκοιμίζω νανουρίζοντας και μιλώντας του για την Ελευθέρια μέχρι να ξημερώσει.
Και εσύ μου ζητάς να το σκοτώσω και να ζήσω σαν ενήλικας, ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΡΑΓΙΑΣ ...

«Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα»
Σκότωσα τον κακό εαυτό μου και τον μεγαλώνω ξανά από την αρχή ...
Γελούν μαζί μου γιατί είμαι διαφορετικός, γελώ μαζί τους γιατί είναι όλοι ίδιοι ...

Λεωνιδας Αλεξανδρου