Από αρχαιοτάτων χρόνων, η κυριαρχία χρησιμοποιεί και εξελίσσει την τακτική του ψυχολογικού πολέμου, μέσω της προπαγάνδας. Είτε πρόκειται για την αντιμετώπιση ενός «εξωτερικού εχθρού» είτε για την αντιμετώπιση του, «εκ των έσω εχθρού». Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός, ότι πολλές φορές ο μηχανισμός αυτός λειτουργεί συνδυαστικά· το λεγόμενον «τερπνόν μετά του ωφελίμου». Η εσωτερική, εν δυνάμει απειλή για την εκάστοτε εξουσία, δεν είναι άλλη από μία πιθανή αντίδραση των καταπιεσμένων ομάδων του κοινωνικού χώρου.
Ο Σχεδιασμός έχει τρία βασικά στάδια.
Στο πρώτο στάδιο, οι εξουσιαστές κατασκευάζουν μία έκτακτη κατάσταση ή προβάλλουν μέσα από ένα παραμορφωτικό φακό ένα κοινωνικό ζήτημα ή όπως στην περίπτωση του ιού Covid 19, καθώς και προηγούμενων επιδημιών, αλλά και φυσικών φαινομένων όπου ΜΕΓΑΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ: η σημασία του, οι επιπτώσεις του και το φάσμα επιρροής του.
Το δεύτερο στάδιο στοχεύει στην πρόκληση κοινωνικής αντίδρασης μέσω του φόβου και του πανικού κ.λπ.
Στο τρίτο και τελικό στάδιο έρχεται η παρέμβαση του κράτους και των μηχανισμών του, όπου ως αυθεντίες και σωτήρες θα προσφέρουν τη λύση στην επικείμενη κατάσταση.
Βασικό συστατικό αποτελεί ο πραγματισμός του φαινομένου, που αποτελεί τη βάση που οικοδομείται, εξελίσσεται και υλοποιείται ο σχεδιασμός της εξουσίας.
Με αυτόν τον τρόπο
οι εξουσιαστές, όχι απλώς επιτυγχάνουν βασικούς τους σχεδιασμούς, που θα ήταν αδύνατον να επιβληθούν χωρίς τον κατάλληλο ψυχολογικό χειρισμό, αλλά ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση.
Κι αυτό επειδή, πλέον, η πλειονότητα των ανθρώπων έχει ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΘΕΙ σε τέτοιο βαθμό, ώστε όχι μόνο να πιστεύουν ότι κατά κάποιον τρόπο αποφάσισαν οι ίδιοι για τις αλλαγές, που τους επιβάλλονται, αλλά επί πλέον ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝ και την εφαρμογή αυτών των αλλαγών, ενώ παράλληλα αναπτύσσονται κοινωνικοί αυτοματισμοί απέναντι σε αυτούς, που δεν πειθαρχούν...
Η χρησιμοθηρία της επιδημίας από την κυριαρχία συγκροτεί μία δέσμη ΒΙΑΙΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ στην ζωή μας, οι συνέπειες της οποίας ΔΕΝ ΕΧΟΝ ΑΚΟΜΑ αρχίσει να γίνονται αντιληπτές. Ήδη εκθειάζονται τα «ευεργετικά» αποτελέσματα και τα «πλεονεκτήματα» που φέρει μια «αυταρχική διακυβέρνηση»...
Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη εκχωρούνται ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ και τα ελάχιστα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, επιβεβαιώνοντας ότι φασισμός και δημοκρατία αποτελούν τις δύο όψεις ενός νομίσματος…
Μετά απ’ το «Μένουμε σπίτι» το επόμενο πρόταγμα της εξουσίας θα είναι η σταδιακή επιστροφή στην «κανονικότητα». Τίποτα, όμως, δεν θα είναι και δεν πρέπει να είναι όπως πριν, γιατί ΤΟ ΠΡΙΝ μας οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση...
Θανατοπολιτική, ωφελιμισμός και ατομική ευθύνη
Είναι πολλάκις αποδεδειγμένο και ιστορικά καταγεγραμμένο πως η ζωή σε όποια μορφή, έννοια, ύπαρξη και οντότητα, δεν αποτελεί προτεραιότητα για την εξουσία, αλλά αντιθέτως η εξόντωση ή η εξαθλίωση και ο ψυχικός κατακερματισμός των μη ωφέλιμων γι’ αυτήν είναι αυτοσκοπός.
Στον καιρό της πανδημίας, υπάρχει η διαχείριση του θανάτου στα πλαίσια του λεγόμενου πολιτικού κόστους που μπορεί να αναλάβει η εξουσία προκειμένου να μην υπάρξει οποιαδήποτε μομφή ή αμφισβήτησή της. Αυτή είναι μία χρησιμότητα στο πρόσταγμα της εξουσίας «μένουμε σπίτι». Οι παρίες, οι άστεγοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι ψυχικά πάσχοντες, οι κάθε λογής έγκλειστοι, οι πρόσφυγες και μετανάστες και πολλές άλλες κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες δεν έχουν καμμία διαχειριστική αξία. Δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε στο πεδίο της φιλανθρωπίας ή μιας καιροσκοπικής πολιτικής διαχείρισης. Εξ άλλου ο κοινωνικός κανιβαλισμός καλά κρατεί, στην πλειονότητα της λεγόμενης κοινωνίας η έννοια της ατομικής ευθύνης εδώ βρίσκει το νόημα της. Διότι η κατάσταση εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού που βιώνουν πολλές απ τις προαναφερθείσες κοινωνικές ομάδες συμπυκνώνεται σε μια πρόταση: «επιλογή τους ήταν».
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα ΜΜΕ δεν αποτελούν μια ξεχωριστή και αυτόνομη ύπαρξη, όπως αρέσκονται να λένε, αλλά μέρος μιας ολότητας, που λειτουργεί συνδυαστικά με σκοπό την υλοποίηση των εξουσιαστικών σχεδιασμών. Κατέχει, μάλιστα, την πλέον νευραλγική θέση, που δεν είναι άλλη από αυτό, που ονομάζουν διαμόρφωση κοινής γνώμης.
Οι τρομοκρατικές ειδήσεις συνοδευόμενες από εικόνες ωμής βίας, βαρβαρότητας και πόνου, που προβάλλονται καθημερινά από τα ΜΜΕ εγκαθίστανται στο μυαλό μας και επηρεάζουν παραλυτικά τη σκέψη μας. Πρόκειται για προσεκτικά επιλεγμένες εικόνες, επιμελώς διογκωμένες ειδήσεις, που απώτερος στόχος τους δεν είναι η ενημέρωση, αλλά να δημιουργήσουν αισθήματα φόβου και ανασφάλειας. Να μας παγιδεύσουν σε μια κατάσταση μόνιμης και χωρίς διέξοδο απειλής.
Η αρχή λειτουργίας του βιοψυχολογικού μηχανισμού μετατροπής του φόβου σε πανικόβλητη ανασφάλεια είναι αρκετά απλή: όσο λιγότερα γνωρίζουμε για την απειλή (Μητσοτάκης: «έχουμε πόλεμο μ’ έναν αόρατο εχθρό»), που ελλοχεύει τόσο περισσότερο απειλητική την θεωρούμε.
Οι επιδράσεις στον ψυχισμό του ανθρώπου
Διανύουμε μια σκοτεινή περίοδο, νεκρική σιγή απλώνεται μπροστά μας, διαχέεται ο φόβος, ριζώνει η ενοχή, καθώς μοιρολατρικά δημιουργούνται ψεύτικες ελπίδες για κάποιον έξω και πάνω από μας, ο οποίος θα έρθει να μας «σώσει».
Η δίνη που προκαλούν τα γεγονότα μιας πρωτόγνωρης κατάστασης, όπως αυτή της πανδημίας και οι πολιτικές εκμετάλλευσής της από την κυριαρχία, θα συμπαρασύρει και θα βυθίσει μέσα στον απομονωτισμό ανθρώπους ευάλωτους και μη, διότι σ’ ένα βαθμό όλους θα μας επηρεάσει αυτή η κατάσταση. Διάφορες μελέτες έχουν δείξει ένα ευρύ φάσμα επιπτώσεων στον ψυχισμό του ανθρώπου από την καραντίνα, συμπεριλαμβανομένων των συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες, κατάθλιψης, θυμού, κρίσεις πανικού και φόβου και της κατάχρησης ουσιών. Ορισμένα από αυτά, ιδιαίτερα τα συμπτώματα μετατραυματικού στρες, αποδείχθηκαν μακροχρόνια.
Είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθεί ένας ολόκληρος πληθυσμός μέσω του ΦΟΒΟΥ, καθώς το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης, είναι το μόνο που λειτουργεί.
H κοινωνική νοημοσύνη, οι αξίες της κοινωνικότητας και της ανθρωπιάς, είναι πολύ επίκτητες και πρακτικά εκμηδενίζονται, για να μην πούμε ότι θεωρούνται και μειονέκτημα και οι κοινωνίες των ανθρώπων επιστρέφουν πίσω στις αρχέγονες κοινότητες μονοκύτταρων όντων, το κρίσιμο σκαλί πριν τους πολυκύτταρους εξελιγμένους οργανισμούς.
Πριν την πτώχευση του 2010, η κόκκινη γραμμή της εποχής:
-«Nα μην πληρώσουμε την κρίση τους». Την πληρώσαμε, δηλαδή, όχι όλοι, αλλά οι πιο αδύναμοι.
-«Να μη θιγούν οι συντάξεις». Οι συντάξεις τελείωσαν.
-«Όχι άλλο μνημόνιο» και είμαστε στο 4ο και μια ανάσα πριν το 5ο, το κορωνομνημόνιο.
-«Όχι άλλη κωλοτούμπα», έγινε και η επόμενη κωλοτούμπα. -«Να μην κλείσουν νοσοκομεία» έκλεισαν και άλλα νοσοκομεία.
-«Να μην πουληθούν οι παραλίες», πουλήθηκαν και αυτές.
-«Έ, όχι να κόψουν και τον φρέντο στον Έλληνα!» Έγινε και αυτό.
-«Απαγόρευση κυκλοφορίας», το ξεχάσαμε;
-«Θα βάλει ο πληθυσμός ηλεκτρονικό βραχιόλι με αισθητήρα μέτρησης της θερμοκρασίας;»... Είμαστε 100% βέβαιοι ότι θα γίνει και αυτό.
Ο πραγματισμός χτύπησε ακόμα και τα συνήθως υπερφίαλα συνθήματα αντίστασης. «Mετά θα λογαριαστούμε».
Μετά. Πόσο μετά; ,,, Άγνωστον. Το μέλλον αργεί (;;)...
Στο πρώτο στάδιο, οι εξουσιαστές κατασκευάζουν μία έκτακτη κατάσταση ή προβάλλουν μέσα από ένα παραμορφωτικό φακό ένα κοινωνικό ζήτημα ή όπως στην περίπτωση του ιού Covid 19, καθώς και προηγούμενων επιδημιών, αλλά και φυσικών φαινομένων όπου ΜΕΓΑΛΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ: η σημασία του, οι επιπτώσεις του και το φάσμα επιρροής του.
Το δεύτερο στάδιο στοχεύει στην πρόκληση κοινωνικής αντίδρασης μέσω του φόβου και του πανικού κ.λπ.
Στο τρίτο και τελικό στάδιο έρχεται η παρέμβαση του κράτους και των μηχανισμών του, όπου ως αυθεντίες και σωτήρες θα προσφέρουν τη λύση στην επικείμενη κατάσταση.
Βασικό συστατικό αποτελεί ο πραγματισμός του φαινομένου, που αποτελεί τη βάση που οικοδομείται, εξελίσσεται και υλοποιείται ο σχεδιασμός της εξουσίας.
Με αυτόν τον τρόπο
οι εξουσιαστές, όχι απλώς επιτυγχάνουν βασικούς τους σχεδιασμούς, που θα ήταν αδύνατον να επιβληθούν χωρίς τον κατάλληλο ψυχολογικό χειρισμό, αλλά ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση.
Κι αυτό επειδή, πλέον, η πλειονότητα των ανθρώπων έχει ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΘΕΙ σε τέτοιο βαθμό, ώστε όχι μόνο να πιστεύουν ότι κατά κάποιον τρόπο αποφάσισαν οι ίδιοι για τις αλλαγές, που τους επιβάλλονται, αλλά επί πλέον ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝ και την εφαρμογή αυτών των αλλαγών, ενώ παράλληλα αναπτύσσονται κοινωνικοί αυτοματισμοί απέναντι σε αυτούς, που δεν πειθαρχούν...
Η χρησιμοθηρία της επιδημίας από την κυριαρχία συγκροτεί μία δέσμη ΒΙΑΙΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ στην ζωή μας, οι συνέπειες της οποίας ΔΕΝ ΕΧΟΝ ΑΚΟΜΑ αρχίσει να γίνονται αντιληπτές. Ήδη εκθειάζονται τα «ευεργετικά» αποτελέσματα και τα «πλεονεκτήματα» που φέρει μια «αυταρχική διακυβέρνηση»...
Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη εκχωρούνται ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ και τα ελάχιστα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, επιβεβαιώνοντας ότι φασισμός και δημοκρατία αποτελούν τις δύο όψεις ενός νομίσματος…
Μετά απ’ το «Μένουμε σπίτι» το επόμενο πρόταγμα της εξουσίας θα είναι η σταδιακή επιστροφή στην «κανονικότητα». Τίποτα, όμως, δεν θα είναι και δεν πρέπει να είναι όπως πριν, γιατί ΤΟ ΠΡΙΝ μας οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση...
Θανατοπολιτική, ωφελιμισμός και ατομική ευθύνη
Είναι πολλάκις αποδεδειγμένο και ιστορικά καταγεγραμμένο πως η ζωή σε όποια μορφή, έννοια, ύπαρξη και οντότητα, δεν αποτελεί προτεραιότητα για την εξουσία, αλλά αντιθέτως η εξόντωση ή η εξαθλίωση και ο ψυχικός κατακερματισμός των μη ωφέλιμων γι’ αυτήν είναι αυτοσκοπός.
Στον καιρό της πανδημίας, υπάρχει η διαχείριση του θανάτου στα πλαίσια του λεγόμενου πολιτικού κόστους που μπορεί να αναλάβει η εξουσία προκειμένου να μην υπάρξει οποιαδήποτε μομφή ή αμφισβήτησή της. Αυτή είναι μία χρησιμότητα στο πρόσταγμα της εξουσίας «μένουμε σπίτι». Οι παρίες, οι άστεγοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι ψυχικά πάσχοντες, οι κάθε λογής έγκλειστοι, οι πρόσφυγες και μετανάστες και πολλές άλλες κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες δεν έχουν καμμία διαχειριστική αξία. Δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε στο πεδίο της φιλανθρωπίας ή μιας καιροσκοπικής πολιτικής διαχείρισης. Εξ άλλου ο κοινωνικός κανιβαλισμός καλά κρατεί, στην πλειονότητα της λεγόμενης κοινωνίας η έννοια της ατομικής ευθύνης εδώ βρίσκει το νόημα της. Διότι η κατάσταση εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού που βιώνουν πολλές απ τις προαναφερθείσες κοινωνικές ομάδες συμπυκνώνεται σε μια πρόταση: «επιλογή τους ήταν».
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Τα ΜΜΕ δεν αποτελούν μια ξεχωριστή και αυτόνομη ύπαρξη, όπως αρέσκονται να λένε, αλλά μέρος μιας ολότητας, που λειτουργεί συνδυαστικά με σκοπό την υλοποίηση των εξουσιαστικών σχεδιασμών. Κατέχει, μάλιστα, την πλέον νευραλγική θέση, που δεν είναι άλλη από αυτό, που ονομάζουν διαμόρφωση κοινής γνώμης.
Οι τρομοκρατικές ειδήσεις συνοδευόμενες από εικόνες ωμής βίας, βαρβαρότητας και πόνου, που προβάλλονται καθημερινά από τα ΜΜΕ εγκαθίστανται στο μυαλό μας και επηρεάζουν παραλυτικά τη σκέψη μας. Πρόκειται για προσεκτικά επιλεγμένες εικόνες, επιμελώς διογκωμένες ειδήσεις, που απώτερος στόχος τους δεν είναι η ενημέρωση, αλλά να δημιουργήσουν αισθήματα φόβου και ανασφάλειας. Να μας παγιδεύσουν σε μια κατάσταση μόνιμης και χωρίς διέξοδο απειλής.
Η αρχή λειτουργίας του βιοψυχολογικού μηχανισμού μετατροπής του φόβου σε πανικόβλητη ανασφάλεια είναι αρκετά απλή: όσο λιγότερα γνωρίζουμε για την απειλή (Μητσοτάκης: «έχουμε πόλεμο μ’ έναν αόρατο εχθρό»), που ελλοχεύει τόσο περισσότερο απειλητική την θεωρούμε.
Οι επιδράσεις στον ψυχισμό του ανθρώπου
Διανύουμε μια σκοτεινή περίοδο, νεκρική σιγή απλώνεται μπροστά μας, διαχέεται ο φόβος, ριζώνει η ενοχή, καθώς μοιρολατρικά δημιουργούνται ψεύτικες ελπίδες για κάποιον έξω και πάνω από μας, ο οποίος θα έρθει να μας «σώσει».
Η δίνη που προκαλούν τα γεγονότα μιας πρωτόγνωρης κατάστασης, όπως αυτή της πανδημίας και οι πολιτικές εκμετάλλευσής της από την κυριαρχία, θα συμπαρασύρει και θα βυθίσει μέσα στον απομονωτισμό ανθρώπους ευάλωτους και μη, διότι σ’ ένα βαθμό όλους θα μας επηρεάσει αυτή η κατάσταση. Διάφορες μελέτες έχουν δείξει ένα ευρύ φάσμα επιπτώσεων στον ψυχισμό του ανθρώπου από την καραντίνα, συμπεριλαμβανομένων των συμπτωμάτων μετατραυματικού στρες, κατάθλιψης, θυμού, κρίσεις πανικού και φόβου και της κατάχρησης ουσιών. Ορισμένα από αυτά, ιδιαίτερα τα συμπτώματα μετατραυματικού στρες, αποδείχθηκαν μακροχρόνια.
Είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθεί ένας ολόκληρος πληθυσμός μέσω του ΦΟΒΟΥ, καθώς το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης, είναι το μόνο που λειτουργεί.
H κοινωνική νοημοσύνη, οι αξίες της κοινωνικότητας και της ανθρωπιάς, είναι πολύ επίκτητες και πρακτικά εκμηδενίζονται, για να μην πούμε ότι θεωρούνται και μειονέκτημα και οι κοινωνίες των ανθρώπων επιστρέφουν πίσω στις αρχέγονες κοινότητες μονοκύτταρων όντων, το κρίσιμο σκαλί πριν τους πολυκύτταρους εξελιγμένους οργανισμούς.
Και επειδή κάποιοι τολμούν να σκεφτούν το μέλλον μετά την πανδημία και τις τεκτονικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, να είναι βέβαιοι ότι κόκκινες γραμμές δεν υπήρξαν ποτέ και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πριν την πτώχευση του 2010, η κόκκινη γραμμή της εποχής:
-«Nα μην πληρώσουμε την κρίση τους». Την πληρώσαμε, δηλαδή, όχι όλοι, αλλά οι πιο αδύναμοι.
-«Να μη θιγούν οι συντάξεις». Οι συντάξεις τελείωσαν.
-«Όχι άλλο μνημόνιο» και είμαστε στο 4ο και μια ανάσα πριν το 5ο, το κορωνομνημόνιο.
-«Όχι άλλη κωλοτούμπα», έγινε και η επόμενη κωλοτούμπα. -«Να μην κλείσουν νοσοκομεία» έκλεισαν και άλλα νοσοκομεία.
-«Να μην πουληθούν οι παραλίες», πουλήθηκαν και αυτές.
-«Έ, όχι να κόψουν και τον φρέντο στον Έλληνα!» Έγινε και αυτό.
-«Απαγόρευση κυκλοφορίας», το ξεχάσαμε;
-«Θα βάλει ο πληθυσμός ηλεκτρονικό βραχιόλι με αισθητήρα μέτρησης της θερμοκρασίας;»... Είμαστε 100% βέβαιοι ότι θα γίνει και αυτό.
Ο πραγματισμός χτύπησε ακόμα και τα συνήθως υπερφίαλα συνθήματα αντίστασης. «Mετά θα λογαριαστούμε».
Μετά. Πόσο μετά; ,,, Άγνωστον. Το μέλλον αργεί (;;)...
