Λεφτά, λεφτά, λεφτά, λεφτά.....Αυτό ενδιαφέρει τους ψηφοφόρους, αυτό τους υπόσχονται οι πολιτικοί τους. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας που οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων δεν κουράζονται να βρουν τις ιδεολογικές διαφορές που θα κάνουν τον λαό να αποφασίσει στο καθεστώς στο οποίο θα ζήσει την επομένη των εκλογών. Οι τεχνοκράτες των κομμάτων δεν σπάνε το κεφάλι τους να σχεδιάσουν γραμμές για τις οικονομικές βάσεις της χώρας. Η γραμμή είναι μία για όλους: Λεφτά.
Τόσος αγώνας, τόσο αίμα, τόσες διεκδικήσεις, τόσες προσωπικές στερήσεις και τόσες αντιστάσεις για να καταλήξουμε μετά από όλα αυτά στο πόσα λεφτά θα μάς υποσχεθεί ο υποψήφιος σωτήρας. Δεν υπάρχει πλέον λαός, ούτε πολίτες, παρά μόνο εισπράκτορες χρημάτων που δεν ενδιαφέρονται το πώς θα αποκτήσουν το χρήμα παρά μόνο για το ότι θα το κάνουν δικό τους.
Είναι η πρώτη προεκλογική περίοδος που δεν υπάρχει σε κανένα πρόγραμμα σχεδιασμός για την πρωτογενή παραγωγή παρά μόνο ότι οι αγρότες θα φορολογηθούν πολύ ή λίγο ή αν το δάνειο θα το πάρουν με σταθερό ή κυμαινόμενο επιτόκιο. Δεν αναφέρεται πουθενά ούτε τι καλλιέργειες θα κάνουν, ούτε ποιες θα είναι οι εξαγωγές των αγροτικών προϊόντων και βέβαια κουβέντα για τις σταθερές τιμές των προϊόντων τους έναντι των φθηνών εισαγόμενων.
Καμία απολύτως συζήτηση για την δευτερογενή παραγωγή της χώρας. Έχει κλείσει το 90% του βιοτεχνικού κλάδου, η ελληνική βιομηχανία έχει μπει διά παντός στο βιβλίο της ιστορίας και όλοι οι σωτήρες το μόνο που έχουν να πουν είναι περί επενδύσεων ξένων εταιρειών που το μόνο που θα έχουν ελληνικό είναι το φθηνό εργατικό ανασφάλιστο μεροκάματο.
Καμία νύξη για τον εμπορικό κλάδο. Μπήκε λουκέτο σε 500,000 επιχειρήσεις και κανένας απολύτως σχεδιασμός πώς οι δρόμοι των πόλεων θα είναι ξανά αγορά και όχι απέραντα καφενειοκαφετεροουζερί για να σκοτώνουν την ώρα τους οι αιώνιοι έμμισθοι τεμπέληδες της εύφορης Αγ-ελλάδας.
Κανένας προγραμματισμός για το τι στο διάολο θα γίνει με τους νέους που φθάνουν στα 18 τους και ακούνε συνεχώς : «Να πας στο εξωτερικό να σπουδάσεις και να βρεις δουλίτσα εκεί. Τελείωσε η Ελλάδα». Ουδείς έχει στρέψει τη σκέψη του μια φορά μέσα στον πανικό για τα λεφτά, το τι νιώθουν αυτοί οι νέοι που σώνει και καλά θα πρέπει ή να δουλέψουν για 400 ευρώ σε κάποιο λαμόγιο ή θα πρέπει να φτιάχνουν βαλίτσες για ένα ευρωπαϊκό κράτος με κύρος αποχαιρετώντας το χώμα τους.
Μπροστά στα λεφτά χεσμένα έχουν και τα παιδιά τους οι πολίτες.
Καμιά κουβέντα για τους εργάτες, τους οικοδόμους και όλους αυτούς που έκτισαν πάππου προς πάππου ό,τι είναι χτισμένο σε όλη την Ελλάδα. Περιμένουν όλοι να έρθει η μεγάλη εταιρεία που θα φτιάξει δρόμους και θα απλώσει ευρυζωνικά καλώδια να κάνουν τους χαμάληδες αντί να δημιουργούν χώρα.
Να δουλεύεις 12ωρο με ντάλα ήλιο απλώνοντας πίσσα σε ένα δρόμο που ποτέ ως πολίτης δεν θα τον διασχίσεις διότι δεν έχεις ούτε για αυτοκίνητο, ούτε για βενζίνη, ούτε για διόδια.
Κανένας προγραμματισμός για τα εκατομμύρια ανασφάλιστων και ανέργων που όταν τους χτυπήσει η ασθένεια την πόρτα θα πρέπει να κάνουν πρώτα προϋπολογισμό αν θα βγουν τα έξοδα κηδείας τους και μετά να μπουν στο συσσίτιο κάποιου Κοινωνικού Ιατρείου για να διαπιστωθεί η επικείμενη μη νοσηλευτική και φαρμακευτική τους κάλυψη. Όλοι νιώθοντας αθάνατοι θέλουν να ακούσουν μόνο για λεφτά χωρίς να κάνουν από πριν τον λογαριασμό ότι και λεφτά να σου δώσουν αυτά δεν θα φτάνουν για να σώσεις το τομάρι σου ούτε χτυπημένος από γρίπη.
Η πιο ξεκούραστη προεκλογική περίοδος για όλους τους, έχοντας βάλει κοινή πολιτική γραμμή ένα ανύπαρκτο ευρωπαϊκό πρόγραμμα από αόρατους εντολείς που θα γίνει βάση ανύπαρκτων χρημάτων αφού δικά σου δεν είναι παρά είναι και θα είναι δανεικά.
Έχετε καταργήσει και την αρχή του καπιταλισμού που το κέρδος (μεγάλο ή μικρό) βγαίνει από κάποια παραγωγή μέσω εργασίας. Τα αφεντικά σας έφτιαξαν ένα νέο σύστημα για εθελόδουλους εύκαιρους και πουλημένους που ονομάζεται Δανεισμός.
Μέσα σε πέντε χρόνια έχουν πεισθεί άπαντες πως άνευ δανεικών δεν υπάρχει ζωή και πάντα θα χρωστάμε δανειζόμενοι.
Αν γνώριζαν στην διάρκεια δύο αιώνων όλοι αυτοί που πάλεψαν μοναχικά ή συλλογικά για να γίνει αυτή η χώρα Κράτος ότι θα έφθανε το θέμα στο σχέδιο «Λεφτά», αντί για την πολύχρονη και αιματηρή διακήρυξη δημοκρατικών συνταγμάτων, ανελέητων μαχών, πολιτικών διώξεων, δολοφονιών και εκτελέσεων πολύ απλά θα είχαν βάλει ένα κόκκινο φωτάκι στην πόρτα του Μπορδέλου.
ΠΗΓΗ - ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ : Α.Τ.
