Η κοινωνία/πολιτεία υποτίθεται πως οργανώνεται με τρόπο που να παρέχει
συνθήκες ανθρώπινες στη ζωή των Πολιτών της. Στα πλαίσια αυτά,
αναλαμβάνεται από τον καθένα ή ανατίθεται στον καθένα κάποιο έργο που
υποτίθεται πως πρωτίστως θα συμβάλλει σ’ αυτό. Είτε μιλάμε για Δημόσιο
είτε για ιδιωτικό τομέα.
Φαντάσου να προσπαθούσες πχ να πουλήσεις κάτι που θα έκανε πιο δύσκολη
και αφόρητη τη ζωή του Πολίτη. Δεν έχει νόημα. Κανείς δεν θα το αγόραζε.
Απλά.
Αντίστοιχα και με το Δημόσιο/Πολιτεία. Έχει νόημα η προσφορά του
εργαζομένου μόνον όταν προσφέρει κάτι καλό στο κοινωνικό σύνολο. Και όχι
όταν προσφέρει κάτι κακό. Σαφώς και ο βασικός σκοπός όλων είναι η
«προστιθέμενη αξία». Εύσχημος τρόπος να αποκαλέσεις το «κέρδος». Όταν
όμως αυτό μετατρέπεται σε «αισχροκέρδεια», κέρδη των λίγων εις βάρος του
κοινωνικού συνόλου και φιλοτομαρισμός των «εκλεκτών», εκεί αρχίζουν να
βαλτώνουν τα πάντα. Γιατί αυτό θα έρθει μόνον με διαφθορά και αφόρητη
συμπεριφορά εναντίον των Πολιτών. Κι εκεί, όταν αρχίζουν οι διαμαρτυρίες
των καταδυναστευόμενων Πολιτών η «δικαιολογία» είναι πάντα έτοιμη :
