Χερσόνησος του Άθω: Από «Άλσος της Αρτέμιδος» και «Άλσος των Μουσών» έγινε «Άγιον Όρος» και «περιβόλι της Παναγίας»
Όρος 'Αθως
Άθως είναι το τρίτο ανατολικότερο «πόδι» μιας τρίποδης χερσονήσου, στην ανατολική πλευρά της Μακεδονίας. Το παλιό όνομα της Χερσονήσου του Άθωνα ήταν Ακτή. Οι αρχαιότεροι κάτοικοι του Άθωνα πιστεύεται ότι ήταν Πελασγοί. Σε αυτούς όμως κυριάρχησαν οι Χαλκιδείς άποικοι από την Εύβοια, που κατά πάσα πιθανότητα, έδωσαν και το όνομά τους στη Χαλκιδική.
Στη δυτική αιχμή αυτής της χερσονήσου, στο πεδίο της Φλέγρας, διεξήχθη την εποχή πριν ο Θρύλος γίνει μύθος, η Γιγαντομαχία. Οι Θεοί με επικεφαλής τον Δία, εναντίον των Γιγάντων, των υιών του Ουρανού και της Γαίας. Σε αυτή τη μεγάλη μάχη ο Γίγαντας Άθως, άρπαξε το ψηλότερο όρος της Θράκης και το εκσφενδόνησε εναντίον των Θεών. Αστόχησε όμως και έτσι δημιουργήθηκε το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, που έλαβε το όνομά του. Οι Γίγαντες είχαν τελικά την τύχη των Τιτάνων και οι Ολύμπιοι επέβαλαν την κυριαρχία τους στον κόσμο.
Σύμφωνα με την μυθολογία στην Κασσάνδρα καταπλακώθηκε ο Εγκέλαδος από τους Θεούς του Ολύμπου, και προσπαθεί από καιρού εις καιρόν να απελευθερωθεί. Η προσπάθεια αυτή του Εγκέλαδου δημιουργεί το φαινόμενο των σεισμών. Η Σιθωνία οφείλει το όνοµά της στο Σίθωνα, το γιο του Ποσειδώνα.
Τόπος ιερός λοιπόν η Χαλκιδική, το πεδίο της νίκης των Θεών.
Στην κορυφή του Άθωνα κτίστηκε ναός με το άγαλμα του Αθώου Διός, για το οποίο η παράδοση λέει πως είχε δύο τεράστια διαμάντια για μάτια που έλαμπαν το βράδυ. Όπως λεγόταν στην κορυφή του Άθωνα κατά την Αρχαιότητα υπήρχαν πολλοί βωμοί, οι οποίοι δεν βρέχονταν, γιατί τα σύννεφα σχηματίζονταν σε κατώτερα στρώματα. Θεοί που λατρεύονταν είναι : ο Ζευς Ομάλιος ή Φύξιος, ο Απόλλων, ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Τιτάνας Κρείος, ο Νηρέας, η Αφροδίτη η Ουρανία, η Μορφώ, η Άρτεμις η Δρυμωναία, Αγραία και Ποτάμια, η Δήμητρα και άλλες πελασγικές και θρακικές Θεότητες. Αναφέρεται επίσης και η λειτουργία του μαντείου του Απόλλωνα. Ακόμη πιστευόταν ότι η σκιά του Άθωνα έφτανε μέχρι τη Λήμνο, όπου κάλυπτε ένα άγαλμα στην πόλη Μύριννα. Ακόμη, η Σκιάθος χρωστά το όνομά της στον Άθωνα (Σκιά + Άθως).
Στον Άθω, λειτούργησαν Μυστήρια μεγίστου κάλλους. Οι μυημένοι στις αλήθειες των μυστηρίων απέβαλλαν την όποια τάση για κάθε τι μη αρμονικό προς την φύση και ονομάζονταν «Αθώοι». Όρος που παρέμεινε να ισχύει και στην Δικαιοσύνη για κάποιον που δεν έχει κάνει δυαρμινική πράξη.
Ο Άθως ήταν ο ιερός τόπος που λατρεύτηκε η Δρυμωναία Άρτεμις
Στο Πάνθεον του ιερού αυτού χώρου δέσποζε ως κεντρική θεότητα, αυτή της Αρτέμιδος. Λόγω της άγριας φύσης και της πλούσιας πανίδας, λατρεύτηκε η Δρυμωναία Άρτεμις και ο Άθως έγινε ο ιερός τόπος της Θεάς. Η αδελφή του Απόλλωνα, είχε ως βασίλειό της την άγρια παρθένο φύση, που δεν είχε βεβηλωθεί από ανθρώπινο χέρι. Αυτή την μεταφορική έννοια έχει και η προσωνυμία της ως Αγνή και Παρθένος – προσωνυμίες στις οποίες αιώνες αργότερα απέδωσε το χριστιανικό δόγμα στην Παναγία για διαφορετικούς λόγους.
Η προστασία όμως της Θεάς δεν περιορίζεται μόνο στη Φύση. Επεκτείνεται και στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους νέους. Αυτοί της αφιερώνουν κατά την ημέρα των γάμων τους τη ζώνη τους ή μια πλεξούδα από τα μαλλιά τους. Η Άρτεμις είναι Θεά των τοκετών γι’ αυτό και την αποκαλούν Παιδοτρόφο, Εύλοχον, Ειλειθυίαν (για την ίδια φροντίδα και προστασία παρακαλείται και η Παναγία από γυναίκες που βρίσκονται σε ενδιαφέρουσα). Η Θεά Άρτεμις είναι κατεξοχήν προστάτιδα των γυναικών που την επικαλούνται σε όλα τα στάδια της ζωής τους. Φιλομείραξ ως νεαρά κορίτσια, Φιλοπάρθενος ως έφηβες, Ορσιλοχεία ως μητέρες και Λυτηρία τη στιγμή του θανάτου τους.
Η Άρτεμις με άλλα λόγια, συμβολίζει την αιώνια παρθενία και ουδέποτε γέννησε ή υπέκυψε σε ερωτικά καλέσματα. Αφιερωμένη η περιοχή λοιπόν στην κεντρική θεότητα την ουράνια Αρτέμιδα, τα μυστήρια ετελούντο από τις ιέρειες Μούσες, αυτός ήταν και ο λόγος που απαγορευόταν ρητά η παρουσία του ανδρικού φύλου.
Σε περίπτωση καταπάτησης του άβατον, οι παραβάτες τιμωρούνταν με την ποινή του θανάτου.
Περίφημη υπήρξε και η πολίχνη Καρυαί (Καρυδιές) με το ονομαστό Ιερό της Καρύας Αρτέμιδος ή Καρυάτιδος, το οποίο όπως και τα άλλα εκεί Ιερά της Θεάς, αποτελούσε χώρο άβατο για τους άνδρες. Σύμφωνα με κάποιες ιστορικές πηγές το ιερό της Αρτέμιδος αποτελούσε άβατο για τους άντρες, αλλά όχι για όλη την χερσόνησο, όπως συμβαίνει σήμερα, παρά μόνο γύρω από το ιερό. Στο ιερό κατοικούσαν μόνο γυναίκες, ιέρειες της θεάς, όπου και τελούσαν τα Μυστήρια της Αρτέμιδος από ανύπανδρες γυναίκες, όχι μόνο προς τιμή της αλλά και προς τιμή του Απόλλωνα και της Δάφνης.
Η επικράτηση της πανούκλας του χριστιανισμου
Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, η Παναγία και ο Άγιος Ιωάννης στο δρόμο τους προς τη Κύπρο, έπεσαν σε θύελλα που τους ανάγκασε να πιάσουν λιμάνι 1000 χιλιόμετρα βορειοδυτικά στο μέρος που είναι τώρα η μονή Ιβήρων. Από τότε αυτή έγινε η μοναχική, γλυκοφιλούσα βασίλισσα του Άθωνα και απαγορεύθηκε να πατήσει στην περιοχή άλλη γυναίκα. Η παράδοση αναφέρει ότι όταν η Παρθένος Μαρία βγήκε από την πορεία της όταν προσπαθούσε να πλεύσει προς την Κύπρο και έφτασε στο Άγιο Όρος, της άρεσε τόσο πολύ που προσευχήθηκε στο γιο της ότι θα πρέπει να της ανήκει και εκείνος συμφώνησε. Έτσι καθιερώθηκε να αποκαλείται «ο κήπος της μητέρας του Θεού», είναι αφιερωμένος στη δόξα της, και εκείνη μόνη εκπροσωπεί το φύλο στο Άγιο Όρος.
Κατά το πρώτο ήμισυ του 11ου αιώνα, αρχίζει να επικρατεί η ονομασία που όλοι γνωρίζουμε σήμερα «Άγιον Όρος». Από την πόλη του Άθωνα, Απολλωνία, πέρασε ο απόστολος Παύλος ενώ μετέβαινε από τους Φιλίππους στη Θεσσαλονίκη και από τότε χρονολογείται η διάδοση του χριστιανισμού στον Άθωνα.
Ο ιερομοναχός Γεράσιμος Σμυρνιωτάκης στο βιβλίο του «Το Άγιον Όρος», θα περιγράψει την όλη «μετάβαση» με τρόπο που συντομότερός του δεν θα μπορούσε ίσως να υπάρξει: «Επί μεγάλου Κωνσταντίνου τω 321μ.Χ υπήρχαν εν Άθω ειδωλολάτραι. Καταπεσόντος δ΄είτα του αγάλματος του Διός μετά μικρόν και των επιβωμείων αιμάτων καταπαυσάντων, επέλαμψεν το Χριστιανικό φώς».
Ο Παρθενώνας της Ακρόπολις της Αρτέμιδος άρχισε να βεβηλώνεται τον 6ο μ.Χ αιώνα. Μετετράπη σε φράγκικη εκκλησία το 1204 και με την τουρκοκρατία το 1456 σε τζαμί. Τα μοναστήρια κτίστηκαν πάνω στα λείψανα αρχαίων ελληνικών ναών και μερικά από αυτά ενσωματώθηκαν στην δόμηση ή την διακόσμηση των μοναστηριών. Τέλος διατηρούνται σε πολλά σημεία μεγάλα τμήματα ερειπίων των αρχαίων τειχών.
Το νέο άβατον άρχισε να ισχύει από το 971 και όχι νωρίτερα, όταν την περιοχή καπηλεύθηκε ο χριστιανισμός για λογαριασμό της Παναγίας, οπότε το άβατον συνεχίστηκε μεν, όμως για τις γυναίκες αυτήν την φορά, λες και έπρεπε να παρθεί… εκδίκηση. Συνειρμικά και αναμενόμενα τα όσα ακολουθούν, καίτοι η ανοικοδόμηση των εκκλησιών και των μοναστηριών άρχισε πολύ αργότερα, υπήρχε λόγος που έπρεπε η περιοχή να χαρακτηριστεί ως άβατον νωρίτερα, ώστε να προετοιμαστεί γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Αυτό που ακολούθησε είναι: από «Άλσος της Αρτέμιδος» και «Άλσος των Μουσών», μετονομάστηκε σε «Άγιον Όρος» από τον Κωνσταντίνο Θ’ τον Μονομάχο (1042-1054) και «περιβόλι της Παναγίας», οπότε τότε άρχισε και το κτίσιμο των μοναστηριών.
Έτσι τις έννοιες της Αρτεμιδικής Αγνείας και Παρθενίας καπηλεύθηκε ο χριστιανισμός, με το κακέκτυπο της Παναγίας να αντικαθιστά μετά την «πτώση» των Θεών την προαιώνια Αειπάρθενο Άρτεμιδα. Στον Άθωνα λαθροβιεί το χριστιανικό κακέκτυπο της Αειπαρθένου Αρτέμιδος, η φιγούρα της «αειπαρθένου Μαρίας», με την παρασιτική χριστιανική θεολογία να χρησιμοποιεί το σώμα του άτυχου Γίγαντα ως ξενιστή.
[Βιβλιογραφία Jean Richepin, Ἑλληνικὴ Μυθολογία, Ἐκδ. Αὐλός, Wikipedia, Ιάσωνας Σχίζας, afipnisis]
Πηγή
