Γιατί το θερινό ηλιοστάσιο είναι τόσο σημαντικό

 ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2021

Επί τη ευκαιρία του θερινού ηλιοστασίου εύχομαι σε όλους πνευματική ανέλιξη, καλήν υγεία και αφθονία σε κάθε τομέα της ζωής.

Το θερινό ηλιοστάσιο είναι η στιγμή που γιορτάζουμε τον θάνατο του Εγώ και το ξύπνημα της Συνειδητότητας. Είναι η στιγμή όπου η ενεργειακή πύλη του Σείριου, του πνευματικού μας Ήλιου ανοίγει για να βοηθήσει τον άνθρωπο στην πορεία της πνευματικής του ανέλιξης

Το καλοκάγαθο φωτεινό Όν, Απόλλων και γιός του Ήλιου, σέρνει μία άμαξα με τέσσερα άλογα που αντιπροσωπεύει την διαδικασία επίτευξης πνευματικής ανέλιξης του συνειδητού ανθρώπου, κατακτώντας τις τέσσερεις Ουράνιες Ιδιότητες που κρατά ο Απόλλων . Είναι η μέρα όπου εορτάζεται ο θρίαμβος του Φωτός πάνω στο σκοτάδι,  μέσα στον άνθρωπο και την επιστροφή του στο Όλον Φως/ Αιώνια Συνειδητότητα.

Οι αρχαίοι Έλληνες έχουν ευθυγραμμίσει την ιερή τοποθεσία των Δελφών με τον Σείριο. Την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου τελούσαν γιορτές  προς τιμή του Απόλλωνα. Γιόρταζαν το πάντρεμα του πνεύματος και της φύσης ,την ευθυγράμμιση και ένωση του Ήλιου και της Γαίας, την γονιμότητα και την νίκη του Όλου Φωτός πάνω στο σκοτάδι. Αυτό το βλέπουμε σε πολλά έργα των αρχαίων Ελλήνων όπου ο Απόλλωνας σκοτώνει ένα ερπετό ή ένα δράκο με το δόρυ του.

Ο Ήλιος είναι η μοναδική πύλη από την οποία μπορεί να εισέλθει το Όλον Φώς στον Γαλαξία και την Γαία. Για αυτό ο Ήλιος έχει μια τόσο σημαντική πνευματική σημασία για τους αρχαίους ανθρώπους, όχι μονό της Ελλάδας άλλα και ολοκλήρου του πλανήτη.

Καλλίμαχος, Ύμνος στον Απόλλωνα

Του Απόλλωνα πώς σείστηκε το δάφνινο κλωνάρι

κι όλο το ανάκτορο! Μακριά του κάθε αμαρτωλός.

Και να, τις θύρες με τ' ωραίο του πόδι χτυπάει ο Φοίβος.

Δε βλέπεις; Έσκυψε γλυκά ο φοίνικας της Δήλου

ξαφνικά, κι ο κύκνος στον αέρα γλυκοτραγουδεί.

Μόνοι σας τραβηχτείτε σύρτες απ' τις πύλες,

κλειδιά γυρίστε μόνα σας· μακριά ο θεός δεν είναι

και για τραγούδι και χορό οι νέοι ας ετοιμαστούνε.

Στον καθένα ο Απόλλωνας δεν φανερώνεται· μόνο στον καλό!

Όποιος τον δει λογίζεται άξιος, κι ανάξιος όποιος δεν τον δει.

Θα σε δούμε, ω Εκάεργε, ανάξιοι δεν είμαστε.

Μήτε κιθάρα σιωπηλή, μήτε ποδάρια αθόρυβα

να ᾽χουνε τώρα τα παιδιά που ο Φοίβος ξαναγύρισε,

αν θέλουνε να παντρευτούν και τα μαλλιά να κόψουν

κι αν σε αρχαία θεμέλια το τείχος να σηκώσουν.

Θαυμάζω τα παιδιά που σιωπηλή δεν έχουνε τη λύρα.

Σωπάστε όσοι για τον Απόλλωνα τραγούδι ακούτε.

Σωπαίνει δα κι ο πόντος όταν οι αοιδοί δοξολογούν

την κιθάρα ή το τόξο του Λυκωρέα Φοίβου.

Ούτε η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτιδα, θρηνεί

όταν «χαίρε παιήονα, χαίρε παιήονα» ακούσει.