Όσο ωραίο κι αν είναι το να πιστεύουμε ότι η αστυνομία μπορεί να υπάρχει αποκλειστικά ως υπηρεσία προστασίας, αυτό δεν ισχύει. Υπάρχει λόγος που ονομάζονται δυνάμεις επιβολής του νόμου, και όχι υπηρεσίες προστασίας.
Άρθρο του Justin Murrey που δημοσιεύτηκε στις 21/7/2020 από το Mises Institute. - Φώτο : Α.Τ.
Μία από τις πιο ενοχλητικές εκδηλώσεις του φαινομένου της γνωστικής ασυμφωνίας είναι φέτος η ισχυρή υποστήριξη του μεγάλου κράτους, που εντοπίζεται μέσα στα διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας, τα οποία έχουν στο στόχαστρό τους το ζήτημα της υπέρβασης καθήκοντος κατά τη διαδικασία της επιβολής του νόμου. Λογικά, τα πλήθη που αντιτίθενται στην αστυνομική υπέρβαση καθήκοντος θα έπρεπε να είναι και θερμοί υποστηρικτές της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Ωστόσο, δεν φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό το κίνημα, παραδόξως, έχει αρκετή αλληλεπικάλυψη με τους υποστηρικτές του περιορισμού της οπλοκατοχής, του κράτους πρόνοιας, και της περαιτέρω επέκτασης του κρατικού παρεμβατισμού. Η κεντρική οργάνωση, το κίνημα Black Lives Matters, είναι μια πλήρως μαρξιστική οργάνωση .
Ο σοσιαλισμός, ο μαρξισμός, ο κομμουνισμός, και άλλες ιδεολογίες, περιστρέφονται γύρω από την ισχυρή ή την απόλυτη κυριαρχία του κράτους στην καθημερινή ζωή. Το κράτος, όπως ορίζεται από τον Murray Rothbard στην Ανατομία του Κράτους , είναι μια «οργάνωση εντός της κοινωνίας, που προσπαθεί να διατηρήσει το μονοπώλιο της χρήσης εξαναγκασμού και βίας σε μια δεδομένη εδαφική περιοχή». Ο τρόπος με τον οποίο το κράτος διατηρεί την εξουσία εντός της δικαιοδοσίας του είναι η εφαρμογή των νόμων.
Η Φύση του Νόμου
Ο νόμος ορίζεται ως « ένας κανόνας συμπεριφοράς ή δράσης που ενδείκνυται… , ή αναγνωρίζεται επίσημα ως δεσμευτικός, ή επιβάλλεται, από κάποια ελεγκτική αρχή ». Είναι ένα σύνολο κανόνων που είτε επιβάλλουν, είτε απαγορεύουν κάποια ενέργεια, με κάποια ποινή για τη μη συμμόρφωση. Ενώ μπορεί να ακούγεται καλό το να έχουμε ένα σύνολο κανόνων που πρέπει να τηρούν τα άτομα, και να έχουμε κυρώσεις ως κίνητρα για τη συμμόρφωση σ’ αυτούς τους κανόνες, η φύση αυτών των κυρώσεων είναι το σημείο όπου συναντάμε κάποια προβλήματα.
Ενώ οι νόμοι ενδέχεται να έχουν ορίσει επίσημα κάποιες κυρώσεις για τη μη συμμόρφωση, αυτές οι κυρώσεις πρέπει να θεωρούνται ως οι ελάχιστες δυνατές ποινές. Η μέγιστη ποινή για μη συμμόρφωση με οποιονδήποτε δεδομένο νόμο είναι η εκτέλεση του δράστη. Παρόλο που αυτό ακούγεται υπερβολικό, είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, και πώς είναι αναγκασμένες οι αρχές επιβολής του νόμου να καταφύγουν σε κάτι τέτοιο.
Πάρτε μια περίπτωση πλαστών χαρτονομισμάτων. Η ενδεδειγμένη ποινή της καταδίκης για την παραχάραξη χρημάτων είναι τουλάχιστον δεκαέξι μήνες και σε ορισμένες πολιτείες ένα πρόστιμο με μέγιστη ποινή φυλάκισης είκοσι ετών. Ωστόσο, τι γίνεται αν ο κατηγορούμενος αρνηθεί να εμφανιστεί στο δικαστήριο; Το δικαστήριο θα μπορούσε τότε να θεωρήσει τον δράστη ένοχο ερήμην του, και να εφαρμόσει την ποινή και το πρόστιμο. Σε περίπτωση που το άτομο αρνηθεί να καταβάλλει το πρόστιμο ή να εμφανιστεί στη φυλακή, τότε το δικαστήριο θα διατάξει έναν εκτελεστικό φορέα για να συλλάβει τον κατηγορούμενο. Αυτό θα μπορούσε επίσης να συμβεί εξ αρχής, εάν ο κατηγορούμενος απλά αρνηθεί να εμφανιστεί στο δικαστήριο. Και στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος αντισταθεί σε αυτήν τη σύλληψη; Εδώ ακριβώς είναι που μπορεί να προκύψει σοβαρή σωματική βλάβη έως και θάνατος.
Αν νομίζετε ότι πρόκειται για υπερβολή, αυτή είναι ακριβώς η περίπτωση που οδήγησε στο θάνατο του George Floyd: ένα πλαστό χαρτονόμισμα των είκοσι δολαρίων και η άρνησή του να τεθεί υπό κράτηση από τους εκπροσώπους του νόμου .
Ο λόγος που οι κρατικοί φορείς καταφεύγουν στο φόνο ενός κατηγορούμενου εξαιτίας της άρνησής του να συμμορφωθεί είναι ότι, παρά τους λεκτικούς ισχυρισμούς του ίδιου του κράτους για το αντίθετο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με τους νόμους. Εάν το ευρύ κοινό γνωρίζει ότι το χειρότερο που μπορεί να κάνει το κράτος είναι το να στείλει ταχυδρομικά κάποιους λογαριασμούς για πρόστιμα που μπορεί εύκολα να αγνοήσει ο πολίτης, τότε δεν θα τηρούνταν ποτέ οι νόμοι και το κράτος θα κατέρρεε. Επειδή το κράτος είναι ένας θεσμός βίας, όλοι οι νόμοι χρειάζεται να υποστηρίζονται μέσω βίας. Το κράτος μπορεί να προσέχει πολύ για να αποκρύπτει αυτήν την πραγματικότητα, αλλά η τελική άρνηση συμμόρφωσης σημαίνει πάντα εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες.
Περισσότεροι νόμοι σημαίνει περισσότερη βία
Η αστυνομική βαναυσότητα είναι , κατά μια έννοια, απλώς θέμα αριθμών. Καθώς ο αριθμός των αλληλεπιδράσεων με τους φορείς επιβολής των νόμων αυξάνεται, ο αριθμός των βίαιων αλληλεπιδράσεων θα αυξάνεται επίσης. Εάν οι πιθανότητες θανάτου από μία μόνο αλληλεπίδραση παραμένουν οι ίδιες, ή ακόμη κι αν μειωθούν, αυτό μπορεί να εξουδετερωθεί εάν το νομικό σύστημα αναμένει μια αύξηση των περιστατικών αλληλεπίδρασης με το ευρύ κοινό, εξαιτίας της εφαρμογής περισσότερων νόμων.
Αυτό μπορεί να αποδειχθεί από τον αυξανόμενο αριθμό θανάτων εξαιτίας νομικής επέμβασης, με βάση τη λευκή εθνικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την επαύριο της κήρυξης του πολέμου κατά των ναρκωτικών, ιδίως μετά τον νόμο περί μεταρρύθμισης των ποινών του 1984 . Σύμφωνα με μια μελέτη του Χάρβαρντ , το ποσοστό των φόνων λευκών ατόμων εξαιτίας της επέμβασης του νόμου το 1985, το έτος αφότου η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στο έγκλημα, ήταν 0,28 ανά 100.000. Μέχρι το 2005 ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί σε 0,37 ανά 100.000, μια αύξηση κατά 32%.
Ο λόγος που χρησιμοποίησα τους λευκούς ως βάση για το παράδειγμά μου οφείλεται στην υψηλή μεταβλητότητα στους θανάτους μαύρων από την επέμβασης του νόμου. Η υποκείμενη αύξηση του ποσοστού θανάτων λευκών θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι η βελτίωση του ποσοστού των μαύρων θυμάτων πρέπει να είναι ακόμη πιο ραγδαία από ό,τι αναφέρεται τώρα, αλλά ο συνολικός αντίκτυπος είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, καθώς άλλοι παράγοντες επισκιάζουν τις επιπτώσεις.
Περαιτέρω ενδείξεις ότι οι περισσότεροι νόμοι σημαίνουν περισσότερη βία, μπορούν να βρεθούν σε ιδιαιτέρως κρατικιστικά καθεστώτα. Οι δολοφονίες λόγω επιβολής των νόμων σε καθεστώτα όπως η Βενεζουέλα είναι σημαντικά χειρότερες και σε κοινωνίες όπως η Μαοϊκή Κίνα και η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιήθηκαν εκτελέσεις σε μαζική κλίμακα, για να διασφαλιστεί η συμμόρφωση στους νόμους . Μια κοινωνία που πιστεύει ότι μπορεί να λύσει όλα τα της προβλήματά με την εφαρμογή του νόμου, είναι αναπόφευκτο ότι θα εμπλακεί σε εκτεταμένες δολοφονίες για να τον επιβάλει. Όσο πιο επιθετική είναι η απόπειρα μετασχηματισμού της κοινωνίας μέσω νομικής επιβολής, τόσο πιο επιθετικοί θα είναι οι φόνοι.
Η αστυνομική βαναυσότητα είναι , κατά μια έννοια, απλώς θέμα αριθμών. Καθώς ο αριθμός των αλληλεπιδράσεων με τους φορείς επιβολής των νόμων αυξάνεται, ο αριθμός των βίαιων αλληλεπιδράσεων θα αυξάνεται επίσης. Εάν οι πιθανότητες θανάτου από μία μόνο αλληλεπίδραση παραμένουν οι ίδιες, ή ακόμη κι αν μειωθούν, αυτό μπορεί να εξουδετερωθεί εάν το νομικό σύστημα αναμένει μια αύξηση των περιστατικών αλληλεπίδρασης με το ευρύ κοινό, εξαιτίας της εφαρμογής περισσότερων νόμων.
Αυτό μπορεί να αποδειχθεί από τον αυξανόμενο αριθμό θανάτων εξαιτίας νομικής επέμβασης, με βάση τη λευκή εθνικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την επαύριο της κήρυξης του πολέμου κατά των ναρκωτικών, ιδίως μετά τον νόμο περί μεταρρύθμισης των ποινών του 1984 . Σύμφωνα με μια μελέτη του Χάρβαρντ , το ποσοστό των φόνων λευκών ατόμων εξαιτίας της επέμβασης του νόμου το 1985, το έτος αφότου η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στο έγκλημα, ήταν 0,28 ανά 100.000. Μέχρι το 2005 ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί σε 0,37 ανά 100.000, μια αύξηση κατά 32%.
Ο λόγος που χρησιμοποίησα τους λευκούς ως βάση για το παράδειγμά μου οφείλεται στην υψηλή μεταβλητότητα στους θανάτους μαύρων από την επέμβασης του νόμου. Η υποκείμενη αύξηση του ποσοστού θανάτων λευκών θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι η βελτίωση του ποσοστού των μαύρων θυμάτων πρέπει να είναι ακόμη πιο ραγδαία από ό,τι αναφέρεται τώρα, αλλά ο συνολικός αντίκτυπος είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, καθώς άλλοι παράγοντες επισκιάζουν τις επιπτώσεις.
Περαιτέρω ενδείξεις ότι οι περισσότεροι νόμοι σημαίνουν περισσότερη βία, μπορούν να βρεθούν σε ιδιαιτέρως κρατικιστικά καθεστώτα. Οι δολοφονίες λόγω επιβολής των νόμων σε καθεστώτα όπως η Βενεζουέλα είναι σημαντικά χειρότερες και σε κοινωνίες όπως η Μαοϊκή Κίνα και η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιήθηκαν εκτελέσεις σε μαζική κλίμακα, για να διασφαλιστεί η συμμόρφωση στους νόμους . Μια κοινωνία που πιστεύει ότι μπορεί να λύσει όλα τα της προβλήματά με την εφαρμογή του νόμου, είναι αναπόφευκτο ότι θα εμπλακεί σε εκτεταμένες δολοφονίες για να τον επιβάλει. Όσο πιο επιθετική είναι η απόπειρα μετασχηματισμού της κοινωνίας μέσω νομικής επιβολής, τόσο πιο επιθετικοί θα είναι οι φόνοι.
Μην απο-χρηματοδοτήσετε απλά την αστυνομία, βάλτε τέλος στον νόμο του
κράτους
Εδώ είναι που εμφανίζεται η γνωστική ασυμφωνία του κινήματος «Αποχρηματοδοτήστε την Αστυνομία». Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την εξάλειψη της αστυνομικής βίας, υποστηρίζουν επίσης συστηματικά την έγκριση νέων διαταγμάτων, νέων σχεδίων αναδιανομής και νέων ρυθμιστικών επιθέσεων. Χωρίς την αστυνομία, πώς νομίζουν ότι θα εφαρμοστούν όλοι αυτοί οι νέοι νόμοι και κανόνες; Εάν η φορολογία ήταν μια εθελοντική υπόθεση, ελάχιστα άτομα θα έδιναν ένα σημαντικό μέρος των ετήσιων εσόδων τους στο κράτος για να τα αναδιανείμει. Εάν ο περιορισμός των όπλων ήταν απλά μια σύσταση, λίγοι άνθρωποι θα έμπαιναν στον κόπο να υπαχθούν στους κανονισμούς πωλήσεων της FFL (Federal Firearms License / Ομοσπονδιακή Άδεια Οπλοκατοχής).
Υποστηρίζοντας περισσότερους νόμους, κανονισμούς και φόρους, αυτοί οι άνθρωποι υποστηρίζουν ουσιαστικά την αύξηση της αστυνομικής βίας. Η κατάργηση του οργανισμού που ονομάζεται «αστυνομία» δεν θα λύσει το ζήτημα, καθώς το κράτος θα πρέπει αναπόφευκτα να σχηματίσει έναν νέο οργανισμό που θα κάνει πάλι τα ίδια πράγματα, και θα έχει πάλι τις ίδιες εξουσίες. Οργανώσεις όπως το Vox μπορούν να υποστηρίζουν τη δημιουργία κινητών μονάδων ανταπόκρισης και κοινοτικών διαμεσολαβητών όσο θέλουν. Από την άποψη του κράτους, αυτοί οι οργανισμοί είναι ξεδοντιασμένοι και χωρίς κανένα μέσο για να εκκινήσουν βία ώστε να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση με τους κανόνες. Οι διαμεσολαβητές της κοινότητας είτε θα βρεθούν οπλισμένοι, είτε θα καλέσουν κάποιο νεοσυσταθέντα οργανισμό, που θα μοιάζει και θα ενεργεί σαν την σημερινή αστυνομία -αλλά θα έχει διαφορετικό όνομα- για να αντιμετωπίσει ένα ανυπότακτο άτομο, που αρνείται να ακολουθήσει τις εντολές. Όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει ο καθένας γραφειοκράτης με ένα κουτί γεμάτο με απλήρωτα πρόστιμα για παράνομη στάθμευση, είναι εύκολο να αγνοήσετε ένα κομμάτι χαρτί με ένα πρόστιμο τυπωμένο πάνω του. Το κράτος θα χρειαστεί αναπόφευκτα μια ένοπλη, βίαιη υπηρεσία για να χειριστεί τα μη συμμορφούμενα άτομα.
Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ο τερματισμός της καθ’ υπέρβαση αστυνομικής βίας δεν είναι η δημιουργία νέων οργανισμών με διαφορετικά ονόματα ή, ακόμα χειρότερα, η εστίαση στο εθνοτικά στατιστικά αυτού του οργανισμού, καθώς το μόνο που κάνει αυτή η εστίαση είναι να υποστηρίζει ότι η αστυνομική βία είναι μια χαρά, αρκεί να εξαπολύεται αναλογικά σε όλες τις εθνοτικές ομάδες. Ο μόνος τρόπος είναι να καταργήσουμε το κράτος. Χωρίς κράτος, δεν υπάρχει κρατικός νόμος. Χωρίς κρατικό νόμο, δεν υπάρχει η ανάγκη επιβολής του από έναν οργανισμό που λειτουργεί με την πειθώ της βίας. Χωρίς βίαιη επιβολή, δεν υπάρχει κανένας που να σκοτώνεται για τη μη συμμόρφωσή του.
Οι ιδιωτικές δομές έχουν ελάχιστα κίνητρα να σκοτώσουν τα μη συμμορφούμενα άτομα, και είναι σε θέση να δημιουργήσουν ισχυρότερες δομές επιβολής από ό,τι μπορούν οι κρατικοί φορείς. Ο κοινωνικός εξοστρακισμός, η αποβολή από επιχειρηματικές ομάδες, ή η απαγόρευση εισόδου σε ένα κατάστημα, θα είχαν έναν εξίσου ισχυρό αντίκτυπο σε σύγκριση με την απειλή χρήσης βίας. Επιπλέον, οι ιδιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας που καταφεύγουν αβασάνιστα στη βία , θα θεωρούνταν ανεπιθύμητες από τους πελάτες τους, και θα έχαναν την προτίμησή τους, ειδικά εάν αυτές οι υπηρεσίες δημιουργούσαν την εντύπωση ότι δρουν ενάντια σε μια συγκεκριμένη ομάδα δυνητικών πελατών.
Όσο ωραίο κι αν είναι το να πιστεύουμε ότι η αστυνομία μπορεί να υπάρχει αποκλειστικά ως υπηρεσία προστασίας, αυτό δεν ισχύει. Υπάρχει λόγος που ονομάζονται δυνάμεις επιβολής του νόμου, και όχι υπηρεσίες προστασίας. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ μας έχει ήδη ανακοινώσει τελεσίδικα ότι οι αστυνομικές μας υπηρεσίες δεν έχουν καμία υποχρέωση να προστατεύουν κανέναν. Η μόνη τους προτεραιότητά είναι η επιβολή των νόμων, και καθώς αυτοί οι νόμοι αυξάνονται, οι πιθανότητες να βρεθούμε να αντιμετωπίζουμε έναν εκπρόσωπο της επιβολής του νόμου από δυσχερή θέση, θα αυξάνονται επίσης.
***
Ο Justin Murray έλαβε το MBA του το 2014 από το Πανεπιστήμιο του St. Gallen στην Ελβετία.
Το είδαμε εδώ - Διαμόρφωση/φώτο : Α.Τ.
Εδώ είναι που εμφανίζεται η γνωστική ασυμφωνία του κινήματος «Αποχρηματοδοτήστε την Αστυνομία». Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την εξάλειψη της αστυνομικής βίας, υποστηρίζουν επίσης συστηματικά την έγκριση νέων διαταγμάτων, νέων σχεδίων αναδιανομής και νέων ρυθμιστικών επιθέσεων. Χωρίς την αστυνομία, πώς νομίζουν ότι θα εφαρμοστούν όλοι αυτοί οι νέοι νόμοι και κανόνες; Εάν η φορολογία ήταν μια εθελοντική υπόθεση, ελάχιστα άτομα θα έδιναν ένα σημαντικό μέρος των ετήσιων εσόδων τους στο κράτος για να τα αναδιανείμει. Εάν ο περιορισμός των όπλων ήταν απλά μια σύσταση, λίγοι άνθρωποι θα έμπαιναν στον κόπο να υπαχθούν στους κανονισμούς πωλήσεων της FFL (Federal Firearms License / Ομοσπονδιακή Άδεια Οπλοκατοχής).
Υποστηρίζοντας περισσότερους νόμους, κανονισμούς και φόρους, αυτοί οι άνθρωποι υποστηρίζουν ουσιαστικά την αύξηση της αστυνομικής βίας. Η κατάργηση του οργανισμού που ονομάζεται «αστυνομία» δεν θα λύσει το ζήτημα, καθώς το κράτος θα πρέπει αναπόφευκτα να σχηματίσει έναν νέο οργανισμό που θα κάνει πάλι τα ίδια πράγματα, και θα έχει πάλι τις ίδιες εξουσίες. Οργανώσεις όπως το Vox μπορούν να υποστηρίζουν τη δημιουργία κινητών μονάδων ανταπόκρισης και κοινοτικών διαμεσολαβητών όσο θέλουν. Από την άποψη του κράτους, αυτοί οι οργανισμοί είναι ξεδοντιασμένοι και χωρίς κανένα μέσο για να εκκινήσουν βία ώστε να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση με τους κανόνες. Οι διαμεσολαβητές της κοινότητας είτε θα βρεθούν οπλισμένοι, είτε θα καλέσουν κάποιο νεοσυσταθέντα οργανισμό, που θα μοιάζει και θα ενεργεί σαν την σημερινή αστυνομία -αλλά θα έχει διαφορετικό όνομα- για να αντιμετωπίσει ένα ανυπότακτο άτομο, που αρνείται να ακολουθήσει τις εντολές. Όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει ο καθένας γραφειοκράτης με ένα κουτί γεμάτο με απλήρωτα πρόστιμα για παράνομη στάθμευση, είναι εύκολο να αγνοήσετε ένα κομμάτι χαρτί με ένα πρόστιμο τυπωμένο πάνω του. Το κράτος θα χρειαστεί αναπόφευκτα μια ένοπλη, βίαιη υπηρεσία για να χειριστεί τα μη συμμορφούμενα άτομα.
Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ο τερματισμός της καθ’ υπέρβαση αστυνομικής βίας δεν είναι η δημιουργία νέων οργανισμών με διαφορετικά ονόματα ή, ακόμα χειρότερα, η εστίαση στο εθνοτικά στατιστικά αυτού του οργανισμού, καθώς το μόνο που κάνει αυτή η εστίαση είναι να υποστηρίζει ότι η αστυνομική βία είναι μια χαρά, αρκεί να εξαπολύεται αναλογικά σε όλες τις εθνοτικές ομάδες. Ο μόνος τρόπος είναι να καταργήσουμε το κράτος. Χωρίς κράτος, δεν υπάρχει κρατικός νόμος. Χωρίς κρατικό νόμο, δεν υπάρχει η ανάγκη επιβολής του από έναν οργανισμό που λειτουργεί με την πειθώ της βίας. Χωρίς βίαιη επιβολή, δεν υπάρχει κανένας που να σκοτώνεται για τη μη συμμόρφωσή του.
Οι ιδιωτικές δομές έχουν ελάχιστα κίνητρα να σκοτώσουν τα μη συμμορφούμενα άτομα, και είναι σε θέση να δημιουργήσουν ισχυρότερες δομές επιβολής από ό,τι μπορούν οι κρατικοί φορείς. Ο κοινωνικός εξοστρακισμός, η αποβολή από επιχειρηματικές ομάδες, ή η απαγόρευση εισόδου σε ένα κατάστημα, θα είχαν έναν εξίσου ισχυρό αντίκτυπο σε σύγκριση με την απειλή χρήσης βίας. Επιπλέον, οι ιδιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας που καταφεύγουν αβασάνιστα στη βία , θα θεωρούνταν ανεπιθύμητες από τους πελάτες τους, και θα έχαναν την προτίμησή τους, ειδικά εάν αυτές οι υπηρεσίες δημιουργούσαν την εντύπωση ότι δρουν ενάντια σε μια συγκεκριμένη ομάδα δυνητικών πελατών.
Όσο ωραίο κι αν είναι το να πιστεύουμε ότι η αστυνομία μπορεί να υπάρχει αποκλειστικά ως υπηρεσία προστασίας, αυτό δεν ισχύει. Υπάρχει λόγος που ονομάζονται δυνάμεις επιβολής του νόμου, και όχι υπηρεσίες προστασίας. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ μας έχει ήδη ανακοινώσει τελεσίδικα ότι οι αστυνομικές μας υπηρεσίες δεν έχουν καμία υποχρέωση να προστατεύουν κανέναν. Η μόνη τους προτεραιότητά είναι η επιβολή των νόμων, και καθώς αυτοί οι νόμοι αυξάνονται, οι πιθανότητες να βρεθούμε να αντιμετωπίζουμε έναν εκπρόσωπο της επιβολής του νόμου από δυσχερή θέση, θα αυξάνονται επίσης.
***
Ο Justin Murray έλαβε το MBA του το 2014 από το Πανεπιστήμιο του St. Gallen στην Ελβετία.
Το είδαμε εδώ - Διαμόρφωση/φώτο : Α.Τ.
