του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Μετά την δημιουργία της ΕΕ και την διακήρυξη της «παγκοσμιοποίησης», μια από τις πιο αγαπημένες επετείους της Ευρώπης είναι η ημέρα της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου. Το βασικό σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου έπεσε, οι Ανατολικογερμανοί δεν μπαίνουν πλέον σε 13χρονη λίστα αναμονής για να αγοράσουν ένα «Trabant» -το μικρό αυτοκίνητο που αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα της ΛΔΓ-, ούτε χρειάζεται πλέον να στήνονται στην ουρά για να αγοράσουν ψωμί… αλλά ο πλούτος από μόνος του δεν καθορίζει την ευτυχία.
Μπορεί το Τείχος του Βερολίνου που χώριζε δύο ιδεολογικά διαφορετικούς κόσμους να έπεσε, αλλά ένα άλλο «Τείχος του Αίσχους» στο όνομα της «διαφορετικότητας» υψώνεται και διαλύει από τα μέσα τον κοινωνικό ιστό στις χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ.
Οι μεγάλες λαϊκές μάζες βρίσκονται από την μια μεριά του «Τείχους» και, απέναντί τους, καλά προστατευμένες, είναι οι ελίτ του χρήματος και τα μεγάλα «λόμπυς» που διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα με τα πανίσχυρα μέσα που διαθέτουν και τον έλεγχο των μίντια.
Μία από τις πιο μυστηριώδεις πτυχές του σύγχρονου κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι είναι η ταχύτητα με την οποία αυξήθηκε η επιρροή στις πολιτικές αποφάσεις και στον δημόσιο λόγο κάποιων ολιγομελών ομάδων που, μέχρι πριν από δύο-τρεις δεκαετίες, απασχολούσαν μόνο το περιθώριο της κοινωνίας.
Η υποστήριξη που έχουν οι οργανώσεις αυτές, όπως φερ’ ειπείν όσες ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες», τα ζητήματα που αφορούν τους τρανσέξουαλς κ.λπ, δεν μπορεί να εξηγηθεί -όπως και με το μεταναστευτικό- με την αναφορά μόνο στην «δικαιωματιστική» αριστερά ή στους «φιλελέδες» της δεξιάς. Είναι φανερό ότι κάτι άλλο πιο ισχυρό, από την άλλη πλευρά του οικονομικού «Τείχους», στηρίζει και ενισχύει αυτούς τους φορείς για τους οποίους η κοινωνία εξακολουθεί να μην γνωρίζει και πολλά. Έτσι, λοιπόν, γεννάται το ερώτημα πώς οι οργανισμοί αυτοί, όπως οι ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις, με μικρούς προϋπολογισμούς και περιορισμένους πόρους, μπορούν να γνωρίζουν τόσο εκπληκτικές επιτυχίες, όπως η αλλαγή της νομοθεσίας σε πολλές δυτικές χώρες, και πρέπει να απαντηθεί.
Μετά την δημιουργία της ΕΕ και την διακήρυξη της «παγκοσμιοποίησης», μια από τις πιο αγαπημένες επετείους της Ευρώπης είναι η ημέρα της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου. Το βασικό σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου έπεσε, οι Ανατολικογερμανοί δεν μπαίνουν πλέον σε 13χρονη λίστα αναμονής για να αγοράσουν ένα «Trabant» -το μικρό αυτοκίνητο που αποτέλεσε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύμβολα της ΛΔΓ-, ούτε χρειάζεται πλέον να στήνονται στην ουρά για να αγοράσουν ψωμί… αλλά ο πλούτος από μόνος του δεν καθορίζει την ευτυχία.
Μπορεί το Τείχος του Βερολίνου που χώριζε δύο ιδεολογικά διαφορετικούς κόσμους να έπεσε, αλλά ένα άλλο «Τείχος του Αίσχους» στο όνομα της «διαφορετικότητας» υψώνεται και διαλύει από τα μέσα τον κοινωνικό ιστό στις χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ.
Οι μεγάλες λαϊκές μάζες βρίσκονται από την μια μεριά του «Τείχους» και, απέναντί τους, καλά προστατευμένες, είναι οι ελίτ του χρήματος και τα μεγάλα «λόμπυς» που διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα με τα πανίσχυρα μέσα που διαθέτουν και τον έλεγχο των μίντια.
Μία από τις πιο μυστηριώδεις πτυχές του σύγχρονου κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι είναι η ταχύτητα με την οποία αυξήθηκε η επιρροή στις πολιτικές αποφάσεις και στον δημόσιο λόγο κάποιων ολιγομελών ομάδων που, μέχρι πριν από δύο-τρεις δεκαετίες, απασχολούσαν μόνο το περιθώριο της κοινωνίας.
Η υποστήριξη που έχουν οι οργανώσεις αυτές, όπως φερ’ ειπείν όσες ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες», τα ζητήματα που αφορούν τους τρανσέξουαλς κ.λπ, δεν μπορεί να εξηγηθεί -όπως και με το μεταναστευτικό- με την αναφορά μόνο στην «δικαιωματιστική» αριστερά ή στους «φιλελέδες» της δεξιάς. Είναι φανερό ότι κάτι άλλο πιο ισχυρό, από την άλλη πλευρά του οικονομικού «Τείχους», στηρίζει και ενισχύει αυτούς τους φορείς για τους οποίους η κοινωνία εξακολουθεί να μην γνωρίζει και πολλά. Έτσι, λοιπόν, γεννάται το ερώτημα πώς οι οργανισμοί αυτοί, όπως οι ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις, με μικρούς προϋπολογισμούς και περιορισμένους πόρους, μπορούν να γνωρίζουν τόσο εκπληκτικές επιτυχίες, όπως η αλλαγή της νομοθεσίας σε πολλές δυτικές χώρες, και πρέπει να απαντηθεί.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η IGLYO (International Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, Queer and Intersex Youth and Student Organisation), η οποία επιχειρεί να καθοδηγήσει τις «τρανς» οργανώσεις σε όλες τις δυτικές χώρες να επιβάλλουν με το «έτσι θέλω» αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο ώστε να επιτραπεί στα ανήλικα παιδιά να αλλάζουν νομικά το φύλο τους χωρίς την έγκριση των γονιών τους.
Για την IGLYO, «η γονεϊκή συναίνεση μπορεί να είναι περιοριστική και
προβληματική για τους ανήλικους» ενώ ζητάει από «τα κράτη να
αναλαμβάνουν δράση εναντίον των γονιών που εμποδίζουν την ελεύθερη
ανάπτυξη της ταυτότητας ενός τρανς ανήλικου, αρνούμενοι να δώσουν την
γονεϊκή άδεια όπου αυτή απαιτείται». Όπως διαπιστώνετε, ο τρανς ολοκληρωτισμός,
ακολουθώντας τους ολοκληρωτισμούς του παρελθόντος, πιστεύει ότι τον
τελευταίο λόγο στην ανατροφή των παιδιών δεν πρέπει να τον έχουν οι
γονείς, αλλά η «πεφωτισμένη», trans-friendly κρατική εξουσία.
Πώς καταφέρνουν οι τρανς ακτιβιστές να επιβάλλουν τόσο σημαντικές νομοθετικές αλλαγές χωρίς να έχουν την συναίνεση της κοινής γνώμης, αφού είναι γνωστό ότι η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου αντιδρά σε τέτοια ζητήματα, όπως ο παραμερισμός της γονεϊκής μέριμνας για τα ανήλικα παιδιά;
Οι στόχοι και οι μέθοδοι του τρανς κινήματος και των ισχυρών χρηματοδοτών του φαίνονται μέσα από τα ίδια τους τα κείμενα, όπως θα δούμε παρακάτω.
Τον Νοέμβριο του 2019, η IGLYO, χρηματοδοτούμενη από πανίσχυρα Ιδρύματα, όπως η Open Society του Σόρος, κυκλοφόρησε έναν οδηγό προς ακτιβιστές και ΜΚΟ, ο οποίος έχει συνταχθεί από την Δικηγορική Εταιρεία Dentons και το Thomson Reuters Foundation…
Το έγγραφο είναι έργο της Dentons, της μεγαλύτερης δικηγορικής εταιρείας στον κόσμο που απαριθμεί 10.000 περίπου δικηγόρους και του Thomson Reuters Foundation, ενός βραχίονα του πασίγνωστου γίγαντα των μέσων ενημέρωσης, το οποίο είναι αφιερωμένο στην πολιτική των «ταυτοτήτων».
Το έγγραφο έχει τον τίτλο «Ορθές πρακτικές στη νομική αναγνώριση των φύλων για τη νεολαία». Σκοπός του είναι να βοηθήσει τις ομάδες trans σε διάφορες χώρες να επιφέρουν αλλαγές στην νομοθεσία που θα επιτρέπουν στα παιδιά να αλλάξουν νόμιμα το φύλο τους χωρίς την έγκριση των ενηλίκων και χωρίς να χρειάζονται την έγκριση οποιωνδήποτε αρχών. «Ελπίζουμε ότι αυτή η έκθεση θα αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο για ακτιβιστές και ΜΚΟ που εργάζονται για να προωθήσουν τα δικαιώματα των τρανς σε όλη την Ευρώπη και πέραν αυτής», σημειώνεται στον πρόλογο.
Όπως θα περιμένατε από μια έκθεση που συντάχθηκε από το προσωπικό μιας μεγάλης νομικής εταιρείας, είναι ένα ολοκληρωμένο και ακλόνητο έγγραφο που συνοψίζει νομοθεσία, πολιτική και «υπεράσπιση» σε διάφορες χώρες. Με βάση την συνεισφορά ομάδων τρανς από όλο τον κόσμο (μία από αυτές είναι από την Ελλάδα), συγκεντρώνει και μοιράζεται την «βέλτιστη πρακτική» στην άσκηση πίεσης για αλλαγή του νόμου έτσι ώστε οι γονείς να μην έχουν πλέον λόγο σχετικά με τον νομικό προσδιορισμό του φύλου του παιδιού τους.
Σύμφωνα με την έκθεση:
«Αναγνωρίζεται ότι η απαίτηση γονικής συγκατάθεσης ή συγκατάθεσης ενός νόμιμου κηδεμόνα μπορεί να είναι περιοριστική και προβληματική για τους ανηλίκους».
Πράγματι, προτείνει ότι «τα κράτη πρέπει να αναλάβουν δράση εναντίον των γονέων που παρακωλύουν την ελεύθερη ανάπτυξη της ταυτότητας ενός νεαρού τρανς, αρνούμενοι να χορηγήσουν γονική άδεια όταν απαιτηθεί».
Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα εγχειρίδιο απευθυνόμενο στις ομάδες πίεσης που θέλουν να αφαιρέσουν την ανάγκη της συγκατάθεσης των γονέων σχετικά με σημαντικές πτυχές της ζωής των παιδιών τους. Ένα εγχειρίδιο γραμμένο από μια διεθνή δικηγορική εταιρεία και υποστηριζόμενο από ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα στον κόσμο.
Και πώς προτείνουν οι συντάκτες ότι πρέπει να επιτευχθεί η νομική αλλαγή;
Αξίζει να αναφερθούν οι συμβουλές σε βάθος, διότι αυτή είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο εμφανίζεται γραπτώς σε δημόσιο φόρουμ και επειδή έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που ασκείται και λειτουργεί η πολιτική αυτή.
Δείτε, λοιπόν, πώς η έκθεση υποδεικνύει τον καλύτερο τρόπο για την συγκρότηση μιας φιλο-τρανς ατζέντας:
«Ενώ οι πολιτιστικοί και πολιτικοί παράγοντες διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην προσέγγιση που πρέπει να ακολουθηθεί, υπάρχουν ορισμένες τεχνικές που αναδεικνύονται ως αποτελεσματικές για την προώθηση των δικαιωμάτων των τρανς στις δυτικές χώρες».
Τι σημαίνει αυτό: «Σε πολλές από τις εκστρατείες υποστήριξης των ΜΚΟ που μελετήσαμε, υπήρχαν σαφή οφέλη όταν οι ΜΚΟ κατόρθωναν να ξεπεράσουν την κυβέρνηση και να δημοσιεύσουν μια δική τους προοδευτική νομοθετική πρόταση προτού η κυβέρνηση προλάβει να αναπτύξει τη δική της. Οι ΜΚΟ πρέπει να παρεμβαίνουν νωρίς στη νομοθετική διαδικασία και, το ιδανικότερο, πριν ξεκινήσει καν. Αυτό θα τους δώσει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα διαμόρφωσης της κυβερνητικής ατζέντας και της τελικής πρότασης απ' ό,τι εάν παρέμβουν αφού η κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσει τις δικές της προτάσεις».
Άλλη μια σχετική οδηγία του εγγράφου: «Συνδέστε την εκστρατεία σας με μια δημοφιλέστερη μεταρρύθμιση».
Για παράδειγμα:
«Στην Ιρλανδία, τη Δανία και τη Νορβηγία, τροποποιήθηκε ο νόμος για την νομική αναγνώριση των φύλων των ανηλίκων ταυτόχρονα με άλλες πιο δημοφιλείς μεταρρυθμίσεις, όπως η νομοθεσία για την ισότητα των γάμων (μεταξύ ετεροφύλων, ομοφύλων κ.λπ.). Αυτό πρόσφερε ένα πέπλο προστασίας, ιδιαίτερα στην Ιρλανδία, όπου η ισότητα των γάμων υποστηρίχθηκε έντονα, αλλά η ταυτότητα του φύλου είναι πιο δύσκολο να κερδίσει την δημόσια στήριξη».
Μια άλλη σύσταση είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική: «Αποφύγετε την υπερβολική κάλυψη και την έκθεση του Τύπου».
Σύμφωνα με την έκθεση, οι χώρες που έχουν κινηθεί ταχύτερα στην προώθηση των δικαιωμάτων των τρανς και της αφαίρεσης της γονικής συγκατάθεσης ήταν εκείνες στις οποίες οι ομάδες πίεσης για αυτές τις αλλαγές κατάφεραν να σταματήσουν την ευρύτερη ενημέρωση του κοινού σχετικά με τις προτάσεις τους. Αντίθετα, σε μέρη όπως η Βρετανία, όσο πιο πολύ «εκτίθετο» η ατζέντα αυτή, τόσο λιγότερο επιτυχημένη ήταν η άσκηση πίεσης:
«Μια άλλη τεχνική που έχει χρησιμοποιηθεί με μεγάλη επιτυχία είναι ο περιορισμός της κάλυψης και της παρουσίασης του θέματος από τον Τύπο. Σε ορισμένες χώρες, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιρλανδία, ακτιβιστές άσκησαν άμεσες πιέσεις σε μεμονωμένους πολιτικούς και προσπάθησαν να περιορίσουν στο ελάχιστο την κάλυψη του Τύπου, προκειμένου να αποφευχθεί το παραπάνω ζήτημα παρερμηνείας».
Πώς καταφέρνουν οι τρανς ακτιβιστές να επιβάλλουν τόσο σημαντικές νομοθετικές αλλαγές χωρίς να έχουν την συναίνεση της κοινής γνώμης, αφού είναι γνωστό ότι η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου αντιδρά σε τέτοια ζητήματα, όπως ο παραμερισμός της γονεϊκής μέριμνας για τα ανήλικα παιδιά;
Οι στόχοι και οι μέθοδοι του τρανς κινήματος και των ισχυρών χρηματοδοτών του φαίνονται μέσα από τα ίδια τους τα κείμενα, όπως θα δούμε παρακάτω.
Τον Νοέμβριο του 2019, η IGLYO, χρηματοδοτούμενη από πανίσχυρα Ιδρύματα, όπως η Open Society του Σόρος, κυκλοφόρησε έναν οδηγό προς ακτιβιστές και ΜΚΟ, ο οποίος έχει συνταχθεί από την Δικηγορική Εταιρεία Dentons και το Thomson Reuters Foundation…
Το έγγραφο είναι έργο της Dentons, της μεγαλύτερης δικηγορικής εταιρείας στον κόσμο που απαριθμεί 10.000 περίπου δικηγόρους και του Thomson Reuters Foundation, ενός βραχίονα του πασίγνωστου γίγαντα των μέσων ενημέρωσης, το οποίο είναι αφιερωμένο στην πολιτική των «ταυτοτήτων».
Το έγγραφο έχει τον τίτλο «Ορθές πρακτικές στη νομική αναγνώριση των φύλων για τη νεολαία». Σκοπός του είναι να βοηθήσει τις ομάδες trans σε διάφορες χώρες να επιφέρουν αλλαγές στην νομοθεσία που θα επιτρέπουν στα παιδιά να αλλάξουν νόμιμα το φύλο τους χωρίς την έγκριση των ενηλίκων και χωρίς να χρειάζονται την έγκριση οποιωνδήποτε αρχών. «Ελπίζουμε ότι αυτή η έκθεση θα αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο για ακτιβιστές και ΜΚΟ που εργάζονται για να προωθήσουν τα δικαιώματα των τρανς σε όλη την Ευρώπη και πέραν αυτής», σημειώνεται στον πρόλογο.
Όπως θα περιμένατε από μια έκθεση που συντάχθηκε από το προσωπικό μιας μεγάλης νομικής εταιρείας, είναι ένα ολοκληρωμένο και ακλόνητο έγγραφο που συνοψίζει νομοθεσία, πολιτική και «υπεράσπιση» σε διάφορες χώρες. Με βάση την συνεισφορά ομάδων τρανς από όλο τον κόσμο (μία από αυτές είναι από την Ελλάδα), συγκεντρώνει και μοιράζεται την «βέλτιστη πρακτική» στην άσκηση πίεσης για αλλαγή του νόμου έτσι ώστε οι γονείς να μην έχουν πλέον λόγο σχετικά με τον νομικό προσδιορισμό του φύλου του παιδιού τους.
Σύμφωνα με την έκθεση:
«Αναγνωρίζεται ότι η απαίτηση γονικής συγκατάθεσης ή συγκατάθεσης ενός νόμιμου κηδεμόνα μπορεί να είναι περιοριστική και προβληματική για τους ανηλίκους».
Πράγματι, προτείνει ότι «τα κράτη πρέπει να αναλάβουν δράση εναντίον των γονέων που παρακωλύουν την ελεύθερη ανάπτυξη της ταυτότητας ενός νεαρού τρανς, αρνούμενοι να χορηγήσουν γονική άδεια όταν απαιτηθεί».
Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα εγχειρίδιο απευθυνόμενο στις ομάδες πίεσης που θέλουν να αφαιρέσουν την ανάγκη της συγκατάθεσης των γονέων σχετικά με σημαντικές πτυχές της ζωής των παιδιών τους. Ένα εγχειρίδιο γραμμένο από μια διεθνή δικηγορική εταιρεία και υποστηριζόμενο από ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα στον κόσμο.
Και πώς προτείνουν οι συντάκτες ότι πρέπει να επιτευχθεί η νομική αλλαγή;
Αξίζει να αναφερθούν οι συμβουλές σε βάθος, διότι αυτή είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο εμφανίζεται γραπτώς σε δημόσιο φόρουμ και επειδή έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που ασκείται και λειτουργεί η πολιτική αυτή.
Δείτε, λοιπόν, πώς η έκθεση υποδεικνύει τον καλύτερο τρόπο για την συγκρότηση μιας φιλο-τρανς ατζέντας:
«Ενώ οι πολιτιστικοί και πολιτικοί παράγοντες διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην προσέγγιση που πρέπει να ακολουθηθεί, υπάρχουν ορισμένες τεχνικές που αναδεικνύονται ως αποτελεσματικές για την προώθηση των δικαιωμάτων των τρανς στις δυτικές χώρες».
Τι σημαίνει αυτό: «Σε πολλές από τις εκστρατείες υποστήριξης των ΜΚΟ που μελετήσαμε, υπήρχαν σαφή οφέλη όταν οι ΜΚΟ κατόρθωναν να ξεπεράσουν την κυβέρνηση και να δημοσιεύσουν μια δική τους προοδευτική νομοθετική πρόταση προτού η κυβέρνηση προλάβει να αναπτύξει τη δική της. Οι ΜΚΟ πρέπει να παρεμβαίνουν νωρίς στη νομοθετική διαδικασία και, το ιδανικότερο, πριν ξεκινήσει καν. Αυτό θα τους δώσει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα διαμόρφωσης της κυβερνητικής ατζέντας και της τελικής πρότασης απ' ό,τι εάν παρέμβουν αφού η κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσει τις δικές της προτάσεις».
Άλλη μια σχετική οδηγία του εγγράφου: «Συνδέστε την εκστρατεία σας με μια δημοφιλέστερη μεταρρύθμιση».
Για παράδειγμα:
«Στην Ιρλανδία, τη Δανία και τη Νορβηγία, τροποποιήθηκε ο νόμος για την νομική αναγνώριση των φύλων των ανηλίκων ταυτόχρονα με άλλες πιο δημοφιλείς μεταρρυθμίσεις, όπως η νομοθεσία για την ισότητα των γάμων (μεταξύ ετεροφύλων, ομοφύλων κ.λπ.). Αυτό πρόσφερε ένα πέπλο προστασίας, ιδιαίτερα στην Ιρλανδία, όπου η ισότητα των γάμων υποστηρίχθηκε έντονα, αλλά η ταυτότητα του φύλου είναι πιο δύσκολο να κερδίσει την δημόσια στήριξη».
Μια άλλη σύσταση είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική: «Αποφύγετε την υπερβολική κάλυψη και την έκθεση του Τύπου».
Σύμφωνα με την έκθεση, οι χώρες που έχουν κινηθεί ταχύτερα στην προώθηση των δικαιωμάτων των τρανς και της αφαίρεσης της γονικής συγκατάθεσης ήταν εκείνες στις οποίες οι ομάδες πίεσης για αυτές τις αλλαγές κατάφεραν να σταματήσουν την ευρύτερη ενημέρωση του κοινού σχετικά με τις προτάσεις τους. Αντίθετα, σε μέρη όπως η Βρετανία, όσο πιο πολύ «εκτίθετο» η ατζέντα αυτή, τόσο λιγότερο επιτυχημένη ήταν η άσκηση πίεσης:
«Μια άλλη τεχνική που έχει χρησιμοποιηθεί με μεγάλη επιτυχία είναι ο περιορισμός της κάλυψης και της παρουσίασης του θέματος από τον Τύπο. Σε ορισμένες χώρες, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιρλανδία, ακτιβιστές άσκησαν άμεσες πιέσεις σε μεμονωμένους πολιτικούς και προσπάθησαν να περιορίσουν στο ελάχιστο την κάλυψη του Τύπου, προκειμένου να αποφευχθεί το παραπάνω ζήτημα παρερμηνείας».
Με το να προσφέρει εκτεταμένες συμβουλές για την ανάγκη να παραμείνει η ατζέντα για τα δικαιώματα των τρανς μακριά από τα μάτια του κοινού, η έκθεση παρακάμπτει το ενδεχόμενο να βρουν πειστικά επιχειρήματα για την υπόθεσή τους. Το να πείσουν δηλαδή τους ανθρώπους ότι όσα προτείνουν είναι σωστά δεν εμφανίζεται ως προτροπή στην έκθεση, η οποία φθάνει τις 65 σελίδες.
Συνοψίζοντας, λοιπόν: έχουμε μια μεγάλη διεθνή νομική εταιρεία, που βοήθησε στην σύνταξη ενός εγχειριδίου πίεσης για άτομα που θέλουν να αλλάξουν το νόμο προκειμένου να εμποδίσουν τους γονείς να έχουν τον τελευταίο λόγο για πολύ σημαντικές αλλαγές στην προσωπικότητα των δικών τους παιδιών. Αυτό το εγχειρίδιο συμβουλεύει τους υπέρμαχους αυτής της προσπάθειας να κρύβουν τα σχέδιά τους πίσω από ένα «πέπλο» και να διασφαλίζουν ότι ούτε τα μέσα ενημέρωσης ούτε το ευρύτερο κοινό θα γνωρίζουν πολλά για τις αλλαγές που επιδιώκουν να κάνουν και οι οποίες επηρεάζουν καθοριστικά τα παιδιά. Επειδή αν το κοινό μάθει για όλα αυτά, μπορεί να αντιδράσει έντονα.
Σε μια δημοκρατία, είναι όλοι ελεύθεροι να υποστηρίξουν μια οποιαδήποτε πολιτική ή θέση που επιθυμούν, αλλά, κανονικά, όποιος θέλει να αλλάξει τον νόμο για να το πράξει πρέπει να κερδίσει την υποστήριξη ή, τουλάχιστον, τη συναίνεση του λαού του οποίου η εξουσία τελικά δίνει την ισχύ στον νόμο. Η προσέγγιση που περιγράφεται λεπτομερώς στην έκθεση Dentons ισοδυναμεί με έναν πολύ αντιδημοκρατικό τρόπο άσκησης πίεσης για να αποκτήσει το ενδιαφερόμενο λόμπυ τους νόμους και τις πολιτικές που θέλει. Ακόμη αποκαλύπτει ότι σε αρκετές χώρες συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων έχουν καταφέρει να ασκούν πιέσεις πίσω από ένα «πέπλο» μυστικότητας και σκοπίμως πίσω από την πλάτη του λαού.
Έτσι, λοιπόν, τα παιδιά θα πρέπει να έχουν την δυνατότητα να αλλάζουν το φυσικό-νόμιμο φύλο τους χωρίς την συμμετοχή των γονέων ή επαγγελματιών του ιατρικού κλάδου… και το κράτος πρέπει να συλλαμβάνει τους γονείς που αντιδρούν στις επιταγές αυτών των πανίσχυρων λόμπυ, όπως η Dentons και το Ίδρυμα Thomson Reuters, τα οποία αγνοούν την κοινωνία.
Η IGLYO είναι μια γιγαντιαία ΛΟΑΤΚΙ οργάνωση-ομπρέλλα, που περιλαμβάνει ΜΚΟ από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Στην Ελλάδα, μέλος της είναι η C.Y., μια οργάνωση που κατά καιρούς έχει χρηματοδοτηθεί από την ΕΕ, την αμερικανική πρεσβεία και από το ελληνικό τμήμα του πανταχού παρόντος Ιδρύματος Σόρος.
Το Open Society Foundations, που ιδρύθηκε από τον Τζωρτζ Σόρος, είναι ένας από τους μεγαλύτερους ιδιωτικούς χρηματοδότες ομάδων, οι οποίες υποστηρίζουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», την «δημοκρατία» και την «πολιτική ορθότητα»- με ετήσιο προϋπολογισμό άνω του ενός δισεκατομ. δολλαρίων.
Το Open Society έχει χρηματοδοτήσει επίσης προγράμματα ενίσχυσης των προσφύγων στο χωριό Μόρια, στην Μυτιλήνη, δραστηριότητες που αντιμετωπίζουν την ρατσιστική και ομοφοβική βία, όπως το Πρόγραμμα Colour Youth's Tell Us! (https:www.colouryouth.gr/pes-to-se-emas/), καθώς και ένα κέντρο παιδικής φροντίδας στην Θεσσαλονίκη, το οποίο φέρνει κοντά τα παιδιά των προσφύγων με τα Ελληνόπουλα μετά το σχολείο.
Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε μέχρις εδώ ώστε οι λαοί να μην έχουν κανέναν λόγο μέσα σε μια συνεχώς μεταλλασσόμενη, χωρίς την θέλησή τους κοινωνία και πρώην περιθωριακές ομάδες ανθρώπων να μεταβάλλονται σε πανίσχυρα λόμπυ.
 |
Για την μεγάλη υποστήριξη που βρίσκουν τελευταία στην εκπλήρωση των στόχων τους οι ακτιβιστές για τις "ταυτότητες φύλου" δεν αρκούν οι "δικαιωματιστές" της αριστεράς και οι "φιλελέδες" της δεξιάς... Είναι φανερό ότι πολύ πιο ισχυρά οικονομικά και πολιτικά "λόμπυ" βρίσκονται απο πίσω. Η Dentons, η μεγαλύτερη δικηγορική εταιρεία του πλανήτη, συνέταξε τον νομικό οδηγό για τους τρανς-ακτιβιστές και τις αντίστοιχες ΜΚΟ σε διάφορες χώρες. Στόχος είναι να μην μπορούν οι γονείς να έχουν λόγο σχετικά με τον προσδιορισμό νομικά... του φύλου των παιδιών τους. |
*Από το Hellenic Nexus τ.151 – Φεβρουάριος 2020 - Διαμόρφωση:Α.Τ.
