Όταν Ο Κολοκοτρώνης έλεγε στους στρατιώτες του ότι, “Οι Έλληνες και στους Θεούς ορθοί μιλούνε” γνώριζε πολύ καλά την ιστορία των δυο Σπαρτιατών στην Περσική αυλή.
Όταν οι Σπαρτιάτες επάνω στην οργή τους θανάτωσαν τους δυο Πέρσες αγγελιοφόρους που είχαν φέρει μήνυμα από τον "μεγάλο Θεό" και Βασιλιά της Περσίας, ζητώντας από τους Σπαρτιάτες Γη και ύδωρ…πετώντας τους μέσα στο βαθύ πηγάδι, λέγοντάς τους, πάρτε και τα δυο, και Γη και Ύδωρ. Μετά που συνειδητοποίησαν και τους έφυγε ο θύμος, κατάλαβαν ότι παραβίασαν τον νόμο…γιατί τους αγγελιοφόρους δεν έπρεπε να τους σκοτώνουν. Τότε ζήτησε ο βασιλιάς της Σπάρτης δυο εθελοντές να πάνε στην Περσική αυλή , ώστε να τους θανατώσει ο Ξέρξης για αντάλλαγμα των δυο νεκρών αγγελιοφόρων. Όλοι στρατιώτες του τριγύρω σήκωσαν το χέρι!
Διάλεξε ο Λεωνίδας δυο όμορφα παλικάρια και τα έστειλε να πάνε μπροστά στον μέγα βασιλιά και να του εξηγήσουν ότι ήρθανε εθελοντικά για εκτέλεση, και για αντάλλαγμα των δυο νεκρών αγγελιοφόρων. Όταν παρουσιάστηκαν μπροστά στον βασιλιά, οι φρουροί του Ξέρξη, διατάζουν τους δυο Σπαρτιάτες να πέσουν στα γόνατα τους και να προσκυνήσουν τον βασιλιά… Οι δυο Σπαρτιάτες Χαμογελαστοί, Ατρόμητοι, Αγέρωχοι κι Όρθιοι σαν κολόνες!!! κοιτούσαν τους Πέρσες παράξενα και τους θεωρούσαν τρελούς, ψυχοπαθείς και αρρώστους…Οι φρουροί επέμεναν και διέταζαν τους Σπαρτιάτες να προσκυνήσουν τον βασιλιά τους… Οι δυο Σπαρτιάτες δεν γνώριζαν την λέξη προσκύνημα… ούτε το νόημα, μα ούτε και την μέθοδο το πως πρέπει να προσκυνούν…
Ο διερμηνέας τους έδειξε τον τρόπο το πως πρέπει να προσκυνήσουν τον βασιλιά... Οι δυο Σπαρτιάτες ξεκαρδιστήκανε στα γέλια!!! Κι απαντώντας στον Ξέρξη λέγοντάς του, “Βασιλιά, εμείς δεν ήρθαμε εδώ για σε προσκυνήσουμε, εμείς ήρθαμε εδώ για να πεθάνουμε”!
Είδε ο Ξέρξης την συμπεριφορά, το θάρρος, την τόλμη, και την παλικαριά των δυο Σπαρτιατών… και τρόμαξε… κι όλο το σώμα του και τα γόνατα του, αρχίσαν να τρέμουν από φόβο, από οργή κι από ντροπή… Όλο το Περσικό συμβούλιο και το στρατόπεδο πάγωσε… γιατί όλοι τους, περίμεναν από τους Σπαρτιάτες να πέσουν στα ποδιά του βασιλιά με δάκρυα, και κλάματα, ικετεύοντας να τους χαρίσει την ζωή τους...
Αυτή η φάση, ήταν ο πρώτος και ο μεγαλύτερος Θρίαμβος από τους δυο Σπαρτιάτες εναντίον των Περσών… Ήταν η ισχυρότερη ήττα των Περσών… Τους σκότωσε, τους σμπαράλιασε πνευματικά, ηθικά και ψυχικά… Για σκέψου… δύο Σπαρτιάτες μόνο με την παρουσία τους, τραυμάτισαν ένα τεράστιο στρατόπεδο… το μεγαλύτερο της Ιστορίας!
Μεγάλος πόνος με το να γεννιέσαι φιλότιμος Έλληνας / Ελληνίδα!!! (Φιλότιμος= Φίλος της Τιμής και της Αρετής!)
Όταν οι Σπαρτιάτες επάνω στην οργή τους θανάτωσαν τους δυο Πέρσες αγγελιοφόρους που είχαν φέρει μήνυμα από τον "μεγάλο Θεό" και Βασιλιά της Περσίας, ζητώντας από τους Σπαρτιάτες Γη και ύδωρ…πετώντας τους μέσα στο βαθύ πηγάδι, λέγοντάς τους, πάρτε και τα δυο, και Γη και Ύδωρ. Μετά που συνειδητοποίησαν και τους έφυγε ο θύμος, κατάλαβαν ότι παραβίασαν τον νόμο…γιατί τους αγγελιοφόρους δεν έπρεπε να τους σκοτώνουν. Τότε ζήτησε ο βασιλιάς της Σπάρτης δυο εθελοντές να πάνε στην Περσική αυλή , ώστε να τους θανατώσει ο Ξέρξης για αντάλλαγμα των δυο νεκρών αγγελιοφόρων. Όλοι στρατιώτες του τριγύρω σήκωσαν το χέρι!
Διάλεξε ο Λεωνίδας δυο όμορφα παλικάρια και τα έστειλε να πάνε μπροστά στον μέγα βασιλιά και να του εξηγήσουν ότι ήρθανε εθελοντικά για εκτέλεση, και για αντάλλαγμα των δυο νεκρών αγγελιοφόρων. Όταν παρουσιάστηκαν μπροστά στον βασιλιά, οι φρουροί του Ξέρξη, διατάζουν τους δυο Σπαρτιάτες να πέσουν στα γόνατα τους και να προσκυνήσουν τον βασιλιά… Οι δυο Σπαρτιάτες Χαμογελαστοί, Ατρόμητοι, Αγέρωχοι κι Όρθιοι σαν κολόνες!!! κοιτούσαν τους Πέρσες παράξενα και τους θεωρούσαν τρελούς, ψυχοπαθείς και αρρώστους…Οι φρουροί επέμεναν και διέταζαν τους Σπαρτιάτες να προσκυνήσουν τον βασιλιά τους… Οι δυο Σπαρτιάτες δεν γνώριζαν την λέξη προσκύνημα… ούτε το νόημα, μα ούτε και την μέθοδο το πως πρέπει να προσκυνούν…
Ο διερμηνέας τους έδειξε τον τρόπο το πως πρέπει να προσκυνήσουν τον βασιλιά... Οι δυο Σπαρτιάτες ξεκαρδιστήκανε στα γέλια!!! Κι απαντώντας στον Ξέρξη λέγοντάς του, “Βασιλιά, εμείς δεν ήρθαμε εδώ για σε προσκυνήσουμε, εμείς ήρθαμε εδώ για να πεθάνουμε”!
Είδε ο Ξέρξης την συμπεριφορά, το θάρρος, την τόλμη, και την παλικαριά των δυο Σπαρτιατών… και τρόμαξε… κι όλο το σώμα του και τα γόνατα του, αρχίσαν να τρέμουν από φόβο, από οργή κι από ντροπή… Όλο το Περσικό συμβούλιο και το στρατόπεδο πάγωσε… γιατί όλοι τους, περίμεναν από τους Σπαρτιάτες να πέσουν στα ποδιά του βασιλιά με δάκρυα, και κλάματα, ικετεύοντας να τους χαρίσει την ζωή τους...
Αυτή η φάση, ήταν ο πρώτος και ο μεγαλύτερος Θρίαμβος από τους δυο Σπαρτιάτες εναντίον των Περσών… Ήταν η ισχυρότερη ήττα των Περσών… Τους σκότωσε, τους σμπαράλιασε πνευματικά, ηθικά και ψυχικά… Για σκέψου… δύο Σπαρτιάτες μόνο με την παρουσία τους, τραυμάτισαν ένα τεράστιο στρατόπεδο… το μεγαλύτερο της Ιστορίας!
Μεγάλος πόνος με το να γεννιέσαι φιλότιμος Έλληνας / Ελληνίδα!!! (Φιλότιμος= Φίλος της Τιμής και της Αρετής!)
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ, Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΚΟΜΠΟΠερνάμε τώρα στο κεφάλαιο του Ιώβ. Η ιστορία αυτή είναι διδακτική. Δηλαδή υποδεικνύεται το σύνηθες θέμα της Βίβλου, η απόλυτη υποταγή στον θεό και με την ιστορία του Ιώβ έχουμε κι ένα δείγμα του πως η υπομονή είναι ένας τρόπος να γίνει αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι η επιβράβευση του Ιώβ στο τέλος είναι με υλικά αγαθά. Επιπλέον, ουδεμία γνώση δεν αποκομίζει από την όλη εμπειρία του.
Γίνεται αυτό ποτέ στον ελληνικό πολιτισμό; Να υπάρχει σοφία δίχως γνώση;
Μια μέρα ο Θεός με τον Σατανά στοιχηματίζουν (!!!) για το αν ο Ιώβ, χάνοντας τα πάντα, θα απαρνιόταν τον θεό και θα καταριώτανε την ώρα και την στιγμή που είδε το φως του κόσμου. Ο Θεός βέβαιος για την "πίστη" του Ιώβ δίνει την άδεια στον Σατανά να κάνει όλες τις βρωμοδουλειές για να δούνε αν λυγίσει ο καημένος ο Ιώβ. Και τί δεν του έκανε. Ο άνθρωπος έχασε γυναίκα, παιδιά, γιδοπρόβατα. Του κάηκε το σπίτι και κατέρρευσε η υγίεια του. Γέμισε και φουσκάλες (συνηθισμένη δερματολογική κατάσταση στην Βίβλο αλλά και στην καινή διαθήκη...)
Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο όρος "σατανάς" στην αραμαϊκή σημαίνει "κατήγορος". Εδώ κρύβεται ένα πανάρχαιο μυστικό που κάποιοι διαστρέβλωσαν για να χωράει στην δική τους κοσμοθεωρία. Όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον ελληνικό πολιτισμό, δεν είναι μόνο που βομβαρδίστηκαν οι αισθήσεις τους με το θείον κάλλος. Το μυαλό τους δεν μπορούσε να συλλάβει τις έννοιες. Η γλώσσα τους δεν το επέτρεπε. Τι άλλο πρέπει να πούμε για να καταλάβουμε ότι ήταν πρωτόγονοι στην σκέψη;
Στην ελληνιστική εποχή όμως, άλλαξαν τα πράγματα. Κι εδώ βλέπουμε να συντάσσονται τα βιβλία της Βίβλου. Όμως το κύριο γνώρισμα των σημιτών είναι η απόλυτη υποταγή στον Έναν. Κι έχουν το σημάδι που πλήρωσαν με αίμα. Κατήγορος λοιπόν του θεού ο κύριος σατανάς! Δηλαδή;
Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι αποκαλύπτει το σκεπτικό και τις προθέσεις αυτών που συνέταξαν την Βίβλο. Ο Θεός είναι παντοδύναμος. Η διαφορά μεταξύ καλού και κακού πολλές φορές είναι συγχυσμένη στο πρόσωπο του.
Στον Σατανά δίνεται ο ρόλος του κακού. Στην ιστορία του Ιώβ έχουμε ένα παράδειγμα του πως ο Εωσφόρος (ο φορέας του φωτός στην ελληνική κοσμοθεώρηση) έπρεπε να μεταμορφωθεί σε φορέας του κακού (υπονοείται πως το φως, η γνώση είναι κακό). Ξεμπερδεύει και ο θεός από την κατηγορία ότι είναι ώρες ώρες, πολύ κακός!
Κακός λοιπόν από δω και πέρα ο σατανάς. Το "κατήγορος" όμως δεν σημαίνει υβριστής του θεού όπως θέλουν να μας τον παρουσιάσουν. Είναι σύμβουλος. Είναι το δεξί του χέρι. Κρυμμένο ιστορικό γεγονός μέσα στις πολυθεϊστικές αρχαίες ιστορίες. Όπως ακριβώς "δούλευε" μία σημιτική αυτοκρατορία. Κάποιοι όμως έπρεπε να επιβάλλουν τον μονοθεϊσμό. Και αγνόησαν αυτά που άκουσαν για τον "κατήγορο". Ο λαμπρότερος όλων. Ο υμνητής κάθε έργου δημιουργίας του θεού. Αυτός όμως που επίσης τον παρακαλεί να κάνει τα κριτήρια "πιο ανθρώπινα" για να μπορούν οι θνητοί να ανέβουν στους ουρανούς και μαζί με τους αγγέλους να μπορούν να δοξάζουν τον δημιουργό τους. Ο Θεός όμως ακόμη το παίζει δύσκολος... Είδατε τι εύκολα μπορούμε να ξεφύγουμε; Πάμε πίσω στον Ιώβ!
Ο ταλαίπωρος και ταλαιπωρημένος Ιώβ βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης μεταξύ θεού και σατανά. Χάνει τα αγαπημένα του πρόσωπα, ολόκληρο το βιός του, και στο τέλος την υγίεια του. Έχει για παρέα τρία φιλαράκια που μετά από κάθε του δυστυχία τον "παρηγορούν" ότι σίγουρα θα έκανε κάποιο κακό για να τον τιμωρήσει ο θεός.
Είναι αποδεκτό πλέον ότι το κεφάλαιο αυτό εδέχθη κάποιες παρεμβάσεις και προσθέσεις. Και μάλλον κατά την εποχή της μετάφρασης των εβδομήκοντα. Εμφανίζεται ένα τέταρτο άτομο που εντελώς ξεκάρφωτα αρχίζει τους ύμνους και τα ποιήματα. Τα δράματα του Ιώβ όμως συνεχίζονται και στο τέλος, εκεί που κάθεται στις στάχτες του καμένου σπιτιού του, αντί να ευχαριστήσει τον θεό, καταράστηκε την μέρα που γεννήθηκε. Δηλαδή κέρδισε ο σατανάς το στοίχημα;
Ένας θεός ξέρει! Μόνο ο αβραμιαίος... Ο Θεός εμφανίζεται και τα ψέλνει στον Ιώβ:
- πού ήσουν εσύ όταν εγώ έφτιαξα τον κόσμο;
- με ποιό δικαίωμα αγανακτείς για κάτι που δεν σου ανήκει; Η ζωή σου δηλαδή...
Ο Ιώβ μένει άφωνος, έντρομος και "συνειδητοποιεί" το πόσο ανίσχυρος και ασήμαντος είναι. Τι άλλο μπορεί να κάνει; Ο θεός όμως τον "ανταμείβει" με καινούργιο σπίτι, γυναίκα, παιδιά, και γιδοπρόβατα. Σαν να μην έγινε τίποτα! Ααα! Και τα τρία φιλαράκια του Ιώβ βρήκαν το μπελά τους και τιμωρήθηκαν!
Ποιό λοιπόν το δίδαγμα αυτής της παράλογης στοιχηματικής δραστηριότητας;
Θεός είναι, ότι θέλει κάνει. Εσύ πρέπει να παραμείνεις πιστός και υποταγμένος και υπομονετικός μέχρι να πεθάνεις. Το μυαλό σου είναι μικρό κι ασήμαντο. Έτσι ήσουν και δούλος ενός βασιλιά ή αυτοκράτορα. Είπαμε. Σημιτική κουλτούρα. Ο Ιώβ στον σκεπτόμενο άνθρωπο θυμίζει περισσότερο σκυλάκι - πιστό μέχρι τέλους στο αφεντικό και υπομένει τις παραξενιές και βαρβαρότητες, τα ξεχνά όλα με ένα χάδι κι ένα πιάτο φαγητό. Δεν χωράει στο νου του αφεντικού. Δεν πρόκειται ποτέ να μάθει τι σκέπτεται...δεν χρειάζεται...
Πού είναι λοιπόν έστω και κάποια υποτυπώδη σημάδια μιας εξελιγμένης σκέψεως στην Βίβλο; Δεν θα περιμέναμε κάτι τέτοιο από έναν πολιτισμό που έχει μελετήσει και βιώσει την φύση και την οργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία σε βάθος χρόνου; Κι όμως εδώ δεν υπάρχει. Εύκολα το παραβλέπουμε διότι μας έχουν μάθει ότι η Βίβλος είναι παμπάλαια κι εδώ έχουμε τον άνθρωπο στην αρχή της εξέλιξης του. Είναι όμως προφανές ότι όλα αυτά γράφτηκαν σχετικά πρόσφατα από μία κουλτούρα που δεν "βίωσε" τον χρόνο από την "αρχή". Μέσα στην Βίβλο απουσιάζει η έννοια της ψυχής. Άρα αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν φτάσει στο σημείο να ασχολούνται με αφηρημένες έννοιες. Άλλωστε η αραμαϊκή γλώσσα δεν το επιτρέπει.
Στην ελληνιστική εποχή άρχισαν να ασχολούνται με θέματα που για χιλιετηρίδες απασχολούσαν τους Έλληνες. Από άλλους τα έμαθαν και τα κατέγραψαν με συγκεκριμένες προθέσεις στο μυαλό τους. Με την υποτυπώδη γνώση της ελληνικής γλώσσας βρέθηκε το κατάλληλο μέσον για την διάδοση και μετέπειτα επιβολή του σημιτικού μονοθεϊσμού. Με βάση πάντα το συναίσθημα. Τον φόβο. Γι'αυτό και τα τεράστια κενά "εμπειριών" και "στοχασμών" περνούν απαρατήρητα. Αισθάνεσαι. Δεν σκέπτεσαι την Βίβλο. Και οι Έλληνες ξεχύλιζαν από τα πλούσια τους συναισθήματα. Το αντιστάθμιζαν και το ισοροπούσαν όμως με την λογική. Και την γνώση.
Σας υπενθυμίζω ότι το έγκλημα μου είναι ότι καταστρέφω τους "κενούς χώρους". Δεν μειώνω την πίστη κανενός. Αν μη τι άλλο, επισημαίνω την έλλειψη λογικής (υποτίθεται το μέγιστο χάρισμα του ανθρώπου). Μπορεί και να μειώνω την νοημοσύνη κάποιων αν και δεν ήταν πρόθεση μου. Ξέρουμε καλά πόσο το "εγώ" δυσκολεύεται να αποδεχθεί αλήθειες που γκρεμίζουν την ψευδή πραγματικότητα. Πόσο μάλλον όταν καταλάβει πως υπάρχει και άλλος τρόπος να εξετάσεις τα πράγματα.
Σας υπενθυμίζω επίσης ότι εμείς σαν Έλληνες σήμερα είμαστε κάπως διπολικοί. Δεμένοι σε κόμπο και αδρανείς. Αυτό μας καίει. Εγώ απλώς περιγράφω την ουσία των δύο "πόλων".
Πηγή - Διαμόρφωση:Α.Τ.
