"Κάθε μέρα, σε κοινότητες σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, παιδιά και έφηβοι περνούν την πλειονότητα των ωρών που είναι ξύπνιοι σε σχολεία που μοιάζουν όλο και περισσότερο με χώρους κράτησης παρά με χώρους μάθησης." - Ερευνητική δημοσιογράφος Annette Fuentes
Μια φορά κι έναν καιρό στην Αμερική, οι γονείς ανέπνεαν με ανακούφιση όταν τα παιδιά τους επέστρεφαν στο σχολείο μετά από μια καλοκαιρινή παύση, ικανοποιημένοι με τη γνώση ότι για ένα μεγάλο μέρος της ημέρας τα παιδιά τους θα ήταν απασχολημένα με κέρδος, μακριά από κινδύνους και προβλήματα.
Αυτές ήταν οι παλιές καλές μέρες, προτού η πανδημία COVID-19 εισάγει ένα εντελώς νέο επίπεδο αυταρχισμού του Κράτους/Νταντάς στην καθημερινή μας ζωή, κλειδώνοντας τις κοινότητες, αναγκάζοντας τα παιδιά να φύγουν από τις σχολικές αίθουσες και να μπουν σε εικονικές τάξεις, αφήνοντας τεράστια τμήματα του εργατικού δυναμικού εξαρτημένα από την κρατική πρόνοια, ενώ ωθούσε άλλα τμήματα σε ένα μοντέλο εργασίας από το σπίτι και γενικά υποβάλλοντάς μας σε ένα ολοένα και πιο απεχθές επίπεδο κυβερνητικής παρέμβασης στην ιδιωτική μας ζωή.
Τώρα, μετά από σχεδόν 18 μήνες μακριά από τις φυσικές αίθουσες διδασκαλίας, οι μαθητές επιστρέφουν στο σχολείο.
Να τι μπορούν να περιμένουν :
Από τη στιγμή που ένα παιδί μπαίνει σε ένα από τα 98.000 δημόσια σχολεία της χώρας μέχρι τη στιγμή που αποφοιτά, θα εκτεθεί σε μια σταθερή δίαιτα:
Οι νέοι άνθρωποι στην Αμερική είναι πλέον οι πρώτοι στη σειρά που θα ερευνηθούν, θα παρακολουθηθούν, θα κατασκοπευτούν, θα απειληθούν, θα δεθούν, θα κλειδωθούν, θα αντιμετωπιστούν ως εγκληματίες για μη εγκληματική συμπεριφορά, θα υποστούν ηλεκτροσόκ και σε ορισμένες περιπτώσεις θα πυροβοληθούν.
Σήμερα, οι μαθητές δεν τιμωρούνται μόνο για μικροπαραβάσεις, όπως το να παίζουν μπάτσους και ληστές στην παιδική χαρά, να φέρνουν LEGO στο σχολείο ή να τσακώνονται για φαγητό, αλλά οι τιμωρίες έχουν γίνει πολύ πιο αυστηρές, καθώς από την τιμωρία και τις επισκέψεις στο γραφείο του διευθυντή έχουν μετατραπεί σε κλήσεις για πλημμελήματα, δικαστήρια ανηλίκων, χειροπέδες, ηλεκτροσόκ και ακόμη και ποινές φυλάκισης.
Μαθητές έχουν αποβληθεί στο πλαίσιο των σχολικών πολιτικών μηδενικής ανοχής επειδή έφεραν στο σχολείο "ουσίες που μοιάζουν με ουσίες", όπως ρίγανη, μέντες αναπνοής, αντισυλληπτικά χάπια και ζάχαρη σε σκόνη.
Τα όπλα που μοιάζουν με όπλα (όπλα-παιχνίδια - ακόμη και σε μέγεθος Lego, ζωγραφισμένες με το χέρι εικόνες όπλων, μολύβια που στριφογυρίζουν με "απειλητικό" τρόπο, φανταστικά τόξα και βέλη, δάχτυλα τοποθετημένα σαν όπλα) μπορούν επίσης να φέρουν έναν μαθητή σε δύσκολη θέση, σε ορισμένες περιπτώσεις να αποβληθεί από το σχολείο ή να κατηγορηθεί για έγκλημα.
Σε έναν 13χρονο επιβλήθηκε τιμωρία επειδή εξέθεσε το σχολείο σε "ευθύνη" μοιραζόμενο το γεύμα του με έναν πεινασμένο φίλο του. Μια μαθήτρια της τρίτης τάξης αποβλήθηκε επειδή ξύρισε το κεφάλι της σε ένδειξη συμπάθειας για μια φίλη της που είχε χάσει τα μαλλιά της λόγω χημειοθεραπείας. Και μετά ήταν και ο τελειόφοιτος του λυκείου που αποβλήθηκε επειδή είπε "να 'σαι καλά" όταν ένας συμμαθητής του φτερνίστηκε.
Στη Νότια Καρολίνα, όπου είναι παράνομο να "ενοχλεί" κανείς ένα σχολείο, περισσότεροι από χίλιοι μαθητές το χρόνο -κάποιοι μόλις 7 ετών- "αντιμετωπίζουν ποινικές κατηγορίες επειδή δεν ακολούθησαν τις οδηγίες, περιφερόντουσαν, έβριζαν ή με τον αόριστο ισχυρισμό ότι συμπεριφέρονταν "αντιπαθητικά". Αν κατηγορηθούν ως ενήλικες, μπορούν να κρατηθούν στη φυλακή έως και 90 ημέρες".
Αυτά τα εξωφρενικά περιστατικά είναι ακριβώς αυτό που θα δείτε περισσότερο τώρα που τα σχολεία με φυσική παρουσία επιστρέφουν στη σύνοδο, ειδικά όταν προσθέσετε στο μείγμα τις εντολές COVID-19.
Χάρη σε έναν συνδυασμό διαφημιστικής προβολής από τα μέσα ενημέρωσης, πολιτικής κολακείας και οικονομικών κινήτρων, η χρήση ένοπλων αστυνομικών (ή αλλιώς σχολικών οργάνων) για την περιπολία στους διαδρόμους των σχολείων έχει αυξηθεί δραματικά τα χρόνια μετά τους πυροβολισμούς στο σχολείο Columbine.
Πράγματι, η αυξανόμενη παρουσία της αστυνομίας στα σχολεία της χώρας έχει ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη "εμπλοκή της αστυνομίας σε θέματα πειθαρχίας ρουτίνας που οι διευθυντές και οι γονείς συνήθιζαν να αντιμετωπίζουν χωρίς την εμπλοκή αστυνομικών".
Χρηματοδοτούμενοι από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, αυτοί οι σχολικοί αξιωματικοί (SRO) έχουν γίνει de facto φύλακες σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, απονέμοντας τη δική τους δικαιοσύνη στους λεγόμενους "εγκληματίες" ανάμεσά τους με τη βοήθεια taser, σπρέι πιπεριού, γκλομπ και ωμής βίας.
Ελλείψει σχολικών κατευθυντήριων γραμμών, η αστυνομία όλο και περισσότερο "παρεμβαίνει για να αντιμετωπίσει μικρές παραβάσεις των κανόνων: κρεμασμένα παντελόνια, ασεβή σχόλια, σύντομες σωματικές αψιμαχίες. Αυτό που προηγουμένως μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα μια τιμωρία ή μια επίσκεψη στο γραφείο του διευθυντή αντικαταστάθηκε με αφόρητο πόνο και προσωρινή τύφλωση, συχνά ακολουθούμενη από ένα ταξίδι στο δικαστήριο".
Ένας SRO κατηγορήθηκε ότι γρονθοκόπησε στο πρόσωπο έναν 13χρονο μαθητή επειδή παρεμβλήθει στην ουρά της καφετέριας.
Ο ίδιος αστυνομικός έπιασε έναν άλλο μαθητή με λαβή πνιγμού μια εβδομάδα αργότερα, φέρεται να τον έριξε αναίσθητο και να του προκάλεσε εγκεφαλική βλάβη.
Στην Πενσυλβάνια, ένας μαθητής δέχτηκε ηλεκτροσόκ αφού αγνόησε την εντολή να βάλει το κινητό του στην άκρη.
Όταν ο 13χρονος Kevens Jean Baptiste απέτυχε να ακολουθήσει την οδηγία του οδηγού του σχολικού λεωφορείου να κρατήσει τα παράθυρα του λεωφορείου κλειστά (ο Kevens, που πάσχει από άσθμα, άνοιξε το παράθυρο αφού ένας συμμαθητής του ψέκασε άρωμα, προκαλώντας του βήχα και συριγμό), η αστυνομία του πέρασε χειροπέδες, τον έβγαλε από το λεωφορείο και ενώ ήταν ακόμα δεμένος με χειροπέδες, ένας αστυνομικός του έβγαλε τα πόδια από κάτω του, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος.
Ο νεαρός Άλεξ Στόουν δεν πρόλαβε καν να περάσει την πρώτη εβδομάδα του σχολείου πριν πέσει θύμα του αστυνομικού κράτους. Καθοδηγούμενος από τον καθηγητή του να κάνει μια εργασία δημιουργικής γραφής που περιλάμβανε μια σειρά από φανταστικές καταστάσεις στο Facebook, ο Στόουν έγραψε: "Σκότωσα τον κατοικίδιο δεινόσαυρο του γείτονά μου. Αγόρασα το όπλο για να τακτοποιήσω την υπόθεση". Παρά το γεγονός ότι οι δεινόσαυροι έχουν εξαφανιστεί, το status ήταν κατασκευασμένο και ο μαθητής της Νότιας Καρολίνας απλώς εκτελούσε εντολές, ο καθηγητής του τον κατήγγειλε στους διευθυντές του σχολείου, οι οποίοι με τη σειρά τους κάλεσαν την αστυνομία...
Αυτό που ακολούθησε είναι συνηθισμένο στα σημερινά σχολεία: οι μαθητές κλείστηκαν στις τάξεις τους, ενώ ένοπλοι αστυνομικοί έψαξαν το ντουλάπι και την τσάντα του 16χρονου, του πέρασαν χειροπέδες, του απήγγειλαν κατηγορίες για διατάραξη της τάξης που ενοχλούσε το σχολείο, τον συνέλαβαν, τον κράτησαν και στη συνέχεια τον απέβαλαν από το σχολείο.
Κάθε μέρα που το σχολείο λειτουργεί, τα παιδιά που "φέρονται παράξενα" στην τάξη καρφώνονται μπρούμυτα στο πάτωμα, κλειδώνονται σε σκοτεινές ντουλάπες, δένονται με ιμάντες, κορδόνια και μονωτική ταινία, περνούν χειροπέδες, δένονται με αλυσίδες στα πόδια, δένονται με ηλεκτροσόκ ή με άλλο τρόπο συγκρατούνται, ακινητοποιούνται ή τοποθετούνται σε απομόνωση προκειμένου να τεθούν υπό "έλεγχο".
Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, αυτές οι αναμφισβήτητα σκληρές μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να τιμωρήσουν παιδιά -κάποια μόλις 4 και 5 ετών- επειδή απλώς δεν ακολουθούν τις οδηγίες ή επειδή έχουν ξεσπάσματα.
Πολύ σπάνια τα παιδιά αποτελούν αξιόπιστο κίνδυνο για τον εαυτό τους ή για τους άλλους.
Είναι απίστευτο ότι όλες αυτές οι τακτικές είναι νόμιμες, τουλάχιστον όταν χρησιμοποιούνται από σχολικούς αξιωματούχους ή σχολικούς αξιωματικούς στα δημόσια σχολεία της χώρας.
Αυτό συμβαίνει όταν εισάγετε την αστυνομία και τις αστυνομικές τακτικές στα σχολεία.
Παραδόξως, από τη στιγμή που προσθέτετε τα λουκέτα και τις ασκήσεις με ενεργούς σκοπευτές, αντί να κάνετε τα σχολεία πιο ασφαλή, οι σχολικοί αξιωματούχοι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά είναι τόσο τραυματισμένα που υποφέρουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες, εφιάλτες, άγχος, δυσπιστία προς τους ενήλικες με εξουσία, καθώς και συναισθήματα θυμού, κατάθλιψης, ταπείνωσης, απελπισίας και αυταπάτης.
Για παράδειγμα, ένα γυμνάσιο στην πολιτεία της Ουάσινγκτον κλειδώθηκε μετά από έναν μαθητή που έφερε ένα παιδικό όπλο στην τάξη. Ένα λύκειο της Βοστώνης κλειδώθηκε για τέσσερις ώρες μετά την ανακάλυψη μιας σφαίρας σε μια τάξη. Ένα δημοτικό σχολείο της Βόρειας Καρολίνας κλείδωσε και κάλεσε την αστυνομία αφού ένας μαθητής της πέμπτης τάξης ανέφερε ότι είδε έναν άγνωστο άνδρα στο σχολείο (αποδείχθηκε ότι ήταν ένας γονέας).
Αστυνομικοί σε ένα γυμνάσιο της Φλόριντα πραγματοποίησαν άσκηση με ενεργούς πυροβολισμούς σε μια προσπάθεια να εκπαιδεύσουν τους μαθητές σχετικά με το πώς να αντιδράσουν σε περίπτωση πραγματικής κρίσης με πυροβολισμούς. Δύο ένοπλοι αστυνομικοί, με γεμάτα και τραβηγμένα όπλα, εισέβαλαν στις τάξεις, τρομοκρατώντας τους μαθητές και θέτοντας το σχολείο σε κατάσταση κλειδώματος.
Οι επιπτώσεις ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς, με τους νέους της χώρας να αντιμετωπίζονται σαν σκληροί εγκληματίες: με χειροπέδες, συλλήψεις, ηλεκτροσόκ, μαρκαρίσματα και διδάσκονται το οδυνηρό μάθημα ότι το Σύνταγμα (ειδικά η Τέταρτη Τροπολογία) δεν σημαίνει πολλά στο αμερικανικό αστυνομικό κράτος.
Δυστυχώς, οι υποστηρικτές τέτοιων σκληρών αστυνομικών τακτικών και όπλων αρέσκονται να προβάλλουν τη γραμμή ότι η ασφάλεια των σχολείων πρέπει να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα για να μη βρεθούμε μπροστά σε άλλους πυροβολισμούς σε σχολεία. Αυτό που δεν θα σας πουν είναι ότι τέτοιοι πυροβολισμοί είναι σπάνιοι.
Όπως διαπίστωσε μια έκθεση του Κογκρέσου, τα σχολεία είναι, σε γενικές γραμμές, ασφαλείς χώροι για τα παιδιά.
Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα πρακτικά μαθήματα που διδάσκονται στα σχολεία σχετικά με τον ρόλο της αστυνομίας στη ζωή μας, που κυμαίνονται από ασκήσεις ενεργών σκοπευτών και κλειδώματα σε όλο το σχολείο μέχρι περιστατικά στα οποία παιδιά που επιδεικνύουν τυπικά παιδική συμπεριφορά αποβάλλονται (επειδή αναχαίτησαν ένα φανταστικό "βέλος" σε έναν συμμαθητή τους), τους περνούν χειροπέδες (επειδή ήταν ενοχλητικοί στο σχολείο), τους συλλαμβάνουν (επειδή πέταξαν μπαλόνια με νερό στο πλαίσιο μιας σχολικής φάρσας), ακόμη και τους κάνουν teaser ηλεκτροσόκ (επειδή δεν υπάκουσαν σε οδηγίες).
Ποια είναι λοιπόν η απάντηση, όχι μόνο για το εδώ και τώρα -τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτές τις οιονεί φυλακές- αλλά και για το μέλλον αυτής της χώρας;
Όπως είδαμε και σε άλλα θέματα, οι όποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να ξεκινήσουν σε τοπικό επίπεδο και να διαχυθούν προς τα πάνω.
Για αρχή, οι γονείς πρέπει να είναι δυνατοί, ορατοί και οργανωμένοι και να απαιτήσουν από τους σχολικούς αξιωματούχους 1) να υιοθετήσουν μια πολιτική θετικής ενίσχυσης στην αντιμετώπιση των θεμάτων συμπεριφοράς, 2) να ελαχιστοποιήσουν την παρουσία αστυνομικών στα σχολεία και να σταματήσουν να τους εμπλέκουν στην πειθαρχία των μαθητών και 3) να επιμείνουν ότι όλα τα θέματα συμπεριφοράς πρέπει να αντιμετωπίζονται πρώτα και κύρια με τους γονείς του παιδιού, πριν επιχειρηθεί οποιαδήποτε άλλη πειθαρχική τακτική.
Όπως ξεκαθαρίζω στο βιβλίο μου Battlefield America: The War on the American People ( Πεδίο μάχης Aμερική : Ο πόλεμος κατά του αμερικανικού λαού) :
Αφαιρέστε τους ανιχνευτές μετάλλων και τις κάμερες παρακολούθησης, μεταθέστε αλλού τους αστυνομικούς και αρχίστε να αντιμετωπίζετε τους νέους του έθνους μας σαν πολίτες μιας δημοκρατίας και όχι σαν τροφίμους σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα αστυνομικού κράτους.
Σχετικά με τον συγγραφέα
Ο συνταγματολόγος και συγγραφέας John W. Whitehead είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Rutherford. Τα βιβλία του Battlefield America: The War on the American People και A Government of Wolves: The Emerging American Police State είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση www.amazon.com. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο johnw@rutherford.org. Η Nisha Whitehead είναι η εκτελεστική διευθύντρια του Ινστιτούτου Rutherford. Πληροφορίες για το Ινστιτούτο Rutherford είναι διαθέσιμες στη διεύθυνση www.rutherford.org.
John W. Whitehead & Nisha Whitehead, TRI
Πηγή - Μετάφραση/διαμόρφωση : Α.Τ.
Μια φορά κι έναν καιρό στην Αμερική, οι γονείς ανέπνεαν με ανακούφιση όταν τα παιδιά τους επέστρεφαν στο σχολείο μετά από μια καλοκαιρινή παύση, ικανοποιημένοι με τη γνώση ότι για ένα μεγάλο μέρος της ημέρας τα παιδιά τους θα ήταν απασχολημένα με κέρδος, μακριά από κινδύνους και προβλήματα.
Αυτές ήταν οι παλιές καλές μέρες, προτού η πανδημία COVID-19 εισάγει ένα εντελώς νέο επίπεδο αυταρχισμού του Κράτους/Νταντάς στην καθημερινή μας ζωή, κλειδώνοντας τις κοινότητες, αναγκάζοντας τα παιδιά να φύγουν από τις σχολικές αίθουσες και να μπουν σε εικονικές τάξεις, αφήνοντας τεράστια τμήματα του εργατικού δυναμικού εξαρτημένα από την κρατική πρόνοια, ενώ ωθούσε άλλα τμήματα σε ένα μοντέλο εργασίας από το σπίτι και γενικά υποβάλλοντάς μας σε ένα ολοένα και πιο απεχθές επίπεδο κυβερνητικής παρέμβασης στην ιδιωτική μας ζωή.
Τώρα, μετά από σχεδόν 18 μήνες μακριά από τις φυσικές αίθουσες διδασκαλίας, οι μαθητές επιστρέφουν στο σχολείο.
Να τι μπορούν να περιμένουν :
Από τη στιγμή που ένα παιδί μπαίνει σε ένα από τα 98.000 δημόσια σχολεία της χώρας μέχρι τη στιγμή που αποφοιτά, θα εκτεθεί σε μια σταθερή δίαιτα:
- δρακόντειες πολιτικές μηδενικής ανοχής που ποινικοποιούν την παιδική συμπεριφορά,
- υπερβολικές διατάξεις κατά του εκφοβισμού που ποινικοποιούν τον λόγο,
- σχολικούς αξιωματικούς (αστυνομικούς) που είναι επιφορτισμένοι με την πειθάρχηση ή/και τη σύλληψη των λεγόμενων "άτακτων" μαθητών,
- τυποποιημένες εξετάσεις που δίνουν έμφαση στην απομνημόνευση των απαντήσεων αντί της κριτικής σκέψης,
- πολιτικά ορθές νοοτροπίες που διδάσκουν τους νέους να λογοκρίνουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους,
- και εκτεταμένα βιομετρικά συστήματα και συστήματα παρακολούθησης που, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, εγκλιματίζουν τους νέους σε έναν κόσμο στον οποίο δεν έχουν καμία ελευθερία σκέψης, λόγου ή κίνησης.
Οι νέοι άνθρωποι στην Αμερική είναι πλέον οι πρώτοι στη σειρά που θα ερευνηθούν, θα παρακολουθηθούν, θα κατασκοπευτούν, θα απειληθούν, θα δεθούν, θα κλειδωθούν, θα αντιμετωπιστούν ως εγκληματίες για μη εγκληματική συμπεριφορά, θα υποστούν ηλεκτροσόκ και σε ορισμένες περιπτώσεις θα πυροβοληθούν.
Σήμερα, οι μαθητές δεν τιμωρούνται μόνο για μικροπαραβάσεις, όπως το να παίζουν μπάτσους και ληστές στην παιδική χαρά, να φέρνουν LEGO στο σχολείο ή να τσακώνονται για φαγητό, αλλά οι τιμωρίες έχουν γίνει πολύ πιο αυστηρές, καθώς από την τιμωρία και τις επισκέψεις στο γραφείο του διευθυντή έχουν μετατραπεί σε κλήσεις για πλημμελήματα, δικαστήρια ανηλίκων, χειροπέδες, ηλεκτροσόκ και ακόμη και ποινές φυλάκισης.
Μαθητές έχουν αποβληθεί στο πλαίσιο των σχολικών πολιτικών μηδενικής ανοχής επειδή έφεραν στο σχολείο "ουσίες που μοιάζουν με ουσίες", όπως ρίγανη, μέντες αναπνοής, αντισυλληπτικά χάπια και ζάχαρη σε σκόνη.
Τα όπλα που μοιάζουν με όπλα (όπλα-παιχνίδια - ακόμη και σε μέγεθος Lego, ζωγραφισμένες με το χέρι εικόνες όπλων, μολύβια που στριφογυρίζουν με "απειλητικό" τρόπο, φανταστικά τόξα και βέλη, δάχτυλα τοποθετημένα σαν όπλα) μπορούν επίσης να φέρουν έναν μαθητή σε δύσκολη θέση, σε ορισμένες περιπτώσεις να αποβληθεί από το σχολείο ή να κατηγορηθεί για έγκλημα.
Ούτε οι καλές πράξεις δεν μένουν ατιμώρητες.
Σε έναν 13χρονο επιβλήθηκε τιμωρία επειδή εξέθεσε το σχολείο σε "ευθύνη" μοιραζόμενο το γεύμα του με έναν πεινασμένο φίλο του. Μια μαθήτρια της τρίτης τάξης αποβλήθηκε επειδή ξύρισε το κεφάλι της σε ένδειξη συμπάθειας για μια φίλη της που είχε χάσει τα μαλλιά της λόγω χημειοθεραπείας. Και μετά ήταν και ο τελειόφοιτος του λυκείου που αποβλήθηκε επειδή είπε "να 'σαι καλά" όταν ένας συμμαθητής του φτερνίστηκε.
Στη Νότια Καρολίνα, όπου είναι παράνομο να "ενοχλεί" κανείς ένα σχολείο, περισσότεροι από χίλιοι μαθητές το χρόνο -κάποιοι μόλις 7 ετών- "αντιμετωπίζουν ποινικές κατηγορίες επειδή δεν ακολούθησαν τις οδηγίες, περιφερόντουσαν, έβριζαν ή με τον αόριστο ισχυρισμό ότι συμπεριφέρονταν "αντιπαθητικά". Αν κατηγορηθούν ως ενήλικες, μπορούν να κρατηθούν στη φυλακή έως και 90 ημέρες".
Αυτά τα εξωφρενικά περιστατικά είναι ακριβώς αυτό που θα δείτε περισσότερο τώρα που τα σχολεία με φυσική παρουσία επιστρέφουν στη σύνοδο, ειδικά όταν προσθέσετε στο μείγμα τις εντολές COVID-19.
Η παρουσία της αστυνομίας στα σχολεία απλώς αυξάνει τον κίνδυνο.
Χάρη σε έναν συνδυασμό διαφημιστικής προβολής από τα μέσα ενημέρωσης, πολιτικής κολακείας και οικονομικών κινήτρων, η χρήση ένοπλων αστυνομικών (ή αλλιώς σχολικών οργάνων) για την περιπολία στους διαδρόμους των σχολείων έχει αυξηθεί δραματικά τα χρόνια μετά τους πυροβολισμούς στο σχολείο Columbine.
Πράγματι, η αυξανόμενη παρουσία της αστυνομίας στα σχολεία της χώρας έχει ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη "εμπλοκή της αστυνομίας σε θέματα πειθαρχίας ρουτίνας που οι διευθυντές και οι γονείς συνήθιζαν να αντιμετωπίζουν χωρίς την εμπλοκή αστυνομικών".
Χρηματοδοτούμενοι από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, αυτοί οι σχολικοί αξιωματικοί (SRO) έχουν γίνει de facto φύλακες σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, απονέμοντας τη δική τους δικαιοσύνη στους λεγόμενους "εγκληματίες" ανάμεσά τους με τη βοήθεια taser, σπρέι πιπεριού, γκλομπ και ωμής βίας.
Ελλείψει σχολικών κατευθυντήριων γραμμών, η αστυνομία όλο και περισσότερο "παρεμβαίνει για να αντιμετωπίσει μικρές παραβάσεις των κανόνων: κρεμασμένα παντελόνια, ασεβή σχόλια, σύντομες σωματικές αψιμαχίες. Αυτό που προηγουμένως μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα μια τιμωρία ή μια επίσκεψη στο γραφείο του διευθυντή αντικαταστάθηκε με αφόρητο πόνο και προσωρινή τύφλωση, συχνά ακολουθούμενη από ένα ταξίδι στο δικαστήριο".
Οι ιστορίες φρίκης είναι πολλές.
Ένας SRO κατηγορήθηκε ότι γρονθοκόπησε στο πρόσωπο έναν 13χρονο μαθητή επειδή παρεμβλήθει στην ουρά της καφετέριας.
Ο ίδιος αστυνομικός έπιασε έναν άλλο μαθητή με λαβή πνιγμού μια εβδομάδα αργότερα, φέρεται να τον έριξε αναίσθητο και να του προκάλεσε εγκεφαλική βλάβη.
Στην Πενσυλβάνια, ένας μαθητής δέχτηκε ηλεκτροσόκ αφού αγνόησε την εντολή να βάλει το κινητό του στην άκρη.
Όταν ο 13χρονος Kevens Jean Baptiste απέτυχε να ακολουθήσει την οδηγία του οδηγού του σχολικού λεωφορείου να κρατήσει τα παράθυρα του λεωφορείου κλειστά (ο Kevens, που πάσχει από άσθμα, άνοιξε το παράθυρο αφού ένας συμμαθητής του ψέκασε άρωμα, προκαλώντας του βήχα και συριγμό), η αστυνομία του πέρασε χειροπέδες, τον έβγαλε από το λεωφορείο και ενώ ήταν ακόμα δεμένος με χειροπέδες, ένας αστυνομικός του έβγαλε τα πόδια από κάτω του, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος.
Ο νεαρός Άλεξ Στόουν δεν πρόλαβε καν να περάσει την πρώτη εβδομάδα του σχολείου πριν πέσει θύμα του αστυνομικού κράτους. Καθοδηγούμενος από τον καθηγητή του να κάνει μια εργασία δημιουργικής γραφής που περιλάμβανε μια σειρά από φανταστικές καταστάσεις στο Facebook, ο Στόουν έγραψε: "Σκότωσα τον κατοικίδιο δεινόσαυρο του γείτονά μου. Αγόρασα το όπλο για να τακτοποιήσω την υπόθεση". Παρά το γεγονός ότι οι δεινόσαυροι έχουν εξαφανιστεί, το status ήταν κατασκευασμένο και ο μαθητής της Νότιας Καρολίνας απλώς εκτελούσε εντολές, ο καθηγητής του τον κατήγγειλε στους διευθυντές του σχολείου, οι οποίοι με τη σειρά τους κάλεσαν την αστυνομία...
Αυτό που ακολούθησε είναι συνηθισμένο στα σημερινά σχολεία: οι μαθητές κλείστηκαν στις τάξεις τους, ενώ ένοπλοι αστυνομικοί έψαξαν το ντουλάπι και την τσάντα του 16χρονου, του πέρασαν χειροπέδες, του απήγγειλαν κατηγορίες για διατάραξη της τάξης που ενοχλούσε το σχολείο, τον συνέλαβαν, τον κράτησαν και στη συνέχεια τον απέβαλαν από το σχολείο.
Ούτε καν τα μικρότερα παιδιά, ηλικίας δημοτικού, δεν γλιτώνουν από αυτές τις τακτικές "σκλήρυνσης".
Κάθε μέρα που το σχολείο λειτουργεί, τα παιδιά που "φέρονται παράξενα" στην τάξη καρφώνονται μπρούμυτα στο πάτωμα, κλειδώνονται σε σκοτεινές ντουλάπες, δένονται με ιμάντες, κορδόνια και μονωτική ταινία, περνούν χειροπέδες, δένονται με αλυσίδες στα πόδια, δένονται με ηλεκτροσόκ ή με άλλο τρόπο συγκρατούνται, ακινητοποιούνται ή τοποθετούνται σε απομόνωση προκειμένου να τεθούν υπό "έλεγχο".
Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, αυτές οι αναμφισβήτητα σκληρές μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να τιμωρήσουν παιδιά -κάποια μόλις 4 και 5 ετών- επειδή απλώς δεν ακολουθούν τις οδηγίες ή επειδή έχουν ξεσπάσματα.
Πολύ σπάνια τα παιδιά αποτελούν αξιόπιστο κίνδυνο για τον εαυτό τους ή για τους άλλους.
Είναι απίστευτο ότι όλες αυτές οι τακτικές είναι νόμιμες, τουλάχιστον όταν χρησιμοποιούνται από σχολικούς αξιωματούχους ή σχολικούς αξιωματικούς στα δημόσια σχολεία της χώρας.
Αυτό συμβαίνει όταν εισάγετε την αστυνομία και τις αστυνομικές τακτικές στα σχολεία.
Παραδόξως, από τη στιγμή που προσθέτετε τα λουκέτα και τις ασκήσεις με ενεργούς σκοπευτές, αντί να κάνετε τα σχολεία πιο ασφαλή, οι σχολικοί αξιωματούχοι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά είναι τόσο τραυματισμένα που υποφέρουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες, εφιάλτες, άγχος, δυσπιστία προς τους ενήλικες με εξουσία, καθώς και συναισθήματα θυμού, κατάθλιψης, ταπείνωσης, απελπισίας και αυταπάτης.
Για παράδειγμα, ένα γυμνάσιο στην πολιτεία της Ουάσινγκτον κλειδώθηκε μετά από έναν μαθητή που έφερε ένα παιδικό όπλο στην τάξη. Ένα λύκειο της Βοστώνης κλειδώθηκε για τέσσερις ώρες μετά την ανακάλυψη μιας σφαίρας σε μια τάξη. Ένα δημοτικό σχολείο της Βόρειας Καρολίνας κλείδωσε και κάλεσε την αστυνομία αφού ένας μαθητής της πέμπτης τάξης ανέφερε ότι είδε έναν άγνωστο άνδρα στο σχολείο (αποδείχθηκε ότι ήταν ένας γονέας).
Αστυνομικοί σε ένα γυμνάσιο της Φλόριντα πραγματοποίησαν άσκηση με ενεργούς πυροβολισμούς σε μια προσπάθεια να εκπαιδεύσουν τους μαθητές σχετικά με το πώς να αντιδράσουν σε περίπτωση πραγματικής κρίσης με πυροβολισμούς. Δύο ένοπλοι αστυνομικοί, με γεμάτα και τραβηγμένα όπλα, εισέβαλαν στις τάξεις, τρομοκρατώντας τους μαθητές και θέτοντας το σχολείο σε κατάσταση κλειδώματος.
Αυτές οι αστυνομικές τακτικές δεν έκαναν τα σχολεία ασφαλέστερα.
Οι επιπτώσεις ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς, με τους νέους της χώρας να αντιμετωπίζονται σαν σκληροί εγκληματίες: με χειροπέδες, συλλήψεις, ηλεκτροσόκ, μαρκαρίσματα και διδάσκονται το οδυνηρό μάθημα ότι το Σύνταγμα (ειδικά η Τέταρτη Τροπολογία) δεν σημαίνει πολλά στο αμερικανικό αστυνομικό κράτος.
Δυστυχώς, οι υποστηρικτές τέτοιων σκληρών αστυνομικών τακτικών και όπλων αρέσκονται να προβάλλουν τη γραμμή ότι η ασφάλεια των σχολείων πρέπει να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα για να μη βρεθούμε μπροστά σε άλλους πυροβολισμούς σε σχολεία. Αυτό που δεν θα σας πουν είναι ότι τέτοιοι πυροβολισμοί είναι σπάνιοι.
Όπως διαπίστωσε μια έκθεση του Κογκρέσου, τα σχολεία είναι, σε γενικές γραμμές, ασφαλείς χώροι για τα παιδιά.
Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα πρακτικά μαθήματα που διδάσκονται στα σχολεία σχετικά με τον ρόλο της αστυνομίας στη ζωή μας, που κυμαίνονται από ασκήσεις ενεργών σκοπευτών και κλειδώματα σε όλο το σχολείο μέχρι περιστατικά στα οποία παιδιά που επιδεικνύουν τυπικά παιδική συμπεριφορά αποβάλλονται (επειδή αναχαίτησαν ένα φανταστικό "βέλος" σε έναν συμμαθητή τους), τους περνούν χειροπέδες (επειδή ήταν ενοχλητικοί στο σχολείο), τους συλλαμβάνουν (επειδή πέταξαν μπαλόνια με νερό στο πλαίσιο μιας σχολικής φάρσας), ακόμη και τους κάνουν teaser ηλεκτροσόκ (επειδή δεν υπάκουσαν σε οδηγίες).
Αντί να αναθρέψουν μια γενιά μαχητών της ελευθερίας -που θα ήλπιζε κανείς ότι θα ήταν ο στόχος των σχολείων- οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι φαίνονται αποφασισμένοι να βγάλουν νεόκοπους πολίτες του αμερικανικού αστυνομικού κράτους, οι οποίοι διδάσκονται με τον σκληρό τρόπο τι σημαίνει να συμμορφώνονται, να φοβούνται και να βαδίζουν στο ίδιο μήκος κύματος με τις κυβερνητικές επιταγές.
Ποια είναι λοιπόν η απάντηση, όχι μόνο για το εδώ και τώρα -τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτές τις οιονεί φυλακές- αλλά και για το μέλλον αυτής της χώρας;
Πώς πείθεις ένα παιδί που έχει συστηματικά δεθεί με χειροπέδες, αλυσοδεμένο, δεμένο, κλειδωμένο και ακινητοποιημένο από κυβερνητικούς αξιωματούχους -και όλα αυτά πριν φτάσει στην ηλικία της ενηλικίωσης- ότι έχει καθόλου δικαιώματα, πόσο μάλλον το δικαίωμα να αμφισβητεί τις παρανομίες, να αντιστέκεται στην καταπίεση και να υπερασπίζεται τον εαυτό του ενάντια στην αδικία;
Και κυρίως, πώς πείθεις έναν συμπατριώτη σου Αμερικανό ότι η κυβέρνηση εργάζεται γι' αυτόν όταν, για το μεγαλύτερο μέρος της νεαρής ζωής του, έχει φυλακιστεί σε ένα ίδρυμα που διδάσκει στους νέους ανθρώπους να είναι υπάκουοι και πειθήνιοι πολίτες που δεν αντιμιλούν, δεν αμφισβητούν και δεν προκαλούν την εξουσία;
Όπως είδαμε και σε άλλα θέματα, οι όποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να ξεκινήσουν σε τοπικό επίπεδο και να διαχυθούν προς τα πάνω.
Για αρχή, οι γονείς πρέπει να είναι δυνατοί, ορατοί και οργανωμένοι και να απαιτήσουν από τους σχολικούς αξιωματούχους 1) να υιοθετήσουν μια πολιτική θετικής ενίσχυσης στην αντιμετώπιση των θεμάτων συμπεριφοράς, 2) να ελαχιστοποιήσουν την παρουσία αστυνομικών στα σχολεία και να σταματήσουν να τους εμπλέκουν στην πειθαρχία των μαθητών και 3) να επιμείνουν ότι όλα τα θέματα συμπεριφοράς πρέπει να αντιμετωπίζονται πρώτα και κύρια με τους γονείς του παιδιού, πριν επιχειρηθεί οποιαδήποτε άλλη πειθαρχική τακτική.
Όπως ξεκαθαρίζω στο βιβλίο μου Battlefield America: The War on the American People ( Πεδίο μάχης Aμερική : Ο πόλεμος κατά του αμερικανικού λαού) :
- Άν θέλετε ένα έθνος εγκληματιών, αντιμετωπίστε τους πολίτες σαν εγκληματίες.
- Αν θέλετε νέους ανθρώπους που μεγαλώνουν βλέποντας τους εαυτούς τους ως φυλακισμένους, λειτουργήστε τα σχολεία σαν φυλακές.
- Αν, από την άλλη πλευρά, θέλετε να μεγαλώσετε μια γενιά μαχητών της ελευθερίας, οι οποίοι θα λειτουργούν πραγματικά με δικαιοσύνη, δικαιοσύνη, υπευθυνότητα και ισότητα απέναντι ο ένας στον άλλον και στην κυβέρνησή τους, τότε διευθύνετε τα σχολεία σαν φόρουμ ελευθερίας.
Αφαιρέστε τους ανιχνευτές μετάλλων και τις κάμερες παρακολούθησης, μεταθέστε αλλού τους αστυνομικούς και αρχίστε να αντιμετωπίζετε τους νέους του έθνους μας σαν πολίτες μιας δημοκρατίας και όχι σαν τροφίμους σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα αστυνομικού κράτους.
Σχετικά με τον συγγραφέα
Ο συνταγματολόγος και συγγραφέας John W. Whitehead είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Rutherford. Τα βιβλία του Battlefield America: The War on the American People και A Government of Wolves: The Emerging American Police State είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση www.amazon.com. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο johnw@rutherford.org. Η Nisha Whitehead είναι η εκτελεστική διευθύντρια του Ινστιτούτου Rutherford. Πληροφορίες για το Ινστιτούτο Rutherford είναι διαθέσιμες στη διεύθυνση www.rutherford.org.
John W. Whitehead & Nisha Whitehead, TRI
Πηγή - Μετάφραση/διαμόρφωση : Α.Τ.
👉 Περισσότεροι νόμοι: περισσότερη αστυνομική βαναυσότητα
Όσο ωραίο κι αν είναι το να πιστεύουμε ότι η αστυνομία μπορεί να υπάρχει αποκλειστικά ως υπηρεσία προστασίας, αυτό δεν ισχύει. Υπάρχει λόγος που ονομάζονται δυνάμεις επιβολής του νόμου, και όχι υπηρεσίες προστασίας.
Άρθρο του Justin Murrey που δημοσιεύτηκε στις 21/7/2020 από το Mises Institute.
