Ελεύθερες ιδιωτικές κοινότητες : η απάντηση στην παγκόσμια τυραννία του αριστερού κρατισμού

Αν και η αριστερά ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του κράτους και έχει διαφθείρει τους περισσότερους θεσμούς, υπάρχουν τρόποι να αντισταθούμε. Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός απέτυχαν στην ιστορία και αποτυγχάνουν και τώρα... Το όφελος είναι η πλήρης εξουσία για τους πολιτικούς που βασίζεται σε κενές υποσχέσεις...

Η μάχη για την πολιτική κυριαρχία στη Δύση έχει κριθεί. Οι λεγόμενοι "προοδευτικοί" έχουν κερδίσει. Οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι (λιμπερταριανοί) έχουν χάσει. Η «πορεία μέσω των θεσμών», που ξεκίνησε η πλανημένη γενιά του 1968, ήταν επιτυχής, και τα παιδιά και τα εγγόνια τους βρίσκονται τώρα στο τιμόνι. Οι οικο-σοσιαλιστικές , οι πολιτισμικά μαρξιστικές, εν ολίγοις: οι μπολσε-woke ιδέες κυριαρχούν στην πολιτική και τον πολιτισμό, τη δημόσια διοίκηση, τα μέσα ενημέρωσης, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και ολοένα και περισσότερο ακόμη και στις επιχειρήσεις με αυξανόμενη ταχύτητα. Εάν έχετε διατηρήσει την ίδια κεντροαριστερή άποψη τα τελευταία είκοσι χρόνια, στις μέρες μας θεωρείστε ακροδεξιός...

Σε όλα σχεδόν τα δημοκρατικά κράτη, υπάρχει μια τάση οι μεγαλύτεροι οργανισμοί να παρασύρονται προς τα αριστερά με την πάροδο του χρόνου. Αυτό ισχύει εξίσου για τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες, πολιτικά κόμματα, κρατικές αρχές, πανεπιστήμια και άλλες ενώσεις.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Η εξήγηση είναι διττή:

Πρώτον, αν σας αρέσει να δημιουργείτε πράγματα ή έργα μόνοι σας ή προτιμάτε να εργάζεστε για να βγάλετε τα προς το ζην και μετά να απολαμβάνετε την ιδιωτική σας ζωή με την οικογένειά σας, πιθανότατα δεν έχετε την τάση να γίνετε μέλος σε κάποιον από αυτούς τους θεσμούς. Από την άλλη πλευρά, αν σας αρέσει να χειραγωγείτε τους άλλους ανθρώπους και να τους ελέγχετε, είστε πολύ διατεθειμένοι να ενταχθείτε σε αυτούς τους θεσμούς.

Η πρώτη στάση συσχετίζεται μάλλον με συντηρητικές θέσεις, η δεύτερη μάλλον με προοδευτικές θέσεις. Και ακριβώς επειδή το πιο θεμελιώδες χαρακτηριστικό των "προοδευτικών" ιδεών είναι ότι δεν λειτουργούν, οι Προοδευτικοί συγκεντρώνονται σε θεσμούς όπου οι ιδέες δεν χρειάζεται να λειτουργούν για να επιβιώσουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Προοδευτικοί υπερεκπροσωπούνται σε επαγγέλματα όπου δεν χρειάζεται να επιτευχθούν μετρήσιμα οικονομικά αποτελέσματα.

Έτσι, οι Προοδευτικοί είναι συχνά άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης, δάσκαλοι, καθηγητές, ιερείς, πολιτικοί, ή απασχολούνται με κάποιον άλλο τρόπο σε κρατικές υπηρεσίες ή σε μη κυβερνητικούς οργανισμούς, που χρηματοδοτούνται από φόρους. Αυτό έχει το πρόσθετο αποτέλεσμα ότι μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν αυτή τη θέση για να προβοκάρουν και να δυσφημούν μόνιμα, ενώ τα θύματά τους είναι απασχολημένα να αποδεικνύουν την αξία τους στην αγορά, να κερδίζουν τα προς το ζην, και επίσης να χρηματοδοτούν τους Προοδευτικούς αντιπάλους τους μέσω των φόρων τους.

Δεύτερον, οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι τείνουν να είναι πιο ανεκτικοί απέναντι σε διαφορετικές πολιτικές θέσεις. Εάν κάποιος είναι γνωστός ως αριστερός στην οργάνωση που εργάζονται, ως επί το πλείστον θα επιτρέψουν σε αυτό το άτομο να παραμείνει. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Προοδευτικούς : Θέλουν να θέσουν σε αποστολή και να αναγκάσουν όλους τους μη προοδευτικούς συμπολίτες τους, τους οποίους θεωρούν είτε αδιαφώτιστους είτε δωροδοκούμενους, σε μια ευτυχία που ορίζουν οι ίδιοι. Οι προοδευτικοί δίνουν θέση σε μια οργάνωση μόνο σε όσους έχουν την ίδια κοσμοθεωρία και διώχνουν με κάθε τρόπο τους διαφωνούντες.

Και έτσι συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στα δημοσιογραφικά γραφεία, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τα πανεπιστήμια και τις αρχές. Όποιος δεν συμμερίζεται την γνώμη τους δυσφημείται, καταπιέζεται, συκοφαντείται. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι από αυτούς τους θεσμούς έχουν καταστραφεί ανεπανόρθωτα και δεν μπορούν πλέον να μεταρρυθμιστούν με κάποια εύλογη προσπάθεια.

Αν κάποιος μπορεί να κινητοποιήσει 50 δισεκατομμύρια δολάρια όπως ο Elon Musk, τότε μπορεί να αποκτήσει το Twitter. Ωστόσο, θα εξακολουθήσει να είναι δύσκολο το να μετατραπεί η πλατφόρμα σε φάρο ελευθερίας του λόγου , όπως σχεδιάζεται. Αυτό συμβαίνει επειδή σχεδόν ολόκληρο το εργασιακό δυναμικό τείνει πολιτικά προς τα αριστερά (αναλογία των δωρεών των εργαζομένων στο Twitter στις προεκλογικές εκστρατείες Μπάιντεν-Τραμπ: 98 προς 2). Δεδομένου ότι η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων είναι πεπεισμένη ότι έχουν δίκιο και αγωνίζονται για έναν καλό σκοπό, οι προσπάθειες του Μάσκ (αν υποθέσουμε ότι γίνονται με ειλικρίνεια) να επιτρέψει τη διαφωνία θα υπονομευτούν. Για να αλλάξει αυτό μακροπρόθεσμα, ο Μάσκ θα πρέπει να αντικαταστήσει μεγάλα τμήματα του εργασιακού του δυναμικού.

Παρόμοια πράγματα ισχύουν για τις εφημερίδες, τους τηλεοπτικούς σταθμούς, τις διοικήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας, τα δικαστήρια και σχεδόν όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι μεταρρυθμίσεις με την έννοια μιας πολιτικής προσανατολισμένης στην ελευθερία δεν είναι αδύνατες, αλλά εξαιρετικά δύσκολες, και πιθανότατα θα αποδυναμωθούν, επειδή πρέπει να ληφθούν υπόψη οι υπάρχουσες ευαισθησίες.

Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κάποιους ανθρώπους να είναι ευτυχισμένοι

Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι κάθε νέα γενιά μαθητών φτάνει στην ηλικία του δικαιώματος να ψηφίζει ακόμη πιο σφιχτά ιδεολογικοποιημένη, παράγοντας έτσι όλο και πιο ντρεσσαρισμένους ψηφοφόρους, που δεν είναι πλέον προσεγγίσιμοι μέσω επιχειρηματολογίας και που δεν είναι καν πρόθυμοι να ακούσουν αντίθετα επιχειρήματα. Μαθαίνουν ότι το κράτος τους λύνει όλα τα προβλήματα.

Μόνο μια μειοψηφία είναι σε θέση να ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο, με τις δικές της διανοητικές προσπάθειες.

Γιατί να αναγκάσετε αυτούς τους ανθρώπους να είναι χαρούμενοι, παρά τη θέλησή τους; Αυτό απλά κάνει εσάς αντιδημοφιλείς και εκείνους θυμωμένους. Αντίθετα, εκείνοι που αρνούνται δια βίου να γίνουν ενήλικες, και άρα υπεύθυνα άτομα, θα πρέπει να επωμίζονται οι ίδιοι τις συνέπειες, και οι συνέπειες θα είναι σοβαρές. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι σχεδόν οτιδήποτε ισχυρίζεται το woke κατεστημένο και το οποίο, λίγο πολύ, απορροφάται από τον κόσμο, είναι λάθος και η πολιτική που βασίζεται σε αυτά είναι αναπόφευκτο ότι θα αποτύχει.

Για παράδειγμα, πάρτε την άποψη ότι μια βιομηχανική χώρα μπορεί να τροφοδοτείται μόνο με αιολική και ηλιακή ενέργεια, ή την πεποίθηση ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός μπορεί να τραφεί με βιολογικά τρόφιμα χωρίς λιπάσματα και φυτοφάρμακα, την ιδέα ότι μπορεί κανείς να επιβάλει κάθε είδους κεντρικά σχεδιασμένες οικονομικές απαιτήσεις στην οικονομία χωρίς καμία σημαντική απώλεια ευημερίας, ή την ιδέα ότι μπορεί κανείς να αυξήσει την προσφορά του χρήματος κατά βούληση χωρίς να πυροδοτήσει τεράστιο πληθωρισμό αργά ή γρήγορα.

Ή πάρτε την πλήρη άρνηση να υποβληθούν κάποια δραστικά μέτρα σε ανάλυση βλάβης-οφέλους, για παράδειγμα τα μέτρα κατά του Covid, κατά της κλιματικής αλλαγής, ή κατά της Ρωσίας. Πάρτε την ιδέα ότι ο άνδρας και η γυναίκα είναι κοινωνικές κατασκευές και ότι υπάρχουν περισσότερα από δύο φύλα, ή την πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ακριβώς ίδιοι και μπορούν να εκτελέσουν όλα τα καθήκοντα εξίσου καλά με την κατάλληλη εκπαίδευση, ή την ιδέα της απαγόρευσης ή των κυρώσεων στην ελευθερία του λόγου για έναν υποτιθέμενο καλό σκοπό, και ούτω καθεξής. Οι πλάνες που συσσωρεύτηκαν εδώ και δεκαετίες, αποτελούν πλέον μια πραγματική αυταπάτη και οδηγούν αναπόφευκτα σε μια πτώση.

Μαθαίνοντας μέσα από τον πόνο

Το μήνυμα είναι ότι οι λίγοι υποστηρικτές της ελευθερίας δεν πρέπει να σπαταλούν την ενέργειά τους προσπαθώντας να αλλάξουν από μέσα τα συστήματα που δεν μπορούν πλέον να επισκευαστούν. Η δραστική θεραπεία, αντίθετα, είναι να επιτραπεί η πλήρης και αμετάκλητη αποτυχία αυτών των συστημάτων, μαθαίνοντας μέσα από τον πόνο. Μόνο αυτό θα διώξει σε κάποιο βαθμό την οικο-σοσιαλιστική παραφροσύνη από το μυαλό των ανθρώπων. Αυτό το πικρό ποτήρι πρέπει τώρα να αδειάσει μέχρι τέλους.

Δεν μιλάμε για μια εύκολη θεραπεία, καθώς πολλοί άνθρωποι θα υποφέρουν, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είδαν την καταστροφή να έρχεται και προειδοποίησαν εγκαίρως. Αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί μια βιώσιμη αλλαγή στη σκέψη και, επομένως, μια στροφή από τον κρατικό κολεκτιβισμό (σ.σ. σοσιαλισμό) και προς την προσωπική ευθύνη, η οποία οπωσδήποτε περιλαμβάνει και τη φροντίδα για τους άλλους. Το αντίθετο του πολιτικού κολεκτιβισμού δεν είναι ο εγωιστικός ατομικισμός, είναι η αυτοδιάθεση. Και αυτή είναι μια έννοια πέρα ​​από την αριστερά ή την δεξιά.

Η κύρια ιδέα είναι η εξής: δεν υπάρχει δικαίωμα να ζεις σε βάρος των άλλων. Φυσικά, μπορούμε και πρέπει να νιώθουμε ηθικά υποχρεωμένοι να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, ειδικά ανάμεσα στην οικογένεια και τους φίλους. Και μπορούμε να αναλάβουμε αντίστοιχες συμβατικές υποχρεώσεις, όπως το κάνουμε σε έναν γάμο. Αλλά δεν υπάρχει ανθρώπινο δικαίωμα να μηνύεις άσχετους ανθρώπους, ώστε να σου παρέχουν τα προς το ζην.

Αυτή η σκέψη είναι κρίσιμη για ένα ειρηνικό μέλλον πέρα ​​από ένα παντοδύναμο κράτος, οπότε ας την επεξεργαστούμε λίγο.

Με την πάροδο του χρόνου, αντί να περιορίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ανθρώπινη ελευθερία, οι 'καλοθελητές' πρόσθεσαν όλο και περισσότερα λεγόμενα δικαιώματα συμμετοχής. Αυτά περιλαμβάνουν δικαιώματα όπως το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη δωρεάν εκπαίδευση, το δικαίωμα στην ανθρώπινη διαβίωση με στέγαση, ένδυση, ιατρική περίθαλψη, «ικανοποιητική αμοιβή», και ούτω καθεξής. Ακούγεται καλό, αλλά αυτό που απουσιάζει εντελώς είναι η κατανόηση ότι αυτά τα δικαιώματα μπορούν να διεκδικηθούν μόνο σε βάρος τρίτων και μόνο από ένα επικίνδυνα παντοδύναμο κράτος. Βρίσκονται σε άμεση σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ελευθερία.

Εάν δεν μπορώ να αντέξω οικονομικά ένα «ανθρώπινο» διαμέρισμα, τότε κάποιος άλλος πρέπει να το πληρώσει. Ποιος το επιβάλλει αυτό ενάντια σε ποιον, και ποιος αποφασίζει τι συνιστά ανθρώπινη διαβίωση; Όπως έχουν τα πράγματα, αυτό μπορεί να είναι μόνο το κράτος, το οποίο με αυτόν τον τρόπο παρεμβαίνει στα δικαιώματα ιδιοκτησίας και την ελευθερία δράσης των πολιτών του.

Με άλλα λόγια, τα θεμελιώδη δικαιώματα ελευθερίας που αρχικά θεωρήθηκαν ως δικαίωμα υπεράσπισης έναντι του κράτους, μετατρέπονται τώρα σε εξουσίες παρέμβασης που έχει το κράτος έναντι των πολιτών του και οι οποίοι δεν μπορούν, ή δεν πρέπει, να αμυνθούν εναντίον του. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ύπαρξη δικαιωμάτων συμμετοχής έχει γίνει μια συνεχής αιτία αγώνων με σκοπό την αναδιανομή. Ατελείωτων πολιτικών αγώνων.

Η πρόσφατη ιδέα ενός βασικού εισοδήματος για όλους είναι απλά η λογική συνέπεια του να πιστεύεις ότι έχεις το δικαίωμα να ζεις σε βάρος άλλων χωρίς να χρειάζεται να πληρώσεις τίποτα σε αντάλλαγμα. Αυτό δεν αθροίζεται, φυσικά. Εντέλει, μπορεί να είναι μόνο εις βάρος εκείνων που δημιουργούν πλεονάσματα, που μπορούν στη συνέχεια να αφαιρεθούν από αυτούς. Κάτι τέτοιο τους αποθαρρύνει (σ.σ. από το να εργάζονται παραγωγικά). Τέλος, το κράτος θα πρέπει να τους αναγκάσει να εργαστούν για να αποκτήσει το βασικό εισόδημα για τους υπόλοιπους. Σε ένα άλλο πλαίσιο, αυτή η διευθέτηση ονομάζεται σκλαβιά.

Τα δικαιώματα σε βάρος τρίτων είναι στην πραγματικότητα προνόμια. Είναι μια παρέκκλιση που προκαλεί αρκετή διχόνοια. Αν γίνει σωστά κατανοητό, υπάρχει μόνο ένα ουσιαστικό ανθρώπινο δικαίωμα —δηλαδή, το δικαίωμα να αφήνεται κανείς ήσυχος, προκειμένου να μπορέσει να ζήσει μια ζωή που καθορίζεται από τον ίδιο. Όλα τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα είναι είτε νόμιμα παράγωγά του, είτε αθέμιτα προνόμια σε βάρος τρίτων.

Μόνο όταν εμπεδωθεί αυτή η συνειδητοποίηση, μπορεί να ανατείλει μια νέα εποχή.

Διαφορετικά, μετά την πτώση, θα υπάρξει μόνο μια χλιαρή μεταρρύθμιση από «μετριοπαθείς» επαγγελματίες πολιτικούς, που θα οδηγήσει στο γεγονός ότι λίγα χρόνια αργότερα, οι ίδιες οι δυνάμεις που προκάλεσαν το χάος θα είναι ξανά επικεφαλής...

Περιθώριο ελιγμών για όσους αναζητούν την ελευθερία

Τα καλά νέα είναι ότι τα άτομα που είναι προσανατολισμένα στην ελευθερία, είτε είναι ελευθεριστές/λιμπερταριανοί, κλασικοί φιλελεύθεροι, συντηρητικοί, είτε οτιδήποτε άλλο, δεν χρειάζεται να περιμένουν άπραγοι για αυτήν την κατάρρευση, η οποία μπορεί επίσης να σημαίνει μια μακρά παρακμή αντί για μια μεγάλη έκρηξη. Αντίθετα, μπορούν να δημιουργηθούν άμεσα παράλληλες δομές. Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι δεν χρειάζεστε την πλειοψηφία για να το κάνετε και ότι μπορείτε να κάνετε τη διαφορά μόνοι σας αμέσως. Άλλωστε, οι επιτυχημένες παράλληλες δομές είναι ένα φαινόμενο προς μίμηση, που θα καρποφορήσει πλήρως όταν τα υπάρχοντα συστήματα θα αποτυγχάνουν ολοένα και περισσότερο.

Ομολογουμένως, υπάρχει μια δυσκολία. Πράγματι, πρέπει να κάνετε κάτι για αυτό —δηλαδή, να βγείτε από τη ζώνη της άνεσής σας... Δεν θα αρκέσει απλώς να γράφετε άρθρα ή σχόλια παντογνωσίας στα διαδικτυακά μέσα, ή να συμμετέχετε σε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Χρειάζεται να δημιουργήσετε κάτι νέο με βάση τις δικές σας ενέργειες. Αυτό μπορεί να είναι εξαντλητικό.

Ωστόσο, σε αντάλλαγμα, μια ουσιαστική ζωή σας γνέφει, δημιουργώντας τον σπόρο για έναν καλύτερο και, πάνω απ' όλα, πιο ελεύθερο κόσμο. Ακόμα κι αν δεν αποβεί απόλυτα επιτυχημένος στην διάρκεια της ζωής μας, ο σπόρος σπέρνεται για τις επόμενες γενιές. Και πραγματικά όλοι μπορούν να συμμετέχουν και κανείς δεν περισσεύει.

Σε αντίθεση με την άλλη πλευρά, τέτοια εγχειρήματα γίνονται με δικά μας έξοδα και με αναγνώριση της πραγματικότητας, αντί για παραληρητικά αφηγήματα. Συνοδεύονται από την διάθεση να αντιμετωπίσουμε τον ανταγωνισμό των ιδεών και των συστημάτων. Μόνο μέσω αυτής της πίεσης του ανταγωνισμού μπορούν να δημιουργηθούν μόνιμα σταθερές και άθραυστες δομές.

Όποιος αξιολογεί αμείλικτα τον εαυτό του και την κατάστασή του, κερδίζει την κυριαρχία του επί του παρόντος, το οποίο, όσο δύσκολο και αν είναι, εντούτοις έρχεται αντιμέτωπο με επιλέξιμες επιλογές δράσης. Αντίθετα, όσοι δεν θέλουν να κάνουν αυτή τη γνωστική προσπάθεια, δεν αξίζουν παρά μόνο το υπάρχον status quo, το οποίο, διαχρονικά θα αποβεί μοιραία και η τιμωρία τους...

Για την εργασία

Το "προοδευτικό" καθεστώς βασίζει την εξουσία του πρωτίστως στην απόλυτη κυριαρχία των μέσων ενημέρωσης, του πολιτιστικού τομέα, των κεντρικών τραπεζών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αυτές ιδιαιτέρως οι περιοχές είναι επομένως υποψήφιες για τη δημιουργία παράλληλων δομών, μαζί με εναλλακτικά συστήματα συμβίωσης.

Το κοινό τους σημείο δεν είναι να επικεντρωθούμε στη μεταρρύθμιση των υφιστάμενων συστημάτων, αλλά να τα καταστήσουμε απαρχαιωμένα μέσω καλύτερων μοντέλων. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία παράλληλων κοινωνιών και παράλληλων 'ελίτ'.

Μέσα μαζικής ενημέρωσης

Η κυριαρχία των μέσων ενημέρωσης δεν πέρασε φυσικά απαρατήρητη από τα κριτικά μυαλά και έτσι, χάρη στο διαδίκτυο, αναδύθηκαν αμέτρητα νέα μέσα, με πολύ διαφορετική ποιότητα. Αυτό περιλαμβάνει και εναλλακτικές λύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Υπάρχουν δημοσιογράφοι που κατάφεραν να προσελκύσουν ένα κοινό εκατομμυρίων ατόμων μόνο και μόνο χάρη στην ποιότητα και την αμεροληψία της δουλειάς τους, όπως ο Joe Rogan στις ΗΠΑ ή ο Boris Reitschuster στη Γερμανία. Πλαισιώνονται από πολυάριθμους bloggers που ακούραστα φέρνουν στο φως νέες απόψεις και γεγονότα.

Οι πρώην θεματοφύλακες αντεπιτίθενται τώρα με προσπάθειες τεχνικής και νομικής λογοκρισίας, αλλά το τζίνι δεν θα ξαναμπεί στο μπουκάλι. Αυτό είναι κάτι θετικό.

Πολιτισμός

Νέοι ελευθεριακοί, ηρωικοί χαρακτήρες βιβλίων, έχουν ό,τι χρειάζεται για να προσεγγίσουν ευρύ κοινό. Στην περίπτωση μιας κινηματογραφικής μεταφοράς τους, θα μπορούσατε ακόμη και να δημιουργήσετε νέες καλτ σειρές. Στον τομέα του κινηματογράφου και της μουσικής, τόσοι πολλοί καλλιτέχνες ακυρώθηκαν πρόσφατα που γίνεται πιο εύκολο μέρα με τη μέρα να βρεις κάποιον που να συμμετέχει ενεργά στην οικοδόμηση μιας εναλλακτικής αντικουλτούρας, αντί να σέρνεται υποτακτικά πίσω στο κοπάδι των woke (σ.σ. των κατά δήλωσή τους «αφυπνισμένων» δηλαδή).

Εκπαίδευση

Για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από την πλύση εγκεφάλου χρειαζόμαστε επειγόντως παράλληλες δομές στην εκπαίδευση. Λάβετε υπόψη ότι σε πολλές χώρες, η εκπαίδευση κατ' οίκον απαγορεύεται.

Ευτυχώς, η κατ' οίκον εκπαίδευση πάντα προωθούσε εναλλακτικές λύσεις και αναδύονται πολυάριθμες εκπαιδευτικές δυνατότητες, συμπεριλαμβανομένων εντελώς νέων, «μη αφυπνισμένων» πανεπιστημίων όπως π.χ. το Πανεπιστήμιο του Όστιν στο Τέξας.

Σε αυτόν τον τομέα, επίσης, πολλές προσεγγίσεις είναι πιθανό να αποτύχουν, ειδικά εκείνες που απαλλάσσονται από τη μεταφορά γνώσης και τις μετρήσεις της απόδοσης τους. Μια τέτοια διαδικασία επιλογής είναι κάτι αρκετά φυσιολογικό σε νέες αγορές. Μόνο μέσω της δοκιμής και του λάθους, και της μίμησης και αντιγραφής επιτυχημένων μοντέλων, μπορεί να δημιουργηθεί ένα καλύτερο σύστημα. Έτσι λειτουργεί η εξέλιξη. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό.

Όπως παντού, ο ανταγωνισμός τονώνει τις επιχειρήσεις. Ιδού η πρότασή : Για μια εναλλακτική σχολική εκπαίδευση, η ιστορική ανθρώπινη ανάπτυξη θα πρέπει να ληφθεί ως μέτρο - εκτός από το κλασικό πρόγραμμα σπουδών - και τα παιδιά να διδάσκονται όχι μόνο τις γνώσεις αλλά και τις κατάλληλες δεξιότητες, τουλάχιστον στα βασικά. Κλιμακούμενα, ανάλογα με την ηλικιακή ομάδα, με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας, ξεκινώντας με την κατασκευή φωτιάς, το χτίσιμο ενός τοίχου, το ράψιμο ρούχων, μέχρι μεταλλουργικές διαδικασίες και διαδικασίες που βασίζονται σε υπολογιστή.

Οι νέοι με την κατάλληλη εκπαίδευση όχι μόνο θα ήταν ικανοί να επιβιώσουν και να είναι αυτάρκεις βασιζόμενοι στο έργο που παράγουν τα χέρια τους, αλλά θα μπορούσαν επίσης να καταλάβουν από τη δική τους εμπειρία γιατί ο κόσμος βρίσκεται εδώ που είναι σήμερα, ειδικά σε θέματα τεχνολογίας και οικονομίας.

Η λυδία λίθος για την αληθινή εκπαίδευση πρέπει να είναι: Ας υποθέσουμε ότι μεταφερθήκατε με τη μηχανή του χρόνου πίσω στη Λίθινη Εποχή ή τον Μεσαίωνα, θα μπορούσατε να διδάξετε στους ανθρώπους εκεί κάτι σημαντικό;

Χρηματοπιστωτικός τομέας

Στα οικονομικά, οι παράλληλες δομές είναι οι πιο προηγμένες. Το μονοπώλιο του κρατικού χρήματος και των κεντρικών τραπεζών έχει ήδη σπάσει από τα κρυπτονομίσματα. Πρόκειται για εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη. Βασικά, αυτό εκπληρώνει την έκκληση του Χάγιεκ να αφαιρεθεί το μονοπώλιο του χρήματος από τις κυβερνήσεις, ώστε να μην συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε νομισματικές καταστροφές κάθε δύο δεκαετίες.

Οποιοσδήποτε μπορεί να πληρώνει απευθείας, από άτομο σε άτομο, χωρίς να χρειάζεται να ζητήσει άδεια από μεσάζοντες, όπως τράπεζες, είναι φυσικά επικίνδυνος για το καθεστώς. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε περιόδους που οι ανεπιθύμητοι επικριτές του καθεστώτος βρίσκουν συχνά τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς απενεργοποιημένους.

Ως εκ τούτου, μπορούμε ακόμα να αναμένουμε μια σκληρή μάχη εδώ, με τις προσπάθειες απαγόρευσης των κρυπτονομισμάτων υπό το πρόσχημα της εξοικονόμησης ενέργειας. Είναι ακριβώς η ενεργειακή κρίση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το ίδιο το κατεστημένο που είναι υπεύθυνο για αυτήν, για να απαγορεύσει ανεπιθύμητα παράλληλα νομίσματα. Δυστυχώς, μάλλον υπό το χειροκρότημα των μαζών.

Αλλά αυτό το τζίνι είναι επίσης έξω από το μπουκάλι και δεν θα ξαναμπεί δια της βίας μέσα εντελώς. Ακόμα κι αν τα κρύπτο απαγορευτούν σε πολλές χώρες, δεν θα απαγορευτούν παντού, και υπάρχουν αρκετοί διάδοχοι και παραλλαγές, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων πληρωμών που υποστηρίζονται από τον χρυσό...

Πολιτική και κοινωνικά συστήματα

Το πιο δύσκολο ζήτημα είναι η δημιουργία νέων συστημάτων συμβίωσης —δηλαδή νέων πολιτικών ή κοινωνικών συστημάτων. Τα σημερινά πολιτικά συστήματα χαρακτηρίζονται από ψευδή κίνητρα, τόσο για τους κυβερνώντες όσο και για τους κυβερνώμενους. Οι κυβερνώντες δεν ευθύνονται και δεν αντιμετωπίζουν οικονομικές επιπτώσεις εάν πάρουν κακές αποφάσεις. Οι κυβερνώμενοι οδηγούνται στο να πιστεύουν ότι μπορούν να ψηφίζουν «δωρεάν» παροχές προς τις τσέπες τους. Αυτό πολιτικοποιεί το κρατικό μονοπώλιο στη χρήση βίας και οδηγεί σε συνεχείς αλλαγές στο «κοινωνικό συμβόλαιο». Το αποτέλεσμα είναι ένας συνεχής αγώνας για να επηρεαστούν αυτές οι αλλαγές προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Η διείσδυση σε αυτή την αγορά είναι ιδιαίτερα δύσκολη γιατί συνήθως απαιτεί απόσχιση, επανάσταση ή τουλάχιστον την απόκτηση απόλυτης πλειοψηφίας σε de facto νοθευμένες, από το υπάρχον σύστημα, εκλογές.

Σε αυτό το σημείο και σε συμπλήρωμα των γραφόμενων του αρχικού συγγραφέα του άρθρου, θεωρούμε ότι είναι κατάλληλη η αναφορά στην πιθανότητα της χρηματοδότησης μέσω των "καταπιστευμάτων", εθνικών ή ακόμα και προσωπικών, μιας έννοιας παρεξηγημένης από πολλούς αλλά ιδιαίτερα χρήσιμης (ως από μηχανής θεός) για την "δύσκολη", για τον αρχικό αρθογράφο, διείσδυση σε αυτή την 'αγορά' της δημιουργίας νέων συστημάτων συμβίωσης. Όταν η βαδίζουσα προς την απελευθέρωση από το matrix κοινότητα, λύσει το θέμα του χρήματος -και όχι απλά του νομίσματος το οποίο υποστηρίζουν έντεχνα οι "προοδευτικοί" αριστερίζοντες- τότε ο δρόμος ανοίγεται και εξελίσσεται σε απέραντη λεωφόρο για την ανεξαρτησία από το σύστημα που νοσεί βαριά εδώ και αιώνες και ετοιμάζεται να αποδημήσει εις κύριον...

Και πάλι, ωστόσο, υπάρχουν παράλληλες δομές που είναι πιο εύκολο να επιτευχθούν.

Ελεύθερες ιδιωτικές πόλεις

Στα σημερινά πολιτικά συστήματα, οι ενέργειες τόσο των κυβερνώντων όσο και των κυβερνωμένων διαμορφώνονται από λανθασμένα κίνητρα. Οι κυβερνώντες δεν έχουν καμία ευθύνη και δεν αντιμετωπίζουν κανένα οικονομικό δυσχερές αποτέλεσμα αν λάβουν κακές αποφάσεις. Κάνουν τους κυβερνώμενους να πιστεύουν ότι τα "δωρεάν" οφέλη μπορούν να προκύψουν μέσω της δύναμης της ψήφου τους. Αυτό πολιτικοποιεί το κρατικό μονοπώλιο της βίας και οδηγεί σε συνεχείς αλλαγές στο "κοινωνικό συμβόλαιο" και σε έναν ατελείωτο αγώνα για να επηρεαστεί η κατεύθυνση αυτής της αλλαγής.

Εναλλακτική λύση : Οι ελεύθερες ιδιωτικές κοινότητες/πόλεις. Μια ελεύθερη ιδιωτική κοινότητα χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι οργανώνεται από μια μη κερδοσκοπική κοινοτική εταιρεία, τον φορέα αξιοποίησης της πόλης, ο οποίος ενεργεί ως «πάροχος υπηρεσιών διακυβέρνησης». Αυτός ο φορέας μπορεί να ανήκει εξ ολοκλήρου, σε πολίτες.

Υπό αυτή την ιδιότητα, ο διαχειριστής εγγυάται στους πολίτες του την προστασία της ζωής, της ελευθερίας και της ιδιοκτησίας τους. Οι υπηρεσίες που παρέχει ο φορέας αξιοποίησης περιλαμβάνουν την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, ένα προκαθορισμένο νομικό και ρυθμιστικό πλαίσιο και ένα ανεξάρτητο σύστημα επίλυσης διαφορών.

Η συμμετοχή είναι 100% εθελοντική.

Οι ενδιαφερόμενοι ιδιώτες και οι ενδιαφερόμενες εταιρείες συνάπτουν ένα «συμβόλαιο πολιτών» μεταξύ τους και πληρώνουν μια σταθερή ετήσια αμοιβή για αυτές τις υπηρεσίες, αντί για φόρους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να αναπτυχθεί μια «αυθόρμητη τάξη» που θα προκύπτει από τις εθελοντικές δραστηριότητες και αποφάσεις των πολιτών.

Ο φορέας αξιοποίησης δεν μπορεί αργότερα να αλλάξει μονομερώς τη σύμβαση του πολίτη χωρίς τη συγκατάθεση του ενδιαφερόμενου πολίτη. Οι διαφορές μεταξύ των πολιτών και του διαχειριστή εκδικάζονται από εξωτερικά δικαστήρια επιδιαιτησίας, όπως συνηθίζεται στο διεθνές εμπορικό δίκαιο. Εάν ο φορέας αξιοποίησης αγνοήσει τις δικαστικές αποφάσεις ή κάνει κατάχρηση της εξουσίας του, οι πελάτες του αποχωρούν και αντιμετωπίζει την αφερεγγυότητα.

Δεδομένου ότι όλη η γη ελέγχεται επί του παρόντος από τα κράτη, η ίδρυση μιας ελεύθερης ιδιωτικής κοινότητας απαιτεί από τον φορέα αξιοποίησης να συνάψει μια συμβατική συμφωνία με ένα υπάρχον κράτος. Σε αυτή τη συμφωνία, το «κράτος υποδοχής» παραχωρεί στον φορέα εκμετάλλευσης το δικαίωμα να ιδρύσει την ελεύθερη ιδιωτική πόλη σε μια συγκεκριμένη περιοχή υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν νομική αυτονομία σε διάφορους τομείς.

Τα κράτη μπορεί να είναι πρόθυμα να εγκαταλείψουν μέρος της εξουσίας τους με αντάλλαγμα τα υποσχόμενα οφέλη. Αυτά περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, τις επενδύσεις και ένα μερίδιο των κερδών που δημιουργεί ο φορέας εκμετάλλευσης. Η ύπαρξη μεγάλου αριθμού ειδικών οικονομικών ζωνών σε όλο τον κόσμο καταδεικνύει τη βασική προθυμία των χωρών να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο.

Οι ελεύθερες ιδιωτικές κοινότητες έχουν πράγματι προοπτικές. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν θέλουν να υποτάσσονται σε κανόνες και κανονισμούς στους οποίους δεν έχουν συναινέσει. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να πληρώνουν για πράγματα που δεν έχουν παραγγείλει. Και οι λογικοί άνθρωποι δεν χρειάζονται εκατοντάδες ή χιλιάδες νόμους για να ζήσουν ειρηνικά μαζί. Οι άνθρωποι χρειάζονται έναν ασφαλή χώρο όπου μπορούν να συγκεντρώνονται και να συνεργάζονται ειρηνικά, αλλά κατά τα λοιπά θα αφήνονται ήσυχοι από καταναγκαστικές αρχές. Οι δωρεάν ιδιωτικές πόλεις μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις ανθρώπινες επιθυμίες. Τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα δεν μπορούν. Αυτός είναι ο λόγος που οι Ελεύθερες Ιδιωτικές Πόλεις έχουν την προοπτική να πετύχουν. Αφού τελικά, οι άνθρωποι θα πάνε εκεί που τους φέρονται καλύτερα.

Ομολογουμένως, δεν είναι εύκολος δρόμος, και ακόμη και σε χώρες που είναι ανοιχτές σε κάτι τέτοιο, απαιτεί χρόνια διαπραγματεύσεων και νομοθετικές αλλαγές. Ωστόσο, πρέπει να τον ακολουθήσουμε. Οι πρώτες αναδυόμενες οικονομίες, όπως η Ονδούρα, το έχουν ξεκινήσει. Περαιτέρω έργα στην Αφρική και την Κεντρική Αμερική βρίσκονται στα σκαριά. Ωστόσο, στην Ονδούρα, η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται ήδη μετά από μια νίκη των σοσιαλιστών στις εκλογές. Η ειρωνεία είναι ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί που θέλουν να απαλλαγούν από τις πιο καινοτόμες μορφές διακυβέρνησης στον κόσμο, τις ζώνες οικονομικής ανάπτυξης και απασχόλησης της Ονδούρας (ZEDEs), αυτοαποκαλούνται «Προοδευτικοί».

Όπως και να έχει, η δυναμική είναι εκεί, και τώρα υπάρχει ένα κίνημα Ελεύθερων Πόλεων σε όλο τον κόσμο που θέλει να δοκιμάσει εναλλακτικές μορφές διακυβέρνησης. Είτε πρόκειται για ελεύθερες ιδιωτικές πόλεις, ζώνες ευημερίας, και τα λοιπά.

Κοινότητες επί σκοπώ

Ωστόσο, στα περισσότερα μέρη, οι κυβερνήσεις δεν είναι πρόθυμες να παραχωρήσουν έστω και μια περιορισμένη αυτονομία. Τι μπορούμε να κάνουμε; Κατά την άποψή μου, το καλύτερο πράγμα είναι αυτό που συμβούλεψε ο Πρώσος στρατιωτικός Carl von Clausewitz: «Πρώτα δημιουργήστε μια ασφαλή βάση».

Μικρές μονάδες από τους ίδιους τους πολίτες μπορούν να δημιουργηθούν στο υπάρχον σύστημα, αξιοποιώντας τις εναπομείνασες θέσεις ελευθερίας στο δίκαιο των συμβάσεων και στο συνεταιριστικό δίκαιο. Είναι επίσης πιο εύκολο να συγκεντρώσεις μια κρίσιμη μάζα ομοϊδεατών, παρά να κερδίσεις τις εθνικές εκλογές. Η συνεργασία μεταξύ πολλών μικρών μονάδων σε συμβολαιϊκή βάση μπορεί επίσης να είναι πιο αποτελεσματική οργανωτικά και οικονομικά, πολιτικά χωρίς συγκρούσεις και πολιτιστικά αυτόνομη, ειδικά στην ψηφιακή εποχή. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να θεσμοθετηθεί —δηλαδή, με την ίδρυση μιας συνειδητής κοινότητας, σε συμβατική βάση ή ως συνεταιρισμός σε ένα καθορισμένο κομμάτι γης.

Υπάρχουν ήδη αμιγώς ιδεαλιστικές αξιακές κοινότητες και οικισμοί που συχνά έχουν κολεκτιβιστικά και εξισωτικά ιδανικά (κοινοτική ιδιοκτησία, βιγκανισμός, ίση αμοιβή για όλους κ.λπ.). Συνήθως συνδέονται με έναν μόνο ισχυρό ηγέτη. Το βασικό τους πρόβλημα είναι ότι συνήθως καταρρέουν σχετικά σύντομα λόγω της αναμφισβήτητης διαφορετικότητας των ανθρώπων και των ενδιαφερόντων τους.

Ως εκ τούτου, οι επιτυχημένες επί σκοπώ κοινότητες θα πρέπει να παρεμβαίνουν όσο το δυνατόν λιγότερο στον τρόπο με τον οποίο τα μέλη τους διαμορφώνουν τη ζωή τους, αλλά θα πρέπει αντίθετα να έχουν ως σύνθημά τους το «ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν». Θα πρέπει απλώς να προϋποθέτουν ορισμένες κοινές αξίες που προστατεύουν τις εθελούσιες σχέσεις, την ελευθερία, αλλά και τη συνοχή της κοινότητας.

Από αυτή την άποψη, κατευθυντήριες ιδέες μιας επί σκοπώ κοινότητας μπορεί να είναι: η ελευθερία των συμβάσεων, η προσωπική ιδιοκτησία, η αυτοδιάθεση και η οικονομία της αγοράς, καθώς και η προθυμία για βοήθεια, το ενδιαφέρον για την ευημερία των συνανθρώπων, καθώς και σε ορισμένες περιοχές, η επιθυμία να διατηρήσουν και να μεταλαμπαδεύσουν οι άνθρωποι τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους.

Φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις εξακολουθούν να ισχύουν όλοι οι νόμοι του κράτους. αλλά τουλάχιστον στον τομέα της ασφάλειας, της επίλυσης των διαφορών και της κοινωνικής αρμονίας, μπορεί να δημιουργηθεί μια πιο ευχάριστη συνύπαρξη μέσω αυτού του σχεδιασμού. Επιπλέον, η επί σκοπώ κοινότητα μπορεί να προσπαθήσει να δημιουργήσει σταδιακά τα δικά της παράλληλα συστήματα στους τομείς του ενεργειακού εφοδιασμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να αποφύγει τα υπάρχοντα συστήματα όσο το δυνατόν περισσότερο εντός των ορίων των νομικών δυνατοτήτων. Είναι επίσης νοητή η δημιουργία δικού της Χρήματος, ή η χρήση ενός υπάρχοντος. Επιτρέποντας στην επί σκοπώ κοινότητα να απορρίπτει αιτούμενους και να αποπέμπει εκείνους που παραβιάζουν τους κανόνες, η θετική επιλογή καθίσταται εφικτή.


Συμπέρασμα

Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ξεκινήσουμε άμεσα παράλληλες δομές, για να μην μείνουμε απομονωμένοι στις ταραγμένες εποχές που έρχονται. Είναι κάτι καλό. Μπορούν να δημιουργηθούν νέες κοινότητες αξιών. Οι άνθρωποι γνωρίζονται και βοηθούν ο ένας τον άλλον. Το να ακολουθούμε μια πορεία χαρίζει αυτοπεποίθηση, συχνά είναι ακόμη και διασκεδαστικό, και με το να πράττουμε αντί απλά να μιλάμε, διαχωρίζεται η ήρα από το σιτάρι.

Η ζωή πάντα με κάποιο τρόπο συνεχίζεται. Στο χέρι μας είναι το πώς. Ας σηκώσουμε τα μανίκια μας και ας πιάσουμε δουλειά. 

[Διαδίκτυο - Διαμόρφωση/παρεμβάσεις/φώτο : Α.Τ.]