Θα σταματήσει αυτή η κατρακύλα προς τη χαβούζα;

Ζούμε την παγκόσμια νεομαρξιστική αποκάλυψη, αυτό είναι γεγονός και μιλάμε για μια γενιά που δοκιμάζει την τύχη της κάπως αλλιώς... Το Κλουβί έχει κλειδώσει... το κλειδί έλιωσε. Τα ποντίκια είναι στριμωγμένα πολύ άσχημα περιμένοντας το θεαματικό γεγονός που αυτή τη φορά θα είναι μηδενισμός.

Ο καπιταλισμός που με τις αδικίες του ώθησε στο παρελθόν τίμιους εργαζόμενους ανθρώπους προς τον κομμουνισμό τώρα, με την ίδια ρητορική, τους σπρώχνει στο χείλος του γκρεμού. Εμείς οι άνθρωποι που με ηθελημένη άγνοια συμμετέχουμε σε αυτό το Σύστημα της Καταπίεσης έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης και όσο δεν τον καταλαβαίνουμε τόσο θα χειροτερεύει η κατάσταση και το αδιέξοδο.

Η κατάρρευση του κομμουνισμού το 1991 δεν αμνηστεύει τον καπιταλισμό που συνεχίζει να εγκληματεί. Μην ξεχνάμε πως ο καπιταλισμός σκορπούσε παράνοια, μιζέρια, δυστυχία, θλίψη και θάνατο για τους πολλούς πολύ πριν τον σταλινικό κομμουνισμό ή τον χιτλερικό φασισμό, τα δίδυμα παιδάκια του.

Στο κοντινό μέλλον, πολλοί θα μπερδευτούν και θα νομίσουν πως επανέκαμψε πολιτικά ο "εθνικισμός" λόγω του πολέμου, αλλά πως γίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο στην 'κοσμοπολίτικη' παγίδα της "πολιτικής ορθότητας" που ζούμε ; Εάν εν έτι 2022, οι άνθρωποι πιστεύουν τέτοια βλακώδη παραμύθια, τότε σίγουρα είμαστε καταδικασμένοι

να έχουμε σύντομα έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Φερετζές εθνικισμός θα είναι, για τον εμετικό φασισμό με "καλούς" τρόπους, μια τεχνοφεουδαρχία, με πολλά δάκρυα και τόνους ψυχοφάρμακα, ναρκωτικά, αχαλίνωτο σεξουαλισμό, οθόνες και εμβολιαστική πρέζα...

Άμα κλείσουν α.τ.μ., βενζινάδικα και σούπερ μάρκετ (οι τρεις πυλώνες του "πολιτισμού" που χρειάζονται ηλεκτρικό ρεύμα, άρα με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια) κλάψτε μανούλες. Η κοινωνία θα έχει πατώσει τελείως μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Άλλωστε, η ανθρωποφαγία είναι δοκιμασμένη λύση εδώ και χιλιετίες.

Το θέμα είναι, θα εμφανιστεί ή όχι ένα ανθρώπινο κίνημα, επανάσταση, εξέγερση (όπως θέλετε πείτε το) που να σταματήσει αυτή την κατρακύλα προς τη χαβούζα;

Αυτό το θέατρο της καθημερινής ζωής , αυτή η μάχη που δίνουμε κάθε μέρα στη δουλειά, στο σπίτι, στις κοινωνικές μας συναναστροφές έχει γίνει ήδη μια αφόρητη ρουτίνα. Το απροβλημάτιστο βόλεμα σε αυτή τη ρουτίνα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, γιατί ενώ η σύγχρονη βιομηχανία και γραφειοκρατία καταδικάζει τους ανθρώπους σε θέσεις εργασίας που προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους, η μεθοδευμένη από τους ρουφιάνους/λαγούς της παγκοσμιοποίησης, 'κουλτούρα' των απαγορεύσεων στον ελεύθερο χρόνο και στην ρομαντική φυγή, αδειάζει το κεφάλι από οράματα για χαλάρωση, όνειρα, εμπειρίες, συναισθηματικές και φαντασιακές δυνατότητες, χειροτερεύοντας την κατάσταση και  επιτείνοντας έτσι την κατάθλιψη λόγω της αίσθησης του αδιέξοδου που δημιουργείται :

Η ειρωνική απόσταση μέσω της κοροϊδίας και του κυνισμού, γίνεται με τη σειρά της μια νέα ρουτίνα, ένας κλιμακούμενος κύκλος μιζέριας, που εμποδίζει τον αυθορμητισμό και την διάθεση για ζωή και δραστηριοποίηση, μέσω πάντοτε της αποδοχής και της υπακοής.

Η εξέγερση είναι η κοινωνική στιγμή της κατάρρευσης των μύθων και της αποδόμησης όλων των μηχανισμών αμύνης, όλων των προβολών και όλων των ιδεολογιών.

Κάθε στιγμή που μένουμε παθητικοί και δεν αποκτάμε αυτό που θέλουμε πραγματικά, ετοιμάζουμε το έδαφος για τον ίδιο μας τον όλεθρο.

Βίντεο