«Ήταν 1933 και ο Χίτλερ ήταν κάπως ανήσυχος. Είχε μόλις πάρει υπό τον πλήρη έλεγχο του τη Γερμανία αναστέλλοντας τις πολιτικές ελευθερίες, το δικαίωμα να νομοθετεί παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο, να διώκει κάθε αντίθετη γνώμη με τη ναζιστική ιδεολογία. Είχε επιπλέον στη διάθεση του ειδικά δικαστήρια για να επιβάλλει την τάξη.
Παρ’ όλα αυτά ο πληθυσμός δεν λειτουργούσε, ακριβώς, όπως θα ήθελε. Ο Χίτλερ προσδοκούσε να αγκαλιάσουν την ατζέντα του, να καταδιώξουν τους προδότες και να αναφέρουν στις αρχές σαν καλοί γερμανοί πολίτες κάθε ύποπτη κίνηση ακόμα και αν αφορούσε το συγγενή ή το γείτονά τους. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν ότι οι γερμανοί πολίτες έδειχναν υπερβολικό ζήλο στα νέα καθήκοντά τους. Η Γκεστάπο είχε κατακλυστεί από επιστολές, που προέρχονταν από κάθε άκρη της Γερμανίας με θέμα το κάρφωμα στις Αρχές του γείτονα, του διπλανού, του φίλου και του συγγενή.
Αυτό για τον Χίτλερ δεν ήταν δείγμα σωστών γερμανών πολιτών που πίστευαν στο ναζιστικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα ήταν σκέτες ρουφιανιές, που ξεχείλιζαν κακία και μικροπρέπεια και ουδέν προσέθεταν στην προσπάθεια του καθεστώτος να ανακαλύψει τους "προδότες". “Κολυμπάμε σε μια θάλασσα ρουφιανιάς και μικροπρέπειας” φέρεται να είχε πει ο Χίτλερ, φανερά απογοητευμένος, στους συνεργάτες του”» (απόσπασμα από το βιβλίο Judge Thy Neighbor, Denunciations in the Spanish Inquisition, Romanov Russia, and Nazi Germany του Patrick Bergemann (Columbia University Press).
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους κάθε λογής πρόθυμους, χρήσιμους και απαραίτητους στην εξουσία αυτή την περίοδο, που σπεύδουν με χαρά και ετοιμότητα να προπηλακίσουν τους ανεμβολίαστους, να τους καταδώσουν, να τους συκοφαντήσουν, να τους «πετροβολήσουν» με κάθε ευκαιρία, να δείξουν τα δόντια τους σας τις ύαινες που είναι έτοιμες να καταβροχθίσουν το θήραμα, δειλές, όμως, όσο ακόμα έχει τις δυνάμεις του, όλους εκείνους που σαν έτοιμοι από καιρό, νοσταλγοί του Στάλιν ή του Χίτλερ δεν έχει σημασία, επιδεικνύουν στο καθεστώς τα διαπιστευτήρια τους, κινηματικά ή άλλα.
Θα τους υπενθυμίσουμε μόνο ότι η ιστορία διδάσκει ότι οι συνεργάτες του όποιου καθεστώτος είναι οι πρώτοι, που κρύβονται σαν τα ποντίκια όταν τα «πράγματα» αλλάζουν. Έτσι, για να ετοιμάζονται, γιατί η ώρα αυτή δεν αργεί…
Πηγή - Διαμόρφωση : Α.Τ.
