Δευτέρα 26 Ιουνίου, θα σηκωθείς από το κρεββάτι ξεκούραστος και όχι
κουρασμένος από την αϋπνία. Την Δευτέρα θα κοιταχτείς στον καθρέπτη και θα
σε αντιμετωπίσεις με χαμόγελο.
Την Δευτέρα ανοίγοντας το
γραμματοκιβώτιο δεν θα βρεις λογαριασμούς με ένδειξη “χρέη προηγούμενων
διμήνων” αλλά θα βρεις μία επιστολή από τις κρατικές υπηρεσίες που θα σού
λένε “συγνώμη για την ψυχική οδύνη που σάς προκαλέσαμε, διαγράφονται
οποιεσδήποτε παράνομες εισπρακτικές ενέργειες προηγούμενων κυβερνήσεων”.
Την
Δευτέρα θα μπεις στο αυτοκίνητο και με την άνεση που είχες χρόνια πριν θα
μπεις στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρεις χωρίς να κοιτάξεις την ταμπέλα με
την τιμή βενζίνης και χωρίς να υπολογίσεις ποια διαδρομή να κάνεις με ένα
10ευρω καύσιμο στο ρεζερβουάρ. Θα πεις αυτό που έλεγες επί δεκαετίες: “
Γεμισέ το”.
Την Δευτέρα θα πας στην δουλειά σου και δεν θα βρεις στοίβα από
ειδοποιητήρια με την φράση “είμαστε αναγκασμένοι να προχωρήσουμε στα
προβλεπόμενα από τον Νόμο Τάδε αναγκαστικά μέτρα είσπραξης εις βάρος σας
(κατάσχεση, πλειστηριασμό, κατάσχεση εις χείρας τρίτων κ.λ.π)”.
Η μόνη σκέψη που θα έχεις την Δευτέρα είναι αν θα προλάβεις να εξυπηρετήσεις
τους δεκάδες πελάτες που θα εισρέουν στο μαγαζί σου.
Την Δευτέρα δεν θα αποφύγεις να πάρεις τηλέφωνο στο
σπίτι σου να ρωτήσεις “τι θέλεις να φέρω από το σούπερ μάρκετ”. Αντιθέτως,
αφού γεμίσεις το πορτ παγκάζ, ακόμα και με άχρηστα καταναλωτικά προϊόντα και
ούτε ίχνος από μακαρόνια και ρύζι (
όχι άλλο ρύζι ρε!), θα πάρεις ένα
τεράστιο μπουκέτο λουλούδια για την γυναίκα σου που έχει να δει το χαμόγελό
σου 10 ολόκληρα χρόνια.
Την Δευτέρα θα “κλείσεις” εκείνο το ραντεβού για το τσεκ απ στο γιατρό
σου που έχει καθυστερήσει. Η αγωνία σου δεν θα είναι
τι θα κάνεις αν βρει
κάποιο πρόβλημα που δεν θα μπορείς να το αντιμετωπίσεις λόγω “μη δικαιώματος
νοσηλευτικής και φαρμακευτικής κάλυψης” αλλά πού θα βρεις τον καλύτερο να σε
περιθάλψει.
Την Δευτέρα θα συγκρουστείς με την μεγάλη σου κόρη για το αν θα πρέπει
να σπουδάσει Ιατρική στην Αθήνα (που εσύ θέλεις) ή Νομική στην Θεσσαλονίκη
(που αυτή θέλει). Ήταν 8 χρονών όταν κάνατε αυτή την συζήτηση τελευταία
φορά. Για 10 ολόκληρα χρόνια ετοιμαζόσασταν και οι δύο για την ώρα που θα
έπρεπε να ξενιτευτεί επ' αορίστον.
Την Δευτέρα θα πάρεις τηλέφωνο τον ξενιτεμένο γιο σου και θα του πεις:
“Παράτα όλα, βγάλε εισιτήριο και γύρνα στην Ελλάδα. Εσύ θα δουλεύεις για
σένα και όχι εσύ σαν σκλάβος γι΄ αυτούς”.
Την Δευτέρα θα
κανονίζεις να κάνεις το Σαββατοκύριακο εκείνο το ταξίδι στο χωριό που εδώ
και δύο χρόνια αποφεύγεις. Δεν θα χρειαστεί να ξαναπείς δικαιολογία στον
πατέρα σου ότι “ χάλασε το αμάξι” ή “ αρρώστησε το παιδί”. Θα μπορείς να
κοιτάξεις τα γερόντια σου πάλι στα μάτια (ΑΝ τη γλύτωσαν από τα μπόλια των
"ειδικών") και όχι να σκύβεις το κεφάλι για να μην δουν την χρόνια απόγνωσή
σου.
Την Δευτέρα θα τηλεφωνήσεις σε όλους τους φίλους σου και θα μιλάτε για
ποδόσφαιρο πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Θα κάνετε λεκτικές κόντρες για το
ποιος έχει την μεγαλύτερη κοιλίτσα λόγω ηλικίας και επιτέλους δεν θα
ξανακούσεις την φράση από κανέναν τους “δεν αντέχω άλλο, αδελφέ”.
Την Δευτέρα θα κάνεις όλα τα παιδαριώδη που έχεις ξεχάσει. Θα στηθείς πάλι
μπροστά από την βιτρίνα με τις μοτοσυκλέτες και θα ονειρεύεσαι ότι θα το
κάνεις εκείνο το μεγάλο γύρο στην Ευρώπη με την γυναίκα σου στην πίσω σέλα.
Θα σκέφτεσαι ότι θα πρέπει να χάσεις κιλά για να σε χωρέσει εκείνο το
ξεχασμένο δερμάτινο μπουφάν.
Την Δευτέρα θα είχες ξαναγίνει Εσύ, αν όλοι αυτοί που σου στέρησαν όλα
αυτά και όλοι αυτοί που κάνουν προεκλογική προπαγάνδα την άδικη και αναίτια
χρόνια τιμωρία σου για να ελπίζεις και όχι για να επαναστατείς δεν σε
αντιμετώπιζαν σαν ένα χαρτί που μπαίνει στην κάλπη, αλλά ως Άνθρωπο.
ΠΗΓΗ - Από το 2015 με τις κατάλληλες αλλαγές
