Το θάρρος είναι αυτό για το οποίο χρειάζεται να παλεύουμε. Το θάρρος και το Όραμα...

Οδεύουμε σαν φυλή, σε αχαρτογράφητα εδάφη. Όπως κάθε μεγάλος πρωτοπόρος στην ιστορία του κόσμου μας, πρέπει να βάλουμε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να εμπιστευτούμε  ό,τι μπορεί να βρίσκεται πέρα από τον ορίζοντα. Αξίζει το ταξίδι!

Είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτούμε την ήττα και να υποθέσουμε το χειρότερο, από το να προχωρήσουμε μπροστά με την κραυγή μάχης "το καλύτερο έρχεται!". Η ελπίδα είναι το τελευταίο καταφύγιο των απελπισμένων και δεν είναι η προεπιλογή μας. Έχουμε εκπαιδευτεί από το σύστημα της Βαβυλώνας, να υπομένουμε τη διαχείριση της απελπισίας. Το θάρρος είναι αυτό για το οποίο χρειάζεται να παλεύουμε. Το θάρρος και το Όραμα...

Επιστρέφετε όλοι σιγά σιγά, επειδή αυτό ζητάτε. Ειλικρινά, δε θα χάνατε το πάρτι, έτσι δεν είναι;  Τόση δουλειά που βάζατε για χιλιάδες χρόνια, όλα όσα έχετε περάσει... Αυτό είναι τι ταξίδι. Αυτή είναι η Ολοκλήρωση!

Και όταν επιστρέψετε, κουρασμένοι απ' τις κακουχίες αλλά όχι  απελπισμένοι, θα είναι η αρχή κάτι νέου. Όχι σαν αυτό που είχατε, αλλά κάτι άλλου.  Αυτό θέλω να πω σε κάθε Εργάτη του Φωτός, κάθε γηραιά ψυχή που ακούει τώρα τη φωνή μου. 

Νιώθετε ότι τελειώσατε και όντως, ολοκληρώσατε τον πολύ παλιό τρόπο που γίνονταν τα πράγματα. Έχετε ολοκληρώσει με τον θνήσκοντα πλέον "πολιτισμό", που ποτέ δεν κατάλαβε ποιοι πραγματικά είστε και πόσο επικίνδυνοι θα μπορούσατε να εξελιχτείτε γι' αυτόν... Έχετε τελειώσει με τον "πολιτισμό" που θέλει μόνο πόλεμο και πόλεμο και άλλο πόλεμο.

Μαζί θα αρχίσουμε ένα νέο πολιτισμό, που θα εξελίσσεται σε κάτι με περισσότερο νόημα.

Και όλα τα θέματα και τα προβλήματα των ημερών, θα τα κοιτάτε πίσω και θα τα περιγελάτε. Θα τα εξιστορείτε στα παιδιά, τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, που όλο περιέργεια θα ρωτούν να μάθουν πως τα καταφέρατε και τι θυσίες κάνατε γι' αυτό...

Και όπως αποτυπώνει η φωτεινή ψυχή του Λεωνίδα :

"Βαθειά υπόκλιση σε εκείνους τους αλλιώτικους, που ακούνε μονάχα τις ψυχές τους!

Εμένα οι άνθρωποί μου, είναι οι Περήφανοι!

Είναι εκείνοι, που έχουν πληγές ορθάνοιχτες και που σταλάζουν αίμα κι όμως γελάνε δυνατά να φοβηθούν οι φόβοι τους.
Είναι εκείνοι που ντρέπονται τα λόγια τα κενά και που τολμούν τις πράξεις!
Εκείνοι οι δυνατοί αδύνατοι, που πέσανε εκατό φορές κι όλες σηκώθηκαν ξανά.
Εκείνοι που αγαπούν στα αλήθεια κι ας ξέρουν πως κοστίζει σε ψυχή.
Οι δικοί μου άνθρωποι, είναι τα παιδιά από μέσα τους κι ας δείχνουν πως μεγάλωσαν παράκαιρα.
Οι άνθρωποι μου, ακούνε την μουσική του πυρρίχιου χορού και χορεύουν και τραγουδούν μαζί με τους προγονούς μου, με ένα δάκρυ ατέρμονο, που αιωρείται επικίνδυνα στην άκρη του ματιού τους.
Οι αγαπημένοι οι δικοί μου, νιώθουν προτού μιλήσουν.
Χαρίζουνε το σώμα τους, μα δεν το ξεπουλάνε.
Οι πιο πολύτιμοι που ξέρω, φορούν ένα χαμόγελο, να κρύψουνε την θλίψη τους.

Εγώ αγαπώ, εκείνους που φοράνε "παντελόνια", όχι πάνω στο σώμα τους, μα πάνω στις ψυχές τους!"...

Φοίνιξ