Αυτό που βλέπουμε είναι μια προσπάθεια να επιβληθεί ένας εξιδανικευμένος τεχνικός διαχειριστισμός σε μια συμπλεγματική κατάσταση, αντί να επιδιωχθούν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα.
Οι αλλαγές συμβαίνουν γρήγορα και συχνά απρόβλεπτα. Ωστόσο, το απρόβλεπτο μέρος φαίνεται ότι αφορά τη φυσική. Φανταστείτε να ρίχνετε τον έναν κόκκο άμμου μετά τον άλλο σε ένα τραπέζι. Σύντομα δημιουργείται ένας σωρός. Τελικά, ένας μόνο κόκκος μπορεί να ξεκινήσει μια χιονοστιβάδα. Τις περισσότερες φορές, πρόκειται για μια μικρή χιονοστιβάδα. Αλλά μερικές φορές ο σωρός απλά γλιστράει πέφτει απ το τραπέζι και διαλύεται εντελώς.
Το 1987, τρεις φυσικοί άρχισαν να παίζουν το παιχνίδι του σωρού άμμου στο εργαστήριό τους, αναζητώντας μια απάντηση στο τι είναι αυτό που πυροδοτεί την τυπική χιονοστιβάδα; Μετά από έναν τεράστιο αριθμό δοκιμών, διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει τυπικός αριθμός κόκκων που να το κάνει.
Για να ανακαλύψουν το γιατί θα έπρεπε να εμφανιστεί μια τέτοια απρόβλεπτη συμπεριφορά στο παιχνίδι τους με τον σωρό άμμου, οι φυσικοί στη συνέχεια τον χρωμάτισαν ανάλογα με την απότομη κλίση του. Όπου ήταν σχετικά επίπεδος και σταθερός, τον χρωμάτισαν πράσινο- όπου ήταν απότομος και, με όρους χιονοστιβάδας, "έτοιμος να φύγει", τον χρωμάτισαν κόκκινο.
Διαπίστωσαν ότι στην αρχή, ο σωρός φαινόταν κυρίως πράσινος, αλλά ότι, καθώς ο σωρός μεγάλωνε, στο πράσινο διείσδυε όλο και περισσότερο κόκκινο. Με περισσότερους κόκκους, η διασπορά των κόκκινων κόκκων κινδύνου μεγάλωνε μέχρι που ένας πυκνός σκελετός κόκκινης αστάθειας διέτρεχε τον σωρό. Εδώ λοιπόν υπήρχε ένα στοιχείο για την ιδιότυπη συμπεριφορά του: ένας κόκκος που πέφτει σε ένα κόκκινο σημείο μπορεί, με δράση ντόμινο, να προκαλέσει ολίσθηση σε άλλα κοντινά κόκκινα σημεία απειλώντας ενεργά το πράσινο στρατόπεδο...
Το Αφγανιστάν προοριζόταν να αποτελέσει βιτρίνα για τον δυτικό τεχνικό διαχειριστισμό - ένα εμπειρικό τρυβλίο petri, στο οποίο θα αποδεικνύονταν το ιστορικό αναπόφευκτο της τεχνοκρατίας. Το δόγμα του υποστήριζε ότι οι ελεύθερες αγορές κατά κάποιο τρόπο καταργούσαν την ανάγκη για πολιτική- ότι τα μεγάλα δεδομένα και ο "ειδικός" διαχειριστικός μηχανισμός στις αγορές (στις αγορές που επεκτείνονται στα "πάντα", δηλαδή), ήταν η ουσία για την επαναφορά του κόσμου σε έναν καλύτερο δρόμο (δηλαδή το "Build Back Better"). Ήταν, με μια λέξη, στηριγμένο στην προβλεψιμότητα των δεδομένων.
Τα υπαρξιακά πολιτικά και κοινωνικά ερωτήματα σε αυτό το δόγμα, ωστόσο, επρόκειτο να αποχρωματιστούν μέσω του "Τρίτου Δρόμου" (δηλαδή να μείνουν άλυτα - ή να παραποιηθούν με εύκολες απαντήσεις και εύκολο χρήμα).
Ή ... "ρυθμιζόταν" η συμμόρφωση. Η απάντηση στον κοινωνικό προβληματισμό ήταν το Cloud Computing των μαζικών δεδομένων. Με αρκετές πληροφορίες σχετικά με τις προηγούμενες ανθρώπινες επιλογές, πιστεύεται ότι οι ειδικοί μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια την ανθρώπινη συμπεριφορά, η οποία στη συνέχεια μπορεί να "σπρωχτεί" προς την κατεύθυνση που επιθυμούν οι ελίτ. Η συμπεριφορική ψυχολογία του Nudge, φυσικά, αφορά τον έλεγχο - όχι την ενεργό σκέψη.
Ωστόσο, απρόβλεπτα, αυτή η "παγκόσμιας κλάσης" διευθυντική ομάδα στην Καμπούλ, τόσο απορροφημένη από την έννοια της τεχνοκρατίας και της μαζικής διαχείρισης δεδομένων, παρήγαγε ένα έργο τόσο σάπιο και διεφθαρμένο (παίζοντας με το σύστημα) που κατέρρευσε σε έντεκα ημέρες. Πολλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έχουν μόλις συνέλθει από το σοκ και παραμένουν σε άρνηση.
Έτσι, πίσω στο σωρό της άμμου: Όταν οι κόκκινες κηλίδες έρχονται να γελοιοποιήσουν τον σωρό άμμου, οι συνέπειες του επόμενου κόκκου γίνονται διαβολικά απρόβλεπτες όπως ανακάλυψαν οι φυσικοί. Μπορεί να πυροδοτήσει μόνο μερικές ανατροπές, ή αντίθετα μπορεί να πυροδοτήσει μια κατακλυσμική αλυσιδωτή αντίδραση που θα περιλαμβάνει εκατομμύρια. Ο σωρός της άμμου φαινόταν να έχει διαμορφωθεί σε μια υπερευαίσθητη και ιδιαζόντως ασταθή κατάσταση, στην οποία ο επόμενος κόκκος που θα έπεφτε θα μπορούσε να προκαλέσει μια αντίδραση οποιουδήποτε μεγέθους.
Η φυσική λέει ότι έχουμε συστημική αστάθεια σε ένα συγκεκριμένο σημείο συσσώρευσης. Οι τεχνοκράτες μας το αρνούνται, και ως εκ τούτου δεν θα είναι σε θέση να προβλέψουν ούτε μια τέτοια πιθανότητα. Το δόγμα τους είναι το μοντέλο.
Υπάρχουν πολλές λεπτές αποχρώσεις και ανατροπές στην ιστορία, αλλά το βασικό μήνυμα είναι απλό: Η ιδιότυπη και εξαιρετικά ασταθής οργάνωση της κρίσιμης κατάστασης φαίνεται όντως να εξηγεί γιατί ο εξαιρετικά πολύπλοκος κόσμος μας, σε γενικές γραμμές, φαίνεται τόσο επιρρεπής σε απρόβλεπτες ανακατατάξεις. Αυτά για τις προβλέψεις της Τεχνητής Νοημοσύνης και των μεγάλων δεδομένων - Τελικά, ήταν η προσγείωση του "κόκκινου κόκκου" των Ταλιμπάν που πυροδότησε έναν απρόβλεπτο, αστραπιαίο καταρράκτη.
Το ερώτημα πρέπει να είναι: Θα πυροδοτήσει κάποια αλυσιδωτή αντίδραση; Ίσως όχι, ωστόσο υπάρχουν πολλά άλλα "δάχτυλα αστάθειας" στον δυτικό σωρό άμμου που θα έπρεπε να έχουν το χρώμα του "κόκκινου κόκκου" και - κρίνοντας με όρους χιονοστιβάδας - μπορεί να είναι έτοιμα να καταρρεύσουν.
Ένας από αυτούς είναι ο "εμβολιασμός" (ή γονιδιακή θεραπεία): Το "εμβόλιο" mRNA δεν σταματά τη μόλυνση, ούτε σταματά την εξάπλωση του ιού. Ένα πλήρως εμβολιασμένο άτομο μπορεί να κολλήσει τον ιό και να τον μεταδώσει σε άλλους. Υπάρχουν νέες ενδείξεις ότι τα άτομα που έχουν εμβολιαστεί διπλά συσσωρεύουν τεράστιο ιικό φορτίο στη μύτη και τα ιγμόρεια, με αποτέλεσμα να γίνονται υπερ-διαδότες και να μολύνουν άλλους. Επομένως, οι ανεμβολίαστοι έχουν να φοβηθούν τόσο το ενδεχόμενο να κολλήσουν τη νόσο από τους εμβολιασμένους όσο και το αντίστροφο.
Το Ισραήλ παρέχει μια χρήσιμη μελέτη περίπτωσης σχετικά με την αποτελεσματικότητα - ή την έλλειψη αυτής - των εμβολίων. Το Ισραήλ είναι μία από τις πιο βαριά εμβολιασμένες χώρες στον κόσμο, με σχεδόν το 80% του πληθυσμού να είναι πλήρως εμβολιασμένο και σχεδόν το 100% των ηλικιωμένων. Αλλά τώρα το Ισραήλ βιώνει μια μαζική αύξηση των λοιμώξεων (και των σοβαρών κρουσμάτων), κυρίως μεταξύ των πλήρως εμβολιασμένων.
Υπάρχουν άφθονοι λόγοι για να μην λάβει κανείς αμέτρητα εκατομμύρια mRNA spike-πρωτεΐνες στο κυκλοφορικό του σύστημα - συμπεριλαμβανομένου του να έχει αναρρώσει από το Covid και να έχει ισχυρότερη αντισωματική προστασία από τους εμβολιασμένους. Ωστόσο, οι τελευταίοι αντιμετωπίζονται ως λεπροί. Και οι κυβερνήσεις, όπως αυτή του πρωθυπουργού Ντράγκι στην Ιταλία, συνεχίζουν να προσπαθούν να επιβάλλουν ολοένα και αυστηρότερες εντολές εμβολίων και άλλες μορφές αυταρχικού ελέγχου. Ο "πανδημικός αυταρχισμός" δεν θα κάνει τίποτα για να επιβραδύνει την εξάπλωση της νόσου. Μπορεί ακόμη και να επιδράσει αρνητικά - όπως συνέβη στο Ισραήλ - δημιουργώντας ένα σοβαρότερο πρόβλημα. Αυτό που θα κάνει όμως είναι να διαλύσει μια ήδη τεταμένη κοινωνία - ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται στο πλαίσιο της επιδείνωσης των οικονομιών.
Όλα αυτά θυμίζουν τις διαχειριστικές προσπάθειες ελέγχου ενός προηγούμενου "πολέμου" (του εξίσου αποτυχημένου) Μεγάλου Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, που ξεκίνησε μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν θεσμοθετήθηκε μια διαφορετική, αλλά υποτίθεται "ηθικά δικαιολογημένη" μορφή μαζικού δημόσιου ελέγχου και επιτήρησης - με τα ευρύτερα, δυσάρεστα γεγονότα της αντιτρομοκρατικής πολιτικής απλώς να αποσιωπούνται από ένα ήδη αγχωμένο και αποευαισθητοποιημένο ακροατήριο.
Σήμερα, υπάρχει μια συνεχής συζήτηση σχετικά με το αν πρόκειται να "νικήσουμε" το Covid στον τρόπο με τον οποίο το ευρύ κοινό αντιλαμβάνεται αυτά τα πράγματα. Οι επιστήμονες - όχι αυτοί που ακούτε περισσότερο - ξεκαθάριζαν πάντα ότι τα εμβόλια δεν θα σταματούσαν τον Covid στην πορεία του, αν, όπως και άλλοι παρόμοιοι τέτοιοι ιοί, ο τελευταίος μεταλλασσόταν σε κάτι πιο επικίνδυνο και μεταδοτικό.
Το τελευταίο θα αποτελούσε μια παραλλαγή την οποία ο εμβολιασμός θα μπορούσε στην πραγματικότητα να επιταχύνει, σε μια διαδικασία γνωστή ως εξαρτώμενη από τα αντισώματα ενίσχυση (ADE) (για την οποία οι ένορκοι είναι ακόμα έξω). Υπάρχει μια δημοφιλής παρανόηση ότι - σε κάποιο κρίσιμο όριο εμβολιασμού - το Covid απλώς "εξαφανίζεται". Η επιστήμη, ωστόσο, (εκτός από τον Ντράγκι) υποδηλώνει ότι ένα ευτυχές αποτέλεσμα αναμφισβήτητα θα συμβεί μόνο αν οι νέες παραλλαγές γίνουν πιο ήπιες, όπως η γρίπη.
Στο Αφγανιστάν, όπου ένα "διαχειριστικό" Πεντάγωνο είχε επί 20 χρόνια, μέχρι την τελευταία στιγμή, τον ένα στρατηγό μετά τον άλλο, να επαναλαμβάνει το ψέμα-μανδύα ότι όλα ήταν καλά: Αρκετή "πρόοδος" εμφανής στο Αφγανιστάν. Η "πρόοδος" ήταν πάντα εκεί - μέχρι που δεν ήταν. Μέχρι την κατάρρευση του κράτους. Ήταν στην ουσία μια ήττα που οδηγήθηκε από τον εθισμό στα δεδομένα, εις βάρος του "πραγματικού".
Έτσι, σε αυτό το άλλο "πεδίο" του Covid, βρίσκουμε την ίδια προσέγγιση: Η "πρόοδος" του εμβολίου θα επιτευχθεί, αν όχι με δύο, τότε με τρεις και τώρα με τέσσερις ενέσεις (στο Ισραήλ) - μέχρι να μην επιτευχθεί. Και με αυτό, ένας άλλος "κόκκος" θα εγκατασταθεί σε ένα κόκκινο δάχτυλο αστάθειας.
Το θέμα αυτό είναι διπλά επίκαιρο, γιατί όπως το Covid δεν έχει "τακτοποιηθεί", έτσι δεν είναι και η οικονομία. Οποιοσδήποτε με λίγη γνώση των οικονομικών, θα μπορούσε επίσης να έχει δει εκ των προτέρων ότι το QE δεν θα πετύχαινε ποτέ τους βασικούς του στόχους. Είναι η πεμπτουσία του (χρηματοπιστωτικού) διαχειριστισμού υψηλής τεχνολογίας. Οι κεντρικές τράπεζες μπορεί να συνεχίζουν να λένε ότι έχουν επιτύχει τους στόχους τους (όπως οι στρατηγοί αποκαλούν "πρόοδο" στο Αφγανιστάν), αλλά η πτώση της παραγωγικότητας και η αύξηση του πληθωρισμού, καθώς και η στροφή σε μια μειωτική οικονομία της συναυλίας, καθιστούν απολύτως σαφές ότι πρόκειται για ευσεβείς πόθους. Φαίνεται, μας λένε τώρα ότι μόνο οι δημοσιονομικές δαπάνες τρισεκατομμυρίων δολαρίων μπορούν να σταματήσουν τη σήψη ... Ή, όπως τα εμβόλια, ενδεχομένως με όλο και περισσότερα εμβόλια, αν και η πιθανή ADE κάνει τις λοιμώξεις να αυξάνονται. Και πάλι, οι πραγματικές λύσεις έχουν αποσυρθεί.
Ο συντάκτης διεθνών επιχειρήσεων της Telegraph, Ambrose Evans-Pritchard, βλέπει άλλο ένα κόκκινο-κοκκώδες δάχτυλο αστάθειας να διατρέχει το σωρό της άμμου:
"Η επί μακρόν υποβόσκουσα οργή της Γερμανίας με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έρχεται και πάλι σε έξαρση. Είναι δύσκολο να δικαιολογήσει κανείς το πολυετές [QE] και τα αρνητικά επιτόκια όταν ο γερμανικός πληθωρισμός είναι κοντά στο 4pc - και αυξάνεται. Οι πολιτικές πραγματικότητες αναγκάζουν την ΕΚΤ ... να προετοιμαστεί για τη μείωση των ομολόγων νωρίτερα απ' ό,τι θέλει ... προκειμένου να προλάβει μια σύγκρουση με την αγκυραία δύναμη ανάπτυξης της Ευρώπης [τη Γερμανία].
"[Αυτό σημαίνει] ότι θα πρέπει να αρχίσει να απομακρύνει την ασπίδα που προστάτευε τα κράτη του Club Med με υψηλό χρέος από τις δυνάμεις της αγοράς για σχεδόν επτά χρόνια και που κάλυπτε βολικά το σύνολο των δανειακών τους αναγκών υπό τον μανδύα της "νομισματικής πολιτικής". Είναι αυτή η νομισματική σύσφιξη σε συνδυασμό με τις παράλληλες κινήσεις της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ που αποτελεί τον κύριο κίνδυνο για τις υπερθέρμανση των παγκόσμιων αγορών περιουσιακών στοιχείων, και όχι η παραλλαγή Delta του ιού.
Αυτό που διαφέρει αυτή τη φορά [από τις προηγούμενες γερμανικές γκρίνιες], είναι ότι ο πληθωρισμός είναι αισθητός παντού - gefühlte Inflation - και τμήματα της γερμανικής οικονομίας είναι εμφανώς υπερθέρμανση ... Ο γερμανικός εκνευρισμός δεν πρέπει να υποτιμάται: Το γερμανικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Οικονομικών Ερευνών (ZEW) δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα ένα εξαιρετικό έγγραφο, το οποίο λίγο πολύ ισχυρίζεται ότι οι διοικητές της ΕΚΤ από τα κράτη με υψηλό χρέος εκμεταλλεύονται το QE προκειμένου να διασώσουν τις δικές τους αφερέγγυες κυβερνήσεις - και μάλιστα κατά παράβαση του δικαίου της Συνθήκης της ΕΕ".
Τα γεγονότα πλησιάζουν στο σημείο όπου η Γερμανία πρέπει είτε να αμφισβητήσει αυτή τη διαδικασία, είτε να αποδεχθεί ότι έχει χάσει τον έλεγχο του ευρώ και μαζί με άλλα βόρεια "λιτά" κράτη του ευρώ να αποχωρήσει.
Οι προεκτάσεις που απορρέουν από το παραδειγματικό χτύπημα που έδωσαν οι Ταλιμπάν στο δυτικό τεχνοκρατικό όραμα, στην Ευρώπη που ανακάλυψε ξαφνικά ότι η Αμερική δεν καλύπτει τα νώτα της, στον πληθωρισμό που έγινε αισθητός παντού, στο αδιέξοδο του QE (ότι επιτόκια πάνω από 2% θα σκοτώσουν τη δυτική οικονομία), στη γεωπολιτική απόρριψη του δυτικού φιλελεύθερου μοντέλου - αναμφισβήτητα όλα αυτά προβλέπουν αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια με τον Κόβιντ και τη μαζική προσφυγή στην επιβολή του "ενάρετου" αυταρχισμού.
Δεν υπάρχει, τελικά, τίποτε περισσότερο από ένα κοινό ενιαίο νήμα που διατρέχει όλα αυτά τα δάκτυλα αστάθειας: Είναι η προσπάθεια επιβολής ενός εξιδανικευμένου τεχνικού διαχειριστισμού σε μια πολύπλοκη, κρίσιμη πραγματικότητα, αντί να επιδιώκονται πραγματικές λύσεις στα προβλήματα - και η προσφυγή στην ψυχολογία του συμπεριφορικού ελέγχου για να αποκρυβεί η σαπίλα που κρύβεται από κάτω και να εξαναγκάσει σε συμμόρφωση.
Έτσι, βρισκόμαστε τώρα σε μια κρίσιμη κατάσταση αυτού που ο Paul McCulley αποκαλεί "σταθερή ανισορροπία" - όπου όλοι οι παράγοντες εργάζονται για να μεγιστοποιήσουν το προσωπικό τους αποτέλεσμα και να μειώσουν την έκθεσή τους σε δάκτυλα αστάθειας. Όμως όσο περισσότερο διαρκεί το παιχνίδι, λέει ο McCulley, τόσο πιο πιθανό είναι να καταλήξει σε μια βίαιη χιονοστιβάδα, καθώς οι δάκτυλοι αστάθειας έχουν περισσότερο χρόνο να συσσωρευτούν και, τελικά, η κατάσταση της σταθερής ανισορροπίας γίνεται κρίσιμη.
Ποιος δάκτυλος θα πάει πρώτος; Η απροβλεψιμότητα και πάλι - κάθε κόκκος που πέφτει σε ένα κόκκινο σημείο μπορεί, με δράση ντόμινο, να προκαλέσει ολίσθηση σε άλλα κοντινά κόκκινα σημεία.
Alastair Crooke, Strategic Culture / Waking Times
Μετάφραση/κεφαλίδα/προσθήκες : Α.Τ.
