Κατ' αρχάς - πρέπει να γνωρίζετε τι είναι η "κοινοπολιτεία" και τις ρίζες του θεσμού - ουσιαστικά, ο βασιλιάς έδινε στην Εκκλησία παραχωρήσεις "κοινοπολιτειακής γης" - συνήθως έρημες εκτάσεις, βάλτους, "ξινό έδαφος", τυρφώνες, κ.λπ., τις οποίες η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στη συνέχεια ανέπτυσσε σε οποιοδήποτε χρήσιμο και κερδοφόρο σκοπό για να προσφέρει όφελος στην κοινότητα και να παρέχει στήριξη στους φτωχούς και τους ασθενείς.
Έτσι αναπτύχθηκε μια συνεργασία μεταξύ του μονάρχη και της Εκκλησίας - ο μονάρχης απαλλάχθηκε από το βάρος τόσο της ερημιάς όσο και των φτωχών, η Εκκλησία εμπλουτίστηκε από τον δυνητικό πόρο και την εργασία των φτωχών.
Αυτή η βασική σχέση μεταξύ του μονάρχη και της Εκκλησίας αντιστράφηκε υπό τον βασιλιά Ιωάννη. Τον αποκαλούσαν "Λάκλαντς" επειδή ο Πατέρας του ουσιαστικά τον αποκληρώθηκε στην Αγγλία και δεν του έδωσε δική του γη. Η Εκκλησία παρενέβη για να τον βοηθήσει να το ξεπεράσει αυτό, προσφέροντάς του τον έλεγχο των εδαφών της Κοινοπολιτείας της Εκκλησίας. Με αυτόν τον τρόπο, ο μονάρχης έγινε υπηρέτης της Εκκλησίας, αλλά ανέκτησε επίσης τον έλεγχο και την "ιδιοκτησία" του τίτλου καταπιστευματικής γης.
Αυτή είναι η σχέση που άντεξε όλους αυτούς τους αιώνες, με την Εκκλησία να είναι ο Δωρητής του Commonwealth Trust, τον Βασιλιά να είναι ο διαχειριστής και τους φτωχούς και τους ασθενείς να είναι οι δικαιούχοι.
Στο βρετανικό σύστημα, λοιπόν, είστε εγγεγραμμένος ως φτωχός, αφού είστε μέλος της Κοινοπολιτειακής περιουσίας, και τα περιουσιακά σας στοιχεία, τόσο τα δημόσια όσο και τα ιδιωτικά, θεωρούνται ότι ανήκουν στον Διαχειριστή του Πάπα, για να κρατούνται και να χρησιμοποιούνται "για το κοινό καλό" της "κοινότητας που εξυπηρετείται" - δηλαδή για το κοινό καλό των φτωχών που αποτελούν το σώμα αυτού του Δημόσιου Φιλανθρωπικού Καταπιστεύματος.
Αυτή είναι μια μορφή "χριστιανικού κομμουνισμού" και συνήθιζε να επηρεάζει μόνο τα "κατακάθια" της κοινωνίας, - αυτούς που προσδιορίζονται σωστά ως Φτωχοί και οι οποίοι εξαρτώνται από πραγματικές πληρωμές ή υποτροφίες ή τρόφιμα, στέγαση και νοσοκομειακή περίθαλψη από την Εκκλησία και από την κοινωνία την ίδια. Στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, η Εκκλησία σε συνεργασία με τον μονάρχη ανέπτυξε τα Φτωχοκομεία, τα Ορφανοτροφεία, τις Εργατικές Εστίες, τα Δημόσια Έργα, τα Νοσοκομεία, τα Δημόσια Σχολεία και πολλά άλλα ιδρύματα με τα οποία είμαστε όλοι πλέον εξοικειωμένοι. Η Κοινοπολιτεία ήταν η πρώτη "σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα".
Ενώ διατηρήθηκε το βασικό *quid pro quo, οι μηχανισμοί της Κοινοπολιτείας άλλαξαν το 1600 μετά τη Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου, κατά τη διάρκεια της οποίας αναπτύχθηκε μια νέα και πολύ επικερδής απάτη, αν και "με τις καλύτερες προθέσεις".
* Το Quid pro quo ("τι για τι" στα λατινικά) είναι μια λατινική φράση που χρησιμοποιείται στα αγγλικά για να δηλώσει μια ανταλλαγή αγαθών ή υπηρεσιών, στην οποία η μία μεταβίβαση εξαρτάται από την άλλη- "μια χάρη για μια χάρη". Φράσεις με παρόμοιες σημασίες περιλαμβάνουν: "δίνω και παίρνω", "tit for tat", "ξύσε μου την πλάτη και θα σου ξύσω τη δική σου" και "το ένα χέρι νίβει το άλλο". Άλλες γλώσσες χρησιμοποιούν άλλες φράσεις για τον ίδιο σκοπό.
Στον απόηχο της Μεγάλης Πυρκαγιάς, επικράτησε χάος και κανείς δεν γνώριζε τι συνέβη στους πρώην ιδιοκτήτες των περιουσιών που είχαν επιζήσει, ούτε επέστρεψαν αμέσως μετά την κόλαση. Πολλοί απλώς μετακόμισαν στην ύπαιθρο ή πήγαν σε συγγενείς σε άλλα μέρη. Ορισμένες ιδιοκτησίες εκκενώθηκαν οριστικά και έπρεπε να ισοπεδωθούν και να καθαριστούν και να εκκαθαριστούν με τη χρήση κεφαλαίων από τον βασιλιά, με τα οποία απέκτησε συμφέροντα στα "οικόπεδα".
Ο νόμος Cestui Que Vie Act του 1666, [Βλ.εδώ] δημιούργησε μια μορφή ψευδούς ληξιαρχείου στο οποίο όλοι όσοι δεν ήταν παρόντες θεωρούνταν νεκροί - αυτό έγινε ως μέσο για να προχωρήσει κανείς και πάντα με την παραδοχή ότι ο ιδιοκτήτης μπορεί πράγματι να εμφανιστεί και να διεκδικήσει την περιουσία του. Αυτός ο μηχανισμός επέτρεπε στον βασιλιά να διεκδικεί ιδιωτική ιδιοκτησία και να την αναδιαμορφώνει όπως ο ίδιος και ο σιωπηλός εταίρος του, η Εκκλησία, έκριναν σκόπιμο, και να επανεπενδύει το κέρδος από αυτό - επίσης όπως ο ίδιος έκρινε σκόπιμο.
Με αυτόν τον τρόπο, τεράστιες ποσότητες ακινήτων στο Σίτι του Λονδίνου διεκδικήθηκαν από την ιδιωτική ιδιοκτησία και χρησιμοποιήθηκαν για να πλουτίσει η Μοναρχία, η οποία στη συνέχεια προσέλαβε το Βρετανικό Στέμμα για να διαχειριστεί και να αξιοποιήσει την περιουσία "για το δημόσιο καλό". Έτσι γεννήθηκε η σύγχρονη δημοτική κυβέρνηση. Η Εκκλησία παρέμεινε ο Δωρητής (με πραγματικό έλεγχο όλων των περιουσιακών στοιχείων), ο Βασιλιάς παρέμεινε ο Διαχειριστής και οι Φτωχοί, οι Ασθενείς και οι Άποροι παρέμειναν οι Δικαιούχοι. Αν η Εκκλησία έβρισκε τον Βασιλιά να κάνει κάτι που δεν της άρεσε, μπορούσε απλώς να ανακαλέσει τη "δωρεά" των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων του καταπιστεύματος, αλλά κατά τα άλλα, ο μονάρχης παρέμενε το πρόθυμο χέρι του ράντσου τους και ο δημόσιος προϋπολογισμός της κυβέρνησης εκτοξεύτηκε, καθώς το βρετανικό στέμμα εμπλεκόταν όλο και πιο ενεργά στην εξασφάλιση εσόδων στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας.
Αυτή η αρχική συγκυρία αποδείχθηκε τόσο πολύ επικερδής, ώστε σύντομα χρησιμοποιήθηκε για την κατάσχεση των περιουσιών οποιουδήποτε "αγνοούμενου" και για την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας αλλοδαπών και διαφόρων άλλων στοχοποιημένων ατόμων - χρεοκοπημένων, φοροφυγάδων κ.ο.κ., με το Βρετανικό Στέμμα να παρέχει τους πράκτορες εσόδων και τους αξιωματικούς των ενταλμάτων, να εποπτεύονται από την Ιερά Εξέταση (για να διατηρούν την εντιμότητά τους - χα, χα, χα) και τον Βασιλιά να πλουτίζει από όλους τους τίτλους ιδιοκτησίας και την κυβέρνησή του να λαμβάνει το μερίδιο που της αναλογεί από τα κέρδη που παράγονται από αυτή τη δραστηριότητα.
Με αυτόν τον τρόπο, σταδιακά, με την πάροδο του χρόνου, ο Βασιλιάς αποκατέστησε μια διεκδίκηση της γης, έστω και αν δεν ήταν πραγματική Κατοχή - μόνο "ιδιοκτησία" - δηλαδή, ένα ιδιοκτησιακό συμφέρον στη γη ως Διαχειριστής, και στη συνέχεια ήταν σε θέση να επαναφέρει "Φόρους Ιδιοκτησίας" για τον Βρετανικό Λαό, που δεν θα ήταν δυνατοί στο πλαίσιο της αρχικής παραχώρησης γης σε Ελεύθερους Κάτοχους που καθιερώθηκε στο πλαίσιο των Νορμανδικών Πατεντών.
Ο Βασιλιάς Ιάκωβος Ι έγραψε ένα βιβλίο για αυτό το σύστημα που ονομάστηκε "The Bounty Book" και σημείωσε ότι όλα ξεκινούν με ένα σύστημα Ψευδούς Καταχώρησης - σε αυτή την περίπτωση, καταγράφοντας την ιδιοκτησία ως ανήκουσα σε άγνωστα ή αγνοούμενα άτομα ή σε άτομα που απλώς "τεκμαίρονται" ως προστατευόμενοι του κράτους.
Το σύστημα αυτό έκλεισε από τους προγόνους μας, αλλά ξαναβρήκε έδαφος στη σύγχρονη εποχή υπό την αιγίδα της βασίλισσας Βικτωρίας, η οποία του έδωσε μια τροπή και βρήκε έναν τρόπο να κολλήσει στην αξία της εργασίας του βρετανικού λαού, καθώς και να συνεχίσει να μετατρέπει τη γη που κατείχαν σε φορολογητέα καταπιστευματική ιδιοκτησία. Η διαδικασία αυτή ονομάστηκε "enfranchising" και προσποιήθηκε ότι προσέφερε στους ανθρώπους το πλεονέκτημα να μπορούν να "ψηφίζουν", χωρίς να εξηγεί ότι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη δυνατότητα να "εκλέγουν" δημόσιους αξιωματούχους.
Με την εγγραφή τους για να ψηφίσουν (ναι, άλλη μια διαδικασία ψευδούς εγγραφής) τα θύματα εν αγνοία τους ενσωματώθηκαν ως μέτοχοι σε χρεοκοπημένες δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες στη συνέχεια κατέσχεσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας τους, ως αντικείμενα φορολόγησης. Οι "εκλεγμένοι ψηφοφόροι" εκλέχτηκαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η εταιρεία McDonald's προσφέρει franchises για τη λειτουργία καταστημάτων χάμπουργκερ - όλα αυτά χωρίς πλήρη αποκάλυψη, φυσικά.
Με αυτόν τον τρόπο η βασίλισσα είχε τη δυνατότητα να επιβάλει "φόρους εισοδήματος" σε ζωντανούς ανθρώπους, με την ψευδή υπόθεση ότι αυτοί είχαν επενδύσει εν γνώσει τους, οικειοθελώς και προς όφελός τους σε πτωχευμένες εταιρείες που είχαν ναυλωθεί από τη βασίλισσα και ότι υποχρεώνονταν να πληρώσουν για τα χρέη αυτών των αποτυχημένων εταιρειών με φόρο επί των κερδών των "ατομικών εταιρικών τους δικαιωμάτων".
Έτσι, οι Βρετανοί ψηφοφόροι υποχρεώθηκαν να πληρώσουν για τις δημόσιες πτωχεύσεις των εταιρειών της Βασίλισσας, και η γη και η εργασία τους υποθηκεύτηκαν για να το κάνουν αυτό.
Έτσι, υπήρχαν τώρα δύο συστήματα Ψευδούς Μητρώου στο παιχνίδι - ένα για την κατάσχεση των ιδιοκτησιών γης και την τοποθέτησή τους στο Κοινοπολιτειακό Καταπίστευμα, και ένα για την κατάσχεση της αξίας της εργασίας ενός ατόμου και την επιβολή φόρων σε αυτή την ιδιωτική ιδιοκτησία, επίσης.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα σύστημα αυτού που ονομάζω "Εταιρική Φεουδαρχία", στο οποίο ο Λαός εξαπατάται και υποδουλώνεται από την ίδια του την κυβέρνηση, και η κυβέρνηση μοιράζεται τα κέρδη αυτής της δραστηριότητας με τον Πάπα, ο οποίος, μαζί με την οργάνωσή του, επωφελείται από τον άδικο πλουτισμό μαζί με τη Βασίλισσα και το Βρετανικό Στέμμα.
Γνωρίζουμε τώρα τι έχει ασκηθεί εις βάρος όλων μας, και το θέμα είναι μόνο τι θα κάνουμε γι' αυτό.
Πηγή / Μετάφραση/προσθήκες/φώτο : Α.Τ.
Συνέχεια εδώ και εδώ
