Στις Αγίες Γραφές των Χριστιανών δεν υπήρχαν γενέθλιες και ονομαστικές εορτές, αφού δεν συνιστούνταν ο εορτασμός τους. Άρα οι Χριστιανοί τι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, το ξέρουν; Η απάντηση είναι όχι… δεν το ξέρουν, απλά αναπαράγουν ότι τους σερβίρουν και αναμασάνε την τροφή….! Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνονταν στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, πόσο μάλιστα και η τήρηση των γενεθλίων… που καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό «ειδωλολατρικό» έθιμο… το οποίο ήταν ένα έθιμο απεχθές για τους Χριστιανούς.
Για τους Χριστιανούς η ημέρα μνήμης των αγίων και των μαρτύρων… ορίζονταν ως η ημέρα του θανάτου τους. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια μας αναφέρει σχετικά: «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών». Έτσι λοιπόν τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του Χριστού δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη… από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων.
Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη… διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίoυ και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Τους βόλευε… κι έκτοτε ο Χριστός… όφειλε να είναι ο Ήλιος… ο δίδων το φως εις τον κόσμο… αλλά ξέρετε ο Δίδων το Φως για εμάς τους Έλληνες είναι ο Απόλλων… και πόσο μάλιστα εκείνη την εποχή… ο Απόλλων ο Τυανεύς…! Άρα οι σημερινοί Χριστιανοί χωρίς να το ξέρουν… εορτάζουν τον Απόλλωνα…. με λανθασμένο πρόσωπο… που τους είπαν ότι είναι ο Χριστός…. και συνεχίζουν να το πιστεύουν ακόμη και σήμερα.
Απορώ… εάν στο μέλλον.. τους βάλουν κι αλλάξουν με ένα άλλο πρόσωπο… και το ονομάσουν με ένα άλλο όνομα… είμαι πεπεισμένος… ότι οι μετέπειτα γενιές των ευκολόπιστων ανθρώπων… θα το χάψουν και πάλι το παραμύθι… διότι απλά δεν ερευνούν και δεν μελετούν και δεν αναζητούν στο τέλος την αλήθεια…!
Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου… μαζί με τη βάπτιση του Ιησού… τα λεγόμενα Θεοφάνεια. Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν… από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος… το (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού μας αναφέρει… ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου… είχε ήδη εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.
Οι Πρόγονοί μας Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του Ήλιου εόρταζαν την γέννηση του θεού Διονύσου. Ο θεός Διόνυσος αποκαλούταν ως «σωτήρ» και θείον «βρέφος»… το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον θεό Όσιρι. Τον χειμώνα λοιπόν θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες…. αλλά όμως στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Έτσι οι ιέρειες-γυναίκες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν δυνατά…. «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε…. ο Διόνυσος ζει»… ενώ σε επιγραφή που βρέθηκε αφιερωμένη στον θεό Διόνυσο αναγράφεται το εξής: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα»… το (Α-Ω)… που μας παραπέμπει στην Ελληνική Αλφάβητο…!
Η Ελληνική αυτή εορτή, είχε ταυτιστεί και με την εορτή του Ηλίου….. τον οποίο οι αρχαίοι λαοί τότε… τον είχαν θεοποιήσει. Οι Πρόγονοί μας Έλληνες τον είχαν ταυτίσει με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου… ο οποίος απεικονιζόταν επάνω στο ιπτάμενο άρμα του… να μοιράζει το Φως του Ηλίου. Οι λαοί τότε… αναπαριστούσαν την κίνηση του Ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου… που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του Ήλιου… που μεγάλωνε βαθμιαία… καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο Ήλιος φωταγωγούσε την Γαία και πέθαινε ή ανασταίνονταν κατά τον Μάρτιο… την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας… συμβολίζοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο… την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου… μέσα από την μήτρα της μάνας Γαίας.
Το χειμερινό Ηλιοστάσιο λοιπόν στις 22-25 Δεκεμβρίου… σημαίνει πολύ απλά την αρχή του χειμώνα, όπου ο Ήλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα… έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ισημερία τον μήνα Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος… νικάει το σκοτάδι και έρχεται η Άνοιξη… η εποχή της αναγέννησης για την φύση. Γνωρίζουμε ότι αυτή εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη… με τις δημοφιλείς γιορτές των λεγόμενων Σατουρνάλιων… προς τιμήν του θεού Κρόνου τον Δεκέμβριο… αλλά και της θεάς Δήμητρας… γι’ αυτό κι έκαναν διάφορες θυσίες των χοίρων… για την ευφορία της γης.
Τα Σατουρνάλια λοιπόν ήταν από τις σημαντικότερες εορτές και ονομάζονταν ως: « DIES INVICTI SOLIS »… δηλαδή «Ημέρα του αήττητου Ήλιου». Αυτή την εορτή φυσικά… την πήραν από την εορτή… του Φωτοφόρου Απόλλωνα Ηλίου…! Στην αρχαία Ρώμη…. η εορτή αυτή άρχιζε στις 17 του μηνός Δεκεμβρίου και διαρκούσε 7 ήμερες. Αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδιά έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους… για να θυμίζουν το θεό Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά όμως τα γενέθλια του θεού Ήλιου… μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού.
Οι «εθνικοί» φυσικά… αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου… μια ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες… για τους δικούς τους λόγους σκοπιμότητας… όπου διασώζεται έως σήμερα στην Αγγλική γλώσσα ως… SUN-DAY και στη Γερμανική γλώσσα ως … SONN-TAG. Ο Ιουστίνος πάλι ο μάρτυς το (114-165 μ.Χ.) μας γράφει… ότι στην 2η απολογία του για τον Ιησού το εξής: «... σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, που ήταν η μέρα «ΚΡΟΝΟΥ» και την επόμενη ημέρα που ήταν η ημέρα του (θεού) «ΗΛΙΟΥ» και η οποία μετονομάσθηκε στην λεγόμενη… ΚΥΡΙΑΚΗ κι αναστήθηκε… και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...!!!» Οι Αιγύπτιοι πάλι… στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-Ήλιου Όσιρι. Μετά την δολοφονία του… ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο… ο Όσιρις σε κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου, άφηνε διάφορα δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι πάλι όπως και οι Φοίνικες… ονόμαζαν το θεό-Ήλιο… Βαάλ . Οι Πέρσες πάλι… λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-Ήλιου και του θεού Μίθρα Βασιλιά… ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».
Φυσικά εκτός από την γέννηση… εξακολουθούν ακόμη και σήμερα… να συνδέονται με τα Χριστούγεννα και γίνονται διάφορες ανταλλαγές δώρων, γίνονται στολισμοί, λένε τα κάλαντα, φτιάχνουν Χριστουγεννιάτικο δέντρο … όπου όλα αυτά έχουν να κάμουν… με τις ρίζες τους… σε παλαιότερες θρησκείες.
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Ας πάρουμε τα κάλαντα που λένε τα παιδιά. Είναι το Αρχαίο Ελληνικό Έθιμο… με το όνομα Ειρεσιώνη… που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στο νησί της Σάμου, σκάρωσε διάφορα τραγούδια… τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων… ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και τη γονιμότητα της μάνας γης και εορτάζονταν 2 φορές το χρόνο… μια την Άνοιξη... με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-Ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το Φθινόπωρο… για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους τους. Έτσι τα μικρά παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι… κρατώντας κλωνάρια ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί.. που ήταν σύμβολο υγείας και ομορφιάς… και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της μάνας γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα… όπου έμενε όλο το χρόνο.
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Στο άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου που είναι σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος… στο βιβλίο του «Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των»…. όπου σ’ αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει τα εξής: «Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων." ("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937). Γνωρίζουμε επίσης ότι το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα… όμως δεν ήταν αρκετά διαδεδομένο ευρέως και τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Ξέρουμε ότι το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο… συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο την γέννηση του Χριστού. Σταδιακά όμως το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη και κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα με ρούχα και διάφορα άλλα είδη καθημερινής χρήσης… κάτι που ασφαλώς γινόταν και στους αρχαίους Ελληνικούς Ναούς… συμβολίζοντας έτσι την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα… το έθιμο αυτό μας το εισήγαγαν οι Βαυαροί… με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το έτος 1833. Μετά όμως τον το Β’ παγκόσμιο πόλεμο… το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε για τα καλά… σε όλα τα ελληνικά σπίτια.
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Το μυθολογικό γεγονός του «Αγιοβασίλη» με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι…. είναι ένα γεγονός αντιγραφής και πάλι από τους Έλληνες που όπως ανέφερα εόρταζαν τον θεό Διόνυσο... αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ήλιο… παριστάνοντας τον επάνω στο ιπτάμενο άρμα του… να μοιράζει το Φως. Το άρμα στη συνέχεια έγινε έλκηθρο… και τα άλογα έγιναν τάρανδοι… και το «δώρο» του Φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά … το «μοίρασμα των δώρων».
Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ
Το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί πάλι κι αυτή μία εξέλιξη του Αρχαιοελληνικού εθίμου του εορταστικού του άρτου… τον οποίο οι Πρόγονοί μας πρόσφεραν στους Ολύμπιους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως ήταν τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.
Καλά Ηλιούγεννα με Απολλώνια φώτιση... ώστε να διεγερθούν μέσα μας τα κύτταρα εκείνα που θα μας φέρουν Πνευματική Ανάταση, Φώτιση και Ζεστασιά.
ΚΑΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ
ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ
Για τους Χριστιανούς η ημέρα μνήμης των αγίων και των μαρτύρων… ορίζονταν ως η ημέρα του θανάτου τους. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια μας αναφέρει σχετικά: «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών». Έτσι λοιπόν τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του Χριστού δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη… από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων.
Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη… διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίoυ και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Τους βόλευε… κι έκτοτε ο Χριστός… όφειλε να είναι ο Ήλιος… ο δίδων το φως εις τον κόσμο… αλλά ξέρετε ο Δίδων το Φως για εμάς τους Έλληνες είναι ο Απόλλων… και πόσο μάλιστα εκείνη την εποχή… ο Απόλλων ο Τυανεύς…! Άρα οι σημερινοί Χριστιανοί χωρίς να το ξέρουν… εορτάζουν τον Απόλλωνα…. με λανθασμένο πρόσωπο… που τους είπαν ότι είναι ο Χριστός…. και συνεχίζουν να το πιστεύουν ακόμη και σήμερα.
Απορώ… εάν στο μέλλον.. τους βάλουν κι αλλάξουν με ένα άλλο πρόσωπο… και το ονομάσουν με ένα άλλο όνομα… είμαι πεπεισμένος… ότι οι μετέπειτα γενιές των ευκολόπιστων ανθρώπων… θα το χάψουν και πάλι το παραμύθι… διότι απλά δεν ερευνούν και δεν μελετούν και δεν αναζητούν στο τέλος την αλήθεια…!
Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου… μαζί με τη βάπτιση του Ιησού… τα λεγόμενα Θεοφάνεια. Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν… από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος… το (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού μας αναφέρει… ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου… είχε ήδη εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.
Οι Πρόγονοί μας Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του Ήλιου εόρταζαν την γέννηση του θεού Διονύσου. Ο θεός Διόνυσος αποκαλούταν ως «σωτήρ» και θείον «βρέφος»… το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον θεό Όσιρι. Τον χειμώνα λοιπόν θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες…. αλλά όμως στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Έτσι οι ιέρειες-γυναίκες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν δυνατά…. «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε…. ο Διόνυσος ζει»… ενώ σε επιγραφή που βρέθηκε αφιερωμένη στον θεό Διόνυσο αναγράφεται το εξής: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα»… το (Α-Ω)… που μας παραπέμπει στην Ελληνική Αλφάβητο…!
Η Ελληνική αυτή εορτή, είχε ταυτιστεί και με την εορτή του Ηλίου….. τον οποίο οι αρχαίοι λαοί τότε… τον είχαν θεοποιήσει. Οι Πρόγονοί μας Έλληνες τον είχαν ταυτίσει με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου… ο οποίος απεικονιζόταν επάνω στο ιπτάμενο άρμα του… να μοιράζει το Φως του Ηλίου. Οι λαοί τότε… αναπαριστούσαν την κίνηση του Ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου… που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του Ήλιου… που μεγάλωνε βαθμιαία… καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο Ήλιος φωταγωγούσε την Γαία και πέθαινε ή ανασταίνονταν κατά τον Μάρτιο… την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας… συμβολίζοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο… την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου… μέσα από την μήτρα της μάνας Γαίας.
Το χειμερινό Ηλιοστάσιο λοιπόν στις 22-25 Δεκεμβρίου… σημαίνει πολύ απλά την αρχή του χειμώνα, όπου ο Ήλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα… έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ισημερία τον μήνα Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος… νικάει το σκοτάδι και έρχεται η Άνοιξη… η εποχή της αναγέννησης για την φύση. Γνωρίζουμε ότι αυτή εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη… με τις δημοφιλείς γιορτές των λεγόμενων Σατουρνάλιων… προς τιμήν του θεού Κρόνου τον Δεκέμβριο… αλλά και της θεάς Δήμητρας… γι’ αυτό κι έκαναν διάφορες θυσίες των χοίρων… για την ευφορία της γης.
Τα Σατουρνάλια λοιπόν ήταν από τις σημαντικότερες εορτές και ονομάζονταν ως: « DIES INVICTI SOLIS »… δηλαδή «Ημέρα του αήττητου Ήλιου». Αυτή την εορτή φυσικά… την πήραν από την εορτή… του Φωτοφόρου Απόλλωνα Ηλίου…! Στην αρχαία Ρώμη…. η εορτή αυτή άρχιζε στις 17 του μηνός Δεκεμβρίου και διαρκούσε 7 ήμερες. Αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδιά έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους… για να θυμίζουν το θεό Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά όμως τα γενέθλια του θεού Ήλιου… μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού.
Οι «εθνικοί» φυσικά… αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου… μια ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες… για τους δικούς τους λόγους σκοπιμότητας… όπου διασώζεται έως σήμερα στην Αγγλική γλώσσα ως… SUN-DAY και στη Γερμανική γλώσσα ως … SONN-TAG. Ο Ιουστίνος πάλι ο μάρτυς το (114-165 μ.Χ.) μας γράφει… ότι στην 2η απολογία του για τον Ιησού το εξής: «... σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, που ήταν η μέρα «ΚΡΟΝΟΥ» και την επόμενη ημέρα που ήταν η ημέρα του (θεού) «ΗΛΙΟΥ» και η οποία μετονομάσθηκε στην λεγόμενη… ΚΥΡΙΑΚΗ κι αναστήθηκε… και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του...!!!» Οι Αιγύπτιοι πάλι… στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-Ήλιου Όσιρι. Μετά την δολοφονία του… ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο… ο Όσιρις σε κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου, άφηνε διάφορα δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι πάλι όπως και οι Φοίνικες… ονόμαζαν το θεό-Ήλιο… Βαάλ . Οι Πέρσες πάλι… λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-Ήλιου και του θεού Μίθρα Βασιλιά… ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».
Φυσικά εκτός από την γέννηση… εξακολουθούν ακόμη και σήμερα… να συνδέονται με τα Χριστούγεννα και γίνονται διάφορες ανταλλαγές δώρων, γίνονται στολισμοί, λένε τα κάλαντα, φτιάχνουν Χριστουγεννιάτικο δέντρο … όπου όλα αυτά έχουν να κάμουν… με τις ρίζες τους… σε παλαιότερες θρησκείες.
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Ας πάρουμε τα κάλαντα που λένε τα παιδιά. Είναι το Αρχαίο Ελληνικό Έθιμο… με το όνομα Ειρεσιώνη… που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στο νησί της Σάμου, σκάρωσε διάφορα τραγούδια… τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων… ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και τη γονιμότητα της μάνας γης και εορτάζονταν 2 φορές το χρόνο… μια την Άνοιξη... με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-Ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το Φθινόπωρο… για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους τους. Έτσι τα μικρά παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι… κρατώντας κλωνάρια ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί.. που ήταν σύμβολο υγείας και ομορφιάς… και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της μάνας γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα… όπου έμενε όλο το χρόνο.
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Στο άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου που είναι σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος… στο βιβλίο του «Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των»…. όπου σ’ αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει τα εξής: «Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων." ("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937). Γνωρίζουμε επίσης ότι το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα… όμως δεν ήταν αρκετά διαδεδομένο ευρέως και τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Ξέρουμε ότι το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο… συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο την γέννηση του Χριστού. Σταδιακά όμως το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη και κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα με ρούχα και διάφορα άλλα είδη καθημερινής χρήσης… κάτι που ασφαλώς γινόταν και στους αρχαίους Ελληνικούς Ναούς… συμβολίζοντας έτσι την προσφορά των Θείων Δώρων. Στην σύγχρονη Ελλάδα… το έθιμο αυτό μας το εισήγαγαν οι Βαυαροί… με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το έτος 1833. Μετά όμως τον το Β’ παγκόσμιο πόλεμο… το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε για τα καλά… σε όλα τα ελληνικά σπίτια.
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Το μυθολογικό γεγονός του «Αγιοβασίλη» με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι…. είναι ένα γεγονός αντιγραφής και πάλι από τους Έλληνες που όπως ανέφερα εόρταζαν τον θεό Διόνυσο... αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ήλιο… παριστάνοντας τον επάνω στο ιπτάμενο άρμα του… να μοιράζει το Φως. Το άρμα στη συνέχεια έγινε έλκηθρο… και τα άλογα έγιναν τάρανδοι… και το «δώρο» του Φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά … το «μοίρασμα των δώρων».
Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ
Το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί πάλι κι αυτή μία εξέλιξη του Αρχαιοελληνικού εθίμου του εορταστικού του άρτου… τον οποίο οι Πρόγονοί μας πρόσφεραν στους Ολύμπιους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως ήταν τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.
Καλά Ηλιούγεννα με Απολλώνια φώτιση... ώστε να διεγερθούν μέσα μας τα κύτταρα εκείνα που θα μας φέρουν Πνευματική Ανάταση, Φώτιση και Ζεστασιά.
ΚΑΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ
ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ
