Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε δούλοι, Ρωμιοί, Ραγιάδες. Η Ρωμιοσύνη
καραδοκεί πάντοτε ψαλιδίζοντας τα φτερά μας, γκρεμίζοντας τα όνειρά μας,
εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα προόδου μας, τρώγοντας τα παιδιά μας σαν άλλος
Κρόνος, στο τραγούδι του Ρίτσου ... «Η Ρωμιοσύνη», «και κει που πάει να σκύψει ... με το λουρί στο σβέρκο ... να τη να
τη, πετιέται κι αντριεύει και θεριεύει»...
Είναι στο το χέρι μας ν' αλλάξουμε την πορεία αυτού του
τόπου όχι όμως με λόγια, αλλά με έργα.
Η
Ελληνική Παιδεία, αυτό που η Βυζαντινή πλέμπα και η χριστιανική
Ρωμιοσύνη αποκαλούσε για χίλια τριακόσια περίπου χρόνια ως «νόσο των
ανόσιων, μιαρών και αλητήριων Ελλήνων», είναι το μοναδικό αντίδοτο για
την κληρονομική και βαριά νόσο της Ρωμιοσύνης.
Είναι η
Παιδεία, που αγνοούν παντελώς, που μίσησαν και ακόμα μισούν θανάσιμα οι
Ρωμιοί κάτοικοι του τόπου μας, αλλά θαύμασαν, λάτρεψαν και
οικειοποιηθήκαν στην πράξη κι όχι στα λόγια, όλες οι "προοδευμένες" και
"πολιτισμένες" χώρες του κόσμου. Η Παιδεία, που θεράπευσε πολλές άλλες
άρρωστες κοινωνίες βαρβάρων λαών. Σήμερα όμως οι βάρβαροι της Ευρώπης
και του κόσμου είμαστε εμείς, οι ανάξιοι και επιλήσμονες Ρωμιοί!
«Έλληνες θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη, όχι δύο και δύο
εικοσιδύο στον ουρανό... Όχι κεριά στους νεκρόλακκους, και δηνάρια στο
σακούλι του τουρκόπαπα. Έλληνες θα πει... στους Δελφούς το "
γνώθι σαυτόν". Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και
στους μαύρους ψυχοσώστες... Όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς
κορακίστικα λόγια και νοήματα: "
προσδοκώ ανάσταση νεκρών"...Όχι
το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς
στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην
κόχη του φόβου σου ...;» (
«Γκέμμα» κεφ. Ελληνοέλληνας σελ. 124).
Αξίζει να το σκεφτούμε... έστω και λίγο... και κατόπιν
να κάνουμε την απόφαση πράξεις. Όχι για μας ατομικά αλλά για
ολάκερη την Ανθρωπότητα. ...Για τα φοβισμένα μάτια ενός παιδιού
...Για τον γερασμένο και ανήμπορο πια Αργοναύτη ...Για τα ηλιοβασιλέματα
και την ανεμελιά των γελαστών κοριτσιών που προσπερνούν βιαστικά
αναζητώντας τον έρωτα ...Για τη θάλασσα και την καλοκαιριάτικη αύρα
...Για τη Ζωή που είναι
δικαίωμά μας και όχι ιδιοκτησία του κάθε
τυχάρπαστου οπορτουνιστή που υπακούει στις εντολές κάποιου θεού χωρίς
συμπόνια και δίχως καμιά προστασία για το Δημιούργημά του...
Εμείς
θα μείνουμε εδώ, στην γραμμή, γιατί γι' αυτό υπάρχουμε... γι' αυτό
ορκιστήκαμε πολύ πριν από τη γέννησή μας και γι' αυτό πολεμάμε από τότε
ασταμάτητα... Κάθε φορά χωρίς
κανένα έλεος, χωρίς
κανένα συναίσθημα για τον άτιμο και ανήθικο εχθρό. Χωρίς ούτε καν
μίσος... Το μίσος το νιώθεις για κάτι που παραδέχεσαι ότι μπορεί να σε
καταστρέψει...
Πάρε τη θέση σου, και αυτή τη φορά
θυσιάσου, αλλά μην αφήσεις τον κύκλο να σπάσει... γιατί αυτή θα
είναι και η τελευταία φορά για Όλους. Μείνε συγκεντρωμένος μέσα στο Φως
και την Αγάπη, όχι για όλους αλλά για όσους χρειάζεται... Μείνε
εστιασμένος μέσα στην Αλήθεια σου ... Δώσε Φως στο σκοτάδι.
Μείνε
μακρυά απ' τις Σειρήνες... μακρυά από τον άψυχο
κόσμο των
λωτοφάγων... Ο
κόσμος τους δεν είναι ετούτου του Σύμπαντος και το
να ξεχάσεις δεν είναι λύση... είναι κατάρα και αμαρτία απέναντι στην
ίδια τη Γέννεση και τη Δημιουργία,
προίκες δικές μας... Δικές σου
και δικές μου.
...Η ώρα πέρασε και έχουμε πολλά να κάνουμε.
Οι Θερμοπύλες είναι ανήθικο να περιμένουν απροστάτευτες.
Καλό αγώνα και είθε να κερδίσει ο καλύτερος
⚡️ Αν πράγματι είσαι Έλληνας, τότε βγάλε τον σκασμό και ξεκίνα να
ματώνεις
⚡️ Η Ένωση είναι Μονόδρομος
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε δούλοι, Ρωμιοί, Ραγιάδες. Η Ρωμιοσύνη καραδοκεί πάντοτε ψαλιδίζοντας τα φτερά μας, γκρεμίζοντας τα όνειρά μας, εξανεμίζοντας κάθε ελπίδα προόδου μας, τρώγοντας τα παιδιά μας σαν άλλος Κρόνος, στο τραγούδι του Ρίτσου ... «Η Ρωμιοσύνη», «και κει που πάει να σκύψει ... με το λουρί στο σβέρκο ... να τη να τη, πετιέται κι αντριεύει και θεριεύει»...
