|
|
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΔΩ |
Η συνδιάσκεψη του Bretton Woods:
1) Καθιέρωσε τις ΗΠΑ στο ρόλο του παγκόσμιου κηδεμόνα,
2) Επέβαλε το δολάριο ως παγκοσμίως κυρίαρχο νόμισμα (εξαναγκάζοντας τη
διεθνή κοινότητα να αποδεχθεί τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό με
αναλογία 35 δολάρια ανά ουγιά χρυσού, πράγμα που σημαίνει ότι το δολάριο
ήταν το ίδιο αξιόπιστο με το χρυσό).
3) Θέσπισε τα εργαλεία της ηγεμονίας του δολαρίου, με τη δημιουργία του
Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας και (αυτό που,
αργότερα, μετεξελίχθηκε σε) Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ).
Το 1971, η εξέλιξη του καπιταλισμού (που κανοναρχείται από τα συμφέροντα των
200 μεγαλύτερων υπερεθνικών εταιριών, οι οποίες είναι οι πραγματικοί
κυρίαρχοι της οικονομίας και του εμπορίου στον πλανήτη), καθιστούσε αναγκαία
την αναθεώρηση του συστήματος του Bretton Woods στην κατεύθυνση της άρσης
οποιουδήποτε περιοριστικού μέτρου στη διακίνηση του κεφαλαίου. Κι’ αυτό
ακριβώς επιτεύχθηκε με τη Νομισματική Κρίση του Μαΐου του 1971, που είχε ως
αποτέλεσμα:
1) Tην κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό.
2) Την καθιέρωση των κυμαινόμενων τιμών του συναλλάγματος,
3) Τη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου και, ως εκ τούτων,
4) Την είσοδο της ανθρωπότητας στον εφιάλτη της δήθεν «παγκοσμιοποίησης».
Διαβάστε περισσότερα »
_________________________________________________________________Διαβάστε περισσότερα »
Τι συνέβαινε πριν (παράδειγμα: ΓΑΛΛΙΑ)
Τα κράτη χρηματοδοτούσαν τα ελλείμματά τους μέσω των Εθνικών Τραπεζών τους, δηλαδή κόβοντας χρήματα, κι αυτό δωρεάν εφόσον η Τράπεζα ανήκε στο κράτος , ήταν κρατική.
Απ΄την άλλη μεριά, μέχρι εκείνη την εποχή ίσχυε ο κανόνας του Bretton Woods, δηλαδή το σύστημα σταθερών ισοτιμιών σε σχέση με τον χρυσό
Παρ’όλα αυτά η συνέπεια ήταν ότι αυτό το σύστημα δημιουργούσε πληθωρισμό (εφόσον το Κράτος μπορούσε να κόβει όσο χρήμα χρειαζόταν) , γεγονός που δεν συνέφερε καθόλου τους εισοδηματίες, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να έχουν τα χρήματά τους στις τράπεζες του κράτους αφού η κίνηση κεφαλαίων γινόταν με πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια. Μπορούσε για παράδειγμα ένας επενδυτής να λάμβανε 3% ή 4% τόκο τον χρόνο για τις τοποθετήσεις του αλλά με έναν πληθωρισμό 10% ή 15% στο τέλος έχανε. Έτσι παγιδευόνταν. Επομένως, οι οικονομικές ελίτ είχαν κάθε συμφέρον να καταργηθεί αυτό το «αναχρονιστικό» σύστημα δημιουργίας πληθωρισμού από το Κράτος.
Το 1971 ο Νίξον αποφασίζει οι ΗΠΑ να εγκαταλέιψουν τον κανόνα του Bretton Woods και την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και να υιοθετήσουν το σύστημα των κυμαινόμενων ισοτιμιών.
Στην Γαλλία ,για παράδειγμα , συνέπεια της απόφασης αυτής ήταν ο «νόμος Ρότσιλντ» του 1973 - πρόεδρoς Pompidou (πρώην υπάλληλος της τράπεζας Ρότσιλντ) και Valery Giscard d’Estaing υπουργός Οικονομικών .Ο νόμος αυτός ιδιωτικοποιεί την Τράπεζα της Γαλλίας και της απαγορεύει να δανείζει το Κράτος με μηδενικό επιτόκιο με πρόσχημα την καταπολέμηση του πληθωρισμού. Από την στιγμή αυτή αρχίζει η Γαλλία οικειοθελώς να δημιουργεί χρέος και καταργεί το ιστορικό προνόμιο της έκδοσης του νομίσματος που κατείχε ο λαός (1789) και κατόπιν ο εκάστοτε μονάρχης.
Αντίστοιχα η Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε ως ιδιωτική αλλά κρατικοποιήθηκε το 1946, η Τράπεζα της Ελλάδας ιδρύθηκε και παραμένει ιδιωτική.
Το σύστημα του «νόμου Ρότσιλντ» του 1973 στην Γαλλία, επιβλήθηκε σε όλες τις χώρες της ΕΕ μέσω των συνθηκών της ΕΕ. Το άρθρο 123 της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης απαγορεύει σε κάθε εθνική τράπεζα των κρατών-μελών της ευρωζώνης να δανείζουν κράτη ή άλλη κρατική αρχή.
Η κυβέρνηση Sarkozy 2007-2012 εξοικονόμησε 12 δις κλείνοντας σχολεία, νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα και απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους κλπ για να έχει το 2011 έλλειμμα....600 δις (!!!)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Σε κάθε χώρα της ΕΕ συμβαίνει το ίδιο λόγω της ιδιωτικοποίησης των Εθνικών Τραπεζών που επιβάλλει το άρθρο 123: όσες οικονομίες ή ... «διαρθρωτικές αλλαγές» κι αν κάνουν οι κυβερνήσεις, το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από την φύση της μέσω του νομικού πλαισίου της (το τραπεζικό σύστημα και το ευρώ) δημιουργεί ΧΡΕΟΣ.
Για να μην μιλήσουμε για τις περιπτώσεις της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Κύπρου και της Ελλάδας...... Διαβάστε περισσότερα »
Τα κράτη χρηματοδοτούσαν τα ελλείμματά τους μέσω των Εθνικών Τραπεζών τους, δηλαδή κόβοντας χρήματα, κι αυτό δωρεάν εφόσον η Τράπεζα ανήκε στο κράτος , ήταν κρατική.
Απ΄την άλλη μεριά, μέχρι εκείνη την εποχή ίσχυε ο κανόνας του Bretton Woods, δηλαδή το σύστημα σταθερών ισοτιμιών σε σχέση με τον χρυσό
Παρ’όλα αυτά η συνέπεια ήταν ότι αυτό το σύστημα δημιουργούσε πληθωρισμό (εφόσον το Κράτος μπορούσε να κόβει όσο χρήμα χρειαζόταν) , γεγονός που δεν συνέφερε καθόλου τους εισοδηματίες, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να έχουν τα χρήματά τους στις τράπεζες του κράτους αφού η κίνηση κεφαλαίων γινόταν με πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια. Μπορούσε για παράδειγμα ένας επενδυτής να λάμβανε 3% ή 4% τόκο τον χρόνο για τις τοποθετήσεις του αλλά με έναν πληθωρισμό 10% ή 15% στο τέλος έχανε. Έτσι παγιδευόνταν. Επομένως, οι οικονομικές ελίτ είχαν κάθε συμφέρον να καταργηθεί αυτό το «αναχρονιστικό» σύστημα δημιουργίας πληθωρισμού από το Κράτος.
Το 1971 ο Νίξον αποφασίζει οι ΗΠΑ να εγκαταλέιψουν τον κανόνα του Bretton Woods και την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και να υιοθετήσουν το σύστημα των κυμαινόμενων ισοτιμιών.
Στην Γαλλία ,για παράδειγμα , συνέπεια της απόφασης αυτής ήταν ο «νόμος Ρότσιλντ» του 1973 - πρόεδρoς Pompidou (πρώην υπάλληλος της τράπεζας Ρότσιλντ) και Valery Giscard d’Estaing υπουργός Οικονομικών .Ο νόμος αυτός ιδιωτικοποιεί την Τράπεζα της Γαλλίας και της απαγορεύει να δανείζει το Κράτος με μηδενικό επιτόκιο με πρόσχημα την καταπολέμηση του πληθωρισμού. Από την στιγμή αυτή αρχίζει η Γαλλία οικειοθελώς να δημιουργεί χρέος και καταργεί το ιστορικό προνόμιο της έκδοσης του νομίσματος που κατείχε ο λαός (1789) και κατόπιν ο εκάστοτε μονάρχης.
Αντίστοιχα η Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε ως ιδιωτική αλλά κρατικοποιήθηκε το 1946, η Τράπεζα της Ελλάδας ιδρύθηκε και παραμένει ιδιωτική.
Το σύστημα του «νόμου Ρότσιλντ» του 1973 στην Γαλλία, επιβλήθηκε σε όλες τις χώρες της ΕΕ μέσω των συνθηκών της ΕΕ. Το άρθρο 123 της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης απαγορεύει σε κάθε εθνική τράπεζα των κρατών-μελών της ευρωζώνης να δανείζουν κράτη ή άλλη κρατική αρχή.
Η κυβέρνηση Sarkozy 2007-2012 εξοικονόμησε 12 δις κλείνοντας σχολεία, νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα και απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους κλπ για να έχει το 2011 έλλειμμα....600 δις (!!!)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Σε κάθε χώρα της ΕΕ συμβαίνει το ίδιο λόγω της ιδιωτικοποίησης των Εθνικών Τραπεζών που επιβάλλει το άρθρο 123: όσες οικονομίες ή ... «διαρθρωτικές αλλαγές» κι αν κάνουν οι κυβερνήσεις, το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από την φύση της μέσω του νομικού πλαισίου της (το τραπεζικό σύστημα και το ευρώ) δημιουργεί ΧΡΕΟΣ.
Για να μην μιλήσουμε για τις περιπτώσεις της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Κύπρου και της Ελλάδας...... Διαβάστε περισσότερα »
